Vísir - 12.01.1912, Blaðsíða 2

ranWiubii ."•“■i'
V í S 1 u
10
er best að .versla, því þar eru vörurnar
^ allt árið seldar með jólaverði,
J svo sem:
$ jólahveitið 13 au pundið
| melisogkandis 32 - -
| púðuisykur 28 - -
Í strausykur 30 - -
kaffl 88 - -
munntókak 2.75 - -
Ennfremur:
1 ísl. smjör nýtí.86 au. piíndið
S hákarl ágætur
^ saítkjötið norðtenska
au. pundið
sannleikur. Aðgöngumiðar þ;ir,
sem þessi »aimiígakona« hafði, voru
keyptir deginum áður, og voru því
gfildándi fyrfr þann dag (fösfudag).
Jeg þykist því ehga ókurteysi hafa
sýnt, þó jég ijeti þann mann hafa
sætin, sem keypt hafði aðgöngu-
miða fyrir laúgardagskvöldið, og
fulla heiinting hafði á sætununr það
kvöld en ’»álmúgakonan« ekki, þar
sem hennar áðgöngumiðar voru úr
giltíi gengnir. Að eg ekki útveg-
aði *almúgakonunni« sæti.kom til af
því, * að öll sæti voru seld það kvöld;
það hefði jeg gert annars; en jeg
heimilaöi henni að standa íyrir aft-
an bekki, ef hún vildi, og þáði hún
það. — Líkiega hefði »áhorfandi«
orðið brúnaþungur,' hefði jeg skip-
að horium, að stánda upp fyrir
koriúnni/ eftir þessum pistli hansað
dæma.
Að jeg hafi verið »skríðandi og
ókurteis*, býst eg við, að höf. eigi
erfitt með að sanna. Og grein hans
skóðá jeg setfl flaustursverk og af
vanþ’ekkingu ritaða; en góða menn
vii jeg biðja, að athuga, hver okkar
er ókurteisari, »áhorfandinn» eða jeg.
R.vík n/i 1912,
Ágást Sigurðsson.
Misrjetti.
Stórbokkar þeir, sem skrifa leik-
dóma, hafa það að fastri reglu, að
geta eigi um leik annara, en þeirra,
sem aðalhlutverkin Ieika, nema þá
lítiiiega, ef þeir þurfa að hnýta í
einhvern »smærri spámannanna«.
Þetta er undarlegt misrjetti. Eins
og að þeir, sem taka að sjer minni
hiutverkin eigi ekki jafnt skyida
viðurkenningu, ef þeir leysa verkið
vel af hendi, og þar sem því er
svo farið oftast, að byrjendum eru
fengin veigaiftii hlutverk til reynsiu,
getur þeini einmitt þá strax komið
vel, að fá vísbending um hverjum
augum þeir eru Iitnir. Þeir gatu
lært margt þar af.
Jeg sá víða í blöðum minnst á
»ímyndunarveikina«, þegar hun var
leikin itjer um veturinn. Þar voru
ýmsir skammaðir og öðrum hælt,
en ekki riian jeg eflir nema einu
biaði eða svo, sem gat látið svo
lítið, að minnast á hinn sniidarfagra
leik Dag iýar iit!u,dótturÁrnaEiriks-
sonar. Jeg iiefi æðioft komið í
leikhúsið, en minnist þess eigi, að
hafa nokkurntíma sjeð betur leikið,
en hún gerði.
Svipað á sjer stað nú um »Fjalla-
Eyvind « Jeg heidað enginn þessa a
merku listdæmenda, sem í biöðin
hafa skrifað, hafi getið Aðaisteins
Guðjónssonar einu orði. Hví?
Auðvitað af því, að hann er aðeins
drenghnokki um fermingaraldur eða
vart svo gamall. Það er samt eng-
um efa bundið að mínum dómi;
að liann leiki svo vel, að eigi sje
hægt betur. Á hann þá eigi við-
urkenningu skilið, þótt síðar sje
fæddur en liinir leikararnir?
Soáatisti.
Múhamedönsk
saga.
Hinn mikli spámaður Múhameð
gekk einliveriu sinni urn eyðimörk-
ina 'esandi í Kóraniniun, og var að
hugsa úm, hvað hánn ætti til bragðs
að taka, íii þess að snúa þjóð sinni
íil rjettrar trúar. Hann var svo
djúpt hugsandi, að hann íók eigi
eftir því, að hann var kominn langt
burtu frá pálrnalundinum, og vakn-
aði fyrst af hugsunurn sínun, er
stórt ijóu kom beínt á móti hon-
um. »Fá\ís maður og dauðlegleik-
ans barn, aö liæíta þjer út á eyði-
mörku vopnlaus; nú verður þú
áreiðanlega rifinn í sundur. — Hvað
jieidur þú að ljpnið hirði um Kór-
aninn eða visku þína.« Þannig
liugsaöi Múhameð. Hann sá ekkert
undanfæri úr þessari hættu. Titr-
ingur og hrollur fór um hann aii-
an, þegar öskur Ijónsins bar hon-
um til eyrna. Hann sjer það, er
það kiprar sig saman til þess, að
stökkva á liann og hremma hann.
í sama bili kemur tungiið upp.
Ljónið sjer, hvar mikla birtu slær
um manninn, verður felmt viö,
leggur niður rófuna og flýr.
Múhameð sem áleit sig í dauð-
ans greipum, hjelt höndunum fyrir
andlit sjer og beið dauðans. í siík-
um kröggum eru menn vanir að
gjöra aheit sjer til bjargar, og Mú-
hameð lofaði aldrei að gieyma
þeim, sem bjargaði sjer. Þá er