Alþýðublaðið - 04.07.1952, Page 6

Cornell Woolrich:
VILLTA BRUDURIN
kalla:
Strðs-
þarna
lágri upphækkun út við .einn Hún ætlar að láta drepa okkur . stigans, sem lá upp á efsta
vegginn lá hreyfingarlaus
mannvera sofandi, annar hand-
legurinn lá fram á gólfið. Yfir
hana voru breiddir dýrafeldir.
Upp að veggnum beggja vegna
við rúmið var raðað krukkum
af ýmsum stærðum. Hann sá
ekki hvað í þeim var. Kannski
vatn, kannski fegrunarsmyrsl;
ef til vill voru þær tómar.
Fyrir framan rúmið lá blæ-
vængur úr fuglsfjöðrum.
Jón. J. Gangan.
EKKI HUNDRUÐ — HELDUR
HUNDRUÐ MILLJÖNA!
Það er alveg takmarkalaust
hvað hæg{ er að plokka af er
lendum túristum, ef menn hafa
kunnáttu, æfingu og ákveðinn
vilja til verksins. Þetta finnur
maður bezt, þegar maður hefur
sjálfur dvalizt sem túristi í ýms
itm helztu stórborgura álfunnar,
og hefur þannig lagaða fram-
komu, að fólk álítur mann,
ja, álítur mann eitthvað og að
maður muni hafa eitthvað
buddunrti. Mikið déskoti
þeir fínt lag á að trekkja mann
upp. Eg er- viss um, að drykkju-
peningakerfið er einhver sú al-
sniðugasta gjaldeyrisöflunarað-
ferð, sem enn hefur verið fund-
rn upp. Maður kemur í gistihús,
fyrsta flokks auðvitað, tekur
fínt herbergi á leiga, það /tostar
þetta, maturinn kostar þetta og
vínið þetta; -vitanlega dýrt, en
maður má ekkj gera forretning-
unni og fósturlandinu skömm
með grútarskap og kníveríi,
maður representerar jú hvort
tveggja þar, sem maður er
staddur. En viti menn, — svo
kemur bara á daginn, að þarna
bætast við heldur en ekki duld-
ar greiðslur, — ailir rétta fram
hendurnar, drykkjupeningar,
takk; ekkert ákveðið, en maður
er svo sem ekki lengi að kom-
ast á hreint með það, að þarna
fær maður sjálfur, íorretningin
og fósturjörðin, sinn dóm eftir
þeirri rausn, sem maður sýnir
þessum útréttu lófum. Og svo
héfur allt persónálið augnaráð,
sem hlýtur að véra arfgengt,
tjáningarfullt augnaráð, sem
nær yfir alian skalann frá inni-
legustu aðdáun og lotningu nið-
ur í dýpstu fyrirlitningu; allt
eftir upphæðinni, sem í lófann
er lögð; þetta er ailt þrælút-
spekúlerað, maður iifandi, skipu
Jagður stórbissniss. Og svona
var það alls staðar, raksturinn
kostar þetta, en svo kemur lóf-
inn, og ef maður læzí ekki skiija
málið, þá er maður ekki öfunds
verður af næsta rakstri hjá
þeim rakara; held þeir hafi sér-
stakar beinasagir á þá, sem ekki
,gefa drykkjupeninga. Bílstjór-
arnir, bókstaflega allir, Þetta er
allt skipulagt.
En hvers vegna tökum við
ekki upp þetta keríi? Eigum
við, staurblönk smáþjóðin, að
láta stórþjóðirnar plata okkur
svona í bissnisinum, án þess að
launa í sömu mynt, og vera
síðan fyririitnir sem heimskingj
ar og ómögulegir forretnings-
menn fyrir vikið? Þarna er
ekki um hundruð, heldur millj-
ónir að ræða í erlendum gjald-
eyri, bara að rétta fram lóf-
ann, tharik you very much . . .
Pt. erlendis.
Jón J. Gangan.
Andspænis þessu rúmi hin-
u,m megin í herberginu var
flet. Þar lá Chris samanhnipr-
uð, sofandi, bundin á höndum
og fótum. Kjólslipran hafði
verið dregin niður um hana,
svo að sá í bert bakið. Jafnvel
héðan gat hann séð merki þess,
að hún hafði verið barin ný-
lega.
Hann læddist á tánum yfir
að upphækkuðu rúminu. Gólf-
ið var úr steini Skuggi hans
féll yfir rúmið. Hann horfði
á hana um stund. Hún hreyfði
sig ekki hið allra minnsta.
Hann sneri yfir til Chris og
Iaut niður að henni. Hann varð
að vekja hana áður en hann
skæri af henni böndin. Annars
myndi hún ef til vill vakna
við það og hljóða upp yíir sig.
Hann rétti fram hönclina og
lagði að munni hennar, frekar
til þess að vera við öllu búinn,
fylgdi ekki eítir með hendinni.
Hann drap fingri laust við öxl
hennar og hvíslaði nafn henn-
ar.
Hú vaknaði strax og hörfði
á hann stórum augum. Sömu
dimmdjúpui augunum, sem
hann mndi svo vel eftir frá
Finca la Escondita. Þau höfðu
ekkerF bírfeýtzt Þau myndu
vera jafn saklaus hversu
miklu sem hún kynntist af
hinu, illa í þessum heimi. Augu
æskunar, sem þekkir enga
skugga engin leyndarmál.
Hann ýtti lófanum að munni
hennar sem allra söggvast í ör-
yggisskyni. Hann fann að hún
kyssti höndina. Þá vissi hann
að hann gat sleppt.
„Larry,“ hvíslaði hún þakk-
lát. Hann sá blika á tár í öðr-
um augnakröknum.
„Færðui þig svolítið til, svo
að ég geti komizt að ólunum.“
„Ég komst ekki nema að
tröppunum með krukkuna. Þá
vaknaði varðmaðurinn og dró
mig á hárinui upp til hennar.
bæði í dag.“
„Nei. Við munum ekki deyja
dag,“ hvæsti harm. „Segðu
ekki neitt.‘‘
Hún var nú laus og varpaði
sér um háls honum. Allt í einu
hrökk hún til baka, eins og hún
hefði verið bitin af nöðru.
„Larry!“ sagði hún aðvarandi
og féll máttlaus til jarðar.
Hann sneri sér við. Hún
hafði reist höfuðið frá svæflin-
um. Það var nístandi hatur í
augnaráðinu. Ef hægt væri að
drepa með augnaráðinu einu
saman, myndu þau hafa sviðn-
að í ösku á samri stund. Hún
hvæsti eitthvað á sínui eigin
máli, hreytti út úr sér orðun-
um; hann fann að hún varpaði
að honum ógnþrungnum hót-
unum u,m vítiskvalir þessa
heims og annars. Hún minnti
hann á villidýr, þar sem hún
lá þarna. Þrátt. fyrir allt fann
hann, að hún var hrædd við
hann og reið yfir nærveru
hans á þessum heilaga stað,
yfir þeirri blóðugu svívirðingu,
sem hann með því leiddi yfir
þennan helgidóm villimennsk-
u. nnar.
„Þu ert þá vakandi,11 sagði
han lágt; en rödin var hás af
hefndarþorsta. Hann sleppti
Chris og gekk hægum skref-
um yfir til hennar.
Hún þokaði sér í áttina frá
honum, án þess að rísa á fætur.
Þvældi með sér skinnbleðlun-
um, sem hvort tveggja í senn
v. oru henni til skjóls í rúminu
og skýldu nekt hennar, eins og
hyggðist hún á þesari úrslita-
stund einnig nota þá sér til
varnar.
Hann gaf henni nánar gætur.
I svip hans var ekki að sjá
neitt samvizkubit, ekkert um-
burðarlyndi, ekki vott af nokk-
u,rri tilfinningu nema undar-
legu samblandi af ótta og hatri.
Hún þekkti hann. Það sá hann
á augnaráði hennar. Og ef hún
hefði sýnt þess hin minnstu
merki, þá myndi hann hafa
fyrirgefið henni af öllu hjarta.
Hann varð máttlaus af heift,
slíkri sem sá einn getur fyllzt,
sem svikinn hefur verið í
tryggðum á hinn viðbjóðsleg-
asta hátt.
Með meiri hraða en auga
yrði á íest hafði hún stokkið
á fætur og þotið í áttina til
hluta hofsins.
Hann heyrði Chris
„Varaðu þig, Larry!
trumburnar! Þær eru
uppi!“ '
Hann stökk á eftir henni,
náði henni, greip í útrétta
hönd hennar og sveiflaði
henni í hring, svo að hún féll
kylliflöt á gólfið. Hún urraði
og hvæsti framan í hann, þar
sem hún lá á gólfinu. eins og
grimmur hundur. Svo.dýrsleg-
an svip hafði hann ekki séð á
nokkuri mannveru til þessa.
„Larry!“ heyrði hann Chris
hvísla. „Nú er okkur dauðinrr ^
S
s
s
Til í búðinni allan daginn. ^
Komið og veljið eða *ímið. ^
S
S
s
s
s
Fljót og góð afgreiðsla. ^
Smurt brauð.
Snittur.
Síld & Flskur.
Círa-viðgerðir.
vís. Það er höfuðsynd og dauða
sök að snerta hana með hönd-
unum.“
Hann leit ekki við Chris. Úr
augum hans glóði hatur, sem
engu var minna en í augum
kvenverunnar, sem hann horfð-'
ist í augu, við.
„Larry!“ heyrði hann Chris
hvísla niðurbældri röddu.
„Larry!“
Loks tók Mitty til máls og
mælti á móðurmáli hans;
stamandí, eins og hún hefði
þegar týnt því niður að nokkru
leyti: „Þín vegna glataði ég
sál minni. Þín vegna fer ég til
helvtis!“ •
„Og þar áttuí heima.“
>.Ég þjóna guði. Þú hefur
saurgað gyðju sólarinnar.
Ekkert dylst hinu mikla auga,
sem á okku.r hvílir.“
Iiann gaf henni löðrung,
svo kvað við. „Það er ég, sem
saurgaðist við að snerta þig.
Ekki þú. Ég gæti fyrirgefið
það, sem þú hefur gert mér.
En það, sem þú hefur gert sak-
lausri stúlkunni hérna og
föðu.r hennar . . . . ‘‘ Hánn reiddi
upp hnefann, en barði ekki.
Hún reyndi að hopa. Hún
lá á vangann, eins og henni
væri óbærileg kvöl að horfa á
hann.
Hönd hans féll máttlaus nið'
ur með síðunni. Honum bauð
við að snerta hana.
„Larry!“ Við erum að verða
of sein!“ hvíslaði Chris ótta
slegin. Hún togaði í handlegg
hans.
Hann hafði enn þá ekki aug-
un af Mitty. Hann tók til máls;
„Hvers vegna þurfti ég að vill-
ast um nóttina í bílnum? Og
þó svo að ég villtist, hvers
vegna þurfti ég einmitt að
Myndasaga bamanna.
Bangsi og skáfasfúlkurnar.
GUÐL. jGÍSLASON,
Laugavegi 63,
sími 81218.
Smurt brauð
og snsttur.
Nestispakkar.
Ódýrast og bezt. Vin-
samlegast pnntið með
fyrirvara.
MATBARINN
Lækjargötu 6.
Sími 80340.
NYKOMIÐ
Nylon-sokkar,
svartir og mislitir.
Kven- og barnahosur
röndóttar.
H. T O F T
Skólavörðustíg 8.
Köld borð og
heitur veizlu-
matur.
Síld & Flskur.
Tatarinn fór inn í skóginn
og Bangsi læddist á eftir. „En
það er bezt að ég fari ekki of
nærri honum, ef hann skyldi
vera þjófurinn“. En þá birtist
tatarinn að bakLhans. „Varstu
að reyna að elta mig?“ sagði
hann og brosti.
Þeir fór.u, svo að vagninum.
og Bangsi reyndi ekki að
leyna uudrun sinni. „Hvað ertu
nú að hugsa um, Bangsi litli?“
spurði tataiioan. „Enn tun í-
komana?“ Þá sagði Bangsi
honum frá dýrgripunum, sém
horfið höfðu í Hnetuskógi u,m
daginn. , _
,,Og hélztu að ég væri þjóf-
■urinn?'“ spurði tatarinn. „En
það er ég nú ekki. Þú hefðir
ekki þurft að fara neitt frá
mér í dag, ef þú hefðir viljað
ráða gátupa. Þú getur hvergi j
leyst hana nema í skóginum
og það hérna, þar sem hann er
þykkastur". *
S
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
S
s
s
s
s
s
s
s
*
‘s
s
s
s
s
s
s
s
------------------------s
s
Minningarsplöíd s
dyalarheimilis aldraðra ejó^
manna fást á eftirtöldum J
stöðum í Reykjavík: Skrif-J
stofu Sjómannadagsráðs ?
Grófin 1 (geigíð inn frá ^
Tryggvagötu) sími 6710,?
skrifstofu ' Sjómannafélags ?
Reykjavíkur, Hverf isgötu ?
8—10, Veiðafæraverzlunin ?
Verðandi, Mjólkurfélagshús ?
inu, Verzluriinni Laugateig S
ur, Laugateig 24, bókaverzlS
uninni Fróði Leifsgötu 4, S
tóbaksverzluninni Boston, S
Laugaveg 8 og Nesbúöinni, S
Nesveg 39. — í Hafnarfirði S
hjá V. Long. S
------,---------------— S
s
s
s
s
s
s
hefur afgreiðslu í Bæjar-S
bílastöðinni í Aðalstræti s
16. — Sími 1395. ^
S
S
S
s
s
V
s
*
s
s
sendibílaslöðin h.f,
|ss
CU
Minningarspjöid s
Barnaspítalasjóði Hringsln* S
eru afgreidd í Hannyrða-S
verzl. Refill, Aðalstræti 12. S
(áður verzl. Aug. SvendS
sen). í Verzlunni VictorS
Laugaveg 33, Holts-Apó- S
teki, Langhuitsvegi 84, S
Verzl. Álfabrekku við Suð- S
urlandsbraut og Þorstein*-S
búð, Snorrabrant 61. %
i ••■•••> .......
AB i