Vísir - 03.08.1911, Qupperneq 3

V í S I R
95
Samsöngurinn.
Á tíunda tímanum á laugardags-
kveldið varð mjer reikað fram hjá
Bárunni. Sá jeg þar þá dálítinn
hóp manna sem auðsjáanlega voru
að hlusta á eitthvað. Jeg gekk fljótt
úr skugga um hvað það mundi vera,
því innan úr húsinu heyrðist hljóð-
færasláttur og mansrödd undra mikil
og hljómfögur. Jeg spurði strax
einhvern hver hinn mikli söngvari
væri er þar skemti með þeim yndis-
Iegu hljóðum. Var mjer svarað því
að það væri Pjetur Jónsson hinn
nafntogaði söngmaður íslendinga er
hjer væri að lofa löndum sínum að
heyra til sín. Jeg fór að hlusta eins
og hinir. Söngvarinn virtist hafa
mjög mikið vald yfir rödd sinni.
Áhrif tónanna snugu gegnum »bein
og merg«, ýmist titrandi, viðkvæm-
ir sem andvarp syrgjandi ástvinar,
mildir og þýðir sem aftanblær eða
stórskornir, hvínandi sem stórviðri
í fjallaþröng eða drynjandi, sem
brim í fjarska. Mikill skaði þótti
mjer það að þekkja ekki lögin sem
með var farið, þvi þó maður þyk-
ist vera einn í tölu hinna söngelsk-
andi manna, þá fer í fyrsta skifti
æði mikið fyrir ofan garð og neðan
af þeim himneska unaði, sem felst
í mörgu listaverki tónskáldanna og
sem ekki kemur fram í tilfinning-
unni fyr en eftir skemri eða lengri
tíma og margar endurtekningar.
En svo hjelt jeg áfram að hlusta,
vita hvort jeg þekti það sem með
var farið. Jeg heyrði að maðurinn
hafði afarskíran framburð, en — jeg
gat ekki skilið neitt orð. Mjer þótti
þetta kynlegt, hnippaði í einhvern
er næst stóð og spurði hvort mað -
inn færi ekki með íslenskan texta.
Sá svaraði »nei« og minnti mig á
söngskrána. Jeg fór aftur að hlusta
eins og jeg tryði ekki sjálfum mjer.
Jeg fjekk einhvern óþægilegan sting.
Mun hafa tautað eitthvað Ijótt fyrir
munni mjer, því mjer heyrðist pískrað
úr hópnum; »Hann er víst óvan-
ur við »Konserta« þessi«. Jeg hjelt
áfram að hlusta á tvö eða þrjú lög.
íslenskur maður að syngja fyrir
Ianda snia á erlendri tungu og
þetta virðist falla í smekk fólksins.
Jeg fór að spyrja sjálfan mig: Er
jeg svona smekkiaus, svona á eftir
tímanum? Mjer finnst tónarnir hrífa
mig mest er jeg heyri þá hafða við
hjartkæru íslensku söngvísurnar og
ættjarðarljóðin. Ætli það finnist
raddirnar hljóma næmast á þeirri
tungunni, sem maður hefur heyrt
og talað alla æfina. Er ekki nóg
af yndislegum kvæðum á okkar máli
undir hrífandi og jafnvel íslenskum
lögum. — Ótal hugleiðingar ruddust
fram og flestar ásakandi, ein t. d.
svona: Þar sem móðurmálið er ekki
látið sitja í öndvegi, er dauðinn
fyrir dyrum, þjóðernisdauðinn.
Þökk og heiður sje Pjetri Jóns-
syni fyrir dugnað hans og miklu
hæfileika og mikill sómi er það oss
íslendingum hve sá maður er búinn
að afla sjer mikils álits meðal annara
þjóða og óskandi að honum auðnist
að halda áfram svo fagurlega byrjuðu
starfi með sem bestum árangri, en
óþökk sje honum og sjerhverjum
er beinlínis eða óbeinlínis verður
til þess að rýra gildi þeirrar tungu,
sem oss öllum á að vera helgust
og er langsterkasta taugin til þess
að binda okkur saman sem þjóð.
Sjerfróðu mikilmennin hrífa fjöldann
með sjer. Ef eitthvað slæðist með
hjá þeim er síður skyldi — jafnvel
óviljandi, eins og að sjálfsögðu á
hjer stað — er ekki víst að fólkið
kunni að »láta grön sía« en venjist
ósiðum og sjái því ekki hver hætta
er á ferðum. Þetta þurfa leiðandi
mennirnir að athuga, svo þeir ekki
geri óbeinlínis ílt með því sem þeir
ætluðu að gera í besta tilgangf'og
* sjálfu sjer er fagurt og gott.
Þjóðlegir samsöngvar eru vel
fallnir til þess að glæða ættjarðar-
ást og sjálfstæði, en »Konserta« á
útlendum tungumálum gef jeg lítið
fyrir.
fslendingur.
Vorið ilmandi,
Saga frá Kóreu
eftir óþektan hqfund.
Frh.
Hinir mandarínarnir voru allir
ótta slegnir og báru við ýmsum
ástæðum til þess að komast burt, svo
mandarinin í Nam-Hyang varaleinn
og yfirgefinn.
Jafnóðum og mandarinarnir komu
út voru þeir handsamaðir af þjón-
um I-Torengs.
»Hversvegna erum við teknir fast-
ir«, spurðu þeir. »Það vitum við
ekki« við förum eftirskipunum hins
,konungl.sendiherra‘. »Hvarerhann?«
spurðu þeir með skjálfandi röddu
»Sendiherran, það vitum við ekki«
svöruðu þjónarnir, »hann var þarna
ekki fleirum en mjer unaðsríkustuinni hjá ykkur rjett áðan.
Þeir sannfærðust nú um að betlar-
inn hefði verið sendiherrann í dular-
klæðum. ,
Sendiherrann var nú látin vita
að mandarinarnir hefðu verið hand-
samaðir og skipaði hann að Iáta
þá lausa, en aðeins gæta mandar-
inans í Nam-Hyang, og var hon-
um síðan varpað í dyflissu. I-Tor-
eng bauð síðan að sækja Tchoun-
Hyang svo að hún fengi dóm sinn.
Hún varð forviða á hvað fljótt var
sent eftir henni og spurði hvað um
væri að vera.
Henni var sagt að hlnn konung-
legi sendiherra hefði sent eftir henni
og ætlaði nú að dæma hana.
»Nú á jeg að deyja«, mælti hún
frá sjer »f skelfingu »hafið með-
aumkun með mjer og sækið móður
mína svo jeg fái að sjá hana enn
einu sinni áður en jeg dey.«
Þjónarnir urðu við bón hennar
og móðir hennar kom hlaupandi.
»Móðirmín«,mælti Tchoun-Hyang,
»nú er komið að dauða mínum.
Hvar er nú I-Toreng vinurminn?«
«I-Toreng!« hrópaði móðirin. »Jeg
hefi ekki hugmynd um, hvar hann
er; hann var horfinn úr húsunum í
morgun og jeg er búin að leita að
honum um alt og hefi ekki getað
fundið hann.«
»Ó! móðir mín, þú hefur verið
vond við hann; þessvegna hefur
hann farið. Þú bakarmjer mikillar
sorgar.*---------
Þjónarnir skildu þær nú og sögðu,
að sendiherran hefði engan tíma til
að bíða eftir, að þær yrðu búnar að
tala út. Þeir fóru með Tchoun-
Hyang með sjer, og vesalings móð-
irin fór i humátt á eftir þeim.
Sendiherrann sat á bak við tjald-
ið, þegar komið var með Tchoun-
Hyang og fór jafnskjótt aðyfirheyra
hana.
--------- Frh.
*) Sendiherrann er ætíð á bak við
tjald þegar hann dæmir dóma; vegna
starfsemi hans er best, að sem fæstir
þekki hann í sjón, þar eð hann á þannig
betra með að komast eftir framferði
þeirra sem hann á að hafa eftirlit með.
< 3 A U R A (*)
X >
mJ með lituðum landslags- c
< myndum og fögrum
konumyndum áafgr.Vísis 3)
n 3 A U R A >
Útgefandi.
Einar Gunnarsson, cand. phll.