Vísir - 31.07.1912, Qupperneq 3

V I S I R
........Þvottadufiið, sem rtú er að ryðja burfu allri sápu
og soda úr heimjnum( fæSt hjá flesfum kaupmönnum
borgarinnar.
Panfanir á skrifsfofunni eru orðnar geysimikiar,
einnig utan að iandi, og hvaðanæfa frá streyma
þakkiætisbrjefán, meðmælisbrjefin og; vottorðin um
ágæti Vasguits.
þvottakonurnar heimta Vasguif
Húsmæðurnar heimta Vasguif.
Húshændurnir sömuleiðis, og allir aðrir, þvt hver
maður vill hafa hreinan þvoft og óslitinn.
VASGUiT
STAR BESTIR OG
ÖDÝRASTIR í VERSLUN
EINARS ÁRNASONAR.

Botnvörpuskip til sölu.
Folio 1109. — 139 feta. — Byggður 1906. Lloyds-þrFgangs vjelar 67
fullk. hestaöfl 10 inílur á kl. tímanum með lítilli kolaeyðslu.
Folio 1103. — 130 feta. — Byggður 1911. Lloyds-þrí-gangs vjelar, 75
fullk. hestaöfl. 10 mílur á kl. tímanum með 6 tonna kola-
brúkun á sólarhringnum. — Hvalbak.
Folio 1078.—130 feta—Byggður 1904. Lloyd þrí-gangs vjelar 70 fullk.
hestöfl. IOV2 mílu á klt. 6 tonna kolabr. á sólarhr.— Hval-
bak. Lágt verð.
Folio 1063. — 120 feta — Byggður við endir ársins 1901. Lloyds þrí-
gangs vjelar. Árið 1908 voru vjelarnar teknar úr skipinu og
fullkomlega endurbættar — þá var einnig núverandi ketill,
sem var að mestu leyti nýr 1905, settur í skipið. Kostuaður
um 36 þús. krónur. Endurbótin með tillögðum Acetylen Gas-
tækjum kostaði í heild sinni allt að 50 þús kr.
Folio 1073. — 100 feta — Byggður af járni 1891 til Lloyds, C. S. C.
vjelar, 45 fullk. hestöfl. Nýr ketill innsettur við enda
ársins 1909 er þoldi 120. c. pda. n. þrýsting. Mikið nýtt
1911. Nýr skrúfu ás 1909 Lágt verð.
Viðvíkjandi frekari upplýsingum, uppdráttum o. s. frv.
snúi lysthafendur sjer tii Sharp Brothers, Baltic Chambers
Newcastle-on-Týne, sem iiafa til sölu allskonar fiskiskip.
Símnefni: »Speedy«, Newcastle-on-Tyne. Scotts Code.
NESTI
í ferðalög og útreiðartúra er best og ódýrast í
versl. Einars Árnasonar.
Land blóðLefndarinnar.
Eftir A. Pitcairn-Knowles.
Þarna er hún, æfintýraeyan Kor-
síka, umflotin bláöldum Miðjarðar-
hafsins, hjer um bil 50 enskar míl-
ur í vestur frá ítalfu, hundrað míl-
ur í suður frá Frakklandi. Hún sefur
þarna eins og einbúi, útilokuð frá
umheiminum og þó nærri því í
augsýn frægustu og fegurstu mið-
stöðva Norðurálfumenningarinnar.
íbúar hennar virðast ekki geta
vaknað úr doðamókinu, þeir eru
líkastir nátttröllum, sem hefur dagað
uppi, og gestirnir frá menningar-
löndunum stara forviða á þá eins
og eitthvert furðuverk. Ekkert virð-
ist hafa áhrif á venjur og lifnaðar-
háttu eyarskeggja, og framfarir nú-
tímans fara algerlega fyrir norðan
garð og neðanhjá þeim yfirleitt.
Yfir Korsíku hinni fögru grúfir
ský, dimmt og ægilegt. Frjósömu,
sígrænu dalirnir hennar, fannhvítu
fjallatindarnir hennar eru blóði
stokknir, blóði þjóðarinnar, sem út-
hellt er til þess að fullnægja villi-
menskulögumblóðhefndarinnar,þess-
ari voðalegu venju eyarskeggja, sem
eiga í eilífum ófriði sín á milli, heilar
ættir, heilar kynkvíslir. Og í þeim
ófriði er ekki sókst eftir lífi söku-
dólgsins, heldur sakleysingjans.
Þeir sem horfa á fegurð og unað
þessa fegursta bletts á jarðríki, en
þekkja ekki sögu eyarinnar, hafa
litla hugmynd um ógnir þær, er
svert hafa álit Korsíku og íbúa
hennar í augum Norðurálfunnar,—
ósköp þau, er valda því að menn-
ingarþjóðirnar horfa með fyrirlitn-
ingu á þessa ógæfusömu þjóð, sem
örlögin hafa skapað svo ótrúlega
ómannúðlegt hugarfar, en jafn-
framt óeigingjarnt og göfugt
á sína vísu. Fortíð Korsíku er
menningarvana og meini blandin,
svo hverjum friðarvini, sem flettir
upp sögu hennar, hlýtur að ofbjóða
og ógna það, sein hann verður vís-
ari um. En því meir sem menn
kynnast því sanna hugarfati eyar-
skeggja, því frekar breytist viðbjóð-
urinn og fyrirlitningin í djúp-
sára meðaumkvun með veslings
fórnarlöirbunum þessarar grátlegu
þjóðarvenju, sem gengur í arf frá
kyni til kyns og enn í dag vekur
hroll og óhug, ógn og skeifingu
meðal þeirra, sem ekki geta sagt
skilið við þennan óttalega álaga-
dóm og fullnægja honum í tryllingi
æsinganna af fremsta megni, uns
síðasti kynkvisturinn oft og einatt
er liðinn undir lok.
Sem betur fer, eru þeir dimmu
dagar orðnir minningin ein um
óttalega fortíð, þegar Korsika var
öll einn blóðdrifinn vígvöllur þar
sem heilar ættir bjuggu hver ann-
ari banaráð og reyndu að þurka
hver aðra af yfirborði jarðarinnar.
Nú trúum vjer varla augum og
eyrutn, þegar skýrslurnar sýna oss
svart á hvítu, er innbornir sagn-
fræðingar eyarinnar hafa birt, að á
árunum 1539 til 1729 voru 300000
manns vegin þar í blóðhefnd og
á rúmum 30 árum, frá 1821 til
1852 voni morð á eynni talin 4300!
En það er alveg óþarft að leita
-angt aftur í tímann að blóöhefnd-
ar morðvígum þar. Ekki er lengra
en frá 1889 síðan að voða atburð-
ur af því tagi varð í þorpinu Zicavo,
þar sem fjórum fjandmönnutn lenti
saman við bæarbrunn einn; þeir
skutu hverir aðra til bana og tóku
samtímis síðasta andvarpið.
Slíkar blóðhefndar svaðilfarir milli
4 manna í senn hefur að sönnu
ekki verið getið um síðan, en engu
að síður fellur fjöldi nianna enn
sem fórn þessa villisiðar við og
[ við og er ekki annað að sjá, er. að
svo verði meðan Korsíku blóðið er
yfirgnæfandi í æðutn eyarskeggja.
Hvað gerir Frakkastjórn til þess
að stemma stigu fyrir þessum glæpa-
venjum þegna sinna, sem ekki meta
Iíf meðbræðra sinna meira en slát-
urfjenaðar? Frakkar hafa reynt að
útrýma blóðhefndinni með því að
leggja fangelsisvist við því að bera
á sjer kníf eða skammbyssu leyni-
lega. En Korsíkumenn virða lög-
in að vettugi og lögreglan verður
að játa, að karlmennirnir þar að
minsta kosti skoða þau sem dauð-
ati bókstaf,
Þeir sem kunnugir eru best kor-
sikönskum siðvenjum, vita, að það
er algerlega frágangssök að ætla
sjer að útrýma blóðhefndinni með
harðýðgi laganna. Meðan ófær; r
fjallauðnir og ódáðahraun eyarinnar
veita þeim örugt hæli og skjól, er
flýa til fjalla eftir framin morð og
runnarnir eru jafn aðgengilegir til
fyrirsátra—, meðaii þjóðin lítur svo
á, að sakamennirnir hafi aðeins innt
af hendi heilagt skylduverk, og gerir
allt sem í hennar valdi stendur til
þess að vernda þá gegu lögum og
lögreglu, — á meðan verða þeir,
sem bölvun bióðhefndarinnar vofir
yfir, að ganga með vopnurn til þess
að verja líf sitt.
Af því að þeir mega alltafbúast
við því, að á þá sje ráðið og þeir
eru alt af á varðbergi, telja margir
þeirra óhyggilegt að fara heiman
að, nema þeir hafi á sjer tvö til
þrjú vopn, - meira að segja hef
jegsjeð menn stundum vopnaðameð
byssu,, skambyssu og tveim eða
fleiri rýtingum í senn. Fáir drengir,
seni 12 ára eru orðnir, kunna eigi
að fara nieð skotvopn og beita rýt-
ingum og eiga þeir allir að
minsta kosti eitt vopn af einhverju
tagi. Frh.
SktWmifred.
Ensk skólasaga
eftir
F. W. Farrar.
--- Frh.
»Oott og vel, kona góð !« sagði
Henderson og gaf henni pening.
i »Jeg vona, að strákurinn áreiti þig
1 ekki framar og nú getur þú farið.
En, heyrðu Penn! Fyrst þú hefur
ekki tekið glasið, stendur þjer
auðvitað á sama þótt leitað sje
á þjer.«
»Er það meiningin að það eigi
að gera hjá mjerþjófaleit?« sagði
Penn og reyndi að smokka sjer
út úr þyrpingunni; hann bjóst
við að geta fleygt bannsettu glas-
inu svo lítið bæri á.
»Bíddu, góður!« sagði Whalley,
»þú sleppur ekki alveg svona.«
Nú settust alliraðþeim. Noel-
ítarnir reyndu að hindra að mis-
boðið væri virðingu þeirra með
því að leita á Penn; þeir þóttust
vita að liann væri sekurog reyndu
nú að fá Kenrick, sem kom þangað
líka, ti! að skerast í Ieikinn. Loks
unnu þeir hann til þess að hrópa
hátt:
»Pið hafið engan rjett til þess
að leita á honum, þið megið ekki
gera það.«
»Hjerna er skóladúxinn! Hann
skal skeraúrþví«, sagði Hender-
son þegar Rower og Walterkomu.
»Segðu honum málvöxtu, Ken-
rick!«
»Svo stendur á, að ilnivatns-
glasi hefur verið stolið frá f.ú
Hart, og Penn getur ekki sjeð
fremur en jeg ástæðu til að láta
leita að því á sjer«.
»Pú nefnir ekki það smáræði,
að Charlie segist hafa sjeð Penn
taka frá henni glasið.«
»En hvað hefurðu verið að