Alþýðublaðið - 03.08.1945, Síða 8

QUDDENLY'
OW£ OF OOR 3-2.S'S /
THAT G-UV IS MAKINS
TO SIT POWNl/ ONI
THíS ISLAND/ 1—
ItfEAN WHiL
\ GCX ra Rn'D STORCH
;>n A. ...HBy'f TwF(?e
•we. pF óuF e?OMBEPS..„AMD
nf? COM.NÖ THIS WAV_________
w?g. A LANDINS// -rí.^--æ»:|
f^TTSMPTlNS- TO 5DLV£
THE M'ÆTEg/ÍF AAlSSlNS
YANK BOhNSEtLS, -
scofscwy and chet
& 1
Fiisíudagur 3. ágúst 1945
» TJARNARBIÓ
Samarhrel
(Summer Storm)
MikUfengleg mynd gerð
éftir skáldsögunni Veiði
förin eftir rússneska
skáldið Anton Chekov.
GEORGE SANDERS
LINDA DARNELL
Sýning kl. 5, 7, 9.
Bönnuð innan 14 ára.
BÆJARBIÓ
Hafnorfirði.
Hugprúðar konur
(Ladies Courageous)
Skemmtileg mynd með:
LORETTA YOUNG
DIANA BARRYMORE,
PHILLIP TERRY
Sýnd kl 7 og 9.
Sími 9184.
Meginmölvun fátaektarinnar
er sú, að hún lamar vilj aþrek
öreigans, unz hann verður aðal
vörður sinnar eigin Örhirgðar.
Bernard Shaw.
Það/er ætíð meining mín,
mestan hæti trega
brúður mæt og brennivín
forúkað gætilega.
Siglufjarðar- Sveinn.
. * * *
Ekki bíður svarið Sveins,
sízt eru hagir duldir:
Ég á ekki neitt til neins
nema börn og skuldir.
Siglufjarðar- Sveinn.
Mamma þagnaði. og augu hennar lokuðust. „Þökk fyrir, vina
mín,“ muldraði hún. Elís horfði á þetta ástkæra andlit, sem
missti simám saman allan sivip. Það varð ánægt, gantekið af Ijótri,
drungalegri ánægju. Loksins svaf mamma.
Ellís gekk niður langa. dimma ganginn að herbergi sínu,
þar sem hún fór að ganga fram og aftur. Á píanóinu stóð mynd
aí Rassiem með hreiðu brosi. Hún stóð kyrr og í huganum áVarp-
aði hún hann kaldhæðnislega. „Vertu ekki að gera sér neinar
grillur," siagði hún. ,,Þetta er ekkert nema grín. Því skyldir þú
einn af öllum mönnum vera mér svona mikils virði. Tenórsöngv-
ari, mann'bjálfi, sem bnáðum verður feitur. Einskis nýtur mað-
ur, fyllibytta. Hvernig geturðu látið þér detta í hug, að ég elski
þig? Fjarstæða. Það er aðeins af þvi, að allt annað er svo tórnt,
og þetta er svo indælt —“ '
Hún opnaði píanóið og jfór að æfa sig. Hún hafði litla, indæla
rödd, sfem þreyttist allt of fljótt. „Nú eru það aðeins skalar“,
sagði Elís og leit biðjandi í augu myndarinnar. „í -rauninni að-
eins skalar og ekki lengur en í kliukkutíma.“ Myndin hrosti til
samþykkis, og hún fór að syngja. En Iþað var svo ömurlegt að
syngja ekkert nema AH — EE —OH! Það gerði mann- þreytt-
an og draum. Það var tómlegt eins og allt annað, og
það mátti það alls ekki verða — gamalt og l'íflaust. Það var
eins og Elís hyrfi' inn í sjál'fa sig, hún ýtti nótnahókinni niður af
píanóinu og sat þögul. Húmið læddist inn í herbergið og allít
þar inni varð óljóst og óraunverulegt. Eliís hlustaði á sjálfa
sig. Snjór lamdi gluggarúðurnar að utan, svo að þögnin inni
fyrir varð þeim mun dýpri og undalega töfandi.
Þá fór hún að syngja Schubert.
' Hún söng eftir minni, álút með lokuð augu — hendur henn-
ar slógu af sjálfsdáðum þessa kunnugle-gu 'hljóma. Þessi söng-
ur, sem enginn hlustaði á, var eins og óleyfileg sæluvíma þarn-a í
myrkrinu. Elís sat með Iokuð augu og sökkfi sér niður í Iögin,
dýpra og dýpra, eins og inn i þéttan skóg. Lögin fóru vill
vegar, hún- ruglaði þeim saman, og svo voru ekki lengur nein
orð — aðeins eitt orð, þú — jþú — þú . . . .
Það var barið á dyrnar. Elís hrökk vdð. Það var orðið dimmt
inni. Hún hlaut að hafa sungið í marga tíma. Faðir 'hennar opn-
aði dyrnar og stóð á þröskuLdinum og hikaði.
Hann beið um stund og neri hendinni vandræðalega upp að
dyrastafnum/
„Ætlarðu til mlömmu, þegar hún vaknar, Elís?“
„Já, pabbi.“
„Ég — Elís — Ég get það ekki, ég get ekki hor-ft á það.“
„Nei, pabbi, auðvitað ekki,“ sagði hún. Hún talaði mjög
hljóðlega með þurri, alvarlegri, hreimlausri röddu. Og þegar
dynar höfðu lokazt, leit hún í augu myndarinnar og hvíslaði
hljómlaust: „Nú hef ég sungið of mikið, ástin min. Og ég er hás
rétt einu sinni — elsku vinur.“
í augum hennar voru tár og djúpur ótti.
Seinna -fór hún til mömmu, sem lá hálfsofandi og stundi
lágt. Elís bjó sig undix að vera vökukona. Hún kvaldist af höf-
uðverk og ótal ruglandi hugsanir sóttu að henni. Hún kom sér
fyrir á legubekknum við gluggann. Smám saman urðu öll henn-
ar óleysanlegu vandamál að vlíkja fyrir svefni undir grænu ljósi
sjúkralampans. Löngu seinna heyrðist hið þunga fótata-k pabba
í stiganum, og ,svo varð húsið þögult í regninu. Hún kv-aldist og
kvaldist í höfðinu.
Það byrjaði m-eð kúlu, sem var heit og allt of stór, sem
reyhdi, að ýta sér neðan -úr hálsi og upp í höfuð hennar, en hún
datt alltaf niður aftur og tók í hvert skipti til á nýjan leik.
Þetta ify-ltti hana sVo rniklum sársauka, áð hún nísti tönnum, en
kúlan kom aftur og aftur með hverju hjartasiagi. Hún skalf.
HAVE LANDED ON AN
J5LAND, WHE(?t JAPá
...ALTHOUSH TMEíR
AlK BAS£ HA5 BiáfiN
PEÖTWÆP, APE KNOVNN
TO Bfc 5TILL IN
HIPING-— ^
jfmSiicS
S Hog. U.S. Pal.Oft.
J AP Newsfeatures

‘TQrood^
NÝJA BfÓ
(“In Old Chicago”)
Sögulega stórmyndin, með |
TYRONE POWER,
ALICE FAY,
DON AMECHE
Aukamynd: Ógnir þýzku
fangabúðanna.
Börn fá ekki aðgang.
Sýnd kl 5, 7 og 9.
6AMLA Blð _
Sjö daga land
gönguleyfi
(Seven Days Ashore)
Amerísk söngva- og
gamanmynd.
Wally Brown & Alan
Carney
Gordon Oliver
Virginia Mayo
Freddie Slack & hljóm-
sveit.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
9BBEHBA8
Hún þrýsti saman höndum, en gat -ekki opnað munninn. Hug-
ur hennar var hei.lt hafrót af hugsunum, sem sóttu að henni
með hávaða, lögum og alls konar hljóðum. Hún lá þannig lengi
vel og fyrir lokuðum augunum sá 'hún marglitar kúlur, sem döns-
uðu fram og aftur. Og þá heyrði hún rödd mömmu og neyddi
sjálífa sig til að vakna.
,,Elís, veiztu, — hvort pabbi er heima?“ spurði. mamma og
horfði fraim hjá henni í grænu Ijósinu.
„Ég býst við þvií, mamma. Hvað vantar þig? 'Líður sér ekki
GULLIÐ
ÆVINTÝRI EFTIR CAEL EWALD
„Komstu þaðan þé fljótt aftur?“ spurði j-árnið.
„Nei, — einmitt ekki“, svaraði gulldalurinn. „Ég lá þar geymd
ur í að minnsta kosti hundrað ár ! !“
„Þú -hefur þá ekki syndgað á meðan, greyið mitt“, taut-
aði örninn. „Nú fer ég að halda, að það verði eitthvað varið
í sögunna, sem þú hefur að segja. —“
„Já, — það sem ég hefi að segja, fékk ég nú eiginliega að
vita eftir -að ég komst úr rifunni“, sagði gulldalurinn. „En ég
segi frá hverju éinu eins og það kom fyrir. Ég lá þarn-a og gat
ekkert hreyft mig. Örlitla Ijósglætu lagði inn til mín, þegar skúff-
-an var opnuð, en-það var sjaldan. Svo varð ég var við, þegar skatt-
holið var flutt tíl ,en vissi þó ekki, hvers vegna það var gert.
Ég fékk fyrst að vi'ta það kvöld eitt, — en það er bezt, að ég
segi alit í þeirri röð sem það kom fyrir í.“
„Talaðu,“ sagði járnið.
„Greifinn var allt í senn: ríkur, öldurmanniegur og háaldr-
? aður. — Það var langt síðan hann hafði tekið þátt í lífinu og
’ gist önnur lönd,“ sagði gulldaluri'nn. „Hann sat í stól sínum
ófur rólegur, las í bók og beið dauðans, — hafði fyrir löngu sætt
sig vi-ð það hlutskipti sití. Að lokum kom dauðinn og jarðarför
gamla mann-sins fór mjög hátíðlega fram. Allt helzta fólkið í
landinu var viðstatt. Hestar, klæddir svörtu, drógu líkvagn-
inn. Að jarðarförinni afstaðinni var erfðaskrá gamla mannsins
lesin að viðstöddum öllum erfingjunum. Höfuðarfufinn, jarð-
eignirnar og fjármunnirnir, skyldi fara til einkasonar hans, sem
YNDA-
SAGA
Örn og Chester eru á ey, þar
sem japanskur flugvöllur hafði.
verið en Japanir höfðu yfir-
gefið. Bandarískar flugvélar
hafa horfið á þessum slóðum
með du’Iafu-U.um hætti og hef
ur Erni verið falið að komast
að því, hvernig á því sfcandi
Skyndilega . . .!
ORN: Ja, petta er em at oLicar
vélum, B.-25. Það er auðséð
að hún ætiar að lenda á flug-
vellinum.
(A sama tírna). CHE3STER: Ég
þarf að finna Órn strax . . .
Hvað? Þarna er ein af okkar
-vélum. Og hún er á leið hing-
að til þess að lenda.