Alþýðublaðið - 21.05.1949, Side 6

6
ALÞVÐUBLAÐSÐ
Laugardaginn 21. maí 1949.
Laugaveg 166
opin daglega frá kl. 10 f. h. til kl. 10 síðdegis.
Vicki Baum
HOFUÐLAUS ENGILL
M
S. G. T.
Féiapws! og dans
að Röðli í kvöld klukkan 8,30. Spilað til kl 10,30.
Góð verðlaun. — Dansað til klukkan 2.
Aðgongum. frá klukkan 8. Mætið stundvíslega. Þar
sem S. G. T. er, þar er gott að skemmta sér.
Leifur
Leirs:
STÓRKÖFLÓTTAR FJÓLUR
Stormar
ófundínna háþrýstisvæða
yfir erotiskum norðurpól
gangstéttaspörfuglsins
vöktu hafrót
í ástarsultardropalekabyttu
sálar hennar
svo að dropafall
holskefínanna rótarsleit
hinar bústnu næpur
sem hún hafði
lengi ræktað í hrútshomi
hjarta síns
og ætlað í symbólskan sveig
á legstað þess hinzta
manns
sem kallaði grasíð
bara gras.
Og nú er maðurinn dáinn,
Ef þið fínnið vegalausar
bústnar næpur
gerið svo vel að
skila þeim
til hlutaðeíganda--------
ALÞINGI
hefur nú verið formlega slitið í
bili. Var sú athöfn að þessu
sinni óvenju hátíðleg, enda þótt!
því væri hvorki með þjóðsöng
né þjóðlagasöng lokið, heldur
var þá flutt „Fjárlagaoratoríið“
það hið mikla, sem allir flokkar
auk þingmanna bæði sem
flokksmanna og einstaklinga
hafa unnið að að samja og út-
setja, enda ber öllum saman um
að verkið sé stórfenglegt og ris-
mikið. Að þessu sinn var flutn-
ingi þess útvarpað og fóru ráð-
herrar og ýmsir aðrir hæstvirt-
ír með einsöngs-, tvísöngs- og
þrísöngshluverk og tókst öllum
vel eins og vænta mátti og
sumum með afbrigðum. Frum-
legustu kaflar verksins munu
vera að dómi hlustenda: Mýra-
mannastemman „Illa ráða
Austmenn drauma“, en hún er
að efni til úr sögninni um Þor-
stein hvíta á Borg; flutti Bjarni
Ásgeirsson þennan kafla og
naut hetjubaryton hans sín þar
með afbrigðum vel; „Skríða
mundi stefnið ef skutbúar
stinga ei við, alltaf skal Ey-
steinn horfa út á hlið“ •— gam-
all lendingarsöngur úr Eyjum,
fluttpr einkar smekklega af
Jóh. Þ. Jósefssyni. — Og loks
hin bráðsnjalla parodia af rúss-
neskum veiðimannasöng, sung-
in í gjallandi falsett af E. Ol-
geirssyni. Eins og sjá má af
þessu er oratori þetta með þjóð-
legum blæ, — langdregið á
köflum, eins og nú er tízka og
að verulegu leyti byggt á
„hljóðu undirröddunum".
KVENKJÓLAR ■
STÓRLÆKKA!
Segir Alþýðublaðið. Er þar
sennilega um að ræða ný tízku-
brögð, svona eins konar til-
breytingu frá því að kjólarnir
hafa að undanförnu alltaf verið
ýmist að síkka eða styttast. En
sem sagt, — nú hefjast tízku-
brögðin við hálsmálið, og all-
róttæk, að því er blaðið segir,
þar eð sumir kjólarnir kváðu
eiga að lækka um 100%, •— og
munu þeir koma innan skamms
á markaðinn!
Vér spáum ös í Austurstræti
þann dag, er hinar ungu dætur
Reykjavíkur sýna þessa tízku
fyrst. ------
seti í hinum konunglegu fjár-
hirzlum.“
„Það er eitthvað verið að
tala um það, að Hidalgo hafi
safnað saman áttatíu þusund
mönnum gegn okkur“, sagði
Ruiz í kvörtunarróm.
„Áttatíu þúsund asnar! Það
er alltaf eitthvað kjaftað, þar
sem kerlingar hittast. Áttatíu
þúsund menn með f jóra riffla!
Það eru engir áttatíu þúsund
menn til í öllu landinu. Vertu
svolítið skynsamur, góði And-
reas“.
„Segjum, að þeir-séu fimm-
tíu þúsund, eða tuttugu þus-
und. Hvað erum við mörg
hér? Fimm hundruð? Sex
hundruð í það mesta. Hvor
okkar er það, sem er óskyn-
samur?“
„Sex hundruð manna í
traustu vígi og ég vona ekki
ein einasta bleyða á meðal
okkar“, sagði Felipe kulda-
lega. „Cortes sigraði Mexikó
með færri mönnum".
Hann dró mig áfram og And-
reas Ruiz mundi ekki eftir því
fyrr en svolítið of seint að
hneigja sig fyrir mér. Ég leit
upp og sá, að verðir voru sett-
ir með mjög stuttu millibili á
flatt þakið. Aðeins herðar
þeirra og byssustingirnir sá-
ust upp fyrir víggirðinguna.
Hvorki Felipe né Ruiz báru
riffla, en ég tók eftir því að
báðir voru þeir í hinum af-
káralegu einkennisbúningum,
sem þeir höfðu verið í þegar
þeir héldu hátíðlega valdatöku
Ferdinands konungs, og með
sársauka þekkti ég aftur
sverðið hans Felipe.
Nú vorum við undir boga-
göngunum, og fórum fram hjá
hverri hurðinni af annarri.
Felipe reyndi að opna þær, en
þær voru allar læstar.
„Ertu þreytt, Caralinda?"
spurði hann yfir öxl ser, en
ég skokkaði á eftir honum,
æðrulaust.
„Ég skal lofa þér að komast
í rúmið bráðum. Öll þessi her-
bergi eru full upp undir loft
af silfurstongum og þess hátt-
ar, sem hart er að sofa á. Ég
skal finna betri stað fyrir
þig“-
Ein hurðin stóð í hálfa gátt
og það var ljós inni fyrir.
„Má maður koma inn?“
ii Felipe kurteislega;
þetta var eini staðurinn, þar
seip var ljós, og eitthvað
heyrðist og eitthvað var um að
vei;á. Ég stóð kyrr á þröskuld-
inum og horfði með hálfgerðri
forýitni á það, sem fram fór.
í kringum tólf hermenn voru
önnum kafnir að fylla kvilrn-
silfur á flöskur og renndu
þeim áfram á járnstokki, aðr-
in stöfluðu þeim upp út við
vegginn. Ungur liðsforingi
hafði eftirlit með þeim, og
rannsakaði hvern af þessum
kyndugu hlutum mjög ná-
kvæmlega áður en hann var
settur til hliðar.
„Heldurðu virkilega, að
þetta muni gera gagn, Riana
liðsforingi?“ spurði Felipe.
Sonur umsjónarmannsins
brosti annars hugar. „Ég vildi
ekki ráðleggja þér að veðja
upp á það“, svaraði hann og
hló við. Hann hafði skarpleitt
andlit, fjörleg augu, svört á
lit og þau glömpuðu eins og
í barni, sem hefur vakað öf
lengi í uppnámi á hátíðisdegi.
Hann tók upp eina af flöskun-
um, handlék hana stundar-
korn í óhreinum höndunum
og sýndi Felipe hana. „Sjáðu".
sagði hann, „kveikurinn geng-
ur inn um þetta litla auga. Þú
kveikir á kveiknum og kast-
ar handsprengjunni. Ég lofa
þér því, að ein af þessum hér
mun drepa þúsund uppreisn-
armenn — og á morgun eig-
um við fimm hundruð hand-
sprengjur. Það þarf ekki einu
sinni helminginn af þeim til
að koma öllum skríl prestsins
fyrir kattarnef“.
„Ágætt“, sagði Felipe á-
nægjulega. „Ég lýsi því yfir,
að þú ert meiri snillingur í
hernaðarlist en Bonaparte.
Fær deildin okkar nokkíar af
þeim? Og viltu sýna mér
hvernig á að kasta þeim vel?“
,,Handsprengjur“. sagði Fe-
lipe, þegar við gengum áfram.
„Ekkert banvænna vopn hef-
ur verið fundið upp síðan
púðrið var uppgötvað".
„En hvað gerðu þeir við
kvikasilfrið?“
Felipe yppti öxlum; hann
hafði vanið sig á það áriix, sem
allt gekk svo illa fyrir okkur.
„Hver hugsar um það, Hi-
60 ára afmælishátíð Ármanns.
Hinn heimsfrægi gullmedalíufimleikaflokkur frá Fínnlandi er vann
gullmedahu á Ólympíuleikunum í London 1948 sýnir listir sínar í Tívoli
í kvöld. (
Þetta er 3. og síðasta sýningin, er flokkur þessi sýnir hér og ættu því
þær þúsundir manna er frá urðu að hverfa vegna rúmleysis á Háloga-
landi að nota tækifærið og sjá þessa mikilfenglegu sýningu í Tívoli í
kvöld.
Aðgöngumiðar verða seldir allan daginn frá kl. 1—8 eftir hádegi í
Tívoli og kosta kr. 5 fyrir börn og kr. 10 fyrir fullorðna.
GLÍMUFÉLAGIÐ ÁRMANN.
jita?“ sagoi hann. „Hver kær-
ir sig um kvikasilfur núna?“
Við gengum upp annan
stiga og á efri hæðinni komum
við að stórum, skrautbúnum
dyrum, sem tveir vopnaðir
hermenn gættu. Felipe taut-
aði nafnið sitt og þeir leyfðu
okkur að korna inn. Við kom-
um inn í stórt herbergi, sem
var hátt til lofts, samkomu-
salur, að því er virtist, og bar
þar mest á gríðarlega stórri
mynd af Ferdinandi VII. Undir
myndinni stóðu nokkrir sam-
anbrotnir fánar. og herflögg
upp við vegginn. Herbergið
var vel lýst með nokkrum
stórum Ijóskenim og hér og
þar þyrptust smáhópar af
mönnum utan um kertaljósin.
Við borð eitt, gríðarlega stþrt,
stóð Riana og laut yfir ker’tin
sín og skjölin, og var að lesa
einkaritaranum sínum fyrir
bréf, með rykkjum og hnykkj-
um. Bak við hann reikuðu að-
stoðarmenn hans og við hlið
hans stóð önnur hönd umsjón-
armannsins, Licenciado Val-
dez, horaður maður, og erm-
arnar á einkennisbúningnum
hans náðu honum ekki nema
rétt fram fyrir olnboga. Þetta
voru þá bækistöðvar stjórnar-
sinna.
„Viltu hafa mig afsakaðan
stimdarkora, Caralinda? ■ Ég
verð að gefa skýrslu", sagði
Felipe og skildi mig eftir
þarna, eins og ég stóð í morg-
unskónum með svuntuna og
Loro sofandi ofan á körfunni
minni. Ég leit í kringum mig
á andlitin, sem ég hafði ekki
j séð svo árum skipti. Jafnvel
hér höfðu nokkrir menn
hniprað sig saman og lagzt til
svefns; úti í horni, á mottu,
sem breidd var á gólfið, voru
nokkrir menn að kasta tening-
um eins og umrenningar á
götunum. Ég þekkti þarna
Berzabal majór, herforingja
setuliðsins; hann sat dálítið
frá hinum með skjalamöppu á
hnjánum og var að skrifa bréf.
Hann var svo átakanlega ein-
manalegur að sjá, eins og
hann hefði dregið sig í hlé til
að þinga við einhvern kæran
ástvin, sem var fjarverandi en
mundi að öllum líkindum
aldrei fá þetta bréf. Á bekk
úti við gluggann sátu tveir
gráhærðir menn og tefldu
skák á bretti, sem þeir höfðu
á milli sín, og lýstu sér með
kertí, sem þeir höfðu stungið
í tóma flösku. Annar hafði
mjúka andlitsdrætti og undir-
höku og var í svartri hempu,
sem ég minntist að hafa séð í
Compana kirkjunni. Þegar
bÍTin ieít upp frá taflinu og
þekkti .mig, gaf hann frá sér
undrunaróp. Þetta var Don
Lorenzo de Lara, gráhærður
visinn og einræningsiegur,
eins og þeir eru, sem einskis
hafa framar að vænta af líf-
inu. Hann lagði niður peðið
sitt og lyfti handleggnum í
kveðjuskyni, eins og róm-
verskur skylmingamaður.
„Morituri te salutrant“,
sagði hann brosandi.
„Don Lorenzo“, sagði ég, og
lagði frá mér körfuna, og gekk
til hans. „Þér hér? Mig furð-
ar stórlega að finna yður hér“.
„Hvar annars stt'Íar getið
þér búizt við að finna mig?