Alþýðublaðið - 02.06.1953, Blaðsíða 6

«
Höfum heldur þaö, lem
sannara reynisf.
HARALDUR JÓHANNES-
SON, sem mun vera frambjóð-
andi Socíalistaflokksins í Borg
arfjarðarsýslu, afhenti ritstjóra
Alþýðublaðsins í gær athuga-
semd út af hinni athyglisverðu
forsíðugrein Alþýðublaðsins á
sunnudaginn um peningaaust-
ur kommúnista í áróður fyrir
þessar kosningar.
Eftir langa tilvitunn í Al-
þýðublaðsgreinina, kveðst Har
aldur verða að krefjast leiðrétt
ingar, vegna þess að í greininni
fælust aðdróttanir í hans garð
um, að hann hefði með höndum
fé, er hann væri ólöglega að
kominn.
En þótt leitað sé með log-
andi Ijósi, verða engar aðdrótt
anir í henni fundnar í þá átt
að Hafaldur Jóhannesson hafi
nokkurt ólöglega fengið fé með
höndum. Að þessu ieyti er því
vissulega ekkert að leiðrétta.
Hins vegar segir Haraldur, að
ekki hafi verið um kosningablað
fyrir hann að ræða í umræddu
tilfelli, heldur bæjarblað Sósía
listafélags Akraness, sem heiti
Dögun.
Þá segist hann ekki hafa sam
jð við prentverk Akraness um
útkomu blaðsins, heldur hafi
blaðstjórn og aifgreiðslumaður
annazt það.
Enn segir Haraldur,, að hann
hafi ekki greitt útg'áfukostnað
blaðsins fyrirfram, heldur hafi
blöðin í sumar verið greidd við
móttöku, þ. e. áður en farið var
að selja blaðið. — Telur Alþýðu
blaðið rétt að hafa heldur það,
sem sannara reynist í þessu
máli sem öðrum og verður í því
efni að trevsta Haraldi Jó'hanns
svni. Fær Alþýðublaðið ekki
séð, að neinu meginatriði fregn
arinnar hafi verið haggað.
Hefnd, er |®ri flSEögur
m náms©Sn§ og náms
fíma barna ®g ungllnga
MENNTAMÁLARÁÐ-
HERRA hefur skipað sjö
menn í nefnd til að endu skoða
og gera tillögur um námr fni og
námstíma í barna-, gagnfræða
og menntaskólum.
í nefrdina hafa verið skipaðir
Ólafur Björnsson. formaður Að
alsteinn Eiríkssón, námsstjóri,
Ágúst Sigurðsson, cand. mag.,
Arngrímur Kristjánsson, skóla
stjóri, Guðmundur Þorláksson,
cand. mag., Jón Sigurðsson,
borgarlæknir og Kristinn Ár
mannsson, yfirkennari.
Nefndinni er séfstaklega fal
ið að enduskoðar það námsefni,
sem nú er lagt til grundvallar
kennslu í barna, gagnfræða og
menntaskólum og gera tillögur
um námsskrár fyrir hvert þess
ara fræðslustiga með tilliti til
þess að námsefnið sé við hæfi
hvers fræðslustigs og kennslu |
bækur svari þeim kröfum sem j
gerðar eru til bverrar náms
greinar. Nefndin skal ennfrem
^ur atbuga hvort mögulegt sé að
stytta námstímann, án þess að
dregið sé úr nauðsyniegri og
æskilegri fræðslu.
Ausfurbær. - Símar:
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Þriðjudaginn 2. júní 1953
FRANK YERBY
MHIjónohöllin
Hann þrýsti hendi Stephans
innilega. Lance var lafhrædd-
ur um að hún myndi ekki þola
átökin.
Þú. kemur eins og kallaður,
pilturinn. Alveg fyrirtak að
fá þig, sagði hann með djúpri
bassaröddu. Ach . . . jú alveg
fyrirtak. Svo beindi hann at-
hygli sinni að Lance.
Hver er þetta? þrumaði
hann. Nýr félagi?
Hann á víst ekki auðvelt
með að tala í lágum hljóðum,
hugsaði Lánce, eins og það líþa
kemur sér vel fyrir þann, sem
fara þarf huldu höfði.
Já, það þykir mér ldklegt,
svaraði Stephan.
Þú heldur það, en veizt það
ekki. Hvernig ber að skilja
það?
Stephan svaraði: Þannig, að
hann hefur þegar nægilega
lífsreynslu til þess að hafa
getað öðlazt samúð með
sjónarmiðum okkar. Hann hef-
ur séð menn deyja eins og
rottur í námum og verksmiðj-
um, séð þá svelta og kveljast
aðeins til þess að húsbóndi
þeirra yrði auðugri. Og síðast
en ekki 'sízt gerði sá hinn sami
húsbóndi hans foður hans
öreiga. En hann skortir enn
allan félagslegan þroska og
flokkslega menntun.
Þú hefur sem sagt staðið
heldu illa í stöðu þinni, þrum-
aði Schwab.
Ég. Ég er orðinn kapitalisti,
maðu,r, skríkti Stephan. Ég er
framkvæmdastjóri í stálverk-
smiðju.
Þú lýgur, öskraði Schwab.
Svikari.
Fyrst ættirðu nú að spyrja
mig, hvernig ég stjórna henni,
sagði Stephan og brosti. Níu
stunda vinnudagur, ffielipingi
hærri laun en í sambærileg-
um verksmiðjum, ókeypis
sjúkrahúsvist handa verka-
mönnunum. . . .
hlreinasta Paradís sem sagt.
Það var þér líkara, Stephan
Henkja . . . Komdu inn með
mér í húsið. Við sku'lum fá
okkur eitthvað að drekka.
Hvað má bjóða þér, drengur
minn? Bjór?
Já, sagði Lance. Ég þigg
bjór.
Ég gleymdi nokkru sagði
Stephan. Hann heitir Lance
McCarthy.
Enn einn írlendingurinn,
ha, ha. Lance fann að tónninn
í röddinni var ekki óvingjarn-
legur, og brosti við.
Bezti piltur, sagði Schwab.
Þeir sátu; við barinn og sötr-
uðu hver úr sínu glasi.
Heldurðu að Heinkel gæti
notað hann? spurði Stephan
Schwab.
Schwab. varð fljótur til
svars. Já, því ekki það? Og
drengurinn ætti að hafa gott
af að vera hjá honum. Hann
gæti lært prentiðn og fræðst
um hreyfinguna. Mér lízt al-,
106. DAGUK:
veg prýðilega á þennan pilt,
Stephan.
Ég fer með hann til Georgs
strax.
Seztu niður, sagði Schwab.
Þú þarft ekkert að fara. Georg
kemur hingað. Það hefur
aldrei brugðizt enn að hann
kæmi einnhvern tíma kvölds-
ins. En hann kemur hins vegar
oft dálítið of seint.
Það fór brátt að verða létt-
ara yfir viðstöddum. Schwab
gekk yfir að píanóinu og lék
„marseillaisinn", þýddi
Lranska textann yfir á þýzku
um leið og hann söng. Svo söng
hann og lék „Uns Fuehrt
Lassealle", sem Lance skildi
hvorki upp né niður í heldur,
en Stephan sagði honum að
kvæðið héti „Lassalle leiðir
oss“. Schwab hafði mjög fagr?
rödd, djúpa og hljómmikla
bassarödd. Lance þóttist vita
að hans myndi hafa beðið
mikill frami, ef hann hefði
lagt sönglistina fyrir sig.
Georg Heinkel kom og áður
en Lance vissi af, var hann
ráðinn sem prentnemi og um
leið blaðamaður við „Der
Arbeiter‘‘ í ensku úgtáfunni,
„The Worke'r“. Seinna meir
var svo um talað, að hann ætti
að fá að læra þýzku. Þeir
Sehwab og Heinker tóku með-
mæli Stephans með piltinum
góð og gild.
Það var orðið áliðið kvölds,
þegar þeir fóru. Lance hafði
séð og heyrt margt á einu
kvöldi, en sjaldan eins og hér.
Hugur hans var allur í upp-
námi. Hann hafði hlustað á
franskan byltingarmann að
nafni Victor Drury lýsa komu
Karls Marx til London. Með
miklum áhuga hafði hann
hlustað á lýsingu Victors á
hrörlegri íbúðinni hans í Soho,
á rytjulegum húsgögnum,
óhreinum og óreiðulegum her-
bergjunum vanalega svo full
af tóbaksreyk að varla sá
handa skil, þar sem verlings
Jenny vann baki brotnu frá
morgni til kvölds án þess að
mögila, þótt húsbóndinn neit-
aði afdráttarlaust að vinna
heimilinu fyrir peningum, og
ekki skyldi hið borgaralega
þjóðfélag hafa hann að féþúfu.
Það skildi Lance ekki. Hon-
um fannst framferði Marx ef
ekki ómannúðlegt, þá að
minnsta kosti ó;hygg|legt.
Seinna um nóttina fóru þeir
að útmála fyrir honum hversu
bráðnauðsynlegt væri hið
ótakmarkaða trúnaðartraust á
leiðtogum byltingarinnar,
skilyrðislaus hlýðni og undir-
gefni. Þeir útskýrðu fyrir hon-
um óhjákvæmileik þess, að
velta rikjandi þjóðskipulagi í
rústir og byggja á ný, sýndu
honum fram á hversu gjörsam-
lgea væri vonlaust að sjá hag
öreiganna borgið á annan hátt
en þann að velta um koll
virkjum auðvaldsins og leyfa
sólinni að skína jafnt á alla
menn.
Lance, sem oftar en einu
sinni hafði orðið sjónarvottur
að, þegar þessir sömu öreigar,
sem þeir voru að tala um,
þjáðust og dóu; einstaklings-
framtakinu til verðskuldaðs
lofs og dýrðar, var næstum því
sannfærður. Næstum því, •—
en álls ekki alveg sannfærður.
Daginn eftir hóf hann prent-
námið. Hann var látinn hand-
setja, bera prentsvertu á
pressurnar, búa um blöðin til
útsendingar og svo fram-
vegis. Hann fór smátt og smátt
að læra þýzku og gekk það
þó heldur seint. Og ennþá var
hann ekki sannfærður. Hefði
kennske heldur aldrei orðið
það, ef ekki hefði þetta komið
fyrir á Tompkonstorginu . . .
Það var 14. janúar árið 1874.
Þeir stóðu saman á torginu,
Lance og Georg Heinkel. Þar
var mikill mannfjö'ldi saman
kominn og menn hlus’tuðui á
ræðumann nokkurn. Lance
leið illa. Hann var nýbúinn að
frétta, að lögreglan, hafði
komið til Justusar Schwab
um nóttina og farið með hann
niðu,r á stöð. Hann hafði
fengið alvarlega aðvörun.
Lögreglustjórinn hafði hallað
sér fram á skrifborðið og horft
hvasst á risavaxna þjóðverj-
ann:
Okkur er kunnugt um, að þú
hafir ráðgert að láta kveilcja
í borginni, sagði lögreglustjór-
nin. En við höfum á þér góðar
góðar gætur, karl minn. Og
öllu þínu byski. Þið skuluð
ekki leika sama leikinn hér og
í París. Við höfum vörð um
ráðhúsið, pósthúsið og allar
j opinberar byggingar. Og svo
j höfum við hvarvetna óein-
j kennisbúna lögreglumenn.
Þeir hafa engar fyrirskipanir
um að taka þig fastan, sei, sei,
j nei. En vita skaltu, stjórn-
leysingjaúrhrakið þitt, að
verði skotið á annað borð, þá
verður ekki síðast sigtað á þig.
Fólkið svalt. Vantaði vinnu,
alls staðar vantaði menn
vinnu. Atvinnuleysið var
g'eigvænlegt. Alþýða manna
krafðist þess að hið opinbera
reyndi að bæta úr neyðinni
með atvinnubótavinnu. Hún
krafðist þess að ekki yrði
fléiri mönnum sagt upp, nógu
stór var atvinnuleysingjahóp-
urinn samt fyrir. Kommún-
istar sáu réttilega, að nú var
þeirra tími komirm. Þeir hófu
áróðursherferð mikla. Og nú
voru; það þeir, sem höfðu for-
ystuna. Allur almenningur
þóttist vita, að þeir hefð.u sitt,-
hvað í 'hyggju, sem ekki ætti
heima í dagsljósinu. Það var
talað mikið um sprengiefni,
j uppþot, íkvéikjur og jafnvel
morð.
Þennan dag lá etithvað
óvenjulegt í loftinu. Á for-
síðu,m blaðanna voru stóryrði
eins og „kommúna“ og „bylt-
Ðra-vlðtíerðlr.
Fljót og góð afgreiðsla.
GUÐL. GfSLASON,
Laugavegi 63,
sími 81218.
Smiirt brauH
otí sníttur.
Nestlsoakkar. |
■
Ódýrast og bezt. Vin- í
samlegast pantið
£yrirvara.
BÍATBAKINN
Læbjargðtu S.
Sími 8034«.
Slysavaraaféíags filanðs
kaupa flestir. Fást hjá
Elysavarnadeildum nrn
Iand sllt. 1 Rvík í hann-
yrðaverzluninni, Banka-
strætí 6, Verzl. Gunnþór-
annar Halldórsd. og skrif-
stofu fálagsins, Grófin 1.
Afgreidd í síma 4897. —
Heitið á slysavarnaíélagið.
Það bregst ekld.
Nýjá sencIV-
bflastöðin h.f.
■
hefur afgreiðslu í Bæjar- í
bílastöðinni í Aðalairastí E
16. Opið 7.50—22. Á [
sunnudögum 10—18. — 5
Sími 1395.
í
I
j Minnlngarsotöldí
! Barnaspítalasjóðs Hringsine
! eru afgreidd í Hannyrð*-
; verzl. Refill, Aðalstræti 18
! (áður verzl. Aug. Sventí-
! sen), í Verzluninni Victor,
; Laugavegi 33, Holts-Apé-
! teki, Langhoiisregi 84,
I Verzl. Álfabrekku við Suð=
; urlandsbraut, og Þor*tefn$-
jbúð, Snorrabraut 61.
\Eús og íhúðir
3 ■
» sf ýmsum atærðum 3 j
■ bænum, átverfum bæj- ■
S arins og fyrir utan bæ-S
; inn til sölu. — Höfum ■
« einnig til sölu jarðir,«
: vélbáta, bifreiðir og:
» verðbréf.
■ B
* Nýja fasteignasalau.
■ Bankastræti 7.
• Sími 1518 og kl. 7,30— \
\ 8,30 e. h. 81546. §
«■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■amrtfxv
ing“ prentaðar feitu letri í
fors'íðufyrirsögnum.
Lance vissi að eitthvað
mikið hlaut að gerast. Það
sem Lance ekki vissi, og ekki
einu sinni hann, he'ldur níu-
tíu og níu af hundraði, að lög->
reglustjórinn hafði aftu.r-
kallað - ieyfi til þessa liti-
fundahalds á síðustu stundu,
án þess að tilkynna þá
ákvörðun til réttra hlutaðeig-
enda.
6727, 1517.
BöF|iFfesl3lf§§ÍS1 Vesfurbær. - Sírni: 5449.
Sími 81991