Vísir - 13.05.1913, Blaðsíða 2

V í S 1 R
ekki gat látið óopinberaðan, þá bar
henni að láta lögregluna fyrst og
fremst fjalla um það mál, og leita
fulltingis hjá henni til að ná aftur
regnhlífinni, sem hún segist hafa
mist í þessari viðureign.
Jeg býst við að þeir menn sjeu
fáir innan þessa bæarfjelags, sem
vildu að ósekju þola ámæli þess
efnis, er grein »Bæarstúlku« ræðir
um.
Jeg bið menn að gæta þess, að
jeg hef ekki skrifað þetta með þeim
tilgangi, að sveigja með því að
neinni einstakri persónu, hvorki
karli nje konu. En mjer fanst, að
þetta mætti ekki vera ósagt, vegna
almennrar rjettlætistilfinningar. —
P.
Allslaús umhverfis
jörðina,
Thomas Ward heitir maður, vel
metinn og auðugur, og nú borgar-
stjóri í Nottingham á Englandi, sem
segir sögu af sjer í ensku tímariti,
frá því er harin lagði heiman að
í leiðangur til Ástralíu, þaðan til
San Francisco og frá þeirri bcrg
yfir þvera Ameríku til New-York
og heimleiðis þaðan. Hann var
19 ára þegar hann Iagði upp frá
Nottingham á Englandi, þar sem
hann var fæddur af fátækum og
frómum foreldrum. Börnin voru
tólf, og því varð Thomas litli að
vinna frá því hann sjö ára gam-
all, en 12 ára varð hann ljetta-
piltur á botnvörpung frá Hull, og
segir að sú æfi hafi verið íll, sem
hann átti þar, hjá þeim harða
trantaralýð, en í þau þrjú ár, sem
hann fór til fiskiveiða, tók hann
miklum þroska, því að hann hafði
nóg að borða og sjávarloftið var
honum ólíkt hollara, heldur en
rykið í borginni og óloftið í hinu
þrönga koti foreldra sinna. Ein-
hverja tilsjón hafði Jfátækrastjórn
með uppeldi hans, og hún rjeði því,
að hann fór til fiskiveiða; undan
hennar ráðum komst hann, þegar
hann var sextán ára, yfir gaf þá
fiskimenn og fór að vinna í kola-
námu. Það var árið 1874.
Um það leyti stóð gullsóttin í
-Ástralíu sem hæst. Stjórnin þar
gaf hverjum sem hafa vildi ókeypis
ferð þangað frá Englandi, ef hann
átti 10 dali í eigu sinui, til að
kaupa gullnema áhöld, og gerðist
mikill fjöldi til að taka því boði.
Thomas okkar var einn í þeirra
hóp, og lenti hann með mörguni
öðrum íÁstralíu um jólaleytið 1878,
þá nítján ára gamall.
»Þegar jeg kom á land,« segir
hann, »voru öll borgarstræti full
af fólki, sem ekki átti málungi
matar, en frá gullnámunum, svo-
kölluðu, komu daglega stórir hóp-
ar allslausra manna, er farið höfðu
fýluferð, og sögðu hroðalegar sög-
ur af hungri og harðrjetti meðal
þeirra, er höfðu Iátið ginnast til
að fara þangað. Jeg þarf ekki að
segja frá því, hve ílla jeg þóttist
kominn, jeg hætti vitanlega að halda
til námanna og tók í þess stað
strax að reyna að fá mjer vinnu
til að geta lifað. Einn daginn varð
mjer reikað til sjávar og sá jeg
YEG-GJAPAPPIEOT
franski,
Parísarsnið 1913,
er nú, samkvæmt ósk margra, fyrirliggjandi í ágætu úrvali í
FRÖWSKU VERSLUNINNI,
Hafnarstræti 17.
þá hvar fallegt barkskip lá ferð-
búið; jeg komst út í það, fjekk
að vita, að það ætlaði til San
Francisco, og bauð mig til ferðar
með því, fyrir ekkert kaup, til þess
að fá fría ferð yfir Kyrrahafið.
Jeg var a’vanur sjónum, og því
var boði mínu tekið og gerðist
jeg háseti á skipinu, og er ekki að
orðlengja það, að jeg lenti 50 dög-
um síðar í San Francisco og gekk
þar af skipi með kistu mína og
nokka dali i vasanum.
Þá voru í San Francisco og
eru líklega enn, allmörg sjómanna
»hæli», þannig hagað, að sjómenn
eru lokkaðir þangaö með fögrum
loforðum. svo sem því, að þeir
geti dvalið þar ókevpis, þangað til
þeir nái í skip á ný; þeim er ó-
spart veittir áfengir drykkir, hinir
verstu og sterkustu, og síðan,
þegar skip er búið til langferð-
ar, eru þeir ginntir um borð eða
jafnvel teknir með valdi. Þeir
sem sjómanna »hælinc eiga, fá
ríflega þóknun hjá skipstjórunum,
en þeir sjómenn, sem fyrir þessu
verða, hljóta að vinna kauplaust
eftir
Charles Qarvice.
Frh.
Þegar hann sagði Cymbelínu, að
hann ætlaði að tala við föður henn-
ar, hafði hann ásett sjer að gera
það undir eins. En honum Ieist
ráðlegra að bíða dálítið með það,
þegar hún flýði frá honum eins og
snæljós. Hann fór aftur heim á
jarlssetrið og ætlaði að fresta för
sinni þangaö til seinna. En hann
gat ekki haldið kyrru fyrir, og
stundu síðar, einmitt þegar Cymbe-
lína var að gan'ga upp hæðina,
gekk hann í hjáleiguna. Yfirforing-
inn fagnaöi honum mjög vel, tylti
sjer á tær við hann á allar lundir,
neyddi hann til að setjast i hæg-
indastólinn og bauð honum endi-
lega indverskan smávindil.
»Cymbelína er úti því miður!«
sagði yfirforinginn. »Hún hafði
höfðuðverk og fór út til þess að
fá sjer gott loft.«
Bellmaire jarl Ijet í Ijós sam-
kend sína og-mælti svo:
»Satt að segja þykir mjer vænt
um að ungfrú Cymbelína er ekki
heima núna sem stendur, herra
yfirforingi, — því jeg þurfti að
tala dálítið við yður einslega.«
»Einmitt, einmitt það, kæri jarl
minn og lávarður, — mjer er sönn
ánægja og æra að trúnaði yðar.
Hvað get jeg gert fyrir yður, eins
og Bradworthy mundi segja, —
ja, hvað?c
»Þjer getið gert mikið og margt
fyrir mig, herra hershöfðingi! Þjer
getið gert mjer hinn stærsta greiða,
veitt mjer þá dýrustu velgerö, sem
maður getur manni veitt.«
»Ja, svo! Hvað er það? spurði
North og datt enn ekki í hug, að
jarlinn ætlaði að fara hefja bónorð
sitt til Cymbelínu, þótt hann óskaði
þess heitt og hjartarilega.
»Herra hershöfðingi! Við höíum
kynst dáiítið og jeg vona að jeg
fari ekki með neina fjarstæðu, þótt
jeg segi, að jeg hafi ástæðu til að
ætla, að þjer lítið á mig — við
skulum segja — ekki óvinsamleg-
um augum.«
»Kæri Belhnaire minn! Það veit
trúa mín, að jeg virði yður mjög
mikils. Mjer er sannur heiður að
vináttu yðar, kæri vinur! Nei,- þjer
farið ekki með fjarstæðu, það sver
jeg við þann heilaga Georg! Það
er eins og jeg sagði við hana Línu
í gærkveldi, — jeg man ekki eftir
því, að jeg'hafi nokkurntíma fyrri
orðið svo hugfanginn af nokkr-
um ungum manni. Já, Bellmaire,
jeg er vinur yðar, áreiðanlega vin-
ur yðar, — það er víst uni það!«
Frh.
Ekki er alt guil,
sem glóir.
Skáldsaga
eftir Charles Garvice.
Frh.
nokkra tíma ríkti dauðaþögri yfir
öllu.
Klukkan 9 uin morguninn fór
herbergisþjónn jarlsins að færa hon-
um morgunkaffi eins og vant var,
hann draja á dyr, en enginn svarað’,
hann sneri því aflur og sagðist
ætla að húsbóudi sinn niundi vera
þreyttur síðan kveldið áður og beið
þangað til kl* 10. Þá drap hann
enn á dyr og er iiann he!dur ekki
nú fjekk neitt svar fór hann inn
og sá þá að rúmið var óbælt.
Hann sneri þá aftur fram í fremra
herbergið og sá þá að fjehirslan
var opin og að einhver lá þar á
gólfinu, og er hann gætti betur
að sá hann að það var jarlinn.
Þjónninn hrópaði uú á hjálp og
þjónarnir komu hlaupandi.
»Hvað er að« hrópaði Marion
Smeaton, náföl og skjálfandi og
og var auðsjeð að henni var mikið
niðri fyrir; hún stilti sig samt fljótt,
er hún sá hvað um var að vera og
hjálpaði til að leggja jarlinn upp í
rúm, og sendi svo eft’r lækni. Frh.
K E N S L A
Undirrituð tekur að sjer, frá 14.
maí, að kenna litlum stúlkum handa-
vinnu, einnig til munnsins, ef óskað
er. Til þess tíina er mig að liitta
á Klapparstíg 20. niðri.
Anna Björnsdóttir.
^ HÚSNÆÐÍ ^
Kjallaraíbúð til leigu fyrir fá-
rnenna fjölskyldu. Uppl. á Berg-
staðastræti 30 (niðri).
Frá miðjum máí næstlc. eru til
leig 1—2 rúmgóðar samliggandi
stofr með húsgögnum fyrir eiu-
hleypa menn. Fæði ug ræsting fylgir,
ef óskað er. Afgr. v. á.
Húspláss til leigu fyrir einhleypa
og fjdlskyldur. Uppl.Sk.vst. 17 (uppi).
Lítil íbúð til leigu. Uppl.áGrg.
5b A.___________________
VI N N A
Raymond hrökk við, því hon-
um varð litið á líkama jarlsins, hann
lá enn hreyfingarlaus á gólfinu og
blóðið streymdi án afláts úr enni
hans.
»Já jeg er nú að fara, en hvernig
er það nú með peningana?«
»Jeg er búinn að ná í þá, bless- | kaup í .boði. Upplýsingar Lindar-
aðir flýtið yður í burtu.« | götu 32.
Raymond tók Ijóskerið og reyk- f
aði út eins og í draumi, og hann :
Drengur óskast í vor og sumar
á ágætt heimili í sveit, til að sækja
hesta o. s. írv. — Upplýsingar á
Amtmannstíg 4 A.
Stúlka óskar eftir vinnu í sveit
í vor og sumar á góðu heimili.
Östlund vísar á.
Stúlka óskast í sumarvist, gott
TAPAÐ-FUNDIÐ
tók ekki eftir að hattur hans lá i
eftir á gólfinu. Hann komst klakk- •
laust út á ganginn, en þá sá hann
að einhver kom á móti honum.
Hann stansaði og stóð á öndinni.
Svo sá hann að þetta var kvenn-
maður og kom áleiðis á móti hon-
um, og von bráðar sá hann að það
var Marion Smeaton.
Hann þreif f handlegg henni og
sagði byrstum róm:
»Hafið þjer hægt um yður, og j
ef þjer segið nokkurri lifandi mann- ;
eskju frá að þjer hafið mætt mjer j
hjerna þá drep jeg yður, heyrið |
þjer það,« Hann hjelt heljartaki
utan um handlegg hennar og hún
var í þann veginn að hljóða upp-
yfir sig af sársauka, en alt í einu
sleppti hann henni og flýtti sjer
inn til sín.
Þrátt fyrirallann hávaöann höfðu
engir fleiri vaknað í höllinni og í
Tapast hefur keðjuarmband úr
silfri á leiðinni frá Hverfisg. 13 um
Lækjartorg, Austurstræti, Bröttugötu
Laugaveg. Há fundarl! Afgr. v. á.
Veski og peningar fundið með
Kaplaskjólsvegi. Vitjist að Akurgarði.
i;
KAUPSKAPUR
HÚS tíl sölu,
smærri og stærri,á góðutn stöðum
í borginni. Eignaskifti má semja
um með rjettu verði; hrein við-
skifti affarabest.
Upplýsingar hjá
Bjarna Jónssyni.
H verf isgötu 1 5.
3y D komi fyrir kl. 3 daginn
fyrir birtingu.
Útgefandi:
Einar Gunnarsson, cand. phil.
l’rcntsmiöja D. Östlunds.