Vísir - 29.06.1911, Blaðsíða 2

14
V í S I R
íslands kveðja.
/ *Saint-Clair-siir Izpte« smá-
þorpi var sáttmálinn gerður milli
Gönguhrólfs og Karls einfalda
Frakkakonungs, er Ffrólfur fjekk
Normandíið að ljeni. Hjer byrj-
uðu Normandíuhátíðahöldin 28. f. m.
Magister Guðmundur Finnboga-
son hefurskrifað blaðinu Ingólfi um
atburð er þar varð og okkur má
þykja mikils um vertogsegir hann
frá á þessa leið:
—— »ÞátálaðiPaul Verrier, prófes-
sor við Sorbonne (Parísarháskólann)
í Norðurlandamálum. Hann gatþess
að á íslandi væri enn talað það
mál, sem Hrólfur talaði, og hefði
hann frá íslenzku skáldi Guðm.
Guðmundssyni fengið kvæði: »ís-
land til Frakklands. Kveðja á þús-
undára hátið Normandís,* ogskyldi '
hann lesa upp þýðingu þá, er hann |
hefði gert af kvæðinu. En nú væri j
hjer kominn niðji Hrólfs í 32. iið,
sendur af þjóð sinni til þess að
vera við hátíðahöldin, og mundi
hann lesa kvæðið sjálft. Kvæði
Guðm. Guðmundssonar var svona.
Stefja-hreimur stiltur tengir
straumi hljómsins vina þrá:
Þegar daga Ijósa Iengir
lengst í höfum norður frá,
frændur Hrólfs á Fróni senda
Frökkum kveðjuorðin hlý, —
fornar minjar bjartar benda
bróðurhug í Normandi.
Þar sem hátt í hvelfdum kórum
harmatölur fylta vé:
»A furore Normannorum
libera nos, o domine!« —
Þúsund ára tengdar trygðir
tveggja þjóða eiga frið(<—
nú er glalt um blómgar bygðir,
bjarta strengi kveður við.
Vel er það, að víkingslundin
varð þar göfgrar orku rót,
grimdin trylta, tamin, bundin
tók þar ást og blíðu mót;
frjáls og göfug því varð þjóðin
þar sem Normenn tóku ból.
Enn þá hljóma hetjuljóðin
Hrólfs um fornan veldisstól.
Og í Hólmi hlustar fögur
háraprúð in unga drós
á þá fornu söngva og sögur
síð um kveld við mánans ljós, —
en í lundi gígjur gjalla,
gullna strengi dísin slær,
þar sem Ijúft í faðmlög falla
Frakklands sól og norðanblær.
* *
*
Niðjar fornra feðra vorra,
frægðar njótið ár og síð!
Bróðurhönd frá hauðri Snorra
höfin brúar glæst og víð. —
Frakklands snild og fremdoggengi
framtíð heilsi björt og ný!
Svanir frjálsir syngi leng.
sólarljóð um Normandí!
Þegar Verrier hafði Iesið snildarvel
hina ágætu þýðingu sína á kvæð-
inu, flutti jeg kvæðið sjálft og var
því tekið með dynjandi lófaklappi.
Blaðamennirnir umkringdu Verrier
til að fá þýðingu hans á kvæðinu.
og höfðingjarnir þustu til mín og
þökkuðu mjer með mörgum fögr-
um orðurn. »Mjer fanst jeg skilja
alt sem; þjer.sögðuð,«- sagði einn.
»Svona hafa íslensku fornskáldin
flutt kvæði* sagði annar. Sumir
komu með brjefspjöld og báðu mig
að skrifa nafið mitt á þau, svo þeir
gætu sent kunningjum sínum, og
einn setti mig undir marmaraplöt-
una* og tók af mjer ljósmynd. Það
sem’ eftir var dagsins voru menn
við og við að koma til mín og þakka
mjer fyrir kveðjuna. En mest komst.
jeg við, þegar jeg með manngrú-
anum var á leiðinni til járnbrutar-
stöðvarinnar um kvöldið. Maður,
sem gekk fram hjá, vatt sjer inn í
þvöguna, tók í hönd nijer ogsagði:
»Vive votre pays, monsieur!* («Lifi
landið yðar!«)
Ýms frönsk blöð hafa getið um
þessa óvæntu kveðju og enska blað-
ið »Daily Mail« fluttijgrein með
fyrirsögninni: »Þúsundárahátíðin.
Mál víkinganna við Normandís-
hátíðahöldin.* Dagurinn varð einn
af fegurstu sólskinsdögum æfi minn-
ar. Fyrir - einkennileg atvik varð
ísland sem snöggvast sem niiðdep-
iirhátíðarinnar.’ Enginnlannar Norð-
urlandabúi talaði þar orð. Og dönsk
kona"ein, sem viðstödd var,' hafði
orð á því við mig að það væri leitt,
að enginn fulltrúi Danmerkur hefði
konúð þar fram.
Daginn eftir var jeg staddur á
þjóðbókasafninu mikla. Jeg'var að
leita að myndum af Charlotte Cor-
day, sem jeg hefi unnað frá barn-
æsku. Gamall maður lagði hönd-
ina á öxl mjer og heilsaði hlýlega.
»Jeg er kunnugur hjerna; mjerværi
ánægja að þvi, ef jeg gæti 'Tgreitt
eitthvað fyrir yður. Við sáumst í
* Marmaraplata var sett hjer til minja
um sáttmálagerðina.
gær!« Og á svipstundu fann hann
fyrir nn'g það, sem jeg var að leita
að. — «
Raddir
almennings.
Til Ameríku.
Stöðugt fer þeim fjölgandi, sem
fara til Ameríku, og Iíti maður yfir
flokkana, sem fara með næstum hverri
einustu ferð þá sjer maðurað megn-
ið af þeim eru ungir og hraustir
menn á besta skeiði. Það er kjarn-
inn úr þjóðinni, sem er að flytja
vestur yfir hafið.
En hvernig stendur á þessu?
Hvernig stendur á því að ungir og
efnilegir menn fara hrönnum saman
til Ameríku? Menn munu eflaust
svara þessu á marga vegu; en mjer
virðist hjer ekki geta verið nema
ein aðal ástæða, og hún er — stjórn-
arfarið í landinu; inenn eru ekki
að flýja landiö, heldur óstjórnina í
latidinu. Fjöldinn af þeim sem fer
til Ameríku, eru eins og jeg heli
áður drepið á, áreiðanlega ekki »ónýt-
ustu« mennirnir, heldui þvert á
móti. En því Ieggja þeir ekki krafta
sína fram og reyna að bæta það,
sem hjer fer aflaga? munu menn
segja; en til þess er því að svara,
að þeir geta það ekki, því til þess
að geta Iagt fram krafta [sína þurfa
menu að geta lifað, en hvað er
gjört til þess að efla atvinnuvegi
alþýðu? Jeg ætla að leyfamjer að
segja, skammarlega lítið. Og hvað
er gjört til þess, að auka áhuga ungra
manna fyrir framtíðinni? Ekkert!
nema ver sje, því það er reynt að
drepa úr þeim allan dug með aukn-
uni álögum, rjettlatum og ranglát-
um. Það er verið að sjúga úr
þeim allan lífsþrótt og starfsþrek,
til þess að embættislýðurinn geti
komið þess betur ár sinni fyrir borð
gagnvart alþýðunni. Þessi embættis-
líður sem ætti að vera árvakur fyr-
ir velferð þjóðarinnar, en sem í
þess stað er heimtufrekur á eign-
ir hennar (Landsjóðinn.) Nei, al
þýðan á að ráða, en embættis-
mennirnir ekki, hún á að »moka
þeim útúr þingsölunum« þangað
til hún er orðin í ríflegum meiri
hluta þar, hún á að eiga þar flest
sætin en embættismennirnir ekki.
Þú, sem ert alþýðumaður, hvenær
ætlarðu að taka rjett þinn og ráða