Alþýðublaðið - 23.12.1956, Blaðsíða 5

Suinnudagur 23.. d'ts. . 1956
A I þ ý fc u blað i ð

ÉG HAF&I kornizí á snoðir j alia muni gæta þess, að ekki
•um það. að eitthvað óvenjulegt kæmist upp um fyrirætlan okk
stóð til fyrir þeim Jóni og Njáli. 1 ar fyrir mína. lausmælgi, svona
Þeir höfðu að vísu farið mjög! í síðustu lög.
pukurslega með þett-a, en ég Yorlgngur daguri-nn hafði nú
var alltaf að, sriuðra í kringum j eiiihverri veginn drattazt áfram
þá, og snúasi eins og gengur, j eins. og allir hinir, og það var
svo að-þéim tókst ek-M að halda komið fram vfir nón.
Þá komum við allir saman í
syðsta fjárhúsinu. — Þar tók
iagði Jón mér að \ Jón nýjan, langan kaðal. — Það
ákveðið að síga í' skyldi vera vaðurinn.
þessu leyndu fyrírTnér til lang
frama.
■ Loksins
þeír hefðu
Yalsdrangann. og steypa und- j Ætlunin var, að Jón sigi
an yainum i vor. — Eirþú verð ’ sjálfur í hreiðrið og skyldi
ur að steinþegja, bætrti hann • hann binda um sig reipinu til
við, og var nú fcinn alvarleg- [ öryggís, en við Njáll áttum að-
ast'i ásýndum. [.haWa i vaðinn. Þessi vaður var
Hann hefur• vist hugsaS sem'^ííi útbúiíaður okkar, 6g.. í
' svo, að"betra væri að haía hljótt. **emms nafnr héldum við.nú af.
'stað.
Við hlupum út úr fjár-húsinu-
og fcehtuinst suður og upp í
■verða um sel, en bar mig þó all tími fró því Jón hvarf austur-
borginmannlega. j fyrir brúnina., Eitthvað létuix
Við .athuguðum nú okkar við síakna á vaonum, en svc
gang. Við þurftum að klifra upp hættum við að hugsa nokkuc
vestan í drangann, og alveg til hans og héldum honurn þv
upp á brún. -— Það var torsótt kyrrum. Við heyrðum aðeini
leið, en þó slarkfær. Ég prílaði þetta.. ógurlega garg. í Valshjón
þetta af sæmilegri leikni.. unum, sem fór mér í gegn um
Jón gekk á undan. og-tók- ein- rnerg og bein.
staka sinhum í höndina á rriér 1
'og hjálpaði mér uop á næstu 1 Qkkur Njali var.þarna reynd
klettasnösina. en Njáll fór á ar.engrn hætta bum, en.hugur
eftir og virtist mér eigi all lítið okAar. bf^a V£r “eð./°“*
:•• • - v . ,.hvermg honum myndi reiða af.
öryggi í því.
Loksins komust v-ið upp á
jbrún klettadran-gans og fleygð
Ætli kaðallinn. slitni .ekki/
stundi ég upp, — hamingjahi
um þessa fyrirætian, annars
iHiundu kannske annarleg öfi á
heimílinu banna þeím að ræna
Jareiðrið.
Jón var að vísu konrinn frarn
■uncir tvítugt, er saga þessi
gerðist. var miki.ll fyrir sér,
ícár- á fæti, þolinn og hið mesta
karlmenni. Hann var því oft-ast,
er hér var komið, vamir að,fara
sínu fram, en þó vildi hann að
sjálfsögðu ■ koisast hjá því að
gera foreidrum sínum á móti
skapi. og 'ef skerast kynni í
odda milli hans og afa míns út
af valshreiorinu, var nokkurn
veginn fullvíst, að gamli mað-
•urinn mundi hafa. ráðið.
— Eg fæ þá að fara með ykk-
ur, sagði ég, — er það ekki?
bæíti ég við með ákafa, og svo
geroum vio samning okkar á
milh. Ég rékk: loforð haris um. .Hvamm> £ hvarf fxá bænum.
að fa að fara með í þessa íyrir- ! Jón gekk > undan og fór greitt.
huguSu svaðilíor, gegn þvi að Hann var. nú aU vígamannleg-
haldá rnér &arnan. , ^ ur með vaðinn um öxl sér.
Næsta dag _áuí ég nú bágt i fjarn.a lá nú leið okkar upp'
með mig. — Eg þagði eins ogjme8 skarðsánni. Það hafði ver-
steinn yfir leyndarmali okkar ið freiX!ur kalt undanfarna.
félaga, en var þó riokkru öoru.. daga> svo ag þag var lítið í ánni,
ura við, okkur nú niður stund-, r“r -yd'.
járkörri, '' eri' Jóhy fór ;,þégar a3': Mjáíl réyriöí' '&fr. telja í rn-ig?
Ileysa vaðinn og- birida han.n. á kjark, en var þó auðsýnilegá.
jsig-. íisjálfur meo Kfið í lúkunum, og
Éklri.vissd ég, hvort hann batt; í'uMur. eftirvæntingar.
■í sig vaðinn. eítiri kúnsiarinhar í Kaðallinn -gæti- auð'veldiega»
ARNQRlNtR KR1.STJÁNSSON:
vísí. en ég átti að mér að véra
oft
og
VIC
gátum auðveldlega.
ft, annars hugar. Eg Hlakk- !'stiklað yfir hana við og við
aSi til í aðra röndina, en var
þó með noklcrum kvíða yfir
þvi, hvemig- þessu máli reiddi
af._
Ég hafði nokkrum sinnum
komið upp á Dal og kannaðist
því vel víð Vaisdrangann. Hann
reglum, eins og %'anir bjarg-
sigsmenn gera, en mér var það
ljóst-, að nú var komið að alvör-
unni í leíknum og innan stund-
ar mundi hann hverfa niður
jfyrir klettabrúnina Iiinu megin
og þá mundi þessi taug vera það
eina, sesi tengdi hann við okk-
jur, sem áttum. að bíða þarna
aðgerðarlausir, vestan í drang-
og gerigið ýmist sunnan
eða j anim, og hálda i bandið.
saonzt i sunaur á Kiettabnm-
Irini, sagoi ég kjökrandi
Víð biðuin þarna og héldum
í kaðalinn dauðahaMi. ÞaS var
það .eina, sern yið gáíum gert.
— Ég held, að það sé öllu
óhætt, sagði Njó.ll, — hann virð
ist elkki nota kaða.Iinn svo ’mik-
Er- heim kom forum viðraáí**'
íeitt inn í eldhús. — Það vak
íka komið fram undir kvölcj--
natartíma. Nú sáum við engk
istæðu til þess að leyna þessu
lengur.
Allir þurftu að skoða eggiiþ
/Vmma og systurnar hrópuoú
útthvað upp vfir sig og töldui
að þetta hefði verið mesti
glannaskapur, og svo væri það
líka voðalegt, að ræna vesa-
lings valshjónin. Eftir að afi
var búinn að kveða upp úr um
það, að enn væri þetta svfc*
snemma vors að valurinþ
mundi vafalaust verpa á ný vájr
útrætt um. þessa h-lið málsiná,
en við þóttumst allir menn að
meiri.
Um kvöldið blés Jón úr eggj
unum. — Þau eru alveg nýorp-
ih, sagði hann, — þetta genguri
allt eins og í sögu.
Síðan bjó hann um þau vel
og vandlega. Hann fékk sár
nægilega stóran kassa og stopp—
aði á milli með sagi og hefil-
•spónum. ;
Morguninn eftir var ég sepd
ur fram í Skóga með eggin.
Eln Hannes frændi okkar ætlaSi
.að koma þeim til Akureyrar
:eir;hyern næstu daga. Eggjá-
ikassanum var komið fyrir í
hnakktösku.
Jón gekk vel og vendilega
Jra þeim þar, og þegar ég var
ikqmipn á bak las hann lengi
fyrir mér, að fara nú varlega
’m.eð töskuna.
— Heyrðu, kallaði hann á
eííír mér. — Mujkíu mig um
það, að þegar þú ferð af baki
til að opna hliðin, þá máttu
alörei sleppa taumnum á klárn
am. Loki getur tekið upp á því
að velta sér, og þá brýtur hanu
eggjakassann.
Ég lofaði öllu góðu, enda
ið, bætti hann við og var nú kom ég eggjrinum fram í Skóga
svq lítið hressilegjii. Uins og til var ætlazt, og fannst
Eg vohaði, að allí færi vel, er hér var komiðj minn
norðan árinnar, eftir því sem.j- Nú fikraðu þei.r frændur sigjen tíminn var- samt óstjórnlega hjutur vera orðinn all drjúgur
okkur virtist greiðfærara. j'alveg upp. á brúnina, en mérilengi að iiða.
Innan stundar vorum við jvar sagt að bíða og hreifa inigj AUt í einu slaknaði
komnír alla leið upp að fossin-
um. Þar byrjaði svo fvrsta
! gamanið.
kaði-
•'hvergi. (•inum óeðlilega mikið. — Hvað
Þeir gægðust fram af og- boðar þetta, hugsaði ég.
_____ Það var alltaf gam ég hevrði Jón kalla: —Þarnáj — Nú.er Jón sjálísagt kom-
bar næst allra klettadranganna j an að koma upp að fóssi, en.þar j.er það, — sérðu það ekkþ dreng inn niðu.r í hyeiðrið sagði NjálT.
uppi I dalkjaftmum. -Hann var [þujftujn við -líka að klifra- eftir. ur. Það. sést aðeins í ,-það þarna '-—■ Haítu. í kaðalinn, ég æila.að
iika auðþekktur á þyi-að- hann l jj]fær.u einstigi. Ég- h.afði ..að- i.nnundir. skút-arin. — Jú, Njáil-'íara og'gá áð, hvort é'g sé riokk
v.ar hvítflekkptiuu:' af íugladrit. .fcins orsjaidan fengið að' fara 'sá það líka, — Það. eru svo sem uð tit hans.
Eg sá ly-ra- mer sjalft vajs- ..þ^tta einstigi og aldrei nema í l:
hreiðrið, þar- sem þaS hefck j^gd með fullorðnum. j
þarna eins og oásjaieg spreka- j; ‘ Er upp fyrir fDssinn kom
brúga fr&maní lynggromni hlasti \Talsdragvurinn við. hár og
.klettasyiiu austen í drangan- 'hrikaíegur eins og vant var, og
sriúSh llrétt í þessu sáum við val á
Það: naiði vqrað. vel. Dreng- ’
iipir höfðu-, -i; fsjapamí njósnir
ipn þá$>, . hvenær .válshjþnin
’Þéíta ér; ’sjálfsagt .kári-;,
,, , —Jinap :sagði Jón,- —' Hanri'
hoíöa- lokið> v-Jð að gera að he#UJS orðið okkar var. Kerlirig
hrejðrinu: siriu, og þá m-undi, |n ]jggUr vafalaust á eggjun*
kvenfuglHm- þegar yerpa fyrstu. m
Eh í því- að Nljál! var. að príla
!;ugp á brúnina 'kom Jón beint í-
fiasið á honum. Hann stóð nú
iþaraa 'broshýr að vanda, sig-ri
ihrósandi og berfcpfðaður, en
h’élt 'á fcúfunni sœsá við barm
ser.
: FJÁHHAGNEE'ND Samein-
:uðu þjóðanna fyr-ir Evrópu upp
— Ég: notáði kaðaiirin eigjri- iýsir að rúmlegg 33;þús. manna
i 'Jega ekkerr. sagði Jón. — og á ^arist í u.mferðarslysum p
leiðirjrii qpþ alls 'éfckert:. ||9*6 þús. slasast í; 13 EvrópU-
: - Við' &ndum bað, svaraði '’löndum árið 1954 Flest slys-
anna át-tu sér stað seinni hluta
k
NiTvar'iina að gera að.taka'l V56 Wupum nú_við fót spöÞ’ "svo, mikið a fconuœ. Þá hefur-jjhwgírirdag og sunnudaga y.fir
• - ckorn.umjmeðanni. siðan-beveð. get sjá5fsagí Tklifrað það - að Pú-verið komínn a leiðina upp ''Sumarmanuðma.
mestu, þegar ég fer að reyna sfi-ur. Ertu, með egg-m;
r, » ' r V jr r ,1' Ty\M -s-'zaé.'rilí 'l*t 1 ■>! ■i~it
íyrir mes, en pao er mi samt
11 V
.teorá-uppbmeð ánni, síðan beygg
um við;.á brattann upp' f klett.-
:ana !í. -kinnunum' norðán ár-
tiyjrxr uua* eu pao er iiu samt -■>-------------------------------------. . , na- - «. «. * -innt
betra að hafa vaðinn, bætti Jón V.ariega með þau. Það er ,6o þus. Er það 10 ,o
mg auu nu iimi i raugi meo .'yjjj- |iek|á búið.að hafe. svo-lítáð fyx-|,riæ*ra en ari® aður eoa 1953. I
að fy.l.gja frændum mínum eft-j. jén ese nd einhveráar- ijí þessu, bmii. fcana/við n!okk- Þýzicaj'andi var tala dauðsfalla
i:. ' r ' .. r ■ •.» _ .. ' O ' * ' J *' .31^'' I -■ - -i -i ‘ln>ocxc?4: ckft*h. ncar 19 Kvtc TSJqqc+' \tqt»
éggirit alyeg- nýorpm, annars
mundl allt vexa unmð Éyrir gíg.
Ef’ eggín. ytfðui íariri .að stropa,
:rnu,ndi efeki. ver,a:'-þgeg^..að:bjásá.;
úr< þeim. Þaþ: vora sem sé afc
eips: eggjafeapgarirife,, ; en. ekki:
eggin sjálf, sem voru seljahleg
var;a.
Ég bafð'i .veður af þvi að
lóiaður nokkur.-.iririt. á. Akureyri
fceyptí egg, eða.'eggiakappa- fyr-
ir náttúrtigripasöín .útj í lönd-
uxn> og eggin. vpra því vero-
rneíri, sem íuglarnir voru.sjald
gaefarí.
Lþksins rann nú, upp dagur-
inn. Þegar afeveðið vár að hefj.
ast handa. — Við skulum ekki,
fara fyrr en undir kvöld, sagði 'settust niður á grastó fyrir neS
Jqn réMi.honum-fcúfuna sína.
HeiMart-ala tílkynntra slysa
bessara 13 landa var árið 1954
ir1, en þá sneri Jón sét-- við. Qg iviirjakipan-ir. sem alveg fóru rrióMrýgindalega.
kallaði til mín og- bauðst- til.;.frám hjá mér. urn það hvenaer-f. Eg.féklr.nú.Iíka.að.skoða egg
þess að leiða mig. Ég vap nú hanr, skyldi gefa vaðinn eftir|in' fegu Þa'~’ 4 i húfu
orðinn það garnall að mér- þótti Gg hvemig át-ti - að halda nm I JÓns. . stór,, mógrá að lit. Eg
hálfgerð skömrn að því, 1
Mér fanst mikið til. um. að
hafa fengið að fara með og
ivi'Idi'- síst * áf."öllu.' endufgjalda,
þaS með.því að verða þeím til
.tafar .eðá.trafala. — Ég hérití;
'mig því eins og-ég mögulega-
gat, en feginn var ég, er þeir
Jón. — Þá verður hægara fyr-
;ir okkur að komast að héiman
án þess að eflir okkur verð'i
fekið.
Daguririn æilaði nú aldrei að
j'iðá. Eg þorði sem mirmst að
vera inní víð, því að' þá var hætt
ast við að' blaðran spryngi, og
fyrst mér fcafð'i tekizt að' þegja.
an drangann, svo ég gat náð'
þeím. og hvílt mig andár.tak.
•Við sáurn nú hreiðrið’greini-
lega austan í dranganum-. Ker-
lingin sat enn á, eri karlixœ
streriginn, ög- þeirri svipan var-
Jón horfinn austur af brún
’drangans.
Nú-’fór ég-fyrst að verða al-
varlega hræddur. Ekki fór- ég-
inú samt að skæia. .en ég var
með óstjómlegan hjartslátt, og
ég held. að" Njáli hafí heidux.
■ekká veríð : farið: að staridá. á
ísám'a’. -
-Nú voru.'Iíka bæði valshjón-
'in íarin a.ð fljúga- þarna. yf|r
öfefcúr, síargánd-i og. gxerijandi
bafði aldrei séð' svo stór eggi-
Vaishjónán flugu. enn yf’ir
rirangann sinn. 5?au-voru hams.-.
iaus- og- fcaiani. Jostm. Heirnílið áð af bíhjólafólki. En um 4000
þeirxa var nú autt, og rnér rann
ihæst eða nær 12 þús. Næst var
:Fra!fckland með 7500, þá Bfet-
;fend og Ítalía með 5000 hvort.
| Npregi voru ,.aðeins“ 177
áau.ðsföll, Hellas og Belgía vora
lægr-i.
Meðal þeirra sem fórustu.
Toruj 8000 fótgangandi og svip-
M1 - idfja, s.orgaskyak þeiira.
En efeki dugSi-að víla þettaíyr-
|r-sér- úr þvi sem komið var.
Yið íórum rrú a'ð- tygja okkur
iaf stað heim a leið. .
■ ■ Jón. bar eggm.-.en' Njáil kaS-
-'álinn. Við géngum nú. ékki eins
hennar flögraði þarna yfir- átti vori á því að þau mundu á
okkur, með þöndum vængjum- feverrí siundu renna -sér aiveg
og var nú farinn að garga. svo niður að ökfcur og 'kroppa í. kol!
undir tók í gljúfrinu. — Mér. inn -á okkur.
og vofu- svo nærgöngril að.ég. hart.’og' íyrr. ög rnér ieið. efcki
úr minni, hvað Jon fór nú var-
lega níðui' klettahliðina. Hann
ætlaði ser sannariega ekki að
brjóta eg-gin á feeimleiðinnt.
fc'ingað til, viidi ég um fram var -sannairlega ekki farið. að „ Mér farnst; þegsr liSixm' .óra-
niólreiðarmenn fórust og annað
eins af íólki- í bifreiðum. Hiriá
vegai' slösuðust um 250 þúsund
gangandi menn, 159 þús. bif-
hjólamenn og-135 þús. í bifreið
'urn. ■„ jri
Um þátt Baccusar í þessári
bioðugu orustu þjóðveganna, og
stóiborgarstrætanna, er ekki
gerið. En ekki leikur það í á.
tveim tungum að vart hef^
'hann látið sinn hlut
Jigg-ja.
(Afengisv.n. Rvíkur^ j,
eíti;
lilfi