Tíminn - 18.08.1964, Qupperneq 14

ÉG VAR CICERO
mí
EFTIR ELYESA BAZNA
tbaSnnni inn í skápinn við hlið-
ina á mörgum öðrum, sem voru
þm- fyrir.
Eftir tveggja daga þjónustu á
heimili sendiherrans hafði ég
komizt að þýðingu kerfisins með
rauðu og svörtu töskurnar. Þær
voru nauðsynlegar vegna ákveð-
inna skapgerðarsérkenna, sem sir
Hughe hafði til að bera, og fylgd-
istjfast eftir.
Öll skjöl, skýrslur og símskeyti,
Eem hann þurftí sérstaklega að
athuga, voru sett í rauðu töskurn-
ar. Með öðrum orðum, mikilvæg-
ustu skjölin voru í þeim. Komið
var með þau úr sendiráðinu til
einkaheimilis hans, þar sem hann
vildi fremur vinna þar.
Skjöl, sem ekki hefði verið lok-
lð við að athuga, voru skilin eftir
næturlangt í skáp ungfrú Louise,
en skjöl, sem sendiherrann vildi
hafa lengri tíma til þess að hugsa
um, varðandi vandamál, sem hann
þurfti sérstaklega að brjóta heil-
ann um, voru færð úr rauðu tösku
yfir í þá svörtu, sem sir Hughe
fór^ síðan með til herbergis síns.
Ég hafði gert stórkostlega upp-
götun. Mikilvæg, en ekki sérlega
leynileg skjöl, voru geymd í sendi
ráðsbyggingunni undír ströngu eft
irliti öryggisvarða. En skjölin,
sem höfðu raunverulega mest
gildi, lágu á daginn í rauðu tösk-
unum á borði sendiherrans á
heimili hans, og á nóttunní voru
þau geymd í skáp Louise, sem var
mjög venjulegur peningaskápur,
og eini varðhundurinn fyrir utan
dyrnar var þreyttur öryggisvörð-
ur, frá árinu 1894, sem
sýndi greinileg merki þreytu og
slits, sem voru árangur stöðugra
næturvakta og var með gervitenn
ur, sem hæfðu honum ekki vel og
flautuðu, þegar hann fór að dotta.
En allra mikilvægustu skjölin
voru samt látin niður í svörtu tösk
una og sett á náttborð sir Hughe.
Og hann lá svo lengi yfir þeim
og svo langt fram á nætur, að það
var aðeins með hjálp svefnlyfa,
að hann gat að lokum sofnað.
Mér var Ijóst, að ég hafði allt
í hendi mér. Svefnherbergi sendi
herrans var mitt litla konungsríki.
Herbergi mitt í þjónustufólks-
íbúðinni var lítið og einfaldlega
húsgögnum búið. Þar var rúm,
skúpur, stóll. Eg bætti úr
þessu með því að kaupa 100-watta
peru í lampann við rúmið mitt.
Ég keypti líka fjögur járnrör og
járnhring. Síðan gat ég skrúfað
myndávélina mína við hringinn,
og rörin héldu uppi hringum.
Þannig var ég búinn að útbúa mer
„þrífót", sem ég gat notað við að
mynda skjölin mílli röranna. Ég
fann líka stað fyrir rörin og hring
inn, til þéss að ekki félli neinn
grunur á þau og raunverulegt verk
efni þeirra. Ég kom tveimur rör-
anna fyrir í skápnum og hengdi á
þau bindín mín, og ég festi hin
tvö í vegginn við þvottaskálina.
Á þau hengdi ég handklæðin og
það, sem ég þvoði, og stundum
héngu líka á þeim sokkar, sem ég
hafði verið að þvo.
Oftast lá svo járnhringurinn
sem umgerð í kringum öskubakk-
ann minn. Blettirnlr á honum,
sem komu, þegar ég skrúfaði á
hann myndavélina, voru líkastir
því, þegar sígaretta setur bruna-
bletti á járn.
Síðast keypti ég svo stóran vax-
bita.
Mara var mín huggun. Þegar
ég var hjá henni, grét ég. Hún
var svo falleg og skeytingarlaus,
og hún hafði svo mikla blíðu, sem
hún veitti mér óspart af.
— Hvers vegna get ég ekki ver
ið ánægður, eins og ég er?
sagði ég við hana, eins og þetta
væri henni að kenna. — Ég hef
fengið þá bezt launuðu stöðu, sem
ég hef nokkru sinni haft. Hvers
vegna get ég þá ekki haldið mér
utan við hitt?
Eg var eins fljótur að breytast og
veðrið. Þunglyndisköst komu á
eftir gleðinni og alltaf var þetta
að breytast.
Mara þrýsti hönd mína. Henni
fannst skylda sín að hughreysta
mig, þar sem hún hélt, að ég væri
sá tyrkneski þjóðernissinni, sem
ég hélt mig stundum sjálfur vera.
— Ég er svo hrædd um þig, en
þú verður að halda þessu áfram.
Þú verður að halda áfram. Þú
mátt ekki gefast upp núna!
Hún vissi ekkert, um hvað hún
var að tala, en hún hélt áfram að
tala um það samt. — Þú ert dá-
samlegur! sagði hún. — Ég veit,
að þér mun heppnast þetta!
Skapið breyttist um leið. Ég
brosti af hégómagirnd og sjálfsá-
nægju og byrjaði að tala um sendi
herrann, sem mér var ætlað að
vera trúr.
— Þú ættir að sjá hann
snemma á morgnanna, sagði ég.
— Hann er eins slyttislegur og
gamlar flanneslbuxur. En svo
setur hann í sig hörku. Hann
svolgrar appelsínusafann, sem ég
kem með handa honum, og sell-
urnar fara að starfa aftur. Þá fer
hann fram úr og fer í baðið sitt,
og þegar hann kemur aftur úr
því, er hann orðinn eins ferskur
og baldursbrá og reiðubúinn að
byrja enn einn gáfulegan dag.
— En hvað þú talar stórkost-
lega! hrópaði Mara.
Nú var mér farið að líða vel
aftur. Ég tók þrjá vaxmola úr
vasa mínum sýndi henni þá.
'— Hvað í ósköpunum er þetta
nú? spurði hún undrandi.
Minnimáttarkennd mín brauzt
út í gorti.
— Afsteypa af lykli, útskýrði
ég fyrír henni fyrirlitlega.
Ég sagði henni, hvernig ég hafði
fengið hana.
Hans hátign hafði verið að
skvámpa þægilega í baðinu sínu,
á meðan ég var að ná í gráu
fötin hans inni í svefnherberginu.
Hann hafði skílið lyklana eftir á
náttborðinu, lykilinn að skjala-
skápnum, og lyklana að rauðu
töskunum og að þeirri svörtu líka.
Eg tók afsteypu í flýti.
Það varð dálítið eftir af vaxi á
lyklinum. Ég fór því yfir að skápn
11
um og tók einn silkivasaklútum sir
Hughe og hreínsaði lyklana með
honum og setti lyklakippuna svo
aftur á borðið.
Á því augnabliki kom hann aft
ur ' inn í baðsloppnum sín-
um. Hann kom svo skyndilega, að
ég hafði engan tíma til þess að
verða hræddur.
Ég hélt uppi vasaklútnum sigri
hrósandi, sneri mér við og sá
hans hágöfgi. Vasaklúturinn var
snjóhvítur.
— Hann ætti að fara í þvott,
yðar hátign, sagði ég.
Hann kinkaði kolli, en var ekki
að hlusta á mig. Honum til mikils
léttis sá hann lyklana sína liggja
á borðinu. Hann tók þá upp, stakk
þeim í vasann á sloppnum og
gekk út aftur.
Augnablíki síðar heyrði ég
hann skola hálsinn. Ég þurrkaði
mér um ennið með hinum fína
silkivasaklúti.
Ég hélt áfram að gorta við
Möru. — Þú ættir að heyra hann
skola á sér hálsinn, sagði
ég. — Það er þó fyndið.
Ég leit með ánægju á lyklaaf-
steypuna. Ég hugsaði um það, hve
sir Hughe hlýtur að hafa brugð-
ið, þegar hann tók eftir því í bað-
inu, að hann hafði skilið leyndar-
mála-lyklakippuna sína eftir liggj
andi í reiðileysi. Hann hlýtur að
hafa stokkið upp úr baðkerinu
eins og ör.
Ég brosti yfirlætislega, og sagði
við Möru: — Sir Hughe er allt
of vel upp alinn. Ef hann hefði
ekki eytt tímanum í að fara í bað-
slopinn sinn, hefði hann gripið
mig í miðju verkinu.
Eg sat hjá Möru á litlum bekk
í Kavaklideragarðinum. Hún hjúfr
aði sig upp að mér og hvíslaði:
— Veíztu, hvers ég óska mér
stundum?
Mér leiddist, og ég sagði henni,
að ég hefði ekki allra minnstu
hugmynd um það.
ORLOG I AUSTURLONDUM
EFTIR MAYSIE GREIG
12
En ég er viss um, að það er eín-
göngu fjölskyldusamkvæmi, svo
að það væri betra fyrir þig að fá
þér bílferð með hóp og sjá borg-
ina í kvöld. Þú gistir á Peninsule
hóteli. Ferðaskrifstofa hótelsins
sér um, að þú sjáir allt það mark-
verðasta.
— Já, auðvitað, sagði hún.
— Það hlýtur að vera sérlega
skemmtilegt. En henni var mjög
brugðið. Hún hafði óskað þess
eins að skoða Hong Kong með
honum, ekki í fylgd með ókunn-
ugum ferðamönnum. Þetta sýndi
henni betur en allt annað, hvað
hún var honum litils virði. Hon-
um fannst hann bera ábyrgð á
henni, vegna þess að hann hafði
hvatt hana til að koma til Suður-
Kóreu. Kannski þótti honum ögn
vænt um hana, en hún vissi, að
hann elskaði hana ekki. Hvílíkt
fión hafði hún verið að ímynda
sér það eitt andartak.
Svo að þegar til Hong Kong
kæmi, mundu þau fara hvort sína
leið. Hún mundi verða mjög ein-
mana. Hong Kong var framandi
austurlenzk borg. Einhverra hluta
vegna var hún taugaóstyrk. Og
einhverra hluta vegna fór hún að
hugsa um bréfið, sem Peter Yi
hafði beðið hana fyrir til Madame
Helen Chong. Henni fannst það
brenna handtöskuna að innan.
Peter hafði sagt, að eftir hand-
töku Johns væri enn þýðingar-
meira en fyrr, að bréfið kæmist
á leiðarenda.
Eins og ósjálfrátt sagði hún við
Davíð.
— Ég er með bréf, sem ég var
beðin fyrir til Seoul. Ég held, að
það sé mjög áríðandi. En ég er
svo kærulaus með alla hluti. Viltu
geyma það fyrir mig?
Hann leit undrandi á hana.
— Alveg sjálfsagt, sagði hann.
— Eg set það í peningavesk-
ið mitt. Hvar ertu með það?
Hún tók bréfið úr veskinu og
rétti honum. Áreiðanlega mundi
enginn gruna Davíð um græsku,
þótt vitáð væri, að hún sjálf
þekkti John Kim.
Áður en langt leið, flugu þau
yfir á Kiapakflugvöllinn, og borg-
irnar Hong Kong og Kowloon
voru fyrir neðan, og Victoriu-
höfnin og þar lágu fyrir akker-
um stór farþegaskip, fiskibátar og
prammar. Hún hallaði sér fram
til að sjá betur.
— Þetta er töfrandi, sagði
hann. — Einhver fegursta sjón,
sem sjá má í öllujn fjarlægari
Austurlöndum. í ferðinni, sem
ég sagði þér af, er farið upp á
hæðina, þar sem þú hefur útsýni
yfir borgina og höfnína til Kow-
loon, en það er mjög stutt ferð
með ferjunni.
— Þú þarft engar áhyggjur að
hafa aí mcr, sagði hún og bar
sig hreystilega. — Ég sé um mig.
Hann brosti sínu töfrandi brosi
til hennar.
Vinafólk Davíðs var komið til
að taka á móti honum. Hann
kynntí Rakel fyrir þeim. Þau
heilsuðu henni stuttlega og virt-
ust áköf að fá hann sem fyrst
á burt með þeim.
Hún tók áætlunarbílinn og ók
um götur Kowloon, þar sem úði
úði ,og grúði af fólki, hvar sem
litið var. Dýrlegum vörum var
stillt út í glugga eða jafnvel á borð
á gangstéttum, silkiefni og satín,
gull og gimsteinar. Og sérkenni-
leg lítil veitingahús voru á hverju
horni. Rakel hefði ekki getað
ímyndað sér, að svona gífurlegur
fjöldi fólks gæti nokkurs staðar
verið tíl.
Peninsulahótelið var stórt og
gamaldags, en reisuleg bygging.
Forsalurinn var geysistór. í öðr-
um enda hans var vínbar með há-
um stólum og mörgum litlum
borðum, þar sem einnig var hægt
áð kaupa te, kaffi kökur og
smurt brauð.
Herbergið hennar var mjög
vistlegt. Hún hafði útsýni yfír
Victoriuhöfnina með öllum fiski-
bátunum, fljótabátunum og lysti-
snekkjunum.
Hún fór niður og pantaði sér
miða í hringferðina um borgina.
Það var allöng ferð og farið um
mestan hluta eyjarinnar. Síðan
átti að snæða kvöldvrð í fljóta-
bátsvitingarhúsi í Aberdeen, og
eftir það skyldu ferðamönnunum
sýndir helztu næturklúbbar borg-
arinnar. Hún óskaði, að hún hefði
ekki þurft að fara einsömul í
þessa ferð. Hún var hálfhrædd
við hvað Davíð var orðinn henni
mikils virði. Og auðvitað varð
hún að komast yfir það, því að
hann hafði margsinnis gefið til
kynna, að hann var ekki ástfang-
inn af henni.
Hún fór með ferjunni um höfn-
ina og tók áætlunarbílinn í Hong
Kong. Verzlanirnar í Hong Kong
varou jafnvel enn stórkostlegri
en í Kowloon. Kínverskar konur
stóðu við gluggana og hlógu og
spjölluðu saman og sýndu fagur-
skapaða fætur sína. Bíllinn ók
upp á hæðina, og Rakl greip
andann á lofti yfir fegurðinni og
dásemdunum, sem hvarvetna
blöstu við.
Sólin var að setjast, þegar hóp-
urinn kom niður að flóanum, og
hún kastaði gullnum geislum yf-
ir hafið og eyjuna. Snæddur var
kvöldverður úr framandi réttum
um borð í fljótandi veitingahúsi.
Þar var mikið líf og fjör. Ágætir
skemmtikraftar höfðu frammi
gleði og gaman fyrir gestina.
Á leiðinni til baka var komið
við í nokkrum næturklúbbum og
drukkinn bjór eða létt vín á
hverjum stað og horft á einhver
skemmtiatriði. Allir voru nætur-
klúbbarnir ævintýralega skreyttir
og skemmtiatriðin, sem ýmist
voru kínvesk, japönsk eða ev-
óps'k, yfirleitt mjög góð. Þetta
hafði vissulega verið ævintýralega
skemmtilegt, en Rakel hafði þó
ekki getað notið þessa alls til
fulls, vegna þess hve mjög hún
saknaði félagsskapar Davíðs.
Þegar hún lauk upp herbergis-
dyrum sinum á Peninsulahótel-
inu, vissi hún, áður en hún
kveikti ljósíð, að hún var ekki
ein. Skyndilegur ótti greip hana,
hönd hennar skalf um leið og
hún snéri rofanum. Þegar ljósið
kviknaði, sá hún tvo menn sitja
í herberginu. tvo Austurlanda-
búa.
— Hvað viljið þíð? spurði hún
og greip andann á lofti.
Annar þeirra var öllu hávaxn-
ari og talaði frábærlega vel ensku.
— Við höfum beðið eftir yður,
ungfrú Hastins. Okkur er tjáð, að
í London hafi Peter Yi beðið yð-
ur fyrir ákveðið bréf. Viljið þér
gera svo vel að láta okkur fá það?
Hún ákvað að láta sem hún
vissi ekkert og þakkaði sínum
sæla fyrir að hafa fengið bréfið
i hendur Davíðs þá um morgun-
inn.
— Ég veit ekki, um hvað þið
eruð að tala. Eg er ekki með
neitt bréf.
— Það er þýðingarlaust að
reyna að vílla okkur sýn, ungfrú
Hastings, sagði nú lágvaxnari mað
urinn. — Við erum fulltrúar nú-
verandi stjórnar Suður-Kóreu.
Þetta bréf og innihald þess er
eign stjórnarinnar. Það gæti orð-
ið hættulegt, ef það kæmist til
Kóreu.
— Ég hef ekkert bréf, stað-
hæfði hún. — Þíð getið leitað í
öllum farangri nínum, ef þið
kærið ykkur um. Hérna er vesk-
ið mitt. Leitið þar fyrst.
Þeir leituðu í veskinu.
Hvað átti hún að gera? Kannski
gæti hún hringt niður í skrif-
stofuna eða þrýst á bjölluna. En
mennirnir horfðu fast á hana og
14
T í M I N N , þriðjudaginn 18. ágúst 1964