Vísir - 07.03.1912, Qupperneq 2

62
V I S I R
G-rímu-dansleikur
líkiega sá besti og síðasti á þessúm
vetri
■ verður iialdinn í Bárubúð nm aðra Mgi.
lánar augiýst síðar.
Alla þessa viku
og ekki lengnr
er selt á Laugaveg 20:
Allur nærfatnaður karla og 'kvenna
MEÐ 10°|o AFSLÆTTI.
Kjólatau og margt fleira
MEÐ ALT AÐ 30°|o AFSLÆTTI
ENSKAR HÚFUR MEB 50°|o AFSLÆTTI
ILMVATN MEÐ 50°|o AFSLÆTTI.
Kristín Sigurðardóttir.
Dóttir
okurkarlsins.
(Þýtt).
---- Frh.
En þetta voru engar nýungar
fyrir Hannibal Jarvis.
Hann hafði svo oft verið stadd-
ur hjer, og það ætíð á vandræða-
mestu stundum æfi sinnar.
Og hann var sannarlega ekki
eini ungi maðurinn í Lundúnum,
af heldra fólki kominn, sem í þess-
um klefa hafa lifað hin sárustu og
kvalafylttu augnablik æfi sinnar.
Nei — nei — margir aðals-
menn, ungir lávarðar og barónar
og synir hinna auðugustu kaup-
manna í City hafa komið í þenna
klefa, og Ijóti gráhærði karlinn nef-
stóri, hefur horft á þá jafn fjand-
samlegu og tortryggilegu augna-
ráði undan ýglibrúnum sínum, eins
og nú á Hannibal Jarvis.
»Gott kvöld, herra Tucker«, sagði
Jarvis og hneigði sig og gekk nær
skrifborðinu.
»Gott kvöld, herra Jarvis«, hvæsti
Jónatan Tucker — »Það er mikil
þoka í kvöld. — En hverju á jeg
að þakka þá ánægju að sjá yður
hjer í kveld?«
»Það er sjálfsagt af því, að þjer
óskið að borga nú þegar í dag
þann 26. mánaðarins víxilinn, sem
fellur í gjalddaga þann 29.«
»Það er mjög stundvíslegt--—
Jeg er alls óvanur því af viðskifta-
mönnum mínum. — En þeim mun
betra, því jeg þarf nú á peningum
að halda — miklu af peningum —
og hefi einmitt fastlega vonað að
þessi víxill yrði innleystur.«
»Fantur«, hugsaði Hannibal —
»honum er alt of vel kunnugt um
að vasar mínir eru tómir — En
hann er ætíð verri en tíu Gyð-
ingar, og miskunnarlausari en nokk-
ur morðingi frá Whitechapel.«
En Hannibal forðaðist náttúr-
lega að láta þessa meiningu sína í
Ijósi.
Hann var hingað kominn til
þess að biðja Tucker um stóran
greiða, og því varð hann aö vera
sem allra kurteisastur og liprastur.
Okurkarlinn benti á stól við skrif-
borðið, og Jarvis tók sjer þar sæti.
»Herra Tucker«, sagði hann, »því
miöur verð jeg að láta yður veröa
fyrir vonbrigðum.*
»Jeg hefi ekki hjá mjer þessi
þrettán þúsund pund sterling til
þess að innleysa með víxilinn, en
ætla þar á móti að biðja yður að
framlengja hann enn þá einu sinni
fyrir mig.«
Augun ætluðu alveg út úr höfð-
inu á Tucker gamla, og hann starði
með illgirnislegri gieði á vandræða-
svipinn á andliti Hannibals.
»FramIengingin á aðeins að vera
um einn tnánuð«, flýtti Hannibal
sjer að bæta viö. »Þá er takmark-
inu náð og jeg er orðinn mynd-
ugur. Þá fæ jeg hinn mikla föð-
urarf minn útborgaðan og get þá
samstundis borgað yður höfuðstól
og vexti,«
»Þjer hljótið að sjá, herra Tucker,
að þetta er áhættulaust fyrir yður.«
»Svo fljótt og áreiðanlega hafið
þjer aldrei fyr grætt 500 pund
sterling, því þá upphæð ætla jeg
að leyfa mjer að borga yðurívexti
fyrir hjálp yðar.«
En Jónatan Tucker hristi höfuð-
ið jafnt og þjett neitandi.
»Get það ekki, herra Jarvis —
get það ekki« — hvæsti hann út
úr sjer.
»Þjer getið það ekki, herra Tucker,
þýðir það að þjer óhjákvæmilega
heimtið víxilinn borgaðann.*
»Óhjákvæmilega.«
»En þjer vinnið ekkert við að
láta afsegja víxilinn og fara í mál
út af honum.«
»MáIafærsIumaður minn mun sjá
svo um, að það dragist lengur en
mánuðinn að þjer fáið peninga
yðar með því móti — og jeg bið
yður alls ekki uin meira en mán-
aðarfrest.* Frh.
Með hirðingjum á &yð-
ingalandi.
---- Frh.
Karlmönnum leyfist ekki að ganga
inn í kvennabúrið og föður stúlk-
unnar væri óhæfa í því að leggja
hendur á kvenfólk. Þegar út kem-
ur, er stúlkan sett á hest eða úlf-
alda, með skrautlegu söðulreiði,
leidd í tjald hins unga manns, þeg-
ar þar kemur, er veislu slegið upp,
og þarmeð er hjúskapurinn stofn-
aður. Eftir á er sæst á málið, og
greiðir brúðguminn tengdaföður sín-
um þann mund sem um semst,
hesta, úlfalda, geitur eða aðra gripi
og silfur eða gull þar á ofan, eftir
því sem hann hefur efni til.
Um rán á úlföldum og öðrum
fjenaði, sem tíðkast meöal þessara
hirðingja, segir höf. langar sögur.
Þó allir sjeu vopnaðir kemur
sjaldan til vígaferla, því að hvorir
tveggja hafa njósnir, eru afarskjótir