Vísir - 28.11.1911, Blaðsíða 2

86
V 1 S 1 R

Eaddir
almennings
Lindargata.
Svo er nefnd forarvilpa ein löng
og mjó í austurhluta höfuðborgar
vorrar. Til þess mun vera ætlast
að menn fan þar um, og mörgum
mönnum er það' auðvitað nauðverja
að svamla þar iniili húsa. Eníraun
og veru er þarna hreinasta ófæra
mönnum og skepnuin, að undan-
teknum fuglinum fljúgandi, nema
þegar svo stendur á, sem fremur
er nú sjaldgæft hjer sunnanlands,
aðlangvinn þurviðri ganga eða frost.
. Það væri nógu fróðiegt fyrir vega-
nefndinahjerna að taka sjer »spássjer-
túr* eftir Lindargötu núna í vot-
viðrunum að. kvöldi dags, þegar
búið er að tendra þessar makalausu
gas-týrur, sem tæplega gefa vegfar-
endununi næga birtu, til þess að
þeir geti greint, hvers konar vökva
þeir sjeu að svamla í.
Mjer er kunnugt um, að í einu
húsinu við Lii dargötu búa í vetur
tveir menn hollenskir. Það er nógu
gaman að athuga svipinn á þeim,
þegar þeir eru að kafa forina heim
til sín í villuljósi gas-týranna. Það
er auðsjeð, að } eir muni vera öðr-
um vegum vanari. Enda er það
víðfrægt, hve óvenju hreinleg stræt-
in eru í flestum borgum hollensk-
um. í sumum borgum þar í landi
eru gangstjettir strætanna þvegnar
daglega, eins og gólf eru bvegin
hjer. Þessir menn fá víst tæplega
háar hugmyndir um þrifnaðar og
fegurðartilfinningu hinna vísu feðra
Reykjavíkur, sem í bæarstjórn vega-
nefnd, heilbrigðisnefnd o. s. frv.
eiga sæti. Nóg er til af nefndun-
um og ekki vantar þær tíguleg nöfn,
en — þar með munu líka aðalkost-
ir margra þeirra upptaldir.
Er annars ekki hægt að gera
neitt, með vití, til þess að bæta ofur-
lítið verstu ófærurnar á götum bæ-
arins, á Lindargötu þar á meðal?
Hjer gengur fjöldi manna iðjulaus
dag eftir dag, og mundu margir
þeirra fegnir vinnu að slíkum verk-
um fyrir lágt kaup, ef bæarstjórnin
okkar gæti með einhverju móti sjeð
sjer fært að taka þá í slíka daglauna-
vinnu.
Vill bæarstjórnin ekki reyna eitt-
hvað í þessa átt, eða ætlar hún al-
Það erengin alvara---þegar ekkí er augiýsi í VfsS. pfjj
Það íllkynnist hjermeð
að öll ógoldín gjöld til bæjarsjóðs Reykjavíkur, béeði þessa
árs gjöld og eldri, verða íekin iögtaki strax í byrjun næsta
mánaðar, samanber götuauglýsingar bæjarfógeta.
Bæjargjaldkerinn.
veg að gefast upp á gat við forar
dýkin, sem hjer eru nefnd strœti.
Búi.

Eftir
Pelle Molin.
Frh.
»Þú hugsar ekki mjög um bvað
þú segir Zakarías. Fyrir þessa stúku
hef jeg gefið högg og þegið högg
og þú máit reiða þig á að jegget
enn þá slegið, en sá sem keniur
milli mín og hennar, liann kemst
milli handa mjerogskal eigi sleppa
með heilum limum.
»Á milli — á milli! Það er
svei mjer ekkert annað á milli en
áin og það fer vel, því þú ert dug-
legur ræðari.
Róðu nú, hún sem stendur þarna
og bíður«.
»Það getur verið að jeg geri það.
Það getur verið. Hún er þess verð
og meira til. En verði það ekki,
þá getur þú — — þetta er bölvað-
aður straumur.«
»Já, víst er svo, jeg vil ekki freista
þín, en viljir þú ná þjer konu úr
Hexmó, þá cr tíminn hentugur, því
húsbóndinn er ekki heima«.
Zakarías leit fúlar út en jeg kæri
mig um að segja frá. »Já, hrópaði
Óli með tindrandi augnm. Jeg ræ
yfrum straks. En«, og hann steytti
hnefum- framan í Zakarías, »komist
jeg heill á húfi yfir og þú hafir í
þetta skifti umyrði, þá skal — skal
jeg — já, svo veit jeg ekki — —«
í sömu andránni stökk hann til
ferjunnar, er hann hafði stjakað
ferjumanninum frá með afli, er hann
vildi aftra honum. Hann rjeri út
úr vikinu þar sem báturinn lá. Áin
fossaði um kjölinn. Viðfyrsta árar-
togið leit hann á árarnar, við næstu
togin áræðin. Það var hvortveggja
öflngt.
Á bökkunurri hrópaði fólkið.
Hvað þeir hrópuðu gat hann ekki
heyrt — vildi heldur ekki. Nú var
að tefla um Imbu og gæftuna með
henni. Með bakkanum var ís
skörin 10 álna breið. Hannreyndi
að þrengja ferjunnni milli hennar
og rekíssins. Það gekk nokkrar
álnir, en svo stöðvaöist ferjan og
sat föst. Aðstundu liðinniítti hann
út frá hinum fasta ís og komst á
ferð aftur. Honutn n.iðaði hægt
og hann varð að hætta róðrinum
hvað eftir annað.
Með köflum varð hann að snúa
stefninu þessa leið stunáum aðra
til þess að komast fram hjá stærstu
ísjökunum. Áin misti vatns og hann
rjeri áfram eins og í draumi án
þess að taka eftir að hún náði eigi
vatninu.
Rökkrið fjell á, hann varð þess
ekki var fyr en ferjan á inni lukt
frá öllum hliðum góðan spö! und-
an landi. Hann hafði verið undan
ferju staðnum er hann byrjaði, nú
var hann langt fyrir neðan. Öskur
fossins heyrðist all nærri. Imbahljóp
á suðurbakkanum, en mennirnir að
norðanverðu. Hann ságlögthversu
Zakarías hnaut utn grjótið, hnaut
og hljóp áfram. Þeir böðuðti út
handleggjunum eins og drukknir
menn — þrátt fyrir nálægðina fanst
honum köll þeirra kotna úr fjarlægð.
Frh.

stwi
ensku og dönsku fsest Iijá
cand. Halldóri Jónassyni
Kirkjustræti 8Bn. Hitíist helst ki.
2-3 og 7—8.