Vísir - 05.01.1912, Síða 3

V í S 1 R
111
reiður. Hann sló Walterkinnhest
svo að tók undir í salnum.
Walter riðaði til sætis síns.
Reiðin rann afPatoneins snögg-
lega og hún hafði komið; Paton
var svo órótt innanbrjósts, að
hann varð að fara út tilað svala
sjer. Hann hafði orðið fyrir mikl-
um vonbrigðum.
Hr. Percival kendi piltum sín-
um í sömu stofu og Paton, hann
var alveg hissa, þegar hann sá
Paton berja Walter, Paton var
ekki því vanur. Hann ætlaði að
fara að spyrja Paton, hvað um
væri að vera, en þá var hann
farinn út.
»Af hverju var herra Paton svo
reiður*.
Enginn svaraði, en úr umli, er
heyrðist í bekknum, mátti greina
orðin: »Handrit — herra Patons
— brunnið*.
Hr. Percival fór út á eftir hr.
Paton, til að fá vitneskju um, hvað
væri um að vera. Hann hitti
Paton í garðinum, þar sem hann
gekk órór í skapi.
»Jeg vona að það hafi ekki
komið neitt fyrir yður«.
»Ó, ekkert, ekkert*, sagði herra
Paton og gat varla varist því að
titringur kæmi í röddina. »Ekk-
ert nema það, að árangur 1Q ára
vinnu er nú orðinn kol og aska
í skólastofuofninum*.
»Éru latnesku handrit yðar
brunnin*, sagði Percival og varð
hverft við.
»Þjer hafið sjeð mig vinna að
þeim um ár og dag, Percival. Pjer
vitið, að jeg hóf verkið áður en
jég fór frá háskólanum, að jeg
eyddi til þess verks öllum tóm-
stundum mínum og áleit takmark
lífs míns,að ljúka því verki. Þjer
hafið orðið var við, að jeg var
stoltur og ánægður af því,
hvað jeg var langt kominn á
leið og þjer hafið sjeð, hve
mikil hugfró mjer var að þeim
starfa, eftir strit ogmæðu kcnslu-
stundanna.c
»Það starf hefur veriðmjer til
uppörfunar og gleði í mörg ár.«
»Jeg hafði Iokið því!—átti að-
eins eftir að fara yfir handritið
og það hefði verið búið til prent-
unar eftir eins mánaðartíma.
Erfiði mitt hefði orðið mjer til
sóma. Það var draumur sem er
á enda. Strit o£ erfiði bestu
ára miuna hefur orðið til einskis.«
Það var á vitund hr. Percivals.að
hr. Patonum margra ára bil hafði
unniðaðskýringuáhebreska text-
anum 4 stóru spámannanna.
Þetta hafði verið æðsta mark hans í
lífinu og hann hafði unnið að
því takmarki með þróttmiklum
áhuga. Hann var útskrifaður af
prestaskóla og hafði samið rit
sitt til stuðnings þjóðkirkjunni,
auk þess bjóst hann við, að rit-
ið yrði sjer til sóma og frama,
á fimm mínútum hafði drengur
svift hann öllum framtíðarvonum.
»Alt annað hefðu þeir getað
gert mjer, ef þeir hefðu lofað
mjer að halda riti mínu, sem
ekki kom þeim við nje skólannm.
Jeg vildi heldur hafa mist allar
eigur mínar«, sagði Paton mjög
æstur í skapi.
»Var það Evson, sem gerði
það«.
»Já, en það er nú sama hver
gerði það.«
»Það er sjálfsagtað reka“hann
úr skóla. En gætuð þjer ekki
byrjað aftur á ritinu?
»Hvernig ætti jeg að byrja
aftur«, sagði Patonjhasturí rómi;
»hvaðan gæti mjer komið 15
ára þróttur og von. Hvernig
ætti jeg aftur að geta lagt á mig
þær óteljandi rannsóknir og hugs-
anir, er oft hjeldu mjer vakandi
lángt fram á nótt? Hvernig ætti
jeg að ná til allra þeirra bóka,
er jeg hefi haft hliðsjón af við
starf mitt? Þetta lamar hugsun
mína. Nei, Percival, skeð er skeð
og hugsjónir mínar munu ekki
rætast. Jeg get ekki sagt: »Guðs
vilji ske» öðruvísi en með beiskju.
Lofaðu mjer að vera einum.«
Percival kendi sáran í brjóst
um hr. Paton.
Þegar hann var kominn aftur
inn í skólastofuna og sá púltið
uppbrotið, varðhann fullurgremju
og þótta.
»Þið vitið ekki, drengir, hve
mikið tjón þið hafið unnið í
hugsunar- og kæru-leysi. Þetta
á þó ekki við nema einn ykkar,
en hann hefur sýnt sig í því verki,
sem fremur hæfði fávísum, illa
vöndum og ómenntuðum ræfli,
en skólapilti í Skt. Winifred skóla.
Sá, sem brendi dýrmælt handrit,
gæti einnig kveikt í húsi!
»Ó, herra Percival,« sagði
Henderson og stóð upp, »við
erum -allir sekir, það vorum við
sem brendum prótókollinn.
Walter kom ekki að því.«
»Prótókollinn«, sagði Perci*
val. »Það veit jeg ekkert um, en
hafið þið brent hann, þá er það
illa gjört og þið eigið refsingu
skilið. En samborið við hitt er
það ekkert.* Hann snjeri sjer
að Walter og sagði:
♦Veistu, óartardrengurinn, hvað
þú gjörðir? Af óart þinni hefur
þú ieyðilagt margra ára vinnu