Vísir - 20.09.1913, Blaðsíða 3

V í S I R
undantekningarlaust.

3
Mikili afslátt ir á Silkiblússum, Sjölum, G irdímnaurn, Ljereftum, Tvisttauum, Flonelum og yfir Iiöfuð allri áluavöru,
hverju nafni sem nefnist
3 ^jr&fasofa- qq S0Jatnala*&,úl4 :
t>ar er afsláttur svo mikill, að slíkt hefur ekki heyrst nokkursstaðar. T. d. HaÚar næstum 'pví gefins.
Skinnvara öl! með hálfviröi. Fatnaðir, áður 65 krónur, nú 50 krónur. Do.- áður 54 krónur, nú 40 krónur.
Regnhlífar, stórt úrval, afarmikill afsláttur. Manchettskyrtur, áður kr. 5,50, nú kr. 2.00. Hanskar, áður 2,00, nú 1,25,
Dömuregnkápur, áður 21,60, nú 13,95. Dömuvetrarkápur, áður 18,00, nú 9,00.
Herraregnkápur, áður 28,50, nú 15,50. Barnakápur, áður 5,50, nú 3,00.
Fatafau allt að 50°/o.
Vetrairsjöl fyrir hálfvirði.
3 £e‘u- jsfewGrtt&elíd:
Þar er svo mikið úr að velja, að of langt yrði upp að telja en þar er allt með feikna-afslætti.
Nú ætti fólk ekki að vera lengi að hugsá sig um, þegar svona tækifæri
býðst til að fá allt, sem það þarfnast, fyrir litla peninga.
Komið!
m
m

Kvenmaður sem er ve! að s]er í tungumálum
sjerstaklega e-isku og helst vön vjelritun óskast nú
þegar á skrífstofu. R. v. á.
2-3 duglegar stúlkur, vanar
karlmannafatasaym,
geta fengið vlnnu nú þegar hjá
Reinh. Andersson

Gymbelína
hin fagra.
----^ Frh.
»Ungfrú Marion? Ungfrú —
jeg man ekki ve!, — jegheld mjer
sje farið að förlast minni, — hvað
er um hana?«
*Hefur — hefur Bellmaire minst
aftur á hana, pabbi?«
»Nefnt hana? Nei, hvað í dauð-
anum ætti hann að vera að tala um
hana? Stúlka, sem hleypur á brott
með einhverjum klessustrák —«
Gamli maðurinn saup hveljur og
hallaðist altur á bak í stólnum. »Hann
hefur alveg gleymt því eins og jeg
Því ertu að spyrja að þessu?«
»Mig Iangaði bara að vita það,«
sagöi hún og bjóst að fara út.
Þetta kvöld var hið síðasta er
hún var frjáls. Á morgun yrði
handa drengjum og stiilkum er bestur
og ódýrastur í
E a
hún orðin gift kona, ánauðug ambátt
jarlsins af Bellmaire. Hann rnundi
drottna yfir hverju orði og hugsun
hennar. í kvöld, í síðasta sinni,
hafði hún löglegt leyfi til að hugsa
um hann er hún unni, — manninn
sem hafði svo fljótt gleymt henni
°g huggað sig við ást atinarar
konu.
Hún var konún til dyra. Hitinn
í stofunni var alveg óþolandi. Henni
fanst návist föður síns líka óþolandi
allt var henni leitt og gleðisnautt
— og í því bili kom tilvonandi eigin-
maður hentiar inn. Hann kom með
útbreiddan faðminn, litaðist um í
siofunni og horfði svo á hana.
»Já, elsku Cymbelína, — jeg gat
ekki beðið lengur! Jeg varð að
koma til yðar í kveld!« Hann reyndi
að draga hana ti! sín, en hún strit-
aði móti og hje'lt handleggjunum
með speníum greipum fyrir aftan
bakið. Hann starði á hana og er hann
sá að það stoðaði ekki, hleypti hann
brúnutn, slepti henni og gekk að
arninum.
•Hvernig líður yfirforingjanum í
i kvöid?« spurði hann í uppgerðar
kátínurómi. »Þú ert að reyna að
safna kröflum til morgundagsins,
kæri vinur!«
»Já, drengur minn, já!« sagði
karlinn. »Gerðu svo ve! og sestu!
| Þaö er kalt, er ekki svo? Cyntbe-
lína, sæktu vín, eitlhvað að drekka.
En hvað þú ert sællegur í bragði,
Bellmaire jarl, drengurinn minn!«
»Lína hefur hafí nóg fyrir stafni,«
hjelt karl áfram. »Er það ekki satt,
Lína? Brúðarkjóllinn, Bellmaire minn,
og það allt!«
Arnoid Ferrers stökk tipp af stóln-
um.
»Brúöarkjóllinn! Það var vel á
minnst. Kæra Cymbelína! Farið þjer
f hann og lofið mjer að sjá, hvern-
j ig þjer lítið út í honuml*