Alþýðublaðið - 05.06.1948, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Laugardagur 5. júní 1948.
LA PALOMA
Skáldsaga eftir Toru Feuk
AÐ GKAND HÓTEL
Grand Hótel við Arnarhól
hefur verið opnað aftur. Gest-
irnir eru þegar farnir að
streyma þangað. Eins og blaða-
manni b'er, för ritstjóri þessa
dálks og interjúaði nokkra gest
ina eitt kvöldið.
„Gott kvöld,“ segjum vér við
hnellinn, miðaldra náunga, er
fengið hefur sér sæti á einum
grænflosklædda bekknum hafn
armegin við Ingólfsstyttu.
„Þú segir nokkuð. Sérðu
kvöldroðann? Nei, auðvitað
sérðu hann ekki. Þú ert rakað-
ur og með hvítt um hálsinn.
Menn, sem eru með hvítt um
hálsinn, sjá ekki kvöldroðann,
— fyrir sjálfum sér, sko. Skil
urðu það?“
Ég skil það.
„Þú skilur það ekki. Heyr-
irðu að ég segi, að þú skiljir
það ekki. Já, ég leyfi mér að
segja það. Þú gengur með brot
í buxnaskálmunum, og þeir,
sem alltaf ganga með brot í
buxnaskálmunum, fara að síð-
ustu að hugsa með skálmbrot-
unum. Gkilurðu það . . .? Nei,
það er satt. Þú skilur ekki
neitt.“
Og ég viðurkenni að ég skilji
ekki neitt. Skálmbrotin gera
mér það að skyldu að ég sé
kurteis, jafnvel við þá, sem
ganga í ópressuðum buxum.
„Ég hitti mann hérna í gær-
kveldi. Déskoti var sá maður
menntaður og gáfaður. Hann
var bara hreinn vísindamaður á
mannlífið. Hann átti hvergi
heima og hafði verið fullur í
þrjá mánuði. Hann var svo gáf-
aður, að hann sá kvöldroðahn
hvenær sólarhringsins sem var.
Og heldurðu að það þurfi ekki
menntun og gáfur til þess að
eiga hvergi heima, á þessari öld,
þegar allir eru að burðast við
að eiga einhvers staðar heima.
Og hanm skildi lífið sá maður.
Mikið déskoti skildi hann ann-
ars lífið vel. Hann sagði, að nú
fæddust allir menn dauðir,
nema fávitar. Þeir, sem skildu
lífið, mættu aldrei láta renna
af sér, til þess ðð þeir yrðu ekki
brjálaðir annaðhvort af sorg
eða hlátri, og það væri svo öm-
urtegt að vera bæði dauður og
brjálaður. Já, hann skildi lífið,
sá maður. Hann var líka yfir-
náttúrlegur. Hann gerþekkti sál
kolakranans, skal ég segja þér.
Hann var sérfræðingur í kola-
kranasálfræði.“
„Það hefði verið skemmtilegt
að kynnast þeim manni.“ .
„Blábjáni geturðu verið. . . .
Heldurðu að það sé hægt að
kynnast slíkum mönnum? Nei,
það er ekki hægt. Hann hafði
ekki bragðað mat í marga daga.
Heldur þú að það sé hægt að
kynnast mönnum, sem eru svo
gáfaðir, að þegar allir strita til
að geta étið þrisvar sinnum á
dag, þá leysir hann bara spurs-
málið með því að éta ekki neitt
og stúderar kolakranasálfræði.
Svo gáfuðum mönnum er yfir-
leitt ekki hægt að kynnast.“
,Og hvað stúderið þér með
leyfi að spyrja?“
„Ég? ... Ég stúdera ekki
neitt. Ég er nefnilegta enn gáf-
aðri heldur en maðurinn, sem
ég var að segja þér frá . . .“
Ég kveð manninn með virkt-
um. Held á brott. Á- leið minni
sé ég hvar tvær stúlkur sitja
flötum beinum í brekkunni.
„Áttu sígarettu?" kallar önn-
ur þeirra.
Ég á sígarettu.
„Helló. ... Allt í lagi, okey.
Heyrðu, — hvenær kemur stríð
ið aftur svo maður geti lifað
eins og manneskja“
Ég veit það ekki.
Stúlkan bölvar á tveim eða
þrem tungumálum, þar á meðal
íslenzku. „Það er ófært að hafa
ekki stríð. Annars er allt stein-
dautt. Maður getur þá eins vel
farið up í sveit.“
„Elskan mín, þú ferð aldrei
upp í sveit,“ segir hin stúlkan.
„Auðvitað fer ég það aldrei.
Ég er manneskja með viti. Það
hlýtur að koma stríð.“
Ég held áfram för minni.
Mikið væri höfuðstaðurinn
fátækari, ef Grand Hótel fyrir-
fyndist ekki.
Miimingarspjðld
Bamaspítalasjóðs Hringsins
eru afgreidd í
Verzl. Augustu Svendsen,
Aðalstræti 12, og í
Bókabúð Austurbæjar,
Laugavegi 34.
Lesið Aiþýðublaðið
sína. Hún líktist honum svo ]
mjög, nema í viðskiptahæfi-
leikum sínum.
Eiginlega fannst honum
Geirþrúður vera of góð
handa Hrólfi, því að hann
vissi, að hin fagra dóttir hans
hefð.i haft völ á mörgum
betri, ef hún bara hefði kom
izt eitthvað út í heiminn. En
það mátti ekki án hennar
vera heima. Hvernig gat það
komizt af án hennar?
Nei, það varð víst að vera
eins og ákveðið hafði verið,
og hann vildi ekki leggja
neinn stein í götu þess, úr
því að konu hans leizt vel á
það. Hann andvarpaði og
rétti sig upp.
Allt í einu heyrðist ógur-
legur hávaði í stiganum og
þvottabretti kom þjótandi
ofan *af næstu hæð. Á eftir
kom fataböggull og renndi
stelpa sér niður' handriðið
hin hreyknasta og lenti á
gólfinu. Stuttu seinna kom
önnur stelpan syngjandi
sömu leið, og það sást ekki
annað en spriklandi hand-
leggir og fætur. Svo stóðu
þær þáðar upp, heitar og
hlæjandi, hoppuðu yfir fata
böggulinn og komu inn í
borðstofuna. Allir höfðu snú
ið sér við og séð til þeirra
frammi í forstofunni. Þær
depluðu augunum, hneigðu
sig og reyndu að láta eins og
þær vissu ekki, að það væru
gestir. Fataböggullinn lá þar
sem hann var kominn í for-
stofunni og það sást á horn-
ið á rauðköflóttum dúk.
„Hvað -gengur eiginlega
á?“ sagði Vernheim kap-
teinn strangur á svip. Hann
vissi, að þegar tvíburarnir
áttu í hlut var bezt'að taka
þær strax til bæna.
„Ekki neitt, pabbi. Við
ætluðum bara niður til henn
ar Mínu með óhreina þvott-
inn“, sagði Katrín sakleysis-
lega og leit á Lísbet, en hún
dáðist auðsjánlega mjög að
fallegum fötum hennar.
„Engir bollar handa svörtu
sauðunum náttúrlega“, and-
varpaði Lindax settist og
gretti sig örlítið til systur
sinnar.
Frú Vernheim, sem þekkti
dætur sínar, sló 'biíðlega sam
an höndum og sagði: „Verið
þið kyrrar — kyrrar börn“.
Geirþrúður hreyfði sig óró
lega og það fór ekki fram
hjá tvíburunum. Af hverju
höfðu þær ekki getað verið
úti í dag eins og alla aðra
daga, svo að það yrði friður
á heimilinu. Nú sat maður
eins og á nálum.
,,Er Curt hér ekki?“ spurði
Linda allt í einu. „Á ég að
sækja hann — eða hvað seg-
ir þú, Geirþrúður?”
„Hver er Curt?“ spurði
Lísbet kurteislega.
„Aðdáandi Geirþrúðar auð
vítað, eða réttara sagt einn
af aðdáendum Geirþrúðar“,
sagði stúlkan og Katrin
bætti við:
,,La Paloma hefur í það
minnsta einn aðdáanda á
dag, hún hefur aldrei látið
sér nægja minna. Maður veit
aldrei, hvenær maður trufl-
ar“.
„Þegiðu, Katrín“, sagði
móðir þeirra stranglega. En
Katrín lét ekki aftra sér og
sneri sér til Lísbetar og
sagði:
„Haldið þér ekki frú, að
ég giftist fyrst. Það er ekki
vant, að heppnast eins vel
fyrir þeim, sem elta rnenn
eins og systir mín gerir----
þér vitið ekki, hvernig hún
getur gert hvern einasta karl
mann vitlausan; jú, þú veizt
það nú vel, Hrólfur", sagði
hún og leiít á systúr sína.
Augu Geirþrúðar skutu
gneistum og nasavængir
hennar titruðu Hrólfur hló
stutt og sagði: „Þegið þið nú,
gárungarnir ykkar“.
„Mundu, að við höfum að-
varað þig í votta viðurvist,
þú skalt ekki koma seinna
og' kvarta“, sagði Linda og
stóð upp.
„Reynið þ'ð svo að koma
ykkur af stað með þvottinn.
Þið fáið ekkert kaffi í dag“,
sagði frú Vernheim ákveðin.
Án þess að mæla orð fóru
systurnar leiðar sinnar. Allir
hlógu. Jafnvel málafærslu-
manninum fanst þær fyndn-
ar.
Þegar búið var að drekka
kaffið gekk hann um í garð-
inum með föður Geirþrúðar
til þess að tala um framtíðar
möguleika Hrólfs. Vernheim
dró engar dulur á, að hann
væri ekkert sérlega hrifinn
af ráðagerð þeirra. Þetta
varð þeim í hag hjá mála-
færslumanninum. — Þegar
hann hafði hlustað dálítið á
framtíðarmöguleika Hrólfs
við járnbrautirnar, fannst
honum það ekki vera eins
slæmt og hann hafði fyrst
haldið. Nú sá hann, að Hrólf
ur ga*t vel, ef hann gerði ekki
miklar kröfur, reisí bú og
kannske komizt vel áfram úr
því að hann átti góða að.
Þegar þetta ileit ekki svo illa
út fyrir Hrólfi, þá ákvað
hann að njóta dagsins og
skemmta sér með þessari
fjölskyldu, sem hann svo ó-
vænt hafði komizt í kynni
við.
Miðdegisverðurinn var
mjög skemmtilegur og það
var drukkin skál hinna ný-
trúlofuðu, þó að þau hefðu
ekki hringi. En Mína gamla
hristi höfuðið frammi í eld-
húsi o*g sagði við jómfrúna:
„Það kann aldrei góðri
lukku að stýra að skála fyr-
irfram. þau gifiast aldrei,
munið hvað ég segi------—“
Jómfrúin var blóðrjóð- í
kinnum af æsingi. Hún tipl-
aði óróleg fram og aftur.
Frú Vernheim og dætur
hennar höfðu alveg upnið
Lísbet á sitt band. Hún var
ákveðin í að biðja mann sinn
um leyfi til að bjóða bæði
Geirþrúði. og móður. hennar
til Stokkhólms. Frú Vern-
heim hafði sagt, að hún
hef ði dvalið langdvölum í
Stokkhólmi hér áður, þegar
bróðir hennar var p.rófessor
við listaháskólann.
Það var borðao snemma- á
heimili Vernheims. Þegar
kapteinninn tók upp flösku í
tilefni dagsins, lifnaði hann
líka allur sjálfur við. Hann
var í sólskinsskapi og smitaði
alla með kátínu sinni. Augu
Geirþrúðar Ijómuðu og hún
brosti. Enginn gat annað en
verið glaður. Þórgnýr Mint-
he fann, hvernig gagnrýni
hans, sem' hann var vanur að
brynja sig með, þvarr óðum.
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINS: ÖRN ELDING
ÞEGAR KÁRI hefur - sótt flug- gæfilega bak spilanna gegn um þið! Spiiin eru öll merkt, en um gi’ænt gler. Og Nelson bar
gleraugun, athugar Örn gaum- grænt glerið. með lit, sem aðeins verður græn gleraugu. ■—— Sjáið
ÖRN: Datt mér ekki í hug. Sjáið greindur, sé horft á þau gegn þið til dæmis spaðaáslnn, piltar!