Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 12.03.1939, Síða 2

2
ALÞÝÐUBLAÐi®
hreppstjóri það jafnan hugfast,
að reyna að komast að því,
hvernig á þessum reimleikum
stæði. Og það fyrsta, er hann
varð áskynja í þessa átt var það,
að flest það, er við hafði borið
og hann fékk eigi skilið að gæti
verið af mannavöldum, það
gerðist í sama herbergi eða í
nálægð Ragnheiðar. Hann á-
kvað því að veita öllum hreyf-
ingum hennar alveg sérstaka
eftirtekt. Einhverju sinni var
Ragnheiðar stödd frammi í
búri og var henni ætlað að bera
matardiska inn í baðstofu. Þeg-
ar hún hafði tekið í fang sitt
og hendur eins marga diska og
henni var framast unt, lagði
hún af stað og var hreppstjór-
inn í fylgd með henni. Þegar
hún kom inn í baðstofuna, bar
svo undarlega við, að skattholið
valt fram á gólfið og féll niður
rétt fyrir framan tærnar á
hreppstjóranum, sem stóð alveg
höggdofa af undrun. En Ragn-
heiður var þá komin inn á mitt
baðstofugólfið. Engir aðrir voru
í baðstofunni er þetta gerðist.
Síðan var borðaður morgun-
verður. En að því loknu fór
Ragnheiður að þvo húsgólfið.
Húsfreyja tók þá prjónaðan
hálstrefil, sem hreppstjórinn
átti, og lagði fram á skatthol-
ið, því hún vildi að hann týnd-
ist ekki. Skuggsýnt var, því
stungið hafði verið upp í glugg-
ann eftir að rúðan brotnaði.
Hreppstjórinn var í borðstof-
unni ásamt húsfreyju, en hún
hélt á barni á fyrsta ári. Það
leið örlítil stund, þar til Ragn-
heiður hafði lokið gólfþvottin-
um, þá kom inn í baðstofuna
krakki, sem hafði hönd á háls-
treflinum, en þá hefir það
furðulega gerst, að trefillinn
var skorinn eða kliptur sundur
í þrjá jafnstóra parta og alveg
þvert yfir. Húsfreyja fullyrti að
hann hefði áreiðanlega verið
heill, þegar hún lagði hann frá
sér, og eftir það kvaðst hún alt
af hafa horft á Ragnheiði, svo
ekki kæmi til mála, að hún
hefði haft hönd á treflinum.
Þetta gerðist á 10 mínútum.
Næsti bær vestan við Hvamm
heitir Laxárdalur. Þar bjuggu
bræður þrír, og var þar fjöldi
manns í heimili. Voru ýmsir
þaðan að koma að Hvammi til
að sjá undur þessi, og þ. á. m.
bræðurnir í Laxárdal. Þótti
þeim sem öðrum hér gerast
undur mikil.
Einnig kom þangað Árni
Benediktsson á Hallgilsstöðum.
Eitt sinn er hann kom inn í bað-
stofuna í Hvammi, sat Aðal-
steinn bóndi á rúmi Ragnheiðar
og var að binda á sig skó, og
settist Ámi á rúmgaflinn hjá
honum. Hreppstjóri stóð við
skattholið, sem var rétt við
rúmgaflinn. Kastaði þá Árni
húfu sinni upp fyrir Aðalstein,
hafði orð um, að máske hefði
það gaman af að skera húfuna,
eins og netið' hans Hjartar, því
hann var þá unglingur og galsa-
fenginn mjög. Ræddu þeir nú
um stund við hreppstjórann
meðan Aðalsteinn hafði skó-
skifti, en svo stóð hann á fætur
og gekk fram.
Ætlar þá Árni að taka húfu
sína, en fann hana hvergi. „Ef
til vill hefir Aðalsteinn tekið
hana í misgripum,“ sagði hrepp
stjóri. Fór þá Árni á eftir Að-
alsteini, en hann var þá með
sína eigin húfu. Á meðan þessu
fór fram, stóð hreppstjóri kyr í
sama stað, svo óhugsanlegt var
að nokkur maður hefði getað
tekið húfuna án þess hann yrði
var við.
Árni fór svo að leita aftur,
en fann hana ekki. Þá fór hann
upp í efri bæinn að finna Arn-
grím og kom aftur eftir litla
stund. Voru þá ekki aðrir í hús-
inu en húsireyja og Ragnheiður
ásamt hreppstjóra, sem aldrei
leit sínum rannsakandi augum
af þeim. „Hafið þið fundið húf-
una mína?“ spurði Árni um leið
og hann leit inn. „Nei,“ sagði
hreppstjórinn, ,.það hefir ekki
verið leitað síðan.“ ,.Máske hún
sé á sama stað,“ sagði Árni og
greip húfuna um leið, því hún
lá þá ofan á rúminu, þar sem
Árni hafði skilið við hana. En
hún var skorin sundur þvert og
endilangt. Þetta var öllum hið
mesta undrunarefni, því hér
var bókstaflega engum brögð-
um hægt að beita, án þess
hreppstjóri yrði var við.
Nú skeði ekkert markvert í
nokkra klukkutíma, og voru
sumir jafnvel farnir að vona,
að nú yrði eitthvert lát á reim-
leikunum, en að áliðnum degi
sátu þær húsfreyja og Ragn-
heiður inni í baðstofu, og hafði
hreppstjóri ekki vikið frá þeim
allan daginn, en nú þurfti hann
nauðsynlega að ganga út, og
um leið tók Ragnheiður barn,
sem húsfreyja var með og ætl-
uðu þau að verða samferða
fram. En er þau komu í fremri
baðstofuna, kastaðist loptvogin
í gólfið við fætur hreppstjóra,
en hún hékk á nagla á stofu-
þilinu yfir hjónarúminu. Hún
kom niður fulla 3 metra frá
naglanum, er hún hékk á.
Ragnheiður stóð í sömu spor-
um með barnið á hægri hand-
legg, en enginn annar var í
húsinu.
Loftvogin brotnaði, sem von
var, en fór þó ekki í rúst. Var
hún svo tekin, ásamt klukk-
unni, og borin upp í efri bæinn.
Litlu síðar þenna sama dag
komu enn gestir að Hvammi.
Það voru þeir Pétur Metúsal-
emsson, bóndi á Hallgilsstöð-
um, og Árni, sem fyr er nefnd-
ur. Þegar Pétur var rétt kom-
inn inn, sá hann hvar snælda
ein, sem var undir sperru hátt
uppi í baðstofu, kastaðist
skyndilega á gólfið, án þess að
nokkur maður kæmi þar nærri.
Einnig sá hann tvinnakefli
þeytast um baðstofuna, án þess
að nokkur maður kæmi þar
nærri.
Gestunum var fært kaffi,
eins og venja er á sveitabæj-
um, en á meðan valt skattholið
um í frambaðstofunni. Hrepp-
stjórinn og Pétur veittu því at-
hygli, að enginn maður var þar,
er hefði getað valdið þessu, og
Árni var frammi í miðjum göng
um er hann heyrði skellinn.
Það var undarlegt með þetta
skatthol. Því hafði nú verið velt
um ótal sinnum, enda þótt það
væri skorðað í hvert sinn og það
var reist við. Til þess að velta
því við, þurfti talsvert átak.
Það bar og við um þessar
mundir, að stórum og þungum
hlóðarsteinum var velt fram á
eldhúsgólf, og lágu eldglæðurn-
ar um allt gólfið. Það var alveg
óhugsanlegt, að þetta hefði ver-
ið gert af menskum manni, því
steinarnir voru heitir mjög og
óþjálir viðureignar. Þá var og
ýmsum hlutum kastað til og
frá, svo sem glerbrotum, mó-
köglum, skeifum o. fl. Þetta
varð að vísu engum til skaða.
En það var öllu fólkinu aug-
ljóst, að hér voru hin sömu, ó-
þektu öfl að verki. Jafnframt
þessu voru ýmsir hlutir eyði-
lagðir og brotnir til stórtjóns
fyrir heimilið. T. d. var botninn
brotinn úr nýlegum potti, sem
geymdur var í búrinu; bollapör
og diskar brotnir, og ýmsir
fleiri munir skemdir og eyði-
lagðir. Gagnvart öllum þessum
ósköpum stóð allt fólkið ráða-
laust, og jafnvel hreppstjórinn
fann enga skýringu á öllum
þessum ósköpum og sá enga
leið til úrbóta eða bjargar.
La,ust eftir miðdag þennan
sama dag (25. febr.?) kom
margt fólk frá Hallgilsstöðum,
en sá bær stendur austan
Hafralónsár, beint á móti
Hvammi. Þetta fólk var: Björn
bóndi Guðmundsson, Guðrúnt
dóttir hans, Valgerður Friðriks-
dóttir, Árni Benediktsson og 2
drengir. Hreppstjórinn tók á
móti fólkinu og bauð því til
bæjar. Vegna þess, að fólkið
kom einungis til þess að sjé
undur þessi, fór það fyrst inn i
eldhúsið, því nýlega hafði þá
steinunum verið velt um. Em
rétt í þessu kom Ragnheiður og
bauð gestunum að ganga til
baðstofu. Piltarnir vildu staldra
við, en stúlkurnar fóru með
Ragnheiði, og gekk hún á und-
an. Þær voru ekki komnar
lengra en í dyrnar, þegar
þegar heyrðist afarhátt högg
barið í þilið, sem var milll
búrs og eldhúss. Enginn maður
var þar nærri, nema framan-
nefndir utanbæjarmenn, hrepp-
stjórinn, Björn, Árni og dreng-
irnir. Ragnheiður og stúlkurn-
ar, sem með henni voru, heyrðu;
auðvitað höggið. Ekki fannst.
neitt, er benti til þess, að það;
hefði verið kastað í þilið. Síðar
fóru piltarnir inn í baðstofu,
og var enginn maður eftir
frammi í bænum. En þeir voru
ekki fyr komnir inn, en þeir
heyrðu hávaða frammi. Þeir
hreppstjóri og Björn fóru sam-
stundis fram og sáu að kippu
af kindabjórum hafði verið
kastað yfir þilið, sem aðskildi
eldhúsið og bæjardyraganginn,
en enginn maður var sjáanleg-
ur. — Litlu síðar kastaðist
kanna af borðin í frambaðstof-
unni. Þeyttist hún 2—3 álnir
frá borðinu, niður í gólfið og fór
í ótal mola. Hér var engun®
hægt um að kenna. hvorki ketti
eða nokkrum manni. Einnig var
kastað í gólfið ýmsum fleiri
munum, svo sem bramaflösku,
kúskeljum, ullarkömbum o. fl.
En alt af leið lítil stund á milli.
Baðstofan var nú full af fólki,
en enginn, sem inni var, gat séð
nokkurn mann í sambandi við
hreyfingar þessar.
Eftir nokkra dvöl fór að-
komufólkið heimleiðis, en rétt
um leið óg það var að leggja af
stað, var kastað kassa úr eld-
húsinu, á jafn óskiljanlega*
hátt, og gerðist þetta fyrir allra
augum.
(Frh.)'
i
Eigimniaðurinn: Mig drieyimldi
einkenniliegiaw drauim í métt, rfsk-
an imJn. Mig" dneymdi, að ég sæi
mjaym hlajupa á ‘burt með júg'.
Konainj Og hVað sagðirðu víð
haavn?
BigirnnaSuriinn1: Ég spurði hvai'ð
hattn vewi esgánlega aé hliEBupa.