Vísir - 17.06.1913, Qupperneq 2

V i S I K
haga og svo yfir Varmá nálægt Áia-
fossi, upp Mosfeilsdal, og yfir Mos-
fellsheiði fyrir norðan Leirvogsvatn
austur af heiðinni við norðurendann
á Skáiabrekkuási, niðurað Þingvaila-
vatni sunnan Almannagjár meðfram
vatninu að Öxarárósi og yfir hann
fyrir sunnan Þingvallabæ, austur
undir Hrafnagjá og svo á ská suð-
austur upp yfir gjábakkann, síðan
suður hraunið austanvert við Þing- l
vallavatn, meðfram Soginu suður á í
móts við Búrfell. Þaðan er um j
ýmsar leiðir að ræða, enda er þá ;í
komið niður á Suðurlandsundirlendi i
og eigi bundið við takmarkað svæði. í
Ýmsar ástæður mæla þó með leið 1
þeirri, sem Þ. Krabbe liafði valið j
í fyrstu, en hún er vestur yfir Sog ]
suður Grafning og ÖlfusaöTryggva- ;
skála (hjá Selfossi). Kæmi þar brú )
á Ölfusá, fast hjá hinni sem þar er j
nú. Framhald brautarinnar er ætlað ;
nálægt núveranda vegi> austur að ;;
Þjórsárbrú. Við þessa ieið eru allar ’i
áætlanirnar miðaðar. Að meðtalinni |
hliðarálmu til Eyrarbakka verður
brautin 123 kilometrar. Endastöð
brautarinnar að austan er ráðgerð
í námunda við Þjórsárbrú. Þykir
það hentugur staður hvort sem braut-
inni verður haldið lengra (síðar) eða
ekki. Brúarstæði er þar gott og
öll umferð frá brautinni og að henni
úr Rangárvaliasýslu og Skaftafells
er bundin við veginn austan að og
brúna á Þjórsá. (Meira.)
Kaupmaðiir.
Til þeirra, sem skrifa,
Það hefur orðið mitt hlutskifti,
nú á þriðja ár, að hafa á hendi
stjórn á prentsmiðju, sem prentar
eina dagblað íslands.
Margskonar handrit berast þessu
dagblaði og misjöfn eru þau, eins
og við er að búast.
Oft eru þau afar-örðug aflestrar,
og það er því ekki altaf rjett að
skrifa prentvillur á reikning prent-
smiðjunnar.
Af því að jeg hefi haft gott tæki-
færi til að taka eftir misfellum á
handritum, vil jeg biðja yður, herra
ritstjóri, að flytja fáeinar bend-
ingar til þeirra manna, sem skrifa
handrit handa blaðinu.
1. Skrifíð umfram alt greinilega,
stafrjett og hugsunarrjett; hafið
næglegt bil milli lína og ótví-
ræð greinaskil.
2. Skammstafið ekki fleiri orð, en
ætlast er til, að verði skamm-
stöfuð í prentuninni.
3. Þegar orð úr útlendum tungu-
málum koma fyrir í handriti,
eiga þau að vera fullkomlega
skýr. Best er að skrifa þau
eins og prentstafi, Þetta tekur
auðvitað nokkurn tíma, en það
borgar sig að vera laus við
prentvillur í slíkum orðum.
Það er raunalegt, að hafa slík-
ar villur, sem oft verða jafnt
höfundi sem prentsinðju til
skammar, þar eð handritin
eru oft ólæsileg, og ekki er
hægt að ætlast til, að prentar-
ar nje prófarkalesari þekki öll
nöfn og tungumái.
4. Síðast, en ekki síst, vil jeg biðja
alla, sem senda blaðinu grein-
ar eða auglýsingar, að skrifa
aðeins öðrum meginn á pap-
pírinn. Þegar hraða þarf prent-
un blaðsiris, og það kemur
auðvitað 'iðulega fyrir við dag-
blöð, þarf oft að skifta einni
grein milli 5—6 stílsetjara.
Allir rithöfundar ættu að gera
sjer Ijóst, að stundum erómögu-
legt að skifta niður handriti í
smá búta, þegar það er skrif
að beggja megin. Og ef prent-
ararnir samt verða að skifta
slíku handriti, þá er hætt við,
að glundroði komist á efnið,
þegar á að koma bútunum
saman í eina heild. Og höf-
undurinn, sem ekki hefur gætt
þessarar sjálfsögðu skyldu, verð-
ur að saka sjálfan sig um, ef
slík slysni skyldi henda stíl-
setjarana.
Mörg fleiri atriði mætti til tína,
en þessi eru sjerstaklega nauðsynleg.
Jeg treysti þeim mönttum, sem
hlut eiga að máli, til að Ieggja þetta
á minni og breyta eftir því.
Með virðingu,
D. Ösllund.
Lamarck,
Orðin eftir Lamarck, hinn mikla
höfund dyrafræðis heimspekinnar,
sem stóðu í síðustu grein minni,
voru ekki í tilvísunarmerkjum frá
minni hendi, því að mig minti,
eins og var, að jeg mundi ekki fara
alveg rjett með þau. Orðrjettari
þýðing er á þessa leið: »5vo
miklir örðugleikar, sem eru á því,
að uppgötva ný sannindi, þá er
samt ennþá örðugra að láta aðra
sjá þau.« Hinn ágæti eðlisfræð-
ingur dr. Gustav le Bon, sem
sjálfur þekkir vel slíka örðugleika
tilfærir orð þessi í bók sinni efnis-
verðandi (l’évolution de la matiere)
bls. 5.
16. 6. H. P.
Ekki er alt guil,
sem glóir.
Skáldsaga
eftir Charles Garvice
—— Frh.
Raymond varð því fyrst um sinn
að hafa á hendi búsýslu fyrir föður
sinn. En eins og áður er sagt þótti
leiguliðunum umskiftin ekki góð,
því það leið ekki á löngu fyr en
Raymond fór að heimta miklu hærra
af öllum jörðum, en áður hafði
tíðkast, einnig fór hann að heimta
gamlar skuldir af leiguliðum sínum
og skeytti engu, þó þeir segðu hon-
um að jarlinn fyrir löngu væri bú-
inn að gefa þessar skuldir upp, þvert
á móti hótaði hann, að ef þær yrðu
ekki greiddar innan tiltekins tíma,
mundu þær verða innheimtar af lög-
mönnum og Ieiguliðarnir reknir á
brott fyrir vanskil.
Darthworth Iávarði og konu hans
fjell mjög þungt, er þau heyrðu
þetta, en þau hugguðu sig við, að
þó Raymond væri ágjarn, þá væri
hann þó að minsta kosti hættur

að drekka, því hann virtist a!t í einu
vera búinn að fá óbeit á áfengi,
og í þeirra augúm var hatin enn
hinn ákjósanlegasti íengdasonur.
Raymond hlýddi ráðum Luke og
gaf sig meira að Veroniku en áður,
en hún hafði altaf megna óbeit á
honum, enda hafði hún annað að
hugsa um þessar mundir. Hún unni
Tazoni hugástum, en húti hafði
heyrt hinar þttngu sakargiftir, er hcn-
um voru bornar á brýn, og hún
var farin að efast unt sakleysi hans,
er hann ekki gaf sig fram til þess
að hreynsa sig af grun þeim, er á
hann var falliun.
Raymond var ekki um hversu
kunnugt Marion var unt alla hagi
hans, og ásetti sjer að láta hana
fara burtu úr höllinni, hann ljet
hana því flytja í lítið hús, sern stóð
autt skamt f burtu, því hann þorði
heidur ekki að láta ltana fara svo
langt í burtu, að hann ekki gæti
haft stöðugar gætur á henni.
Hann gerði því boð eftir henni,
þegar húsið var tilbúið og mæltf
við hana:
»Mig langar til að biðjayður, að
flytja yður í iitla húsið ltjerna úti
í skóginum, það er svo leiðinlegt
að það standi autt, eínnig er þægi-
legra fyrir skógarverðina að einhver
sje þar, svo þeir þurfi ekki að ómaka
sig til hallarinnar, þó þá vanti eitt-
hvað smávegis, og best væri að þjer
færuð þangað sem allra fyrst*.
Marion gegndi engu, en seinna
um daginn, er Raymond spurði eftir
henni, var honum sagt að hún væri
flutt í burtu og varð hann því alls-
hugar feginn.
Sama kvöldið kom þjónn hans
inn í skrifstofu hans og sagði,
að það væri fremur ílla búinn mað-
ur að spyrja eftir honum, en vildi
eigi segja til nafns síns.
Raymond bað um að vísa mann-
inum inn til sín, því honum datt
í hug, að það gæti ef til vill verið
sendisveinn frá Luke.
Eftir litla stund kom þjónninn
aftur og með honum Luke Smeaton.
Raymond hrökk við, en Luke
sagði ofurrólega svo hátt að þjónn-
inn, sem var að fara út aftur, heyrði
vel til hans.
»Herra Iávarður, jeg bið yður af-
sökunar á, að jeg ómaka yður, en
jeg hefi heyrt að yður vanti um-
sjónarmann, og jeg leyfi mjer aö
sækja um stöðuna*.
Raymond leit spyrjandi á hann
og hann sá að fjelagi hans ætlaði,
— jafnvel er þeir væru tveir einir
— að láta eins og þeir hefðu aldrei
talast við fyr á æfi sinni.
»Rjett er nú það« svaraði Ray-
mond eftir Iitla þögn, »svo er sem
þjer segið, að mig vantar umsjónar-
mann og jeg hefí ekkert á móti að
veita yður stöðuna, ef þjer hafið góð
meðmæli.«
hefi verið ráðsmaður hjá aðalsmanni
eriendis, hann er nú dáinn og þess
vegna er jeg nú kominn aftur til
Englands, en húsbóndi minn var
svo hugulsamur að gefa mjer með-
mæli áður en hann dó, og vil jeg
nú biðja yður að lesa þau herra
lávarður.« Um leið og Luke sagði
þetta, lagði hann stóran pappírs-
böggul á borðið fyrir framan lávarð-
inn.
Raymond þreif böggulinn og flýtti
sjer að opna hann, því hann skildi
ekkert í þessu atferli fjelaga síns.
I bögglinum voru ógrynni fjár í
bankaseðlum.
»Eru meðmælin fullnægjandi?«
spurði Luke eftír stundarkorn, er
hann hjelt að Raymond væri geng-
inn úr skugga um, að hann væri
ekki að dreyma.
»Meðmælin eru — — — þau
eru ágæt, jeg veiti yður hjer með
stöðuna, en nú verðið þjer að fara,
því jeg á mjög annríkt.«
»Hvað má jeg vonast eftir mikl-
um launum?« spurði Luke ogstóð
upp.
»0 — — — eruð þjer ánægð-
ur með 200 sterlingspund1)?®
Luke brosti ánægjulega og gekk
út að dyrunum.
»Hvar á jeg að búa herra lávarð-
ur? Jeg liefi frjett, að konan tnín
sje flutt í litla húsið íjskóginum, ef
til vill — — —« Frh.
‘) Ca. 3600 kr.
8 lESTLE’S SLÆL 1
er Ijúffengt, heilnæmt og nær- &
andi. Börnunum þykir ekkert |í
betra. É
&
£§
m
m.
SœVÆ ^va^smutva
og notið ekki cement, netna þetta
skrásetta vörumerki
sje á umbúðunum.
Guðm. Benjamínsson, Grettisg.
10., ilytur fólk og flutning ntilli Rvíkur
og Hafnarfjarðar. Sími 149.
Ágætt brent og malað
KAFFI
fæst í verslun
Asgríms Eyþórssonar
Austurstræti 18. Sími 316.
»Náfn mitt er Luke Smeaton, og
jeg er maður Marion Smeaton, fóstru
yðar,«
»Þá sitjið þjer að sjálfsögðu fyr-
ir stöðunni, ef okkur semur, gjörið
þjer svo vel að fá yður sæti.«
»Þakka yður fyrir Ijúfmensktana,
herra lávarður.«
»Hvað viðvíkur meðmælum, þá
leyfi jeg mjer að segja yður, að jeg
2 reiðhestar
fallegir og velmeðfarnir til sölu fyr-
ir sanngjarnt verð. Afgr. v. á.
Útgefandi:
Einar Gunnarsson, cand. phtl
Óstlunds-prentsmiOja.