Vísir - 26.09.1911, Blaðsíða 3

V I S I R
11
TIL LEIGU EÐA SOLU
hús Sameignarkaupfjelags Reykjavíkur á Hverfis-
göiu 12 — besta íbúð með öllum þægindum og blóm-
garði, og sjerlega góð sölubúð með skrifstofu og
miklu vörurúmi.
Lysthafendur snúi sjer til
Hr, Sveins Björnssonar
eða
G. Gíslason & Hay.
Óli lagði því reiðinga áfjórtán hesta;
og fíýtti sjer sem mest hann gat.
Svo lagði hann hnakkinn sinn á
»Trausta« gamla og tók svipuna
sína, sem var silfurbúin. Hana
keypti hann um vorið fyrir lambs-
reifi og hagalagða, sem hann tíndi.
Hann var talsvert upp með sjer af
henni, því honum þótti hún mjög
falleg. Svo steig nú Óli á bak, og
var það æði löng lest, sem hann
teymdi. Hann hugsaði ekki um
annað en að komast áfram ogbyrj-
aði með að kallafullum rómi: »ho-
ho-ho-ho«, til þess að láta lestina
vita, að nú væri hann að fara á
stað, og allir ættu að vera liðugirí
taumi á leiöinni. Veðrið var indælt,
alt ljómaði í sólskininu, og ljek í
titrandi hillingum. Sunnanvindurinn
bljes þýðlega um kinnar Óla, og
alt í náttúrunni var svo tignarlegt
og göfugt. Ó, hvað það var fögur
sjón að horfa inn á engjarnar á
»Felli«. Eggsljettar glitrandi flatir,
sem glóðu í fíflum og sóleyjum.
Og á stöku stöðum voru mjallhvítir
fífublettir, sem í fljótu bragði litu
út eins og snjóhvítt lín. Skrúð-
grænar fjallshlíðar og svört hamra-
belti gnæfðu við himin fyrir ofan
engjarnar. Niður hlíðarnar runnu
óteljandi silfurtærir lækir. Sumstaðar
sleyptust þeir níður af Iiáum berg-
stöllum í freyðandi smáfossum. Niður
þeirra var svo þýður og blíður. En
hæst af öllum söng stóri fossinn í.
Hvannáargilinu. Híbýli lians voru
undrafögur, allir veggir skreyttir
óteljandi reyniviðarhríslum stórum
og smáum. Ein var þó langstærst
og fegurst og var hún drotning
hinna. Nl.
Útgefandi:
Einar Gunnarsson, cand. phil.
Gristihúsið í
skógiimm.
Rússnesk saga
eftir Gaston.
Þýdd úr Dönsku.
---- Frh.
Alltí einu varð hinn ungimaður,
þess var, að hann var kominn
að húsi Iwans Markovna.
Hann taldi víst að Irina hefði
þjáðstaf æsingu og óþreyu þessa
daga.
Hann hugsaði sig um eitt
augnablik, og sneri síðan aftur
sömu leið og hann var kominn.
»Jeg get ómögulega látið hana
sjá mig« muldraði hann dapur í
bragði. »Mjer er ómögulegt að
standa nú á ný frammi fyrir liinu
álasandi augnaráði hennar, þegar
jeg nú í annað sinn verð að skýra
henni frá, að jeg alls ekkert hafi
getað afrekað«.
t>að fór að verða framorðið,
en altaf ráfaði Belosoff hvíldar-
laust um stræti St. Pjetursborgar.
Honum var svo órótt, að hann
gat hvergi verið.
Hann vissi að sjer var ómögu-
legt að upphugsa nýa ráðagjörð,
því hann var búinn að grafa heila
sinn til þrautar um það.
Metnaðargirni hans hafði orðið
fyrirþunguáfalli, og hæðnisaugna-
ráð furstans elti hann alstaðar.
Óhæfurlögregluþjónn eftir því!
— Hvað varðaði hann um hina
tólf, semenguhöfðuheldur fengið
áorkað.
Hann hafði haft bestu líkur
fyrir að komast ágætlega áfram,
og nú átti alt að verða að engu
vegna hvarfs þessa Markovna.
Hann vissi ekki af fyrri en hann
var kominn á bakka Neva-fljóts-
j ins.
Hríðin fór æ vaxandi, hún æddi
ískrandi milli hinna fáu blaðlausu
trjáa, er meðfram veginum voru.
Bylgjur fljótsins brotnuðu með
háum skellum á ströndinni.
ísrek var í ánni, og stöðvuðust
jakarnir við brúarstólpana og
hrúguðust þar hver ofan á annan
uns þeir hrundu aftur með voða
skarkala ofan í ána.
Belosoff staðnæmdistum stund.
Hann horfði út í biksvart myrkrið,
sem grúfði yfir ísbylgjum Neva-
fljótsins.
Skamt frá honum var ljósker,
og lagði frá því aðeins mjög
daufa ljósglætu á það sem næst
var.
Hinn ungi maður hrökk alt í
einu við.
Honum sýndist kvenmaður
læðast grunsamlega fram hjá sjer.
Að vísu hafði hann ekkert fóta-
tak heyrt, en það gat nú vel átt
sjer stað, þar sem snjórinn var
orðinn um fet á dýpt, og auk
þess heyrðist ekkert fyrirólátunum
í veðrinu og ísrekinu.
Belosoff hvessti augun eftir
mættij til að reyna að sjá í gegn-
um sortann, en það var ekki
hægt.
Enga lifandi veru, að sjálfum
honum undanskildum, var hægt
að greina það sem til sást.
Samt sem áður hraðaði leyni-
lögregluþjónninn för sinni.
Á tiu mínútum gat hann komist
að stóru brúnni sein þar liggur
yfir Neva-fljótið. En hann varð
að fara ofurlítinn krók.
Þégar hann aftur nálgaðist ár-
hakkann kom hann auga á kvenn-
manninn, sem hann áður hafði
orðið var við.
Það var svo að sjá, sem hún
krypi á knje.
Hinn ungi lögregluþjónn sá
vel hvernig stormurinn feykti til
fötum hennar.
Hver skyldi þetta geta verið?
sagði hann lágt við sjálfan sig.
^AAáske einhver ógiftur aumingi
sem velur þessa nótt til að stýtta
sjer stundir á bylgjum Neva-
fljótsins. Enginn vökumaður er
sýnilegur er geti hjálpað henni.
— Hver veit annars nema best
sje að jeg láti þessa ókunnu
stúlku sjálfráða. Hefi jeg svo
sem nokkurn rjett til að hindra
mann, er sjálfur óskar að losast
við byrði lífsins?«.
Hann var rjett að snúa við en
heyrðist hann þá heyra ógreini-
legt hljóð. Frh.
Prentsm. D. Östlunds