Vísir - 12.01.1912, Blaðsíða 3

• V I I R
11
kaupir
P. Duus,
Ð
verður háldið í porti J. P. T. Brydes versl-
unar, íaugardaginn hiim 13. þ. m. kl. 11.
f. h. og þar selt tifnbur og brak, ágætt til
eldneytis, enn frernur handvagnar, hest-
vagnar og íl.
J. P. T. Brydes verslun.
tCllZ}n.-£lt iiiýBUnSE&SSZT:
drykklöng stund var liöin og ekk-
ert varð úr stökki Ijónsins, fór Mú-
hameð að gæjast milli fingra sjer,
og sá þá hvar ljónið hörfaði und-
an á stökki. Hann sneri sjer þá
viö til þess að sjá bjargvætt sinn »
og sá þá hvar tungliö, sem þá var
slækkandi, var að koma upp.
Þess vegna er vaxandi tuugi
merki Múhameðana.
Skt.Winifred.
Erask skótasaga
eftir
F. W. Farrar.
--- Frh.
Walter varð mjög hrærður í
iiuga, þegar hanri las í formála
þeirrar bókar:
»Pessi úfgáfa ,4 stóru spá-
mannanna’ hefur verið uppáhalds-
vinna höfundarins í tómstundum
hans um mörg ár; getur höfund-
urinn varla fengið sig tii að
segja frá, hve mörgum bestu
árum sínum, hann hefur eytt til
þessa rits. Riíið hefur átt ein-
kennileg örlög. Fyrirmörgum ár-
um var það fullbúið undirprent-
un frá hendi höfundarins. Af
kringumstæðum, sem ekki verða |
hjer nefndar, var það þá brent.
Drengur gerði það. Höfundurinn
ætlaði í fyrstu að láta hugfallast
og gefast upp, en guð, sem
reyndi hann á þennan hátt, gaf
honum einnig þrótt og vilja, svo I
óhapp þetta er nú loksins að '
fullu bætt. Pað liggur mjer á
hjarta, að þeim manni auðnist að
sjá línur þessar og fá að vita,
að guð snjeri fljótfærni og gá-
leysi hans til góðs fyrir mig. Jeg
dirfist að vona, að útgáfa þessi
sje en miklu samboðnari hinum
miklu spámönnum, vegna þess
hún er til orðin á meira þroska-
síigi og við nákvæmari rannsókn,
en ef hin hefði birst, sem samin
var í Skt. Winifred skóla fyrir
mörgum árum. jeg skrifa þettað
til huggunar dreng þeim, er þá
grjet sáran, þar eð hann hjelt
óbætandi óhapp sitt, og þakka
guði það, að jeg hefi aldrei iðrast
þess, að jeg fyrirgaf honum, að
jeg hef og mun biðja þess, að
honum gangi alt vel.
//. Paton.«
10 kapituli.
Vex hugur, þá vel gengur.
Þaðflaugfiskisagan um íódæði«
Walters, og allur þorri pilta, var
á þeirri skoðun, að þó Walter
hefði verið hlíft, þá hefði hann
margfaldlega átt það skilið, að
vera rekinn úr slcóla, áf því hvern-
ig hann hefði hagað sjer.
Þeir er áður höfðu haft kynni
af honum, voru honum mjög
misjafnir. Sumir voru honum
eins; það voru þeir Cradock og
Harpour, þeir voru ekki að brjóta
heilan um það, hvort Walter hefði
gert vjett eða rangt. Aðrir sem
voru samsekir honum, eins og
Franklín og Anthony, dæmdu þó
afbrot hans hart. Margir pilta
voru afundnir við hann og vildu
ekki láta sjá sig með honum,
ekki af því, að afbrot hans væri
andstyggilegra en sumt það þeir
sjálfir gerðu,oft næstum daglega,
en af því, hvað illa var um hann
talað og hann alment lítt metinn.
Þó sóktu margir iðnustu og bestu
drengir skólans á, að komast í
kvnni við Waiter, af því þeir
sáu að hann hafði einlægan vilja
á, að taka sjer frarn og bætá
fyrir yfirsjón sína. Pannig var
uni Danbery, sem þó hann yrðí
mikið fyrir hæðni pilta, var einn
hinn áhugamesti piltur f skóia.
Leitaði hanri ætíð til Walters,
þegar tækifæri bauðst, og hug-
hreysti hann með vingjarnlegum
orðum þegar þeir voru einir.
Líka piltur, er Power hjet og
var mikill vinur Kenricks, kyntist
Walter. Hann var einum bekk
ofar en Kenrick.
Pað voru ekki aðeins augu
Powers, blá og hreinskilin, sem
voru aðlaðandi, heldur var það
og skapfesta hans, sem olli því,
að hann var ekki allra vinur,
og vandaði í því, sem öðru, far
sitt.
Walter langaði mikið til að
fá náin kynni af hónurh, en kom
sjer ekki aðþví, bæði af þvíhvað
honum fanst hann vera sjer
fremri, og einnig af því Power
var mörgum bekkjum ofar í skól-
anum.
Pá var það 14 dögum eftiraf-
brot Walters, að hann eitt sinn,
sem oftar, hafði gengið sjer til
gamans niður að sjó. Par var
nóg umhúgsunarefnið og þargat
hanri setið tímunum saman og
hlustað á báruhljóðið eða at-
hugað það,erkviki sást á ogyfir
sjónum. Þetta kveld var að
flæða og var Walter að stökkva
stórum steinum í flæðarniálinu;
varð honum svo starsýnt á kveíd-
roðann og hnýsur, er voru að
leika sjer skamt frá landinu, að
hann athugaði ekki hvað flæddi.
Pá heyrði hann kallað að baki
sjer i kátum róm: »Májegspyrja
þig, Evson, hvort þú ætlar að
velja þjer líkan dauðdaga ög
píslárvottarnir í fornöld, er voru
bundnir við stólpa og síðan látn-
ir ftaeða?*
Hann leit við og var hissa á
því, að það var Power, er kall-
aði. Hverft varð honúm við, er
hann sá hvað mikið var flætt.