Alþýðublaðið - 20.12.1944, Page 8

ALÞYÐUBLAÐiÐ
Miðvika4agttr 2t. ies. IM4>
ÖRUGG SÖNNUN
— Hieyrðu mamma, sagði
iítiil dreiiiguir, sem var að koma
ihekn. — Á ég að segja þér hvað
ég 6á: Ég sá manh, sem getur
búið til hest.
— Ertu nú alveg vísls uim
það, svaraði móðirin.
— Já, alveg handviss. Hann
var rétt búinn með hestinn þeg
ar ég sá hann. Haran var að
raegla fæibunna á haain.
• • **
MÆTTI SPYRJA —
■ — Þessd seMdinnsikáp a er
falleg, sagði frúin. — En þolir
hún rigningu?
— Kæra frú, hafið þér nokk-
urnitóma séð sel með ragnhlíf?
* * *
TUNGUMÁLAKUNNÁTTA
Hreyikin móðir: — Já, hún
Della dóttir mín talar bæði
frönstou og algebru. — Heyrðu
Della! Segðu tgóðan daginn á
algebru við hana írú Garðland.
• • •
EKKI UNDARLEGT
Hún: — Ég r er voðalega'
hrædd í jþrumuveðri.
Hann: — Það er eíkki að
furða eins og þér hafið mikið
aðdrátitarafl.
* * •
LEEÐ FYRIR TRÚNA
— Þessi uraga stúlka verður
að líða mikið fyrir trú sína,
— Hverrar trúar er hún?
— Að skór nr. 37 hæfi fót-
um nr. 39.
gp \ -pEiD'Dirll iKE

ggWigj m •-gTú-i.aigsyu!» 'iystirM
peningana mína.“ sagði hann,
„og ég veit varla, hvað hefir
orðið um þá.“
„Alia þessa s jö hundnuð dioilil-
ara?“ spurði Carrie.
„Já, nema eiitit hundrað."
Hann var svo örværatiragar-,
fuMur á svipinn, að hún varð
ófitasleginn. Nú faran hún, að
húra var að berast út í óvissiuna.
Hún hafði 'haft grun um það
aUan tómann.
„En, George,“ hrópaði hún.
„Hvers vegna ferðu etoki út og
leitar þér að atvinrau? Þú gætir
feragið eitthvað."
„Eg hef leitað,“ sagði hann.
„Það er etoki hægt að neyða
tSód'k til þess að úrtvega atvinnu.“
Hún leiit á hann með rauna-
legu auignaráði og sagði: „Jæja,
hvað ætlarðu þá að gera?'
Hundrað dollarar ná ékki
Iangt.“
„Ég veiit það ekfci,“ sagði
hann. „Ég gert ekfci gertt betur
en að leita fyrir mér.“
Garrie var sfceltouð yfir þess-
um orðum hans. Hún hugsaði
srtöðugt um þetta í örværatingu
sirarai. Hún hafði oft hugsað um
leildistina sem útleið, sem gæti
veitt herani þann munað, er hún
þráði. Nú virtisí hún vera síð-
asta björguraarleiðin eins oig í
Chicago. Hún varð að hafast
eitthvað að, ef hamn femgi etoki
vinnu bráðlega. Ef til vill yrði
hún að fara úit og eiga alein í
baráttu sinni.
Hún fór að velta þvó fyrir
sér, hvemig hasgt væri að £á
iþess toonar stöðu. Reyrasla heran
ar í Ohieago sýndi herani, gð
ihún hafði ekki leitað fyrir sér
á réttum sitað. Það hlaut að vera
til fólto, sem Mustaði á mann
og prófaði marnrn — fólk sem
gaf manni eittbvert tækifæri.
Nofcikrum dögum seirana sátu
þau við miorguraverðinn og töl-
uðu saman og þá kom hún þessu
á tal með þvi að segja, að Sarah
Bermhardt væri vóst að kotma
vestur. Hurstwood hafði einmig
heyrt þessa getið.
„'Hvemig varða rnenn leikar-
ar, Geonge?“ spurði hún að lok
um sakleysislega.
„Ég veit það ekki,“ sagði
hanra. „Það hljóta að vera ein-
hverjir fulltrúar til."
Carrde dreypisi á kaififirau og
leit ekki upp.
„Menn sem útvega fóiki
ihlufvenk?"
,,‘Já, ég býst við því,“ svar-
aði hann.
Allt í einu tófc hann eftir
svip hennar.
„Þú errt þó ekki enmþá að
hugsa um að verða leikkona?“
spurði bamn. \
„Nei,“ svaraði hún. „Mér
datrt þertita bara í hug.“
Án þess að vita hvers vegna
lítoaði honum etoki þessi hugs-
un. Efitir þriggja ára sambúð,
hélt ha'nn ekki lengur, að Car-
rie byggi yfir neinum sérstök-
um hæfileikum á þessu sviði
Honium faransrt hún of einföld,
Oif eifitirgefanleg. Hanra bélrt að
DeikiHsitin knefðist rraeiri virðu-
leifca. Ef hún yrði leikkona,
leratd hiún áreiðanlega í klónum
á einhverjum forstjóra af
verstu tegund. og hún yrði ains
og alllar hinar. Hann vissi vel
hvað hann átti við iraeð hinar.
■Carrie var lagleg. Hún kæm-ist
óreiðanlega áfram, em hvað yrði
um hamn?
„Ég myndi hætta að huigsa
um það, ef ég væri sem þú.
Það er lamgtium erfiðara em það
virðist vera í fljótu bragði.“
Carrie fanrast hann van-
■treysta hæfileitoum hennar.
„Þú sagðir, að ég hefði leik-
ið prýðilega í Chicago,“ sagði
hiún.
,,Þú gerðir iþað lika,“' svaraði
hann, þegar hann fann að hún
œrtlaði að fara að mæla á móti.
,Én Chicago er ekki New York,
þvó fer svo fjarri,“
’Carrie svaraði ekki. Henni
sárnaði.
„Leiklis-tin getur verið k-
gæf,“ sagði hann „fyrir þá,
sem eru hæst uppi, en fyrir
hina er hún verra en ekkí neitt.
það tekur lanfian ,a að '-inna
sig upo. ;
„Það er ekfci goitt að segja,“
sagði Carrie gremjulega.
I einum svip fannst honum
hann sjá afleiðingarnar af
þessu. Nú þegar ógæfan nálg
aðist, myndi hún komast á
leifcsviðið á einhvem. hátt og
svókja hann. Hann hafði ©kki
gert sér grein fyrir hæfíleikum
hennar, þó að undarlega sé. En
það var vegria þess, að hann
skildi ekki, að hugarfarið get-
ur skapað srailligáfuna. Hann
hafði aMrei getað skilið að
rnaður gæti orðið mikili sökum
hugarfars sins — og ©kki vegna
igáfna sdrarua. Avery Hall lá of
lamgt aftor í tímamum til þess
að haran myndi réttilega aftir
Iþví öllu. Hann hafði búið of
lengi með þessari korau.
,,Já, en það er saitt,“ svar
aði hanra. „Ég myndi ekki láta
mér dietta það í hug, ef ég væri
sem þú. Það er engin staða
fyrir konu.“
„'Það er þó beitra ©n að
svelta,“ sagði Carrie. „Ef þú
vilit ekki að ég geri það, hvers
vegraa nærðu þér þá' ekki sjálf-
ur í artvinnu?“
mm NYJA BiO mm
Bragðsreflrair
„Sög og Gokke"
(“Jitberbuigs”)
Fjörug skopmyrad með
Sían Laurel
^ OKver Hardy
Sýnd M. 5, 7 og 9.
Hamn hafði elkfcert svar á
reiðum höndum. Hann var far
inn að venjast þessum aðtfinnsl-
um.
„Æ, við skulum hætita
þessu,‘ svaraði hann.
En brátt náði þessi hugmyrad
tökum á Hursitwood þórtrt und
arlega sé. Fjármagn haras, sem
þvarr óðum, sýndi honum, að
hann þurfta á hjálp að halda.
Því skyldi Carrie ekM getað
hjálpað hónum lítið eirtt, þang
að til haran næði í atvinnu?
Dag nokkum 'kom hann inn
GAMLA BÍO
Gsflþjóianrir
(Jaokass Maii)
Wallace Beery
Marjorie Main
J. Carroll Nairik
Sýrad fcl. 5, 7 og 9.
Böm irman 12 ára fá efcJd
aðgang.
rnieð svipaðar hugmymdir.
„Ég hititi Johm ,B. Drake í
dag,“ sagði hann. „Haran ætla»
að opna veitiragahús hérna
ó haust. Haran segir, að þai
verði óreiðanlega stáða fyrir
mig.“
,Jfver er það?“ spurði Car-
rie.
,IÞað er hanm sem á Grand
Pacific veitingahúsið í Chic-
agö.“
„Ó,“ sagði Carrie.
„Ég fengi svona fjórtárt
Ihuradruð dollara á ári.“
Fyrsta ævintýríð.
sjá álfana, tröllin og varúlfinn birtast sýn skammt frá okk-
ur einkum eftir að skyggja tók.
Við vorum nú loksins komnir út úr skóginum, en ég
man ekkert eftir því, hvaða leið við fórum eftir það, enda
var hann mér framandi með öllu. Þó man ég það, að eng-
inn varð á leið okkar, og stundum gengum við yfir velli
og gegnum runna, þar sem engin rudd braut var fyrir.
Loksins vorum við komnir út á ströndina og sáum út &
víðfeðmt og sviptigið hafið. Þarna var svo auðnarlegt og
einmanalegt, að ég varð gripinn ákafri heimþrá og fapnst
ég vera átakanlega einmana.
Við þetta bæ'ttist svo líka þreytan, enda þótt við hefð-
um gengið mun hægar og hvílt okkar miklu oftar en ég
hefði óskað. En okkur var ógerlegt að fara hraðar yfir og
olli því fyrst og fremst helti förunauts okkar.
Um Eirík var sömu sögu að segja, þvi að ég sá, að tár
runnu niður kinnar hans. Hann var svo grátgjam.
En auk alls þessa hafði ég nú fengið illan bifrn* á mann-
inum á nýjan leik. Við Eiríkur fórum á undan honum að
tilmælum hans, sjálfur sagðist hann korna að vörmu spori
á eftir okkur. En þegar ég leit allt í einu snögglega um
öxl, sá ég að helti hans var horfin og hann ekki síður frár
á fæti en við Eiríkur. Mér var að sönnu ógerlegt að segja
fyrir um það, hvað hann myndi hafa í hyggju, en þó ákvað
ég, að fara að öllu með gætni og forsjá.
TH£ AM8UUNCE PLANÉ LINOEZ
NET CAMOUFLAÖE, $CGZCM'/'$ C*EW IS
m&tw L0APIW& we. wöuwoeo vanks
POR EVAOJAHONl FKOM THE PA55...
Félagar Amar eru í óða ömm
að flytja sjúka henmenm í vél-
ina, ©n lagt hefur verið ýfir
hama dulibúmaðamet. — Skyradi
ÖRN: Hvað er að? Þeir hljóta
að hafa cxrðið varir við óvinina
Komdð! Þeir hlaiupa allir á
skjól!