Alþýðublaðið - 01.11.1952, Blaðsíða 6

Fralirn Juddssfígan 41
UNDIRHEIM&R
Susan Morley:
ÁLLIR.
ORÐ I TÍMA TALAÐ
I síðasta bréfi sínu í þessum
dálkum drap Filipus hrepp-
stjóri Bessason á merkilegt
mál, lauslega að visu, þar eð
honum sjálfum mun hafa þótt
merkilegra verkefni að kasta
hnútum til þeirra á Varðberg-
inu, og ef til vill hefur horíum
dulizt, hversu óeudanlega at.
hyglisverðara hitt málefnið
var.
Hann segir eitthvað á þá leið,
að þeir, sem bjarga vlja þjóð-
inni, hafi enn ekki látið upp-
skátt með hverjum hætti þeir
ætli að bjarga henni, heldur
ekki hverjum þeir ætli að fela
forsjá hennar og forustu, ef
þeim fekst að losa hana úr viðj
um spillingarinnar. Þarna kem
ur forsjálni bóndans upp í
hreppstjóranum, og þetta er al
veg rétt. Það er ekki nóg að
bjarga sauðkindinni úr sulti í
vetrarhörkum, maður verður
líka að sjá henni fyrir fóðri og
húsaskjóli, annars er björgun-
in til ií'tils; Og það er heldur
ekki nóg að draga klárinn upp
úr kviksyndinu; það þarf að
girða það af svo að klárinn
rambi þar ekkj ofan í aftur.
Þess vegna ættu þeir menn,
sem fundið hafa hjá sér köllun
til að bjarga þjóðinní, að gera
tvennt, vilji þeir að nokkurt
mark sé tekið á björgunarráða
gerðum þeirra. í fyrsta lagi
ættu þeir þegar að skýra frá,
hvaða menn það eru, sem þeir
treysfa til að veita henni ör-
ugga forustu, og sem þeir vita
-fúsa til að takast það erfiða g
ábyrgðarmikla starf á herídur,
fari svo, að það lánist að koma
þeim fyrir pólitískt kavarnef,
sem nú hafa hér öll'ráð. ' öðru
lági’ ættu beir einriig aö skýra
frá, iivaða örýggisráðstafanir
þeir hafa hugsað sér að gera til
þess að hinir væntarilegu for-
ustumenn rambi ekki ofan í
sama fenið og fyrirrennarar
þeirra.
Þegar hinir björgunarfúsu
hafa gert þarna hreint fyrir
sínum dyrum, getur svo þjóðin
ákveðið það með sjálfri sér,
hvort hún álitur það ómaksins
vert að lofa þessum mönnum
að bjarga sér!
Virðingarfyllst.
Dr. Álfur Orðhengils.
Það var fjarstæða. Hann
gat ekki grunað neitt sérstakt.
Allra sízt að hann gæti stutt
þann grun sinn nokkrum skyn
samlegum rökum. Og þó svo
væri . . . Til dæmis að hann
hefði gengið upp í turninn og
séð móta fyrir þeim á vegin-
um, hvað sannaði það? Og hún
horfði djarflega framan í hann
eins og sá einn gerir, sem veit
sig engu hafa að leyna. Hún
vissi líka mæta ve1, hvert vald
hún hafði yfir honum, og ætl-
aði að r.ota sér það út í yztu
æsar.
Hún hJó.
„Vitanlega fór ég bara út að
ganga. Hvað annað, Ríchard?“
Seinna um nóttina, þegar
þau lágu hlið við hlið í rúmi
sínu, sagði hún lágri, stillilegri
röddu;
„Riehard . . . Ef ég hefði nú
átt eitthvað annað erindi út í
kvöld en að ganga, þá hefði ég
ekki getað . . . hefði ég þá get-
að verið eins og ég var núna?
. . . Heldurðu það?“
Það var dapurleiki í rödd
hans, þegar hann svaraði eftir
nokkra umhugsun:
„Það væri venjulegri konu
ekki fært, Glory . .. ekki
venjulegri konu.“
Þær Liz Malet og Glory
urðu miklar vinkonur, er
stundir liðu.
Eftir fyrstu heimsóknir
Glory til búgarðs Richards St
George þóttist Liz vita, að
kunningsskapur þeirra Glorv
og bróður hennar myndi rista
dýpra en séð varð jafnvel af
kunnugum. Og systirin gladd-
ist mjög af þessu. Enginn
myndi óska þess heitai- en ein-
mitt hún, að bróðir hennar
hætti að lifa hinu fyrra líferni
sínu og staðfesti ráð sitt. Hún
var viss um, að það myndi
vera honum fyrir beztu. Nán-
ari kynni hennar af Glory
saéttu hana líka fyllilega við
þá hugsun, að hún vrði eigin-
kona Richards. Og hún óskaði
þess heitt og innilega, að vin-
kona hennar yrði æðstráðandi
á heimili bróður síns. Þau
myndu gera bezt í því nð bæta
ráð sitt og gerast húsbóndi og
húsfreyja á hinum yndislega
búgarði, eignast börn og buru
og njóta lífsins, sem virtist
hljóta að brosa við þeim þar.
Liz gerði allt, sem hún gat
til þess að láta Glory finna,
að hún væri eins og heima hjó
sér, þegar hún dvaldist með
þeim á búgarðinum. Lögfræð-
ingurinn maður Liz átti tals-
vert erfiðara með að sætta sig
við þá hugsun, að þessi drós
frá London, sem enginn vissi
nein deili á, tengdist ættinni
þar. Samt tókst Liz að yfir-
vinna fordóma hans og fekk
hann til þess að koma jiangað
eitt sinn í heimsókn til þeirra
andi, hlaðnir úr leirsteini, all-
háir sumí.r, en mjög farnir að
láta á sjá og hángu uppi af
gömlum vana. Sunis staðar
Glory og Riehards. Plftir það jvoru þeir að íalli komnir svo
breyttist afstaða hans alger-1 og þakið yfir þeim, og víða
lega. Hann þóttist sjá, og hafði
orð á því við konu sína, að
Glory myndi ekki haía verið
við eina fjölina felld, en það
hafði. nú líka mátt segja um
Richard. Því var ekki að neita.
Og honum féll Glory hið bezt.a
í geð. Eftir þetta fóru þau
hjónin mjög að venja komur
sínar á búgarðinn, og sömu-
leiðis endurguldu þau Giory
og Richard heimsókriir þeirra
með því að koma á lieimili
þeirra hjóna í Dorchest.er, ým-
ist bæði saman eða annað 1
senn.
Það var kaldan desember-
dag nokkurn, að Liz kom sem
oftar að heimsækja Glory.
Eftir hádegisverðinn fóru þau
öll þrjú niður í verksmiðju-
hverfið eins og svo oft áður.
Þau gengu milii deildanna,
Richard á nndan og vinkonuvn
ar í humátt á eítir honum.
Þau komu þar að, sem Job
Glaisher var við vinnu sína
og vann af kappi, eins og
venja hans var. Liz nam stað-
ar og fór að spyrja hann að
einhverju í sambandi við starf
ið. Glory hafði ekki af honum
augun á meðan og naut þess
af öllu hjarta að sjá, hversu
illa honum leið að vit.a af
henni í návist sinni ásamt Liz,
rétt eins og hann gerði sér í
hugarlupd að Giory ætlaði þá
og þegar að ljósta upp leynd-
armáli þeirra í viourvist vin-
konu sinnar. Um leið og Liz
hélt af stað, lét Glory sem hún
af tilviljun einni rækist á skál
með dýrmætum litarefríum,
sem stóð á borði við vinnu-
bekk Jobs. Skálin féll á gólfið
og brotnaði í smátt, og inni-
haldið rann í straumum ef'. r
óhreinu gólfinu.
Chemla
DESINFECTOR
»r vellyktandi sótthreins
hafði stoðum úr trá verið
rennt undir til styrktar, en þó
voru göngm hættuleg umferð-
ar.
Þau lögðu leið sína inn í
göngin. Á einurn stað var
flokkur verkamanna að
hreinsa burtu leirhrúgu eina
mikla. Til þess höfðu þeir
handkerru, höfðu mokaö ■ hana
fulla og ful’orðinn maður .sila-
legur í hreyfingum en sterk-
lega váxinn hafði sýnilega
það hlutverk að draga hana úi.
Hann togaði í kjálkana af öll-
um kröftum, en hjólin höfðu
festst í holu á moldargólfinu
og hann fékk ekki bifað kérr,-
unni. Mennirn'r, som með hon
um vöru ao vinna, komu nú til
hjálpar og ýttu á Hjó. o slapp
upp úr lioluvmi fyrir samemað
átak mannanna, og af meira
afli en svo að gamli maðurinn
gæti haft stjói’n á henni, og af
leiðingarnar urðu þær, að ann
ar öxulendinn rakst af tals-
verðu afli á stoð eina mikla.
sem hélt uppi einum af
stærstu ofnunum.
Það heyrðist skruðningur
mikill og mennirnir ráku upp
aðvörunaróp. Ofninn tók að
hrynja. Rykský þyrlaðist u.pp
og fyllti loftið, svo ekki sá
handa skil. Það seinasta, sem
Glöry sá til gamla mannsins,
sem var á hættölegri síað í
göngunum en samverkamenn
hans, var það, að hann íórn- :
aði höndum af skelfingu um < ;
leið og múrsteinum og' braki •
rigndi yfir hann ofan úr loft-
inu. Hún heyrði hann reka
upp sársaukavein um leið og
hann féll, en svo byrgði ryk-
skýið fyrir alla útsýn og það
várð dauðaþögn.
andi vökvi, nauðsynleg- ^
ur á hverju heimili til^
sótthreinsunar á mun- ^
um, rúmfötum, húsgögrí^
um, símaáhöldum, and- ^
rúmslofti o. fl. Hefur s
unnið sér miklar vin-S
aældir hjá öllum, semS
hafa notað harrn. S
S
C
Bletta-
vatn
H
F
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
;S
-S
s
Gunnlaugur Þórðarson É
héraðsdómslögmaður. ■ |
Austurstræti 5, Bunaðar- •
bankahúsinu (1. hæð). ■
Viðtálstími ld. 17—18,30. ■
1 Áður en reykinn lagði frá,
„Hamingjan góðai'* æptijþutu verkamennirnir fram og
hún og lét sem sér væri mikið byrjuðu að róta í birígnum, ef
niðri fyrir. „Mér þykir þetta
ÍÆrsvið |
■ ■
• ■
:Ódýr og góð matarkaup.:
BURFELL
Sími 1506.
Þeir, sem vilja fylgjast
með því sem nýjast er,
ske kynni að hægt myndi að i ^
ná honum lifandi undan hon- v,
uxxx. Hávaðinn hafði heýrzt
víðs vegar um byggingima og
verkafólk þusti að inn í báða
mjög leitt. Ég eyðilagði þetta
fyrir þér! Dæmalaus ldaufi get
ég verið. Mér þykir það mjög
leitt.“
Hann sagði ekki eitt einasta enda ganganna til þess rið sjá
orð, en hún sá. að hann sót- j hvað á seiði væri. Þar á meðal
roðnaði. Hann laut niður og (var Job Glaisher, sem þegar í
fór að tína upp brotin. Hixn i stað tók að sér forustu bjö'rg-
horfði á hann rétt' sem snöggv. unarstarfsins og harnaðist við
ast og hélt svo í áttina á eftir
Liz.
Elzti hluti verksmiðjubygg-
ingarinnar var ekki lengur
notaður, en gegnum hann varð
að fara til þess að komast til
einnar aeildarinnar. Það var
langur og miór ranghali og
þar ægði saman ýmsu rusli og
að fullu. Hann kom atdrei íjúrgangi. Með veggjutium voru
heimsókn á búgarðinn, þegarjgamlir og forrifáíegir leir-
verkið. Richai'd og Liz höfðu > ^
verið komin fram hjá gainla; ^
manninum. en Glory var ekki
komin svo langt og var himvm
megin bingsins, og þau þrjú
náðu ekki saman, en þaðan
sem Glory var, var betur hægt
að fylgjast með verkinu.
Glory þokaði sér nær og
fylgdist með. Þeir höfðu náðt ^
niður að honum og höfuðið | ^
LESA A B
hann vissi, að Glory dvaidist bræðsluofnar ennbá uppistand var komið í ljós. Hann var lif
S
s
s
s
■S
s
"S
s
s
■ s
s
s
,s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
AB 6