Vísir - 02.01.1912, Blaðsíða 2

1Q8
Haddir
almennings.
Gassð.
Þar sem útlendir kaupendur altaf
fara fram á aukning á vöruvönd-
un við okkur íslendinga og vjer
finnum það sjálfirhversu heillavæn-
leg áhrif það hefur á alt viðskiftalíf
okkar þá verðum við og að fara
þess sama á leit við útlendinga sem
við skiftum við.
Þeir verða að vanda þær vörur
sem þeir selja okkur,ekki síst þjóðar-
heiðurs síns vegna, þarsem öll sam-
keppni er fyrir fram útilokuð. .
Gasið sem við Reykjavíkurbúar
kaupum svo margir er eitt af því
sem vjer verðum að krefjast fyllstu
vöndunarframleiðslu á. Sökum þess
að við verðum enn þá að kaupa
það svo dýrt til þessað framleiðslu
starfsemin geti borið sig.
Nú virðist mörgum samt sem áður
gaslýsingartækin ekki eins ábyggileg,
sem í fyrra vetur og leiða menn
að því ýmsar getgátur. Sót vill
safnast ílampana. Netin vilja rifna
og verðá svört stundum. Og flest-
um kemur saman um það, að Iamp-
arnir sjeu netafrekari nu í ár cn í
fyrra. Auk þess er sem lamparnir
geti nú oft ekki haldið til lengdar
jafnvægi því sem gasmennirnir setja
á þá, og kenna margir því um alt
þetta; að gasið sje ekki eins nákvæm-
Iega framleitt eins og það var í
fyrra vetur og ekki jafnaðarlega
hreinsað eins vel.
Enda hve annar umsjónarmaður
við gasstöðina, hafa verið sendur
til Noregs og látin takast þar á
hendur sömu stöðu og hann hafði
lijer, við gasstöð í Tönsberg.
Er því eðlilegt að fyrsta umsjón-
armanni sje ófmikið starf ætlað þar
sem hann bæði þarf að annast sín
eigin störf og svo þessmanns sem
hann var sviftur. Þar afleiðirþað;
að sú hugsun lítur út fyrir að vera
á rökum bygð að gasframleiðslan
sje ekki eins nákvæmleg og hún
hefur verið. Og nákvæm gasfram-
leiðsla er sú vöruvöndun sem við
Reykjavíkurbúar höfum fylsta rjett
til að krefjast.
A, b. a.
Útgefandi:
Einar Gunnarsson, cand. phil.
Prentsmiðja Östlunds
V 1 S I K
Hjónin á Saurum.
Ummiðja öldina sem leið bjuggu
á Saurum í Vindhælishreppi í Húna-
vatnssýslu hjón, er hjetu Sölvi og
Guðrún. Hann var vel skynsamur
maður og hún .einnig í góðu lagi,
og skörungur mikill. Henni hafði
orðið það á í æsku að eignast
meybarn með giftum presti, er ekki
verður nefndur að þessu sinni. Sú
hjet Margrjet og var vel greind og
skáldmælt. Frá henni segi jeg ef
til vill eitthvað síðar.
En nú mun jeg segja nokkuð
um Guðrúnu sjálfa og Sölva mann
hennar. Þau voru barnslaus, en
hann gerði sjer lítiö fyrir, og átti
krakka fram hjá kerlingu. — Þus-
aði Guðrún þá mjög, ogsagði meðal
annars: »andskotinn taki alla hór-
dómsmenn«. — »Ekki blessaða
prestana Guðrún mín«, sagði Sölvi
gamli. Guðrún var víngjörn og
þau hjón bæði. Þó drukku þau
ekki að staðaldri. Eitt sinn, síðla
sumars, reið faðir minn Arni Sig-
urðsson í Höfnum, sem þá var ung-
ur maður, inn í Höfðakaupstað.
Það var á sunnudegi. Mætti hann
þá þeim hjónum Sölva og Guðrúnu,
skamt frá Hofskirkju; voruþaubæði
drukkin, Þau heilsuðust. Guðrún
tók upp pelaglas með brennivíni,
og bauð fööur mínum en hann
neytti Iítils, því hann var engin vín-
maður. Hann spurði hvaðan þau
kæmi.
»Við komum frá kirkju; við vor-
um til altaris í dag, viö Sölvi minn«.
»Hvaða ógnar altarisgöngur eru
þetta,« sagði faðir minn; »jegman
ekki betur en aö þið væruð til alt-
aris í vor.«
»Manni veitir andskotann ekkert
af því, hjerna Árni minn, að vera
tvisvar til altaris á ári,« sagði kerl-
ing.
Við það feldu þautalið og kvödd-
ust.
Verið getur, að jeg segi fleiri
sögur þessum líkar í Vísi öðru
hvoru, svo það er vísast fyrir þá
sem hafa gaman af slíku, að kaupa
Vísi daglega,
Árni Árnason frá Höfðahólum.
Reinh. Andersson
klæðskeri
Horninu á Hótel ísland.
il. flokksvinna. Sanngjarnt verð.
Allur karlmannabúnaðurhínnbesti.
SktWinifred.
Ensk skóiasaga
eftir
F. W. Farrar.
---- Frh.
»Jeg skal segja ykkur hvað við
eigum að gera, við skulum brenna
prótókollin, svörtubókina ógeðs-
legu, sem hann skrifar í allar ó-
virðingar okkar«.
»Aumingja bókin,« sagði Hen-
derson, »sú mun fá samviskubit-
ið, þegar hún kemur í eld brenn-
andi«.
»Þú skalt ekki eiga neinn þátt
í því«, hvíslaði Henderson að
Walter.
»Jú — fyrst þeir á annað borð
eru að berja mig, þá er best þeir
fái ástæðuna.«
• Púltið er læst« sagði Anthony,
»við getum ekki náð í refsiprótó-
ko Inn«.
»Jeg skal ná í hann«, sagði
Walter. »Dubbs, rjettu mjer eld-
skörunginn«.
»Það gjöri jeg ekki«, sagð'
Dubbs, og var hlegið að honum_
»Þú ert heybrók, Dubbs« ði
Franklín, »þú kemst ekki í skömm
fyrir það, þó þú rjettir eldskör-
unginn«.
»Ekki datt mjer það í hug,«
sagði Dubbs, »en jeg væri hug-
leysingi, ef jeg ljeti ykkur fá mig
til þess, sem mjer er um geð-
Já, jeg geri það ekki, þó þúklípir
mig Franklín«.
»Sleptu handlegg hans,« sagði
Henderson, honum þótti -vænt
um Dubbs, þó hann- oft stríddi
honum. »Jeg tek eldskörunginn
og þið skulið ekki fá hann ; til
þess að sprengja upp púltið.«
»Jeg notast þá við nnan,«
sagði Walter tók stól og sló
fast undir lokbrúnina með ' hon-
um, svo púltið hrökk upp.
»Þarna erum við komnir 'í
bobba,« sagði Franklín.
»Þaðtjáirekkiað sakastum orð-
inn hlut, þarna er prótókollinn
og nú ríf jeg fyrsta blaðið úr
honum«, sagði Anthony. »Þú
Franklín þorir víst að rífa annað
blaðið.«
Burton reif þriðja blaðið og
Henderson fjórða, hann sagðist
ekki vilja skerast úr leik.
Dauberry tók prótókollinn og
sagði að nú væri nóg komið af
svo góðu. Tracy þreif bókina af