Alþýðublaðið - 31.12.1944, Blaðsíða 3

Laugardagiu- 30. des. 1944.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
3
HAFNARFJORÐUR PpÍANNpi
0000000000000000000000000000000000000000O0<><><><><>0<><>000< 0<><><><><><><><>0<>000000<><>O<>0000<3 | |||SS§|
U<j
r\ o
8 ' -Kv;-'
S?^'‘ '
„Seg, hvað svellur hér í hug“? — Hvers minnumst við
um áramótm? — Liðið sumar og minningar ]>ess —
Hlekkir í einni festi — Hlutverkin eru mörg og öll
mikils virði — Ásetningur um að vinna vel — og bregð-
ast ckki.
SEG, HVAÐ SVELLUR ÞÉR
í HUG?“ — Flestir endur-
skoffa hugr sinn, lífsstefnu sína og
aðstöðu um áramótin. Nýtt líf
skal byrja, reglusemin aukin, fjár
málin á öruggan grundvöll, ágr-
vekni í starfi og striti, viljinn
hertur og vanafestan brotin. Nýr
og betri maður skal rísa upp á
nýársdag. —Þannig hugsa millj-
ónir manna á nýársnótt og ekki
Skal gera gys að góðum ásetn-
ingi, en enginn mun særast af því
þó að sagt sé, að ekki verður
allt eftir ásetningi. Hann er í
heiðri hafður fyrstu daga hins
nýja árs, en svo slappast vilja-
þrekið og er líða tekur á árið líð-
ur mannskepnan áfram með gamla
göngulaginu og gamla eðlinu,
breysk og í brotum, þrátt fyrir
góðan skilning og ágætan ásetn-
ing.
EN ÞAÐ ER ALVEG SAMA:
„Seg hvað sveilur þér í hug?“
Spurðu sjálfan þig óg svaraðu
sjálfum þér. Maður talar allt of
sjaldan við sjálfan sig í þessu
önnum kafna og öra lífsbasli. Það
getur vel verið að maður ■ reyni
stundum að fara í kringum sjálf
an mann, svari manni út í hött,
gefi spurningunni olnbogaskot og
skalli í gómi, þegar rnaður vill
ekki svára, — en þó: Ef maður
knýr á fær maður svar og maður
hefur ætíð gott af því að rabba
við sjálfan sig um lífshlaup sitt.
ÞAÐ VAR HANNES HAFSTEIN,
sem sagði eitt sinn í áramótaljóði:
„Þitt stríð er orðið langt og þungt,
vort land!
Nú loks á móðir kost að reisa bú
með sonastyrk. Hvað gerir því þá
grand?
Hví grípa þeir ei tækifærið nú?
Hvort hefur langvinn þrælkun
þjakað trú
á þína krafta? Stríðið lamað dug?
Hvort er það þreyta, eða er sökin
sú, I
að sundrung leið og kritur vinni
bug
á góðum vilja? Seg hvað svellur
þér í hug?“
Á ÞESSU ÁRI, sem við erum
að kveðja, höfum við stigið ör-
lagarík spor, sem marka sögu
okkar um ókomnar aldir. Það er
,,ár aldanna, ár eilífðarinnar",
eins og fuglinn söng um síðustu
áramót. Já, þrátt fyrir allt er það
svo. Eftir tæp 700 liðin ár stönd-
um við einir og frjálsir, smáir að
vísu, en þó stórir í einangrun okk
ar og með hugann .fullan af fyó-
irætlunum. Á þessu ári liefur orð
ið þjóðarvakning, þó að sumir finni
hana ekki, og ég, sem reyni að
finna í sjálfum mér hjartaslög
þeirra sem ég mæti á fömum
vegi, er sannfærður um það, að
nú eru sterkari straumar með þjóð
inni en ég hef áður orðið var við,
meiri bjartsýni og meira þrek,
aukið áræði og fastari ásetningm-
um að starfa vel og drengilega.
Ög þetta er ekki augnabliks ásetn
ingur eins og ég drap á í upphafl
þessa pistils, heldur alda sem ris
ið hefur í þjóðarsálinni og ber nú
starf okkar fram um komandi ár.
VIÐ ÞÖKKUM fyrh' liðið sum
ar um þessi áramót. iÞað varð okk
ur minnisstætt. Við gleymum aldrei
17. júní. Við munum jafnvel hvem
ig hver dropi féll þarni dag. Við
munum lit hraunsins og mosans
og skógarins, við munum svip
fólksins að Lögbergi, hlátra þess
og gamanytrði, gleðina í augum
þess og svipskiptinguna á andliti
þess er því gramdist við vansæm
andi framkomu fárra fyrirmanna
við kjör þjóðhöfðingjans. Við
gleymum ekki svörtum klettastöll
um Almannagjár og heldur ekki
gráum höfðum öldunga og björt-
um ennurn hinna ungu, sem fluttu
okkur boðskap þann dag. Við
minnumst barnanna prúðbúnu, er
fóru um götur höfuðstaðarins 18.
júní. Og það stígur gleðibylgja frá
brjóstum okkar, er við minnumist
fánanna við Stjórnaráðið, er for-
seti íslands ávarpaði þjóðina, en
börnin okkar léku sér umhverfis
hann í grjóskunni.
ÞAI> ER MARGS sem við höf-
um að minnast. Við minnumst
þess eimnig, að á þessu ári höfum
við fengið staðfestingu á því að
þjóðin hefur ekki beðið tjón á
sálu sinni í þeirri hringiðu erlendra
áhrifa, sem hún hefur sveiflast í
imdanfarin ár. Og fór þar ekki
eftir ótta margra. Mig grunar að
þegar tímar líða muni jafnvel
verða sagt, að á þessum ármn hafi
þjóðræknin og ástin á landinu
orðið sterkari og heitari en nokkru
sinni áður. Það er einnig gleðiefni
og eykur sjálfstmustið, en það er
svo máuðsynlegt litlum þjóðum.
MARGT ER BREYTT í landinu
frá síðustu áramótum. Við sjáum
ekki betur en hernámið sé að
fjara út og við vomnn að minnsta
kosti að á nýja árinu heimtum
við aftur að fullu og öllu dali okk
ar, sveitir og útnes, að hervirkin
hverfi og bannsvæðin þurrkist
burt. Þetta hefur þyngt skap okk
ar; því er ekki að leyna, þrátt
fyrir mýktina í hernáminu og
skilninginn og tilhliðrunarsemina
sem okkur hefur verið sýnd.
„SEG HVAÐ SVELLUR ÞÉR í
HUG?“ Já, við erum öll hlekkir
í söinu keðjunni. Afstaða hvers og
eins okkar er mikils virði fyrir
þjóðarheildina. Allir hafa sínu
hultverki að gegna og hvert starf
er þýðingarmikið. Enginn má skor
ast úr leik, enginn draga af sér.
Öll erum við að byggja upp ís-
land og íslenzkt þjóðlíf. Það svell
m- í hug okkar heitur ásetningur
um að bregðast ekki! Við sköipum
okkur sjálf giftu og gengi á þessu
ári.
GLEÐILEGT 1945!
Hannes á horninu.
GIEÐILEGT NÝÁR!
Þökk fyrir viðskiptín á liðna árinu.
Byggingafélagið Þór h. f.
Hafnarfirði
<x>00000<>00000<!>000<x>00<>0000000000000<><xx>00<»00<>00<>0000<3 00000000000000000000000000 < >00000000000000000000000000000000000000000000e>00000000