Alþýðublaðið - 05.03.1948, Síða 6

6
ALÞÝÐUBLAÐl-D Föstudagur 5. marz 1948,
VERSGÚ
eða
HVURNIG HÖFLIGHEITIN
LAUNAR SIG, ÞEGAR
í ÞESSU LÍFI
Kort Komedia í
nokkrum öktum.
1. Act.
(Á einu fljúgplássi.)
Fanginn: Kan jeg fá eitt reisu-
bílæti til Ameríku eða Af-
ríku?
Pólísmanninn (kemur inn í
þeim svifum. Hneigir sig og
bukkar á eina riddaravísu):
Forlátið, forlátið, minn náð-
ugi herra, en leyfist mér að
inna yður eftir í al Under-
dánigheit, hvort þér ekki
kunnið að taka feil á yður og
öðrum Dánumanni?
Fanginn: Hvað meinar hans
Æruverðugheit?
Pólísmanninn: Hvort hann hafi
þá Passa og þær kvittanir,
sem með þarf til brottreisu
úr voru landi?
Fanginn: Hefur hans Náð í
huga, að útvega mér þau
Plögg, sem með þarf?
Pólísmanninn: Það skyldi vera
Lífs míns stærsta Lukka ef
ég það kynni, — en því mið-
ur. En því spurði ég, að oss
vantar eitt stykki Tukthús-
fanga, hvur hefur sér úr
Straffehúsinu sumarfrí tekið,
og er þar sárt saknað —• •—
Fanginn: Er mín saknað?
Pólísmanninn: Sárt saknað.
Hans náð, Straffemeistarinn,
flóir í tárum og kann hvorki
Fæðu eður Svefns að neyta.
Legg ég því til, ef mér í allri
Underdánigheit. leyfist, að
þér frestið reisu yðar um hríð
og vendið aftur heim í
Straffehúsið, Méistaranum til
huggunar. — •— ■—
Fanginn (við bílætaseljarann):
Reisunni er á frest slegið um
ubestemt Tíð. Sælir á meðan.
(Við Pólísmanninn): Hafið
þér Bíl?--------—
Pólísmanninn: Forlátið, yðar
Náð. En vér greiddum Akst-
urinn, og því leyfist Oss —
á undan, yðar Náð! — —
Fanginn: Mér sæmir illa á und-
an yður að ganga — hlið við
hlið, er mitt síðasta Orð. —
Pólísma.nninn: Á undan •— á
undan •— ------
Fanginn: Kannske vér skrepp-
um og kaupum einn pakka af
Grúnó eða Mossrós handa
Straffemeistaranum, honum
til huggunar, er hann hefur
oss svo sárt saknað--------
Pólísmanninn: Versgú, yðar
Náð! —----Á undan mér, yð-
ar Náð!
Fanginn: Bless á meðan! Ég
hleyp eftir Grúnó. — Sjá-
umst seinna! (Hleypur á
brott.)
Pólísmanninn: Á undan, yðar
náð! — -------
3. Act.
Óskrifaður. -----
Þetta var ein stutt Comedia,
er nefnist „Versgú“. Persónur
voru einn Pólísmann og einn
Straffefangi í sumarfríi á or-
lofsfé.
ER FRÚIN VIÐ?
Að sögn eins dagblaðsins í
Reykjavík ber orðið mikið á
því, að hringt sé í heimilissíma
og spurt eftir frúnni. En þegar
svo frúin kemur í símann,
kemur í ljós, að viðkomandi
hefur fengið skakkt númer af
frú og vill ekkert við hana tala.
Þetta kvað þó því aðeins
koma fyrir, ef húsbóndinn eða
tengdamóðir frúarinnar hafa
orðið fyrst fyrir svörum, þegar
hringt var, eða annaðhvort
'þeirra er statt í nálægð símans,
þegar frúin svarar.
Séu allar upplýsingar réttar,
er hér á uppsiglingu frámuna-
lega flókið, torskilið og viður-
hlutamikið mál, er krefst skjótr
ar og gagngerðrar rannsóknar.
2. Act.
(í Luxusbíl fyrir utan Straffe-
húsið.)
Pólísmanninn: Versgú — — á
undan mér, yðar náð!
Fanginn: Passar ekki. •— Vers-
gú, á undan mér, yðar náð!
Útbreiðið
Alþýðublaðið!
barmlnum. Húni var ekki enn
búin að ákveða hvað hún
ætlaði að gera, en með því
að snúa baki að gilinu og
sjónum yki hún smám saman
fjarlægðina millum sín og
féiaganna, sem með henni
höfðu verið. Það var lítill
vafi á því, að þeir höfðu far-
ið niður að ströndinni. Þessi
gata, sem lá upp á við itil
vinstri, xnyndi að minnsta
kosti liggja upp í klettana og
þar gæti hún séð dálítið af
landinu umhverfis. Einhvers
staðar hlaut að vera vegur
— vagndnn hlaut sjálfur að
hafa farið eftir honum, og ef
það var vegur, gat ekki verið
langt að einhverjum man-na-
bústöðum, þar myndi vera
heiðvirt fólk, sem hún gæti
sagt sögu sína, og myndi
safna liði, þegar það heyrði
frásögn hennar.
Hún þreifaði sig áfram
upp úr þröngu gilinu, hrasaði
við og við um steinana, hárið
flaksaðist ofan í augun á
henni og var henni til ttraf-
ala, og þegar hún var allt í
einu komin fyrir oddann á
gilbarminum, lyfti hún hend-
inni1 til að taka hárlokkana,
sem voru fyrir augunum á
henni og sá þess vegna ekki
mann, sem kraup þarna í
hnipri í skorningnum og
sneri baki að henni og horfði
athugulum augum á bugðótt-
an sftiginn framundan. Hún
rakst á hann, isvo að hún
miissti jafnvægið, og honum
brá svo við, að hann datt um
leið og rak upp öskur af ótta
og reiði og barði hana með
krepptum h.nefanum.
Þau börðust á jörðinni,
hún reyndi að losna frá hon-
um og reif bann og klóraði í
andlitið, en svo var hann
henni sterkari, velti henni á
hliðina og greip í hárið á
henni og rykkti í þar itil hún
ineyddist til að vera kyrr af
sársaukanum- Hann halliöi
sér ofan að henni, andaði
þunglega, því að hann hafði
meitt sig í fallinu, og svo að-
gættd hann hana nákvæm-
lega og það skein í gular og
brotnar tennurnar í gapandi
munninum.
Það var Harry skransali.
Mary lá hreyfingarlaus;
bann iskyldi hreyfa sig fyrst,
og hún var isárgröm sjálfri
sér fyrir að hafa anað svona
upp götuna án þess að láta
sér detta í hug útvörðurinn,
sem jafnvel börn að leik
hefðu isett á simn stað.
Hann bjóst við að hún
myndi æpa eða berjast um,
en þegar hún gerði hvorugt,
lét hann þunga sinn hvíla á
olnboganum og brosti
lymskulega til hennar og
hnykkti .til höfðinu í áttina
að ströndimni.
,,Þú bjóst ekki við því að
hitta^ mig, var það?“ sagoi
hann. „Þú hélist að ég væri
niðri á ströndinni með veit-
ingamanninum og hinum, að
ginna dallana að.“
„Og þá vaknaðirðu af I
blundinum og fékkst þérj
skemmtigöngu upp stiginn
hérna. Og úr því þú ert kom
in hingað, ætla ég að bjóða
þig reglulega- velkomna."
Hann brosti til hennar og
snerti kinn hennar með
svartri nöglinni. „Það hefur
verið kalt og rakt þarna í
síkinu,“ sagði bann, „en það
skiptir engu máli núna. Þeir
\rerða í marga klukkutírna
þarnia .niður frá enn þá. Ég
skil, að þú ert á móti Joss, á
því hvernig þú talaðir við
hann í kvöld- Hann hefur
engan rétit til lað halda þér á
Jamiaica eins og fugli í búri,
og þú hefur ekkert fallegt tll
að fara í. Ég efast um, að
hann hafi gefið þér svo mik-
ið sem brjóstnál í upphlutinn
þinn, er það? Hugsaðu ekk-
,ert um það. Ég skal gefa þér
knipplinga og isiilki og dýrind
is djásn. Við skulum athuga
—“ Hann kinkaði kolli til
hennar og brositi enn, smeðju
hann laumaði hendinmi til að
i.taka fast utan um hana- Hr
vék sér snögglega frá, sló til
bamsi og hitti hann með hnef-
anum undir hökuna og lok-
aði á honum munninum eins
og gildru og itungan varð á
milli tannanna. Hann hrein
•upp eins og kaníma, og hún
sló hann aftur, ien í þetta
sinn fálmaði hann eftir
henni og stökk á harna frá
hlið, og nú var öll blíðan og
fleðulætin horfin, kraftar
hans voru hræðilegir, og
andlit hians náfölt. Hann
barðist nú rtil að ná henni á
sitt vald, og hún vissd það, og
þegar hún varð vör við, að
kraftar hans voru meiri en
hennar, svo að hún ýrði
neydd til að gefast upp, þá
Iagðist hún iskyndilega alveg
máttlaus, til að blekkja
hann, og gaf honum yfir-
Gullni lúðurinn
hans Bangsa
Bangsi skoðar flugvélina í
krók og kring. Ekki áræðir
hann samt að setja hana af
stað. „Þetta er ákaflega dular-
Eullt,“ segir hann. „Hvernig
stendur á því, að eigandi henn-
ar skilur hana hér eftir að-
gæzlulausa? Og hver getur átt
hana? Og hvar skyldi hann nú
vera staddur?“ Bangsi og
Svarta kisa stara í allar áttir og
kalla og hóa, en það ber engan'
árangur. „Þetta er þýðirigar-
laust!“ segir Bangsi. „Hann er
hvergi sjáanlegur. Við skulum
halda heim, kisa mín. Og ég
þakka þér fyrir, að þú sýndir
mér þetta furðuverk.“
Uega og flátt, og hún fann að
MYNDASAGA ALÞYÐUBLAÐSINS:
ÖRN ELDING
KÁRI: Þá erum við komnir . til
Kairo, — Ári minn og Kári
minn og korriró----------
ÖRN: Þú segir það. Fáir virðast
samt ætla að bjóða okkur vel-
komna.
KÁRI: Hver veit nema þeir
hafi verið orðnir leiðir á okkur
í Shanghai, og sent okkur hing-
að aðeins til þess að losna við
okkur.
ÞJÓNN: Herra Örn elding--------
bréf.--------„Öxn elding. Með
leynd býð ég þig velkominn til
Kairo. Veria má, að við séum
ekki einir um að veita komu
þinn athygli. Til þess að forðast
grun, ættir þú að hitta mig á
veröndinni að gistihúsi Sheff-
ords. Géorg“.
IhiJÍIHii •i ,