Vísir - 19.09.1911, Page 3

V í S I R
87
MELOFUR, BAUAUAS,
YÍNBER, LAUKUR,
KARTÖFLUR
í versl.
Einars Árnasonar.
þær bæði getu og vilja að bæta úr
skák — það hefur kvemiþjóð Amer-
íku sýnt öðrum til fyrirmyndar hjer
sem oftar. Eftirfarandi saga ber þess
vott.
Yudisleg ung amerísk stúlka hafði
góða atvinnu við bankastörf. Hún
kyntist ungum manni sem var efni-
legur blaðamaður.
Þau unnust hugástum, en hann
var hræddur um að tekjur sínar
væru of litlar til þess að hann gæti
sjeð fyrirheimili. Hinni ungu stúlku,
sem var 29 ára að aldri, þótti ilt
að bíða efnda þeirra heita sem unn-
ustinn liafði daglegaá vörunum.
En hvað um það, framtíðarvonirn-
ar um efnahaginn voru ekki sem
glæsilegastar.
Það er leikur hjá ungu Ameríku
fólki, sem þarf að takmarka fjarút- ;
gjöld sín að halda svokallaða dollar-
kveldverði. Nafnið sýnir þýðinguna
sem er sú að keppast um hve mörg-
um mönnum sje hægt að veita mat
fyrir efni sem hefur verið keypt
fyrir aðeins einn dollar, og þá kem-
ur það fram hver stúlkan hefur gert
best kaup á efninu til matarins. Þær
kaupa efnið sjálfar blessaðar og búa
til matinn.
Stúlka vor sendi nú boðsbrjef til
þriggja vinkona sinna og fjögurra
kunningja og var eðlilega unnust-
inn einn þeirra. Herbergið var hátt
uppi í marglyftu húsi og var einkar
vistlegt þó leigan væri ekki há og
þar reiddi ungfrúin sjálf matinn.
í máltíðarlok 'engu allii gestirnir
boðmiða til minmngar um kvöldið
svo sem húsmóðirin sagði. Á kort-
inu stóð. Dollar kveldverður, og
þar fyrirneðan varskráður nákvæm-
lega sundurliðaður reikningur yfir
hvað maturinn kostaði. Gestirnir
voru mjög hrifnir einkum karlmenn-
irnir, og þá helst unnustinn. Fjár-
hagsleg varúð hans við að ganga
út í hjónabandið var öll á burtu.
Hann beið þegar hinir fóru og
geta allir getið sjer til hvað þá var
er sjálfsagt að setja í Vísi
es
þær eiga að útbreiðast vel
þær eiga að útbreiðast fljótt
þær eiga að lesast almennt
Útgefandi:
Einar Gunnarsson, cand. phil.
GrÍStÍllÚSÍð í
skóglmiin.
Rússnesk saga
eftir Gaston.
Þýdd úr Dönsku.
---- Frh.
Þau gengu nú yfir lítinn dimman
garð yfir að einum hliðararmi
byggingarinnar.
Alstaðar var búið að slökkva
Ijósin. Gamli þjónninn tók upp
lykil og opnaði útidyr byggingar-
armsins, og komu þau þá inn í
breiðan gang, og voru þar margar
dyr á báðar hendur inn í starfs-
herbergin.
Innst inni var eigin-skrifstofa
Markowna. Irina fjekk þjóninum
þegjandi tvo lykla.
Fyrst opnaði hann járnslegna
hurð og því næst innri hurðina
og komu þau þá inn í hina rúm-
góðu vinnustofu Ivans Markovna.
»Dragðu gluggatjaldið fyrir«
sagði leynilögregluþjónninn, og
benti gamla þjóninum áeinaglugg-
an, sem á stofunni var og gaf
henni birtu á daginn.
Þegar þau komu inn í ganginn,
hafði þjónninn þrýst þar á hnapp
í þilinu og kviknaði þar á raf-
magnslampa.
Birtan af þeim lampa lagði nú
inn um skrifstofudyrnar, sem stóðu
opnar.
Þegar þjónninn var búinn að
draga gluggatjaldið fyrir, kveiktu
þau á rafmagnsljósakrónu, sem
var í skrifstofunni.
»Við eigum víst ekki á hættu
að eftir okkur sje tekið hjer?«
spurði leynilögregluþjónninn.
Hann leit fljótlega yfir herberg-
ið og húshúnaðinn.
»í þessum stóra skáp þarna
munu vera geimdar höfuðbæk-
urnar og skjöl verslunarinnar?«
spurði hann.
Irina hneigði höfuðið til sam-
þykkis, og rjetti þjóninum aftur
litla lyklakippu.
»Maðurinn minn fjekk mjer
lyklana áður en hann fór að heim-
an«, sagði hún »og enginn leyfir
sjer að opna þennan skáp nema
jeg og verslunarfulltrúi okkar.
Annað er nú ekki í skápnum,nema
aðeins lítil peningaupphæð«.
Pjetur Belosoff ljet þjóninn
hjálpa sjer til að bera nokkrar
höfuðbækur yfir á skrifborðið, og
settist svo niður við það.
»Með yðar leyfi, frú, ætla jeg
að líta fljótlega yfir bækurnar«
sagði hann.
Hann beindi nú allri athugun
sinni að bókunum; blaðaði í þeim
og las.
Við og við skrifaði hann ein-
hverjar athugasemdir upp hjá sjer.
Lagði hverja bókaftur þegar hann
hafði yfirfarið hana og rjetti þjón-
inum hana, en hann setti bækurn-
ar aftur, hverja á sinn stað í járn-
skápnum.
Á meðan á þessu stóð, sat
Irina í fornfá’egum stól rjett við
skrifborðið.
Hún athugaði gaumgæfilega og
steinþegjandi hverja hreifingu og
athöfn leynilögregluþjónsins. En
hafi hún gjört sjer von um,
að geta ráðið af svipbreitingum
hans, hvort hann uppgötvaði
nokkuð, þá skjátlaðist henni al-
gjörlega.
Andlit PjetursBelosoff’svarjafn
hreifingarlaust.eins og ásmurlingi.
Hann leit ekki einn sinni eitt augna-
blik til hinnar fögru frúar.
Loksins hafði hann lokið starfi
sínu. Hanngekkmeðþjóninum að
skápnum og ljet hann opna hvert
einasta hólf.
Pví næst sagði hann með skip-
andi rödd. »Þú mátt nú loka
þessum«, og við Irinu sagði hann,
»og nú tökum við það næsta.
Petta skrifborð er fornt og mjög
i stórt sje jeg. Pað eru vafalaust
í því mörg hólf og leynihólf. Jeg
Prentsm. D. Östlunds.