Alþýðublaðið - 11.05.1948, Side 6

,8Mjr

ui^/.hu:
ALÞÝÐUBLAPIÐ
Þriðjudagur 11. maí 1948.
Leifnr
Leirs:
I DAGENS ANLEDNING
Hil jer, unge Norge!
Vel mött til den dyst,
landskampen Norge—Island
p& bak og pá bryst.
Her hilser jer en dikter,
som elsker svært at svömme!
ng har sat verdensrekord —
N.B. kun i drömme.
Slarfsslúlkur
óskast í
ELLIHEIMILI
HAFNARFJARÐAB
14. maí. Upplýsingar
hjá forstöð-ukonunni. —
Súni 9281.
Barnaspítalasjóðs Hringsins
eru afgreidd í
Verzl. Augustu Svendsen,
Aðalstræti 12, og i
Bókabúð Austurbæjar,
Laugavegi 34.
Miragarspjöld
Jón Baldvinssonar for-
seta fást á eftirtöldum stöð
um: Skrifstofu Alþýðu-
flokksins. Skrifstofu Sjó-
'mannafélags Reykjavíkur.
S’krifistofu V.K.F. Fram-
sókn, Alþýðubrauðgerð-
Laugav. 61, í Verzlun Valdi
mars Long, Hafnarf. og hjá
Sveinbimi Oddssyni, Akra
nesi.
BrunabÖtafélag
íslands
vátryggir allt lausafé
(nema verzhmarbirgðír).
Upplýsingar í aðaláuúf-
stofu, Alþýðuhúsá (sími
4915) og hjá umboðs-
mönnum, sem eru í
hverjum kaupstað.
Gólffeppa-
hreinsunin.
Bíó Camp, Skúlagötu.
Húsmæður þær, sem
hugsa sér að láta hreinsa
góHteppi sín og húsgögn
fyrir sumarið, ættu að
hringja sem fyrst í súna
7360.
Hil jer unge frænder;
nár vi mötes til en f est,
vi husker altid slækten
og vore fedre bedst.
Ved alenlange taler
om vikinger og helter,
vi svulmer op til storhet
og dád pá alle felter.
Jeg önsker jer held og lykke
og rigtig vakert vejr;
at I fár glæde af rejsen
og alt det, — kun ikke sejr!
Af den slags vare har vi,
desværre, et íattigt lager;
vi har sejret kun os selve, —
den har nok, sem inte klager.
I undskylder, — min hilsen
liar sprákfejl hist og her.
Men hvis I fatter meningen,
jeg önsker intet mer.
Jeg' prater skandin—avisk,
som Snorre vel ej kendte; —
p& dansk hedder det en
,,P.ige“,
som pá nofsk heter en
„jente“.
Men sig mig — hvorfor slöse
al den kraft til svömmesport
nár man kan rejse distancen
pr. bát, mindst like fort.
Vel har I unge frihet til
at slöse pá den máten;
som en praktisk mand og
dikter
jeg tror jeg vælger b&íen.
Á HVÍLDARDAGINN
Ég hef stundum verið að
burðast við að reyna að ráða þá
gátu, hvers vegna hvíldardag-
urinn sé kallaður hvíldardagur.
Ég segi fyrir mig, að sjaldan er
ég þreyttari en að hvíldardög-
unum liðnum. Já, á stundum er
ég alla vikuna að jafna rnig.
Ég er maður einhleypur. Það
kemur málinu auðvitað ekkert
við, — og þó. Vera má að hvild-
ardagurinn sé eitt af því marga,
sem við finnum fyrst í hjóna-
bandinu.
Sem ungur og hraustur mað-
ur fylgist ég auðvitað með tím-
anum. Það þýðir, aö ég byrja
sunnudaginn síðari hluta laug-
ardagsins. Skvera mig af og
skelli mér á dansleik. Það er nú
það sjálfsagða, eins og hitt, að
ná sér í eina af svörtum á þeim
svarta. Nú, og svo dansar mað-
ur. Og af því dansleikirnir
standa svo stutt nú orðið, neyð-
ist maður til að halda geiminu
áfram, — annaðhvort í bíl eða
prívathúsum. Og þegar geiminu
lýkur, er venjulega orðið svo
langt liðið nætur, að ekki tekur
því að fara að sofa. Og þá er
maður að slæpast þetta og rétta
sig af fram eftir deginum. Svo
fer maður á bíó og ef til vill á
dansleik aftur, — og þá endur-
tekur sig sama sagan. Og svo
er verið að tala um hvildar-
daga!
Ég segi fyrir mig, að ég hef
lítið kynnzt þeim. Og eins er
það, ef svo hittist á að tveir eða
þrir helgidagar fara í röð sam-
an. Það þýðir bara þrefalda
þreytu. Ég veit ekki hvernig
maður á að fara að þessu. Ég
veit bara það, að orðið hvíldar-.
dagur á lítinn rétt á sér I. mál-
inu. O g í raun og veru veit ég
ekki hvað það orð þýðir. Mér
hefur oftsinnis komið til hugar
að spyrja þá við útvarpið hvort
þeir vissu það, en ekki þorað,
því vel getur verið að þetía sé
gamalt og gott orð, enda þótt ég
kannist ekki við það.
Gæí.
DULARFULLA VEITINGAHUSIÐ
„Hvað ætlarðu að gera við
þetta?“ spurði ihún.
„Eg er búin að fá andstyggð
á urdhverfinu ekki síður en
þú. Mig befur langað að kom-
ast burt þangað, sem ég finn
ekki þefinn úr mómýrunum,
og þar sem ég sé ekki Kilmar
þarna, sem grettir sig að mér
frá morgni til kvölds. Hér er
öll búslúð mín, Mary, öll, sem
ég hef eignazt, hér í vagnin-
um, og ég æitla að taka hana
með mér og setja hana niður
hvar sem mér d-ettur í hu-g að
vera. Eg hefi verið umrenn-
ingur síðan ég. var dr-engur.
En-gin hönd hafa haldið mér,
hvergi h-efi ég fest ræt-ur, og
engar skoðani-r hafa ibaldizt
við mig til lengdar.
Og ég mun -deyja sem
•förumaður lí'ka. Það -er -eina
lífið, isem mér þykir nokkurs
um vert.“
„Flakkið færir engum frið,
eða næði. Hamingjan veit, að
til-veran sjáM -er nógu löng
ferð, án þess lað hætt sé við
þá þyrði. Sá tími mun koma,
að þú óskar þér að -ei-ga jarð-
arblett o-g kofa yfir ’höfuðið
og -eitthvert rúm þar, sem þú
getur 1-agit þín lúnu bein.“
„Allt landið -er mitt, Mary.
Ef. -svo ber un-dir, himinn er
þak mitt -og jörðin rúm mitt.
Þú skilur þetta ekki, þú ert
k-onia1, og heimili þitt er ríki
þitt, og allir smáhlutirnir í
kringum þig, eru þér allt. Ég
h-efi aldrei lifað- þannig og
mun aldrei. Mér þykir -gam-
an að freista -gæfunnar hér og
þar og leita mér vina meðal
ókunnu-gra. A morgun mæti- ég
-ef til vill manni á veginum og
ferðast með honum um stund,
kannski heilt ár; og einn góð-
an veðurdag er hann farinn.
Við erum ólík í okkur þú og
ég.“
Mary hélt áfram að iklappa
bestinum, og það var gott að
koma við hlýtt og rakt hold
hans, og Jem horfði á hana
og það vottaði fyrir þrosi á
vörum hans.
„Hvaða leið ætlarðu að
fara?“ sagði hún. ,jEitthvað
austur fyrir Tamar mér er al-
veg sama,“ sagði hann.
„Eg ætla aldrei að fara aust-
ur ó bóginn aftur, ekki fyrr en
ég er orðinn gamall og grá-
hærður og hefi -gleymt ýmsu.
.Eg var að hugsa um að fara
norður fyrir Gunn-islake og
fara um miðhéruðin. Það er
rfkt fólkið þar. Þar verður
hægt fyrir mann að verða rrk-
ur, ef haim hefur hug á því.
Kannske verð ég einhvem-
tíma svo vel stæður, að ég
kaupi hesta mér til ánægju
í stað þess að stela þeim.“
„Miðhéruðin eru >ljót og
skuggaleg,“ sagði Mary.
„Eg kæri mig kollóttan um
hverni-g landsla-gið er“, svar-
aði hann. ' „Heiðamórinn er
svartur, er það ekki? Og þann-
ig getur regnið svínastíur
ykkar í H-elford. Hv-er er mun-
inn?“
„Þú ert aðeins að reyna að
telja mig é þitt mál, Jem; það
er en-gin -skynsemi í þv-í sem þú
segir.“
„Hvernig get ég verið s’kyn-
samur, þegar þú hallar þér að
hestinum miínum, og ég veit,
að eftir svo -sem fimm mínút-
ur verð ég fcominn yfir hæð-
ina þarna án þín, ég snúandi
í áttina til: Ta-mar og þú á
leiðinni a-ftur til North
Hill til þ-ess að drekka te með
hr. Bassa-t?“
„Fr-estaðu fför þinni þá og
komdu til North Hill aftur.“
„V-ertu -ekki neinn bjáni,
Mary. Geturðu -hu-gsað þér mig
dr-ekka te með -sýslumannin-
um, eða hossa börnunum hans
á hnjánum? Eg tilheyri ekki
hans -stétt -og það gerir þú ekki
heldur.“ ■
„Eg veit það. Og ég ætla
aftur til Helford þess vegna.
,Eg þjáist af ’h-eimþrá, Jem. —
Mig -langar að finna ilminn af
skóginum þar, og sjá ána
mína aftur.“
„Haltu þá áfnam. Snúðu við
mér bakinu -og gakktu af stað.
Þú munt koma á veg eftir tíu
mílur eða svo, sem hggur til
Bodmin og þaðan til Truro og
svo þaðan til Helston.
I Þegar þú ert komin til
| Helston, þá finnurðu vini þína
jog getur átt þar heima, þang-
Ipð itil þú getur fengið bú-
-garð.“
„Þú ert faranalegur og
grimmur í dag.“
„Eg er hranalegur við hest-
ana mína-, þegar þeir eru þráir
j og ég ræð ekki við þá, en það
þýðir ekki1, að ég elski þá
síður.“
,Þ>ú hefur aldrei ’elskað
neitt á ævi þinni,“ sa-gði Mary.
„Það er vegna þess, að ég
hefi ekki haft mikla ástæðu til
að nota það orð,“ sagði hann.
Hann gekk að vagninum og
spymnti burt steininum við
hjóhð.
„Hvað ertu að gera?“ spurði
Mary.
„Það er komið fram yfir há-
degi og ég ætti iað vera kominn
af stað. Eg er búinn að eyða
tímanum til ónýtis of lengi,“
sagði hann.
,Kf þú værir karlmaður,
skyldi ég biðja þig að koma
með mér og þú myndir stökkva
upp í sætið og stinga höndum í
vasa og ver>a við hliðina á mér
eins lengi.og þú vildir.“
„Eg vil -gera það núna, ef
þú vilt fara með mig suður á
bóginn,“ sagði hún.
„Já, en ég hefi ætlað mér að
fara norður á við, og þú ert
ekki karlmaður, þú ert aðeins
kona, og kæmdst að því dýr-
keyptu, ef þú færir með mér.
Flyttu þig úr götunni þarna,
Mary og slepptu taumunum.
|Eg er að fara. Vertu- sæl.“
’Hann tók um vangana á
henni og kyssti hana, og hún
sá að hann hló. „Þeg-ar þú ert
orðin miðaldra piparjómfru
þama niður -í H-elford, þá
muntu muna -eftir þessu,“
sagði hann, „og það verður að
nægja þér alla þína daga. —
„Hairn stal hestum,“' numtu
segja við sjálfa þig, „og hann
kærði sig ekkert um -konu. Og
ef ég hefði ekkT verið of stolt,
þá -hefði ég v-erið með honum *
núna.“
Hann klifraði upp í vagninn
o-g leit á hana, sveiflaði svip-
•unni -og geispiaði.
„Eg fer fimmtíu mílur fyrir
kvöldið", sagði hann, „og sef
•ein-s -og steinn í tjaldi við veg-
brúnina eftir þann áfanga. Eg
ætla að kveikj-a upp -eld og
steikja mér svínssíðu til kvöld
-verðar. Ætlarðu að hugsa til
mín?
Hún hlustaði þó >ekki á
hann, hún stóð og snéri and-
litinu til suðurs, hikandi- og
néri h-endur isínar. Bakvið
i þes’sar hæðir þarna tóku hag-
arnir við af sölnuðu heiða-
landinu-, og' því næst dalirnir
og fljótin. Friður og kyrrð
Helford beið hennar við ána.
„Þú veizt, lað það er ekki
stolt; það- -er þrá eftir heirnih
-mínu -og -öllu, sem ég .hefi
misst.“
Hann sa-gði ekki neitt, en tók
taumana og blístraði á h-estinn.
„Bíddu>,“ -sagði Mary, „bíddu
og haltu við hann og réttu ahér
hendina.“
Hann la-gði frá sér svipuna
og f-ór niður til hennar og
sveiflaði henn-i upp í ekils-
sætið.
„Hvað- nú?“ s-agði hann. —
„Og ’hvert viltu að ég fari með-
þér? Þú ætlaðir til Helford, en
nú snúum -við baki í þá átt, þú
veizt það?“
„Ef þú k-emur með mér, þá
verður lifið þér stundum erfitt
og stundum létt, ef til vill,
Mary, og hvergi verður numið
staðar og það v-erður lítil
hvíld og lítil þægindi. Menn
Eeru slæmir félagar, þegar
skapið hleypur með þá í gön-
ur, og ég kannski sá versti.
Það verður lítið, sem þú
færð í staðinn fyrir búgarðinn
þinn, og lítið útlit fyrir þann
frið, sem þig dreymir um.“
„Eg vil hætta á það, Jem, og
reyn-a að br-eyta hu-garfari
þínu>.“
„Elskarðu mig, Mary?“
„Eg fau-gsa það, Jem.“
,Meira -en Helford?“
,Eg get aldrei svarað því?“
„Hv-ers vegna siturðu hér
við hhðina á mér þá?“
„Af því að mi-g langar -það.
Af því að ég v-erð; af þvi að
það er staðurinn, sem mér
ber að vera nú og ávallt,“
sagði Mary.
Hann hló og fékk henni
taumana; og hún leit ekki um
öxl afftur, heldur stefndi beint
í áttina til Tamar.
Sögulok.
I