Vísir - 03.11.1913, Blaðsíða 2

V H S ! R
1
I dag .
Háflóð kl. 8,34’ og kl. 8,59’ síðd.
Afmœli.
Frú Helga Zoega.
Egill Þórðarson, skipstjóri.
Erlihgur Pálsson, sundmaður.
Jón Hermannsson, úrsmiður.
*
A morgun
Afmœli.
Frú Þórhildur Pálsdóttir.
Einar Sv. Einarsson, trjesmiður.
Haraldur Árnason, verslunarstj.
Jón Sveinsson, trjesmiður.
Oitó M. Þorláksson, skipsftóri.
Póstáœilun:
Hafnarfjarðarpóstur kemur og fer,
Álftanespóstur kemur og fer.
Óhappaferð eimskipsins
•ÍTeptún.*
----' Frh.
Þrátt fyrir það datt engum þeirra
er stjórn höfðu á skipinu í hug að
minka ferðina eða auka vörð á því
Og þetta hefði þó verið óhjákvæmi-
leg nauðsyn, því leið skipsins lá
Skinntau.
Búar og múffur,
samstætt og stakt.
Vetrarkápur,
14.50 til 36.00.
Vetrarvetílingar
0.65 til 1.90.
Skinnhanskar,
best aö kaupa hjá
TH. TH.
Ingólfshvoli.
einmitt um þau svæ§i, er skipum
stafar stór hætta af vorísareki, og
myndi hver samviskusamur skipstjóri
með fullu viti hafa talið það sjálf-
sagða skyldu sína, — því hafís sem
hálfmarar í kafi er ekkert lamb að
leika sjer við.
Ljereft
frá kr. 0.17 til kr. 1.25.
Tvisttau
frá 0.16 til 0.75*
F1 ó n e 1
frá 0.21 til 0.65,
og öll
Fóðurtau, Handklæði og
Dreglar.
Sfærst úrval,
best gæði,
* ódýrast
mTH. th,
Engólfshvoli.

I Til
B
s
Ss&
a®,
æmssm ZsL
sýms
Vefnaðarvðruver^lun
í giuggunum á búðinni f Austurstræti 14 næst
Hctal Reykjavík eru nú ýmsar vörur, sem fást f
TH. TH. Ingólfshvoli.
Þessa dagana, er ekki sá hárs-
breidd út fyrir þoku ogsudda, reyndu
skipverjar allir, frá skipstjóra til lægsta
háseta, að síytta sjer leiðindastundirn-
ar með meiri áfengisnautn en nokkru
sinni áður.
Hinn 16. apríl renndi aNeptúri*
inn á miili tveggja geigvænlegra I
hafísjaka, sem alls ekki var unrtt
að sjá fyrir þokt!, en auðvelt var j
að ráða í að vera mundu í tiánd
af skyndilegri lækkun hitastiganna
og brimhljóðinu. En ekki gat þetta
komið vitinu fyrir skipverja.
Nóttina eftir fór einn dýravarð-
anna út úr svefnklefa sínum af því
að rándýrin' tóku að láta ógurlega
illa í búrum sínum, svo engu var
lt'kara en heil hersveit djöfla væri
laus orðin. Vörðurinn varð þew
jafnskjótt var, er hann kom upp á
þiljur að miklu kaldara var orðið i
veðri. Þóttist hann og auk þess
heyra brimhljóð mikið fyrir stafni.
Honum datt í hug að skýra skips-
vörðum þegar frá þesstt því haun
vissi frá fyrri sjóferðum sínum, hver
voði myndi vera í nánd. En eng-
inn var við stjórn og hann sá eng-
ann , vakandi upp á skipinu. k
neðri stjórnpalli lá hálfsofandi há-
seti fram á stýrisvöl, og er dýra-
vörðurinn skýrði honum frá þessari
yfirvofandi hættu, svaraði hann í
svefnrofunum illu einu og bað hann
ekki skifta sjer af því er honutn
kæmi ekki við.
Dýravörðuriun hjelt aftur við svo
búið í svefnklefa sinn, en stundar-
korni síðar varð ógurlegur árekst-
ur, með feiknabraki og brestum,
sem skipið ætlaði að liðast sundnr.
Þá þutu allir upp á þiljur, þvíallir
bjuggust við því, að »Neptún« myndi
samstundis sökkva.
Þegar fyrst fór að birta af degi
en þokan var*jafnvel enn þykka-i
og dimmri en fyr, varð ráðþroíiö
' og óðagotið á öllu meðal skipverja
i hálfu meira. Á þiljum var allt brotið
i
■ Báðar stórsiglur voru brotnar —
»Neptún« hafði seglbúnað allan þótt
gufuskip væri — og Iágu að nokkru
leyti niðri á þiljum.
Þegar skipverjar ' þutu fram og
aftur hálfvitskertir af hræðslu og
ætluðu að fara að leysa björgunar-
bátana, það sem cftir var af þeim
óbrotið, var allt í einu hrópað i
angist mikilli: »Dýrin eru Iaus!«
Og nú sáu menn á framþiljunum
við daufa birtu frá skipsljósunum í
\ þokunni, dökkleita dýraskrokka verr
að Iæðast milli rárbrotanna og rusls-
ins er þar lá. Nokkiir hásetar, er
bundið höfðu á sig korkvesti, ætl-
uðu þegar að hlaupa og bjarga sjer
f bátana, halda sjer á floti til þess
er þeir væru komnir útbyrðis. Eii
skipstjóri fjekk á síðasta augnabliki
komið í veg fyrir það. Því eftir-
áreksturinn ljet skipið ekki að stjórn
og hreyfðist alls ekki, en af þvf
rjeð Robinson skipstj. að skipið
. myridi sitja fast í ísnum, er þið
hefði rekist á, og væri því engin
hætta á að það sykki undir eins.
Öll skipshöfnin þaut nú æðis-
gengin aítur á skipið, bunkaði sig í
báðum klefum skipstjórans, en dyr-
um og gluggum var lokað og slag-
bröndum slegið fyrir í flýti miklum.
Þegar dagur var Ijós orðinn og
Iítið eitt rofaði til í þokunni, sást og
að skipstjóri hafði rjett til getið
Skipið lá fast skorðað og óbifanlegt
í skoru mikilli inn í afarmiklum
hafísjaka, en undir því var flöt ís-
íunga ueðansjávar, er það hafði rekið
upp á, lá ístunga þessi út úr aðal-
jakanum áföst við hann. Kom nú
betur í ljós, hve ótíalegt var umhorfs
uppi; siglutrjen höíðu mölvað allt
í fallinu, stjórnpallurinn og sjóbrjefa-
skýlið var molbrotið, nokkuð at
borð^íokknum og allflest rándýrin
í framþiljum hlutu að hafa fariö
sömu leið, því sumir »farþegarnir«:
3 Ijón, tígrisdýrið og 3 hljebaröar
voru að læðast í öllu hrúgaldi þessu
á þiljunum.
Dýraverðirnir og nokkrir hugaöir
hásetar gerðu þá þegar tilraun til
þess, að reka dýrin aftur í búrin,
er þeir höfðu gert við þau í flýti
til bráðabirgða. Skipverjar vopn-
uðusí skammbyssum úr farklefa skip-
stjórans — önnur skotvopn voru
ekki á skipinu — og lön»um stöng-
um eða sljökum, er þeir vöfðu
íjörutuskum um broddinná og kveiktu
svo á þeim. Með þessum Iftilfjörlegu
blysum væntu þeir þess að geta
hrætt rándýrin. En þráít fyrir það
mistðkst tilraun sú algerlega og
kosíaði auk þess einn háseta lífið.
Hann hætti sjer of Iangt; eitt ljónið
hljóp á hann og reif hann á hol
áður en unnt var að hjálpa honum.
Angistar óp hans um hjálp gekk
svo gegnum merg og bein, og
hæiti ekki fyr en allir voru flúnir
undir þiljur, að enginn þorði að
reyna við dýrin í annað sinn. Skips-
höfnin var þá öll samankomin í
farklefa skipstjóra og innibyrgð þar,
— en þaðon lágu aðeins einar dyr
upp á þiljur, Höfðu þeir þar eng-
an bita að burða, engan dropa af
drykkjarvatni, því matar- og vatns-
byrgin voru undir framþiljum, en
þar höfðu rándýrin bækistöð sina.
/ Frh.
Takmörk lífs
og dauða.
f Dordcaux á Frakklandi varfyrir
r.okktu einkamál fyrir dómstólunum,
er eir.kennilegar orsakir lágu íil sem
nú sk;l frá skýrt.
Behnond verksmiðjueigandi í Bor-
deaux hafði kvænst ekkju árið 1910.
Hún átti b-rn af fyrra hjónabandi,
fjögurra ára dóttur. Litla stúlkan,
Mignon Vorilaax, hafði erft um
hálfa rniljón franka eftir föðurömmu
sína skömmu áður en móðir henm
ar giftist aftur.
Þann 14. október 1911 sneri nú-
verandi frú Belmond með dóttur
sinni litlu heim á leið úr ferð í
sólbaðstaðinn Bliquy við Bordeaux
í bifreið. Á leiðinni hætti vjelin að
gegna stjórn skammt frá borginni,
steyptist um koll og hvolfdist yfir
; farþegana í brekku, einni. Vagninn
| tókst skjótt að rjetta við, því manii1
0,65—1,90.
0,45—1,95.
góðar og ódýrar
best að kaupa hjá
TH.TH.
Ingólfshvoli.
hjálp bar að. Frú Belmond, barnið
og vjelstjórinn náðust með lífi, en
virtust stórkostlega meidd og voru
flutt í sjúkrahús.
Læknarnir lýstu því yfir erþang-
að kom að frúin, sem heíði fengið
áverka mikla á höfuðið, væri þegar
dáin. Dóttir hennar var líka sama
sem dáin, því brjóst, bein og bringu-
teinar var allt gengið inn og húr.
öli ógurlega marin. Þó fundu Iækn-
ar nokkur hjartaslög, er hæítubrátt.
Voru því hin lögboðnu dánarvott-
orð orðuð þannig, að Mignon Vari-
laux hefði lifað móður sína þótt
ekki væri nema örfá augnablik.
Vagr.stjórinn hafði handleggsbrotn-
að, en var að öðru leyti títið meiddur.
Þetta embættis-dánarkýrsluvottorð
hafði mjög mikilsverða þýðingu.
Ef barnið hefði dáið á undan móð-
ur sinni, þá var húu orðin lögleg-
ur erfingi að eigum dóttur sinnar,
og þá var ennfremur seinni maður
frúarinnar, Belmond, orðinn erfingi
hennar. En nú var það öfugt sam-
kvæmt voltorðinu. Skýrslan sagði,
J&xx
0.65—0.75—1 00
4.50
allt gufuhréinsað og lyktar-
laust.
hiáTH.TH,
Ingólfshvoli.