Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 16.04.1939, Blaðsíða 1

MÞÝÐUBLAÐIÐ
SUNNUDAGS-
SUNNUDAGINN 16. APRÍL 1939
VI. ÁRGANGUR 16. TÖLUBLAÐ
Jack London:
Þegar ég var með
o s tr ur æning j unum.
fyrst í essinu sínu. Afl hans var
afskaplegt, og þær sögur, sem
gengu á ströndinni um ofbeld-
isverk hans, voru alt annað en
viðfeldnar. Alt af öðru hvoru
kom á hann berserksgangur, og
þá gerði hann hræðilegustu og
heimskulegustu hluti. Ég kynt-
karlmaður, þessi Nelson, og
einn dag. þegar ég gekk fram
hjá „Seinustu voninni“. þá
kallaði hann í mig og talaði við
mig, og þótti mér það mikill
heiður. En hver getur lýst því,
hve hreykinn ég varð, þegar
hann blátt áfram bauð mér í
Við héldum áfram að tala
saman og stóðum við veitinga-
borðið. Mér fanst það eitthvað
einkennilegt, að við skyldum
standa áfram, úr því við voruna
búnir úr glösunum, en hvernig
átti ég að þora að fara, úr því
sjálfur Nelson vildi halla sér
upp að veitingaborðinu? Mér
til mikillar undrunar bauð
hann mér aftur í glasið, er við
höfðum þagað nokkrar mínút
ur, og ég tók því boði, og síðan.
héldum við áfram að tala sam-
an, og sýndi Nelson ekkert far-
arsnið á sér.
Ég bið afsökunar á því, að ég
þarf að gera grein fyrir hugs-
anagangi mínum og sakleysi
mínu. í fyrsta lagi var ég mjög
upp með mér af því að vera með
Nelson, sem var einn hinn allra
frægasti allra æfintýramanna
við flóann og í hópi ostruræn-
ingjanna. En maga mínum
hafði viljað það óhapp til, að
Nelson skyldi fá þá flugu í höf-
uðið að gefa mér öl. Ég hafði
ekki neina vandlætingaróbeit á
öli, og það, að ég gat ekki þolað
bragð þess og hvernig það þandi
mig út, var ekkert á móti þeim
heiðri að vera í félagi við Nel-
son. Hann langaði til að drekka
öl, og ég var með honum við öl.
Þess vegna varð ég að sætta
mig við smávegis óþægindi.
Við héldum áfram að standa
og masa við veitingaborðið og
drekka öl, sem Nelson pantaði
og borgaði. Nú þegar ég skoða
þetta eftir á, þá skilst mér helzt,
að hann hafi verið forvitinn og
viljað grenslast eftir því, hvers
konar piltur ég væri, og það
leyndi sér ekki, að hann langaði
til að sjá, hve oft ég léti hann
veita mér, áður en ég veitti á
móti.
JACK LONDON.
ÓTT ég lærði að drekka
með ostruræningjunum
smátt og smátt, þá varð það
samt snögglega, að ég kastaði
mér út í óstjórnlegan drykkju-
skap. En það kom ekki af því,
að mig langaði í vínanda, held-
ur voru orsakirnar hugræns eðl-
is. Því fleira sem ég sá af líf-
inu, því hrifnari varð ég af því.
Ég get aldrei gleymt því, hve
hrifinn ég var, þegar ég tók þátt
í félagsránsferð í fyrsta sinn.
Við vorum saman á skipinu
Anrrie, svakalegir karlar, sterk-
ir, sem létu sér ekki alt fyrir
brjósti brenna, veðurbitnar
bryggjurottur, sumir gamlir
tugthúslimir, en allir fjendur
lagastafsins og fólks, sem þeir
•álitu að ætti að lenda í tugt-
húsinu, þótt það gerði það ekki,
■allir klæddir í sjóstígvél og sjó-
klæði, töluðu hægt en með gróf-
iim röddum og loks voru þessi
jötunmenni með skammbyssur
í beltinu til þess að sýna, að
þeim væri bláköld alvara.
Þegar ég lít nú um öxl, þá
sé ég og skil, að þetta var alt
sóðalegt og heimskulegt. En ég
leit ekki um öxl í þá daga, þeg-
;ar ég var stallbróðir Bakkusar
konungs og var orðinn honum
vinveittur. Lífið var taumlaust
og trylt, og ég lifði nú sjálfur
þau æfintýri, sem ég hafði lesið
svo mikið um.
Nelson — eða „Ungi Skör-
ungur“, eins og hann var nefnd-
ur til þess að greina hann frá
íöður sínum, „Gamla Skörung“
-— sigldi á skútunni Ren og átti
hana á móti manni, sem var
nefndur Kræklingur. Var sá
síðarnefndi mesti glanni, en
INTelson var svo harður í horn
að taka, að það gekk vitfirringu
næst. Hann var aðeins tvítugur.
en var risi að burðum. Nokkr-
um árum síðar dó hann af skoti
í Benicia og þá sagði líkskoð-
unarmaðurinn, að hann væri
herðabreiðasti maður, sem hann
hefði nokkru sinni séð á lík-
fjölum.
Nelson var hvorki læs né
skrifandi. Faðir hans hafði alið
hann uþp á San Francisco-fló-
^num og. á siglingu var hann
ist honum í fyrstu ferðinni, sem
ég fór á Razzle Dazzle og sá
hann sigla Ren í stormi og ræna
ostrum, þegar við hinir lágum
allir fyrir tveimur akkerum og
þorðum ekki að hreyfa okkur í
slíku óveðri.
Mér fanst hann vera sannur
staupinu. Ég stóð við veitinga-
borðið og drakk eitt gas af öli
með honum og talaði eins og
karlmaður um ostrur og báta,
og spurði, hver það gæti verið,
sem hefði sent heila hleðslu af
höglum gegnum stórseglið á
Annie.
Þegar ég var búinn að drekka
ein tíu glös, ákvað ég, þar sem
ég mundi þá ákvörðun mína, að
fara hóflega í sakirnar — að
láta nú við þetta sitja. Ég sagði
því, að ég vildi fara út í Razzle
Dazzle, sem lá við bryggjuna
hundrað faðma frá.
Ég kvaddi Nelson og- gekk
niður að höfninni. En áfengið,
sem hin mörgu glös höfðu að