Alþýðublaðið - 23.12.1944, Blaðsíða 8

SOf THATIS HOW THEV
PLAM THE E5LAPE EH ? TH.lS
TIM£ W£ WÍtL 8£ EEAPy
FOE TW6 ‘áVVlME /
LAG<ý£ AMgRlKANER
TRAN5PORT...THEV
MAY 0£ CAEEV TEOOP5
v FROM THE L£P5r£ ? ,
að flýja, en nú skulum við
tfinraa þó í fjöxu.“
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 23. áes. í§44>
Fyrsta ævinfýrið.
Þetta vax undarlegur maður 1 meira lagi. Aðra stund-
ina virtist hann vera ungur maður en hina gamall eins og
afi væri eins og hann kvað sig líka vera. Hann var ein-
mitt mjög gamallegur á svip þessa stundina, þegar hann
bauð okkur að fá okkur sæti á bekknum hjá sér. Hann réttá
okkur bví hæst matinn af borðinu og vildi fyrir alla muni
að við drykkjum úr einni flöskunni og skenkti í glös handa
ökkur. Ég taldi hins vegar ráðlegast að hafna því boði hans
og hnippti í Eirík til þess að hann skyldi gera slíkt hið
sama. ; \ \ á
Þegar við höfðum lokið snæðingnum, sagði hann. að
við yrðum að leggjast til hvíldar þar, sem við gætum kúldr-
að okkur niður, bví að ekki væri því að heilsa, að húsa-
kynnin væru mikil eða vegleg. Hann Jagðist svo sjálfur
fyrir úti við hellismunnann, en við Eiríkur héldum okkur
sem fjærst honum, enda þótt rýmið væri lítið og meira
en það. Hann lét liós loga á lampanum, og hann ósaði, svo
að loftið inni í hellinum varð þungt og illt, og við Eiríkur
hefðum mun heldur kosið að dveljast úti undir berum
himni um nóttina, en við áræddum ekki að setja okkur
upp á móti ráðstöfunum förunautar okkar. Hvorugur okk-
ar gat sofnað langa hríð, og verst þótti okkur, að við gát-
um ekki talað saman af ótta við að maðurinn heyrði til
okkar. En þegar við heyrðum, að hann var sofnaður, tókum
við að hvíslast á, unz Eiríkur sofnaði, Hann hafði lagt hand-
■TJARNARBIði
Engin sýning
STUTT SÍMTAL.
Bóndi nokkfur var anraálaður
fyrir það, ihve hann bötvaði
iniíkið. Einhverju sinni varð
hann fyrir þwá óthappi að missa
kind. úr fcváuim, — einiwerja
beztu mjóHkjurána. Var hennar
leitað jafnít á líMeguim stöð-
■um sem ólíklegum, en aHít kom
fyrir ekki.
ÍLátliu sáðax fer bóndi í'verið,
og Mða raú nokikrir dagar. Þetta
var á fynstu áiruimi sóimianís. Kem
ur þar, að bóndi ákveður að
tala símieiðis til konoi siranar,
erada er horaum það afarlega í
iuug að frótta af kindirani.
Sómital bórada var á þessa
ieið:
„Koondu sæl, eilska! Hefiur þú
séð andskota? Láttai djöíul eiga
sig. Ventiu sæl, elsfca!“
, (Fná yztu raesjium).
• • * *
LANGAaSTES
Laragiaraes er ljótur tangi,
lygin er þar oft á garagi,
tmargir bera fisk í fangi,
en fæstir að horaum búa;
isamt vil ég til sveitar miraraar
Braúa.
• • »
ÁVÍSUN
Maður fccan tíl Áma bisifcups
Helgasoraar í Görðum og bað
ram lán eða nofckra hjáip, en
gat þess um leið, að það vœri
fyxir sér eiras og öðrum fátæk-
liragum ,að haran byggirst nú
ekki við að geta bongað það,
og úrraeði sitt yrði því að biðja
guð að lauraa horaum það.
Árni biskup svanaði: „EkM
er nú í kot vásað. Þú xraurat eiga
hjá horaum.“
* • •
ÞVt fleiri lög því fLeiri af-
brat.
Kíraversfcur máMiáttair...
* * *
MÓÐIRIN recEsar bamá síruu,
en kyssir það þvá næst.
Abbjrtssínsikur málsháttur.
salanium, dyraverðinium og að-
stboðarmarani. Hér voru þeir eins
og fcó'ragiar riki sínu.
Oartrie gefck þreytulega í
buirtu, niðurdregin vegna ó-
heppni siranar.
Monguradagturinra ieið, og
og enn fhiran næsti.
Loks hitti Carrie foristjórann
fyrir Casino-leikhúsinu.
„Þér skuluð koma ,í raæstu
vifcu,“ sagði haran. „Þá þarf ég
að skiptta um fólk.“
iHaran var stór og bústinra ná-
uragi, sem haifði áhuga á góðuna
og fallegium fötum og hanra
diæraudi um fcoraur eiras og aðrir
myradu dænoa um hesta. Caxrie
var snoltur og hafði fallegar
hreyfingar Það væri hæ'gt að,
fafca hana með érada þótt húra
væri ektki vön. Einn af léikhúss
'eigtendunutm. hafði minnzt á
það, að darasistúliburmar gætu
verið bertri útliits.
'Það voru nioOcfcrir dagar, þarag
að til næsita vika byrjaði. Það
fór aðílíða að fyrsta degi næsrta
mánaðar. Carrie fór að hafa
.dýpri áhyiggjur en raokkru sirani
fyrr.
„Leitarðu í raura og veru að
vinnu, þegar þú ferð út?“
spurði hún Huxsitwood einn
moiguninn, iþegar áhyggjur
henraar gátu efcki séð haraa í
friði.
„Áuðvitað geri ég það,“ sagði
haran öruigglega, en móðgaðist
þó aðeins lítið eittt yfir þessari
aðdróttun hennar.
„Ég myradi tafca hvað sem
væri núraa,“ saigði hún. „Bróð-
um ketmur fyrsti raæsita mánað-
ar.“
(Hún var örvæntmigarfull.
Huiistwood hætti að lesa blað
ið og skipti um föt.
„Harara myradi fara og leirta
að einhverju,“ hugsaði hanra.
„Hann fasri og' athugaði, hvort
nobfcunt brugghús gætu ekki
veitt honum vinrau. Já, hann
tæki stöðu sem veitingáþjóran,
ef hann æititi kost á því.“
Þetta var Batms boraar leið-
anigur og hiinir fyrxi. Örfá kurt
eisleg afisvör, og svo var úti.
um þrek hans.
,JÞetta er ekki til neins,“
huigsaði hann. „Það er alveg
eins gpitt fyrir mig að fara
heim.“
Á mámudaigmn fór Carrie, aft
ur í Casino-leikhúsið.
„Bað ég yðux að koma í dag?“
sagði fonstjórinn og virti haraa
fyrir sér, meðan hún srtóð fyrir
fraaraan 'haran.
„Þér sögðuð fynsit í næstu
viibu,“ sagði Ganrie niðurdxeg-
in.
„Hafið þér nofkkra reynslu?“
spurði hann asftur næstum
hörfculega.
Carrie viðuxjfceraradi, að svo
væri ekki.
_ Hann virti haraa aftur fyrir
sér, mleðan haran rótaði í ein-
hverjtum skjölum. í raun og
veru var hanra ánægður með
þessa laglegu 'og ósityrku ungu
ikonu. „Þér skuluð koma hing-
að í leikhúisið í fyrraanálið.“
Hjiarrta hennar barðisit ótt og
rtíútt,
j’Ég skal gera það,“ sagði hún
með erfiðistmunum. Hún sá, að
hann vildi gjarnan ráða hana,
oig 'hiún sneri sér við til þess
að fara.
„Skyldi hann viríkiOiega ráða
hana ? En hvað það væri dá-
samlagit.“
Ómirarmn af hávaða borgar-
innar lét raú þægileiga í eyrum
bennar.
Hörjkuleg rödd svaraði himni
þöglu spunniragu henraar og rak
allan elfia á flórtta.
- r..En þér verðið að koma stund
vislega,“ Bagði forstjórinn
bvassri röddu. „Anraars missið
þér sitöðúraa.“
Carrie flýtrti sér burt. Nú stóð
henni' á sama um artvkmuiéysi
Huristwoods. Hún haf ði fiengið
sitöðu — 'hún hafði srtföðu. Það
ómaði í eynum hennar.
í gleði isinni hlafckaði hún
raæisrtum til að siegja Hurstwood
frá þessu. En á heimileiðmni þeg
ar hún fór að hiugsa málið bet-
ur, fór hún að skilja hversu und
arlieigt það var, að hún sfcyldi
fá stöðu eftir nokfcrar vifcur, en
hann hefði verið ait'vinnula-us í
jafn mianga iraáhuði.
„Œívers vegna nær hann efcki
í eittbvað?“ sagði hún við sjálfa
sig. „Hann æitrti sannarlega að
'geta það fyrsit ég get það. Það
var ekkent sénlega örðugit fyrir
mig.“
Œlún gieymdi æisku sinni og
fegurð. í gleði sinni hugsaði
hún ekfcu um þá erfiðleifca, sem
fiylgja aldrinum.
En þamnig hugsar hiran
heppni ætíð.
'En sámit gat hún ekki haldið
þeésu leyradu. Hún reyndi að
vera róleg o(g kærulaus, en það
var aðeins til að sýraast.
„Nú?“ sagði hann, þegar
hann sá hið glaðlega aradlit
hennar.
„Ég er bviira að flá stöðu.“
„Er það satt?“ sagði haran og
andaði létrtar.
„Já.“
„ílvers koraa staða er það?“
spurði hann, og horaum fannsit
að nú hljdi horaum sjálfutm að
'garaga betur að fá eitthvað.
„Sem danlsstúlka,“ istvaraði
^ hún.
MYNDA-
SAGA
, U. S. Pat. Oí!
AP feoN/res
ugvél sirani: „Stór amerísk
jgvél er á leiðinni. Svo virð-
; sem hún sé að flytja her-
LIÐSFORINGI: „Allt í lagi!
Stvona ætla þeir þá að reyna
g>EH)NP THE NAZl L1NE5 GUARPIN6-
THE NARROW PA5$... FRQM WHICH,
SCORCHy 15 PREPAP1N6- TO EVACUATE
TH£ WOUNOEP yANK^—
Bak við víglíúrau nazista. Vam-
arsveáítin í fjaUaskarðirau, það-
an oem Öm ætlar að Ej úga
GAMLA BiO ■■
■ NYJA BIO m
Bragðarefirair
„Gðg og Gokke"
(“Jitterbugs”)
Fjörug skopmyrad trneð
Stan Laurel
og
Oliver Hardy
SÍÐASTA SINN
Sala hefst kl. 11 f. h.
| Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9
„Er það þessi srtaða hjá
Casino-leilkhúsinu, ,seimi þú
sagðix mér fró?“
„Já,“ svaraði hún. „Ég á að
byrja að æfa á morgun.“
C'arrie talaði meira um þertrta
-af því að hún var svö hamingju
söm. Loks sagði Hurstwood:
„Veiztu hvað þú færð milkið
kaup?“
„Nei, ég vildi ekki spyrja að
því,“ 'sagði Carrie. „Ég býst við,
að þeir borgi tólf til fjórtán
dollara á viku.“
„Það er líklega,“ sagði Hurst
wood:
Þau foorðuðu prýðilegan f
fovöldfverð þetta 'bvöld, vegna
Dularfullu morðta
(Mr. and Mrs. North)
Spennandi og sprenghlægi-
beg leynilögreglumynd.
Gracie Allen
William Post
Tom Conway
Sýnd kl. 5, 7 og 9
*
Bönnuð börnum inraan 12 ára
| lþe!s!s að aradrúmisloftið hafði
igedbreytzt. Hurstwood fór út
að lárta raka sig, og fcom aftur
með kjiöt í rifjasrteik.
„Á morgun ætla ég sjálfur
að leiita,“ hugsaði hann, og ný
von fór að geru vart við sig hjá
htonum.
Um miorgiuminn mæitti Carrie
srfuradivíslega, og húra var sett
á visan stað í röðinni. Hún sá
stórt, tómrt og dimmt áhorfenda
svœði, sem ilmaði enn af ilm-
vötnum fcvöldsins og hreif hana
rnieð hinu tráfculega, austur-
lenzíka skrauti síruu. En hvað
í þetta var ævinitýralegiur veru-
leiki! Húm ætlaði að leggja sig