Vísir - 03.11.1911, Blaðsíða 2

14
V 1 S 1 R
2. Icke Suveriina Stater och Stats-
fragment. En Kort Studie.
Stockholm 1903.
3. Islands Straatsrechtliche Stellung.
Von der Freistaats Zeit bis
in unsere Tage. Berlin 1908.
4. Vida Várlden. Dess lánder och
folk. Upsala 1911.
Auk þessahefur hann ritaðgrein-
ir í ýms merk tímarit. Þar á meðal
hefur hann ritað um hundraðára
afmæli Jóns Sigurðssonar í »Finsk
Tidskrift« og í sænskt tímarit; og
í »Statsvetenskaplig Tidskrift® hefur
hann ritað um þjóðrjettarstöðu ís-
lands góða og gagnorða grein.
Hann hefur og ritað bækling um
verslunarviðskifti Svía og íslend-
inga og nú síðast bækling, ernefn-
ist: »Den nuvarande várldspolitiska
situationen« (Karlskrona 1911). Þar
minnist hann og á rjelt íslands til
að vera sjálfstætt sambandsland Dan-
merkur og fullvalda; og eru þetta
niðurlagsorðin: »Skoðana munur
er mikill, en hlutdrægnislaust athug-
að sýnist svo sem viðurkenning á
rjetti íslands ryðji sjer meir og
meir til rúms bæði í Danmörku
og að alþjóða dómi«.
Margir merkir menn hafa farið
lofsamlegum orðum um stjórnfræði-
rit Ragnars Lundborg. Skal jeg
þar til nefna S. J. Boethius, kenn
ara í stjórnfræði í háskólanum í
Uppsölum, Fr. von Liszt háskólakenn-
ari í Berlin og G. Jellineck háskóla-
kennara í Heidelberg Hann skrif-
aði Ragnari Lundborg skömmu fyr-
ir andláí sitt og bað hann að rita
um þjóðrjetarstöðu íslands í tíu a-
rit það, er Jellineck gaf út, »Jahr-
buch des ötfentlichen Rechtes der
Gegenwart«.
Ragnar Lundborg tók þegar á
ungum aldri að leggja stund á ís-
lenska fræði og einkum íslensk
stjórnmál. Á hann hið mesta safn
sem jeg hefi sjeð af bókuni, ritl-
ingum og blaðagreinum um það
efni. Hefur hann tekið ástfóstri við
Island svo sem þeir menn gera,
er taka ungir að gefa sig viðþeim
hlutum, og eigum vjer fáum mönn-
um slíkar þakkir að gjalda. Þó á
hann einkum þakkir skildar, þar
sem hann hefur tekið málstað vorn
um það, sem erfiðast er að kenna
öðrum þjóðum rjettan skilning á.
En það eru þjódrjettindi vor.
»íslandsvinir« eru sem aðrirvinir
að þeir reynast í raun. Sannir vinir
íslands eru þeir menn, sem styðja
oss til að ná rjetti vorum, en hinir
Linoleum dúkar
Og borðvaxdúkar
bæarins stærsta og ódýrasta úrvaí hjá
Jónatan Þorsteinssyni.
eru óvinir vorir, sem vinna sjer
nafn og frægð með því að rita
um bókmentir vorar, en bregðast
þegar á reynir og nota þá nafn
sitt til þess að veikja málstað vorn.
Sá er vinur, sem í raun reynist.
Ragnar Lundborg er sannur vinur
íslands.
Ragnar Lundborg er fríður mað-
ur sýnum, bláeygur og snareygur
og bjartur á yfirlit. Hann er hár
meðalmaður á vöxt, grannvaxinn
og beinvaxinn og limaður vel.
Hann er hæverskur og ljúfur í
máli og liinn prúðmannlegasti í
hvívetna. Gestrisinn er hann og,
eigi miður en þeir, sem besl eru
þeim kosti búnir 'njer á landi.
(Birkibcinar.)
Eaddir
almennings.
Margt er skrítið í
harmóníu.
| Miklir dænralausir klaufar, voru
andbanningar hjer í bæ að gjöra
ekki kaupmanninn að þingmanns-
efni, sem skrifar í Vísi í dag.
Það hefði sannast að honum hefði
gengið betur en heimsspekingnum,
sem var að hóta okkur fátikling-
unum að við fengum aldrei romm-
búðing ef bannið kæmist á.— Hann
heldur líklega að það sje sunnu-
dagamatur hjá okkur, sem okkur
taki sárt að missa, og sýnir með
því greinilega hvað heimspekin hans
i fer fyrir ofan eða neðan kjör vor
»Iægri« stjettanna. — Og satta að
segja getum vjer vel unt þessaheims-
legum spekingum og höfðingjum
að þeir verði að neita sjer um romm-
búðinginn. Því satt er það hjá
Þorsteini Erlingssyni að bannið fer
ekki eins að mannvirðingum og
tolluiinn.
En kaupmaðurinn er almennileg-
ur karl, sem vill að félk þjeni til
að auðga kassana hjá landinu —
og sjer, og premíu eða doktorshatt
á hann skilið fyrir að halda því
fram að því fleiri sem vínsölustað-
irnir verði og því greiðari aðgangur
að víninu, því minna verði drukk-
ið.
Mjer líkar vel hjá honum einurð-
in, því þótt hún fari í berhögg við
alla reynslu í öllum löndum, þá
gjörir það lítið, enda er slíkt algengt
þegar blessað brennivínið er í koll-
inum eða kútnum.
Samt þykir mjer það vanta, að
hann skyldi ekki gjöra tilraun kosn-
ingadaginn og gefa að minsta kosti
andbanningum oghelstöllum »greið-
an aðgang« að vín nu.
Hann heíði getað t. d. látið
keyra nokkrar tunnur og vínkassa
suður að barnaskóla osf auglýst að
þar gætu menn ókeypis fengið sjer
að drekka. — Vitanlega hefði það
ekki orðið eins ríkulegt, eins og ef
tjörnin væri full af brennivíni, en
það taldi hann að mundi verða
eittnvert besta hófsemdarmeðal hjer
í bæ. (!!!)
Hann gæti enn, til að sannfæra
vantrúaða, opnað tunnu á götunni
og veitt úr henni ópeypis, það er
ekki hætt við eftir hans bókum að
neinn drykki ofmikið af þvíl!
Annais er það skrítið, svona rjett
ofan í stórkostlegan ósigur bann-
fjenda við kosningarnar hjer í bæ
að vera að skeggræða um hvað gera
skuli, »þegar banninu er slitið«, —
æíli það væri ekki rjettara að geyma
að selja húðina þangað til björn-
inn er veiddur!
1. nóv. 1911.
Hjalti.
Eggert Claessen
yfirrjettarmálaflutningsmaður
Pósthússtræti 17.
Venjulega heima kl. 10—11 og 4-
Talsími 16.
-5.