Vísir - 04.04.1911, Qupperneq 3

V í S I R
Misskilnmguriim.
Eftir
Rudyard Kippling.
Frh.
»Þakka yður fyrir«,greip Wilton
fram í »jeg veit hvað á eftir kemur
— síðan Vilhj. Bastarður kom til
Englands og Karl konungur faldi
sig í reykháfnum á lestinni. Þjer
eruð alveg jafnvitlaus og aörir í
Englendingar. Ef lestin er búin að j
ganga svona lengi þá er meira en
mál komið til þess að stöðva hana !
einu sinni eða tvisvar.«
Nú fór að smábrydda á að Wilton
var Ameríkumaður. Hann gat ekki
haft hendurnar kyrrar eitt einasta
augnablik.
»Setjui nú svo að þjer hefðuö
stöðvað keisarahraðlestBandaríkjanna ,
eða kyrrahafslestina?*
»Jú setjum nú svo. Eg þekki
Otis Hawey, eða þekti hann að
minsta kosti einu sinni. Eg hefði
sent honum símskeyti og þá hefði
hann skilið að það var af mikilvæg-
um ástæðum. Það er það sem eg
hefi verið að segja þessu enska stein-
gjörfingafjelagi.*
»Hafið þjer svarað brjefunum án
þess að leita til lögfræðings?*
»Já auðvitað.*
»Hver þremillinn! Jæja, haldið þjer
áfram Wilton.*
»Jeg skrifaði þeim að mjer væri
sönn ánægja í að tala við formann
fjelagsins og útskýra máliö fyrir
honum með fáum orðum.«
»E það fjekst ekki. Það lítur út
fyrir að formaðurinn sje nokkurs-
konar guð. Hann átti mjög ann-
ríkt — þjer getið annars lesið það
sjálfur, svo heimtuðu þeir útskýring-
ar.«
Stöðvarstjórinn í Arnberly, sem
annars er vanur að skríða í duftinu
fyrir mjer, heimtaði skýringu. Yfir-
foringinn á St. Bololps stöðinni
4—5 — og hans hágöfgi yfirasna-
kjálkinn, sem ber olíu á gufuvagn-
ana heimtaði skýringar á hverjum
degi.«
»Jeg sagði þeim þetta sama sem
jeg er búinn að segja hundrað sinn-
um ; eg stöðvaði þessa heilögu tign-
arlegu lest af því að jeg ætlaði að
komast ,um borð‘ í hana. Ætli
að þeir haldi að jeg hafi ætlað að
þreifa á slagæðinni á henni.*
»Þaö hafið þjer þó vonandi ekki
sagt?«
♦ Þreifa á slagæðinni. Nei auð-
vitað.«
»Nei jeg á við um borð í lest-
ina.«
»Hvað hefði jeg annars átt að
segja ?«
»Kæri Wilton! Það er þá árang-
urslaust að frú Sherbourne og Clays
og við hin höfum unnið að því
í 4 ár að gjöra úr yður Englending
úr því að þjer komið með aðra
eins fjarstæðu eins og þetta í fyrsta
sinn sem yður rennur í skap.«
»Jeg lít ekki framar við frú Sher-
bourne eða neinu af öllu liðinu. —
Þá vil jeg heldur Ameríku. Hvað
hefði jeg annars átt aðsegja? ,Með
leyfi1 eða ,Þakka yður fyrir' eða
hvað?«
Nú var ómögulegt lengur að vera
í vafa um hverrar þjóðar maðurinn
var. Málæði, hreyfingar og göngu-
lag sem búið var að kenna honum
j með mikilli fyrirhöfn var horfið á
vetfangi. Hann var auðsjáanlega
j sonur hinnar yngstu þjóðar, sem
átti rauða Indiána að forfeðrum.
Rödd hans var orðin há og skræk.
j Augnaráð hans lýsti ýmist óþarfri
mælsku, öfgakendri gremju, snögg-
um og tilgangslausum hugsunum,
' barnalegri óstýrilátri hefnigirni og
j hinni! skilningslausu undrun barn-
anna þegar þau reka sig á borðs-
horn. Og eg vissi að hinu megin
var fjelag sem ekki skildi heldur
nokkurn skapaðan hlut í þessu öllu
saman.
I
|: Jeg gæti keypt allar þessar and-
skotans járnbrautir þeirra og það
1 þrisvar sinnum«, tautaði Wilton og
æddi fram og aftur um gólfið.
»Jeg vona að þjer hafið ekki
sagt þeim það!«
! Hann gegndi ekki; en jeg sá
j: þegar jeg las brjefin, að hann hafði
sagt þeim hitt og annað.
j Búkanska fjelagið hafði spurt um
| hversvegna Induna lestin hefði ver-
! ið stöðvuð, en svo hafði þeim
: ekki fundist upplýsingarnar nógu
! alvarlegar. Þessvegna rjeði fjelagið
j! »Herra Wilton Sargent* til að láta
j málaflutningsmann sinn ná viðtali
j við málaflutningsmann fjelagsins, eða
svo minnir mig að hin lögfræðis-
legu orðatillæki væru.
______________________ Frh.
Andakt
(Eftir Carl Ewald —þýtt úr
Dönsku).
Óli litli var góður og guðhrædd-
ur drengur. Hann var ávalt hlýð-
inn foreldrum sínum, og vissi vel
að Drottinn situr á himnahæð og
7
sjer þaðan allar gjörðir mannanna.
Þegar hann var búinn að baða
sig á kvöldin, kraup hann ætíð
á knje fyrir framan rúmið sitt,
fórnaði höndum, horfði uppíloftið
og þuldi bænina, sem mamma
hans hafði kent honum. —
Um jólaleytið kom Franz Iitli
frændi Óla að heimhækja hann. —
En Franz var ekki líkt því eins
góður drengur eins og Óli. —
Hann gerði allt sem honum var
bannað, og lá undir ávítun frá
morgni til kvölds.
Hann hljóp út á stræti og barð-
ist við götustrákana. Hann
gaf gömlu Maríu »langt nef« og
stal sykri úr búrskápnum.— Hann
þurkaði aldrei forina af fótum sjer
þegar hann kom inn, og barðist
í rúminu sínu með svæflunum-
Hann stalst undan að þvo sjer
þegar hann gat því mögugulega
við komið. —
Einn daginn striddi hann kanarí-
fuglinum þangað til hann drapst
og sama daginn braut hann boga
Óla og batt skaftpott í rófuna á
kettinum. —
Um kvöldið fóru báðir dreng-
irnir í bað eins og vant var. —
Þegar þeir voru búnir að baða
sig bauð mamma Óla þeim góða
nótt, og sagðist vonast til að þeir
myndu sig um að lesa kvöldbæn-
ina sína, og fara svo undir eins
siðsamlega að hátta og sofa. —
— Svo fór hún. —
ÓIi kraup á knje og fór að
þylja bænina:
Nú legg eg augun aftur
Ó guð þinn náðarkraftur
veri mín vernd í nótt. —
Ó! hó ! Apakötturinn þinn —
kallaði Frans úr rúminu sínu.
ÓIi litli leit til hans og fanst
nú nóg komið af svo góðu og
mælir synda hans væri nú fullur
orðinn. —
Hann fórnaði höndum sínum
svo hátt sem hann gatogsagði:
Góði guð! Viltu bíða augna-
blik á meðan jeg gef Frans á
hann. —
Svo spratt upp eins og
stálfjöður og sveif“ ,á Franz og
lúskraði honnm allþpyrmilega —
Að því búnu kraup Óli litli
aftú'r á knje, fórnaði höndum,
horfði upþ í loftið og hjelt áfram
bæninni —
»Æ, virst mig að þjer taka
þinn engil láttu vaka
yfir mjer, svo eg sofi rótt.«