Alþýðublaðið - 07.10.1953, Síða 6

ð
ALÞÝÐUBLABIÐ
Miðvikudagur 7. okíóber 1953.
• • HnVCWsmBEBBB
as vitlausa hátt. En flest’r j Og enda þótt því væri sem sagt j Hinn glæsilegi og töfrandi
Br: Álfur
OrSbeagila:
HH) DULDA ATKVÆÐI
Purðulegur atburður gerðist
á öðrum starfsdegi alþingis ís-
lendinga, er kjósa skyldi menri
í fjárhagsnefnd. Kommúnist-
iim bættist dularfuht atkvæði
við leyniiega atkváeðagreiðslu;
vissu þingmenn ekki í fyrstu
sitt rjúkandi ráð, þár. sem þeim
var ekki kunnugt um, að á
meðal þeirra væri neinn arf-
taki Houdines sáluga, er leikið
gæti þá list, að smokka sér úr
handjárnum þegjandi og
hljóðalaust. Fór svo að Einar
Olgeirsson, sem alltaf trúir á
Olaf Thors sem manna líkleg-
astan til að gera hina ótrúleg-
ustu hluti, þegar kommúnistar
eru annars vegar, — hefur og
kannske þózt eiga einhverja
línuspottahönk upp í bakið á
honum síðan síðast, — gat ekki
á sér setið, að ljósta þessu upp
í fögnuði sínum, en Ólafur
brást að vonum ilia við siíku
taktleysi; tók á þeim stóra sín--
,nm og krafist þess í nafni al-
mennra mannréttinda, að kosn
ingin væri endurtekm; urðu
fieiri og til að styðja það mál
og fannst að lokum sú skýring
á þessu dularfulla.fyrirbæri, að
einhver myndi sá í hópi hinna
virðulegu alþingism-anna. sem
í grandaieysi hefði hlaupið yfir
það tiltölulega ómerkilega stig
almennrar baraáskóíafræðslu;
að læra að þekkia ..A frá B. Á
þeim forsendum var kosvúigin
í nefndina. síða-n endu-‘akin:
kom þá : liós, eins og vif' mátti
búast, að forsendur h assar
höfðu við rök að styðjasf. þar
eð sá, sam áður hafði villzt á
Ainu og Binu, lagði ekki í þá
braut aftur að greina þá stafi
í sundur, en merkti bess í stað
við þann stafinn, sem hann
bóttist nokkurn veginn viss uir.
að hvorki væri A né' R, •— og
merkti því við C-iS!
Með dómsúrskurði þessum
, og framkvæmd hans er því
sannað og viðurkennt, að ein-
hver af þeim, sem nú eiga sæti
á þingi, þekki ekki hina fyrstu
tvo stafi staírófsins, — hvern-
ig svo sem þekk.ir.gu hans er
háttað varðandi afganginn.
Sennilega er eklti heldur ne'rt-t
ákvæði í stjórn arskránni, er
geri þá ósanngiörnu kröfii iil
bingmanna. Áður hefur og
margsinms komið frarn, að
sumir beirra gætu ekki greint
•svart frá hvítu, og hefur varið
láf.ið afskiptalaust. En hins veg
ar verður enn ekki séð, hver á-
hrif þetta með stafrófsþekking
una. •— eða öllu heldur van-
bekkinguna, ;— kann að hafa á
afgreiðslu frumvarpsins um
fendurskoðun fræðsíulaganna
.— og stofnun akademíunnar.
Df. Alfur Orðitensrils.
krakkarnir, leiksystkini mín,
vissu betur en ég, og þeim varð
ég að hlýða. Og ég lét þetta
eftir þeínr aftur og aftur, dag
eftir dag og oft á dag, heldur
heldur haldið að mér en hitt fagri hugmyndaheimur barns-
í bernsku að hlýða á presta þá
hafði það ekki þau áhrif á mig,
sem til var ætlazt, því síðan ég
var krakki hef ég aldrei ótil-
en verða mér til skammar með neydd hlustað á prédikun úr
að mótmæla í fáfræði minni,
að barnsfæðingin færi fram á
þennan’hátt.
Það væri synd að segja að
kvæði mín hefðu vakið nokkra
sérstaka athygli, þegar ég var
á áttunda árinu. Til þess voru
þau of lík sálmunum, sem lesn
ir voru og sungnir yíir okkur í
sunnudagaskólanum, og lestr-
unum, sem lesnir voru upp ú *
guðsorðabókunum á súnnudög-
um. Og postillan hennar
préáikunar stóli.
Stundum, þegar stjúpi minn
hafði verið við skál daginn áð-
ur, þá var þolinmæðin han.;
©kki meiri en það, að ég var
ekki búin að lesa nema eina
eða í mesta lagi tvær síður, þeg
ar hann stöðvaði mig í lestrin
um og frábað sér „þennan vað
ins verður hvort sem er aldrei
skapaður af mannahöndum.
Og rétt í því að ég var búin
að eignast svolítinn, vinalegan
leikkrók, þá átti nú að fara að
rífa hann niður fyrir mér.
í þétta skipti fannst mér allt
svo þunglamalegt og þunglynd.
(islegt við flutningana. Úr hús-
inu við Gamla Eyjar-veginn
kveið ég ekki að fyrir að flytja
á sfrium tíma. Það var „dann-
aða ;velstandsfólkið“, sem bezt
var að vera sem allra lengst frá,
að ekki sé talað um bandprjón
al. Ekki of mikið þótt maður
fengi frið efnn einasta dag í inn fræga og allt það; en nú
viku“. Og svo fleygði hann sér jygndi allt öðru máli. Hérna
svo órýmilega upp í rúmflestið t hafði ég Hönnu litlu og kenns'u
mömmu minnar, það var nú að amma mátti láta sér nægja konuna góðu og marga, marga
ekki heiglum hent að endast að sitja á hörðum tréstól, með- (krakka, sem mér féll svo ó-
til þess að hlusta á hana lesa an hún stóð við hjá okkur. Og sköp vel við. Og hér hafði ég
upp úr henni álnarlanga kafla, þar með var nú sunnudagurinn komið mér svo vel. Krakkarnir
hvern á fætur öðrum. Hún var j eyðilagur og friðurinn úti bæði j litu upp til mín; hér var ég tek
stundum allt að þremur tímum fyrir stjúpa mínum og öllum in fram yfir þá flesta, látin fara
að komast fram úr einum ein- á heimilinu, því amma skamm- með kvæði eins og til dæmis
asta lestri. S'em betur fór var aði hann bíóðugum skömmun- I „Vorið er komið“, og krakkarn
aldrei lesinn húslestur hjá J um, og það þoldi hann ekki og ir hlýddu á mig í hrifningu.
mér nema þegar amma var í flýði burt. Mér er nær að . Vesalings Hanna. Það var
heimsókn. En þá varð ég líka halda að hann hafi oftast, þeg ( nefnilega svo með hana. að hún
að lesa mílulanga kafla fyrir j ar þannig stóð á, farið beinustu gat ekki lesið reiprennandi. Það
var gömul kona á fátækraheim
ilinu, sem las fyrir Hönnu litlu
þær upp úr postillunni. Það leið til einhvers drykkjubróð-
var á henni gamaldags let- urins, enda þótt amma mín hafi
ur, gotneskt letur hét það, og víst áreiðanlega sízt til þess ætl ’ lexíurnar svo oft, að Hanna
ekki flýtti það fyrir. j ast. En ég notaði oftast tæki- litla kunni þær utan að án þess
, , . ! færið og læddist út. Krakkar'n-' að þekkja bókstafina. Hvort
Oft var eg mnilega þakklat -r voru fyrir löngu farnir að; hún hefur nokkurn tíma orðið
honum ^ stjupa mmum, enda 2ej,jja sár 0g £g sióst í hópinn. j vel læs, það fékk ég aldrei að
Þ°tt mer væn aldrei neitt um
þótt
hann gefið og lærði aldrei að
þykja vænt um hann, þegar
hann hafði ekki lengur þolin-
mæði til þess að hlusta á lest-
urinn, greip fram í fyrir mér
og sagði, að nú væri víst nóg
komið. Fyrst í stað settist hann
hjá ömmu á rúmstokkinn og
hlustaði með athygli á þrjár
Oft náði ég mér í brauð-. vita.
skorpu og læddist burt með j Hún var farin að verða svo
hana og svo langt, að ég heyrði heilslulítil, hún mamma, og svc
ekki þótt á mig væri kaiíað til, var hún oftast í vondu skapi og
miðdegisverðar. . .
sjálfri sér einhvern veginn ó-
nóg. Þegar hún var heima, þá
sat hún næstum alltaf eða lá og
• hvíldi sig eða þá að hún mas-
Gleðin yfir minni heitelsk-
uðu, nýju kennslukonu og aði vig nágrannakonu okkar,
Hönnu litlu varð ekki langæ. j gem átti fjögur börn; þar af
eða fjórar fyrstu síðursar, og Sólin brenndi og sveið svo ^ voru tvo fávitar En þeir verða
spennti meira að segja greipar heitt, að skurðgrafarimaður! bráðum sóttir og það verður
eins og amma mín. Mamma , nokkur missti þolmmæðina, og: géð fyrir þeim annars staðar;
sofnaði næstum þvi alltaf und átta ara gamall telpuhnokkx og gagði hún q þá vergUr loksins
ir lestrinum; hún var alltaf , móðir hennar máttu gera svo eing Qa heimiii hjá mér' bætti
svo þreytt. Hún var heldur j vel að skipta um bólfestu — ' ö
ekki trúuð kona, hún mamma einu sinni enn.
mín, í þess orðs eiginlegu mer-k j Aldrei kveið ég eins fyrir að
ingu, en hún bar, eins og amma flytja mig eins og í þetta skipti.
mín, rnikla virðingu fyrir „guðs S Og þó sveið mig oftast, þegar
orði“. jvið vorum að flytja úr einum
Það stendur svo margt í ’ stað í annan; en hér haf ði ég
i ( stað
biblíunni, sem stílað er til þess eignazt svo góða vini og leik-
að gera öreigakonurnar ánægð j félaga, og ég átti svolítið skot
ari með tilveruna. Guð hefur til þess að leika mér í einu stofu
líka andstyggð á drykkjuskap horninu, því vitanlega gat hvað
og mikillæti og drambsemi. og j mig snerti aldrei orðijð um það
hans hefur líka vanþóknun á
vinnuveitericíum, sem kreista
svitann út úr þeim, sem hjá
þeim vinna. En oft heyrði ég
mömmu og ömm;i cegja: „Hv-.ð
er að heyra þetta? 3á, sem eitt
hvað veit og kanxi og getur.
hann á að sýna bað í verkinu en
ekki með því einu að tala og
þvaðra, þó aldrei sé nema í
pré'dikunarstól. Ekki bara
tala og tala og lofa gulli og
grænum skógum og spá þung-
um refsingum, sem hann veit
ekkert um hvort bei.tt verður
eða ekki“. Samt fannst nú
ömmu, að manni bæri að fara
í kirkju og hlusta á prestinn á
sunnudögum, því að því var
hun vön frá bamæsku. Og
mömmu fannst að stúlkan henn
ar gæti ekki nema gott af því
haft „að sitja í andágt undir
guðsorði í staðinn fyrir að Ijón
ast allan guðs langan daginn
með alls konar slæpingjalýð".
að ræða að ég eignaSist brúðu
hús með húsgögnum og borð-
búnaði eins og ég sá stundum
í hjá herragörðum eða fyrir
framan sumarbúsfaði ríka fólks
ins. Ég varð að láta mér nægja
grófa spýtu, sem ég hafði fund
ið á víðavangi og tekið trausta
taka, og undir spýtunni tildr-
aði ég nokkrum steinum til
þess að hún væri í hæfilegri
hæð, þegar ég sat fyrir fram-
an hana flötum beinum, og
svo raðaði ég á hana blikkdós
um, kaffikrúsarbrotum, heilum
og hólfbrotnum glösum og
flöskum og þess háttar dóti.
Það kannast víst flestir við
„stbfur“ af þessu tagi; þær eru
algengar og mjög vinsælar. Ég
er ekki viss um, að fullkomnu
eftirlíkingarnar af húsum, sem
ríku krakkarnir léku sér með,
skipi veglegra sæti í hugum
þeirra en dósirnar og glerbrot-
in í endurminningu minni.
Ðrá'YlðáerSlr.
Fljót og góS afgreiSsla.
GUÐL. GÍSLASOKc
Lacgavegl S3,
sími 81218.
hún við sigri hrósandi. En það
kom enginn til þess að sækja
vesalingana, meðan við bjuggu
við Hólmstað. Aumingjarnir
voru fimm ára og átta ára gaml
ir. Hvorugur þeirra gat talað.
Þegar þeir gengu þá riðuðu
þeir á fótunum eins og nýfædd
ir kálfar, og þegar þeir reyndu
að hlaupa, þá siettusþ höfuðin
á þeim fram og aftur. Ég þreytt
ist aldrei af að horfa á þá, fyrst
í stað, en svo tók nýi skólinn
hug minn allan; enda vóru ves
alingarnir líka ósköp þreytarrii
til lengdar.
Þegar^ég var að leika mér í
leikkróknum mínum og það
voru kannske krakkar hjá mér
og það fór svo vel um okkur, þá
komu þeir oftast slangrandi
þangað. Þeir stálust alltaf út,
fengu' aldrei leyfi til þess að
fara neitt. Aldrei nokkurn tíma
sá ég mömmu þeirra fara með
þau út að ganga. Sá hana aldrei
hafa af þeim nokkur afskipti
önnur en þau að sækja þá til
okkar, og þá gengu þessi ósköp
á fyrir henni. Hún særkti og
kallaði á þá, skammaði litlu
angana og þegar þeir ekki vildu
koma sjálfir og viljugir, þá
teygðu hún sig eftir þeim inn
í krókinn til okkar. Og þá
hvein í litlu greyjunum, og ein
kennilega, að ekki var neinu
Smurt feraufl
atí snittur.
NestisDaklcaf.
Ódýrast og bezt. Vic- j
aamlegast pantiS meS|
fyrirvars.
HATBABINN
Lækjargðtra I.
Sími 80349.
! Samúðwtorf
Slysavarnafélags fslanás
kaupa flestir. Fást fcjá
slysavarnadeildum sm
laná allt. 1 Rvík { hann-
yrðaverzloninni, Banka-
stræti 8, Verzl. Gunnþór-
unnar Halldórsd. og skril-
itofu íélagsins, Grófin 1.
Afgreidd I síma 4897. —
Heitið i slysavarnafélagíS.
ÞaS bregst ekki.
Nýía sencSl-
feilastöðin h.f.
heíur afgreiSslu 1 Bæjai-
bílastöðiimi í Aðalstrsetí
16. Opið 7.50—22. A
sunnudögum 10—18. —
Simi 1395.
|
: MlhhlnjgarsDÍöIH
• Barnaspitalasjóðs Hringsiaá
! eru sfgreidd í Hannyrða-
; verzl. Refill, Aðalstræti 18
I (áður verzl. Aug. SvenÉ-
: aen), í Verzluninni Victor,
■ Laugavegi 33, Holts-Æpé-
• teki, Langholtsvegi 84,
á Verzl. Álfabrekku við Su®-
: urlandsbraut, og
• búð, Snorrabraut 61.
Og
•■
] »1 ýmsum etærðuœ
: bænum, úíverfum bæj-1
; arina og fyrir utaa bæ-|
l inn til sölu. ■— Höfum f
: einnig til sölu jaxðir,
I vélbáta, bifreíðir
■ verðbréf.
B
: Mýja fastelgnaial&a,
• Bankastræti 7.
] S'ími 1518.
a
«r*cTa fiBB bo B B acr *s «Tb n éliirVBmnDQS^raSSKBI
M
B
Minnln'iíarsDlöId ■
■
Jvalarheimilis aldraðra sjó-]
manna fást 4 eftirtö'dum •
stööum í Reykjjvík; Skrií- 5
stofu sjómannadagsráðs, :
Grófin 1 (gengið tnn frá ■
Tryggvagötu) áhni 82075, ■
skrifstofu Sjómannafélag*
Reykjavíkur, Hverfisgöí- ■
8—10, Veiðarfæraverzlunii! S
Verðandi, Mj óIkurfélagshúi-:
inn, Guðmundur Andrássou “
gullsmiöur, Laugavegi SO, ■
V erzluninni Laugateigur,:
Laugateigi 24, tóbaksverziun ■
inni Boston, Laugaveg 8S ■
og Nesbúðinni, Nesvegi 89.:
í Hafnarfirði hjá V. LongJ
, m
•ÍKBIEH B B B B Bll IBBIBBB IBB B.B B B B B.B. B B.dJMLÍð