Alþýðublaðið - 29.11.1944, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAÐIP
MiðvikudagTir 29. nóv. 1944.
■TJARRAltSlð.
Uppi bjá möggu
(Up in Mabel’s Room)
Bráðskemmtilegur ame-
rískur gamanleikur
Marjorie Reynolds
Dennis O’Keefe
Gail Patrick
Mischa Auer
Sýning kl. 5, 7 og 9
% WíaSMk! .ftsmep-: / 1® ffl
wL*- 1 H g| ARR YSTi
||||
LIKAÐI VIÐSKIPTIN
Amerískur líkkistusmiður
auglýsti, að smíðsgripir sinir
væru svo ágætir, að sá, sem
einu sinni hefði reynt þá, dytti
ekki í hug að skipta við aðra.
* m •
SPARSÖM Á SINN HÁTT
Frú A.: „Hvemig fellur þér
mð nýju vinnukonuna? Er hún
sparsöm?“
Frú B.: „Já, hún er sparsöm
á bursta, gólfsópa og sápu.“
• * * *
AUGLJÓST MÁL
Fóstran: „Komdu, Jonni litli,
og láttu þvo þér svo að þú verð
ir fallegur.“
Jonni: „Þú hefir >víst ekki
látið þvo þér, þegar þú varst
lítilý
*
RÉTT TIL GETIÐ
Hann: „Hve mörg börn á
frúin?“
Hún: „Sex dætur, en engan
son.“
Hann: „Þá hafið þér líklega fyrir verð, sem Ihefði nægt fyr-
yður að
aæ þau gengtu upp tröppurnar.
Þau komu inn i forsalinn, sem
var þegar fuliur af fólki, og
þegar þau voru laus við yfir-
hafnirnax, gengu þau inn í
skrautlegan borðsai.
Vance réð fea-ðinnd; milli
ljómandi borða, þar sem tveir
sátu saman, þrír, fjórir, fimm
eða sex. Hið tígulega og virSu-
lega umhv^ilfi thlaut að hafa
mikil áhrilf á hinn óvana. Raf-
magnsljós, enduirspeglun í gljá
andi gler.i, ljómandi gylling á
veggjunum rann saman í ljós-
flóð, sem lengi er verið að átta
sig á. Hinar hvítu skyrtur karl-
mannanna og Ihihir margtitu
■kjólar kvennanna, demantar,
sfcraut,4 strútsfjarðir — allt
þetta var eftirtektarvert.
Carrie reyndi að iíkja eftir
framkomu firú Vance og settist
i sætið, sem yfirþjónninn vísaði
henni á. Hún var sér meðvit-
andi um hið allra mimista, isem
gerðist í kringum hana —
hneigingair og burteislegt lát-
bragð þjónanna, sem Ameríku
menn borga svo dýru verði.
Það látbnagð, sem yfiirþjónnj-
inn hafÖi, þegar hann dró út
stólana og vísaði þeim til sæt-
is, var'margra dollara virði.
Þegar þau voru setzt, var
þeim sýndur hinn yfirlætis-
mikli, rándýri og óhéilnæmi
matseðill, sem auðugir Amer-
íkumenn fara eftir, til undrun-
ar og skelfingar hinni sönnu
menninjgu" uim allan héim. Á
matseðlinum var skrá yfir
rétti sem nægt 'hefðu til að
fæða heilan her, og röð af pen-
ingaupþhæðum, sem gerðu spar
semdarhugsanir beinlíndis hlægi
legar — súpa firá fimmtíu cent-
um og upp í einn dollar, tólf
teguhdiir, fjörutíu mismunandi
ostruréttdr, 'hálf tylft á sextíu
cent, forréttir, fiskur og kjöt
eznhverntíma óskað
eignast son líka.“
Hún: „Já, tengdason.“
*
ÍHUGUN AREFNI
Faðirinn: „Jæja, nú hefir
stórkaupmaðurinn beðið mig.
um hönd þína. Hverju á ég að
svara honum?“ ,■
Dóttirin: „Hann hefir svo
eldrautt hár, að mér er ómögu-
legt að giftast honum.“
Faðirinn: „Sýnist þér rétt,
dóttir mín, að hafna hans mikla
auð fyrir þessi fáu rauðu hár,
sem hann á eftir?“
ir næturgistingu á sæmilegu
gistihúsi. Hálfur annar dollar
og tveir dollarar virtust vera
algengustu tölumar á þessum
glæsilega matseðii.
Carrie tók efitir þessu, oig með
an hún 'las verðið á kjúklinga-
steík, datt henni annar matseð
ill í hug við annað tækifæri,
þegar hún sat í fyrsta skipti
með Drouet í góðú veitinga-
húsi í Chioago. En það var að-
eins um stund — þunglyndis-
legur ómur úr gömlu lagi —
og síðan hvarf það. En um leið
sá hún hina Carrie fyrir sér ■ —
fátæka, hungraða, örvílnaða,
og Chicago sem fcaldan og óað-
gengilegan heim, sem hún ætl-
aði að yfirigefa', af því. að hún
gat ekfci fengið vinnu.
Við þetta tækifæri var
Vance d essinu sínu, eins og
Hurstwood hefði verið í gamla
daga. Hann bað um súpu, ostr-
ur, rifjasteifc, eftirrétti og marg
ar vúnflöskur, sem voru settar
við hliðina á borðinu í tága-
körfu.
Ames horfði utan við sig á
fólksfjöldann og Carrie horfði
á hinn gáfulega svip hans. —
Hann hafði hátt enni, beint og
’sterklegt nef og viðfeldna höku
Hann hafði stóran, vel lagaðan
og vingjamlegan munn, og
hinu dökkbrúna hári hans var
skipt öðm meign. Carriie fammsf
'hann vera lítið eitt drengjaleg-
ur, enda þótt hann væri orðinn
fullvaxinn maður.
„Vitið þér það,“ sagði hann
og snérá, sér að Oarrie eftir í-
huganir . sdnar. „Stundum
finnst mér vera skömrn að því,
hvað fólk eyðir miklum pening
um á þennan hátt.“
Carrie holrfði stundarkorn á
Ihann dálítið undrandi yfir al-
vöm hanis. Hann virtist vera
að hugsa um eitthvað, sem
henni 'hafði aldrei dottið í hug.
„Fánnst yðuir það?“ sagði
'hún með áhuga.
,,Já,“ sagði hann. „Það borg-
ár langt um meira en rétt er
fyrir þessa hluti. Og það klæð-
ir sig í sitt bezta skart til þeSs
að sýna sig.“
„Því skyldi fólk ékki eiga að
níota peningania, þegar það á
nóg af þeim,“ ísagði frú Vance.
„Það gerir ekkert illt,“ sagði
Vance, sem var ennþá að lesa
matseðilinn, þótt hana. væri bú
inn að tala við þjóninn.
Ames leit aftur i burtu og
Carrie horfði á enni hans.
Henni fannst hann vera að
hugsa um undarlega hluti. — ’
Augnaráð hans var milt, þeg-
ar hann horfði yfir hópinn.
„Sjáið þér kjólinn, sem þeSsi
fcona þarna er í,“ sagði hann
og sneri sér að Garrie og beindi
Ihöfðinu í áttina tál konunnar.
„Hvar?“ sagði Carrie og
fylgdi augnaráði hans.
„Þama yfir í horninu —
þarna. Sjáið þér næluna?“
„Mikið er hún 'stór,“ sagði
Carrie.
„Þetta er alstærsta demants
næla, sem ég hefi nokkru sinni
séð,“ sagði Amés.
„Já, það er saitt,“ sagði
Carrie. Hún fann, að hana lang
aði til að vera viðfeldin við
þemman unga mann og hún
hafði óljósan grun um það, að
_ NYJA BIO ma _GAMLA BiO _
Gullnir hlekkir ((They All kissed the Bride) Joan Crawford og Melvyn Douglas Fjörug gamanmynd með: Sýnd kl. 9 Loflárás á Tokyo (Bombardier)
SHERLOK HOLMES1 Randolph Scott Pat O'Brien.
Washinglon Börn fá ekki aðgang.
Spennandi leynilögreglu- mynd, með BASIL RATBONE Sýnd kl. 5, 7 og 9.
°g NIGEL BRUCE Sýnd kl. 5 og 7 >
hamn væri bétur menntaður en
hún — að hann kynni sig bet-
ur. Hann virti'st líta þannig út,
að eitt af því sem var svo heill-
andá við Carrie ,var það, að hún
gat vel sfcilið, að aðlrír gætu
verið henni fremri. Hún hafði
áður séð menn, sém minntu á
þekkingu, eins og hún hugsaði
isér hama. Þessi sterki ungi mað
ur við hlið hennar með hið
hreina og eðlilega augnaráð
virtist hafa undarlegar skoðan
ir á ýmsu, sem hún gat ekki
fullkomlega skilið, en 'kunni að
mfeta. Svona áttu karlmenn að
vera, hugsaði hún.
Samræðumar beíndust nú að
ibók, sem var í tízfcu á þeim
támum — „Moulding a Maid-
en“ eftir Al'bert Ross. Frú
Vance hafði lesið hana. Vance
hafði lesið um hana í blöðun-
um.
„Menn geta komizt hlátt með
því að skrifa bækur,“ sagði
Vanee. „Það er ákaflega mikið
talað um þennan Ross.“ Hann
Fyrsfa ævinfýrið.
Eg drakk því í botn, og það hafði þær afleiðingar, að ég
man fátt eitt af því, sem gerðist um kvöldið eða hvemig
ég kom mér í rúmið. Þegar ég vaknaði svo morguninn eftir
komst ég að raun um það, að Eiríkur var vaknaður og starði
stórum au'gum á mig. Við hröðuðum okkur á fætur, þar
eð mjög var heitt í káettunni. Ég man fátt eitt af því sem
gerðist þennan dag, en f annst hann óendanlega lengi að líða.
Þegar æsing sú, sem ég hafði komizt í daginn áður,
var nú að mestu úr sögu, stóð mér dálítill uggur af skrefi
því, sem ég hafði stígið og erfiðleikum þeim og hættum, er
ég ’hafði ekkert tillit tekið til daginn áður. Ég taldi nú fátt
líklegra en herra Stolpe eða kjörforeldrar Eiríks myndu
leita Eiríks heima hjá mér. Poreldrar mínir myndu því ótt-
ast um það, að við hefðum gripið til einhverra vandræða-
ráðstafana og jafnvel farið okkur að voða. Föður minn
myndi efalaust gruna það, að við hefðum siglt burt með
Máfinum og kannski senda menn á vettvang til þess að
leita okkar. Um þessar rnundir var gufuskip í förum milli
Bomhólms og Kaupmannáhafnar einu sinni í viku, en ég
vissi hins vegar ekki, hvaða dag ferð þess myndi falla. En
setjum svo, að gufuskipið yrði á undan okkur til Bornhólms,
og við yrðinn teknir höndum strax og við gengum á land.
WE COULD HAVE EVACUATED
TH05E POOE GVY5, \P IT WAS
POSSIBLE T0 LAND A C-S3
IN THECE— SUT NOWIT WLLL
LlkíELV TAKE WEEKS TO
_ THEM.BECAUSE...
ACCORDINÖ TO PINTO...AND
OUK MAP, THEV'PE HOLED UP
IN THIS MÓUNTAIN PASS -
COMMUNICATION CUT, AND
PIGHTINS IT OUT WITH
^-^THE ENEMV
irrir.

MYNDA-
SAG A
NORTH LÆKNIR': „N'ei, Örn
Það er ómiögulega að sjá hima
særðiu þarna ofian ,af fjiöllun-
t_ | ti. * Við hefðium igelta náð
þieim, ef hægt væri að lenda
ifiluigivél þarina luippi, en það
miun taka marga vikur að ná'
'þekn lanidleiðdma.“ Efitir lýs-
inigu Pintós að dærna og sam-
kvœma kortinu okkar eru þeir
^dmoiii
í fjallaskarði, élveg einang-
ráðir og fijandmiennimir ofi-
sækja þá. . . !
ÖRN: „Bíddu laugnarblik, læfcn-
HMM..JU5T A MINUTE ... YOU
MEAN HEPE ?...HEy/ I WAS
POPCED DOWN ONCE, IN THAT
PA5S__THEPE'S A LEDGE...
DOC, / COULD DO
IT A&AIN/ A
ir. það þamia. Sjáðu til! Ég
varð einu siinni að nauðlenda
þarna, þar, er svolátiill melur
— Ég get gert það afitur!“