Vísir - 18.11.1913, Side 3

V í S 1 R
Jú, jeg sagöist gjarnan vilja heyra
þær. rór hann þá fyrst með eina
vísu ferskeytta, er jeg mundi alls
ekki nokkurt orð úr þegar jeg vakn-
aði, nema mig minnti að hann
nefndi þar í mannsnafnið Pjetur, og
jeg hjelt að hann ætti við Pjeíur á
Gautlöndum, og efnið var eitthvað
um framfarir og ráðherra einhvern
að mig minnti. En síðari vísuna
mundi jeg aila, nema fyrstu ljóðlín-
una, er jeg gat ómögulega rifjað
upp fyrir mjer. Þegar hann hafði
farið með vísuna vaknaði jeg.
Vísan, eða vísubrotið, er svona:
1 '
sá er nú við dyrnar,
jörmun efldi jötuninn,
sem jafnar um framfarirnar.
Jeg sagði konu minni drauminn
um morguninn og ýmsum fleirum
þar vestra síðar, því mjer og öðr-
um þótti hann dálítið einkennileg-
ur. Skal jeg og geta jaess, að jeg
man ekki til að jeg hafi öðru sinni
heyrt í draumi vísur, er jeg hef
ekki heyrt í vöku. Má nú hver
hlægja að mjer og draumnum sem
vill.
Rvík 15. nóv. 1913.
Guðm. Guðmundsson.
ITæ k n a rH||
Guðm.Björnsson j
landlæknir. |§
p Amtmannsstíg 1. Sími 18 p
H Viðtalstími: ld 10—11 og 7—8.
Guðmundur Hannssson |
prófessor. p
Hverfisgötu 2A. Sími 121. p
p Venjulega heima eftir kl. 5. |j
Massage-lœknir
Guðm. Pjetursson.
Heima kl. 6—7 e. m.
Spítalastíg 9. (niðri).
Sími 394.
ri»mi:«»ne«Be»a«neBea<
Gunnlaugur Glaessen
læknir.
Bókhlöðustíg 10.
Heima kl. 1—2. Sími 77.
'I M. Magnús, ®
Ilæknir og sjerfræðingur
í húðsjúkdómum.
Viðtalstími 11 — 1 og 6V2 — 8.
| Sími 410. Kirkjustræti 12.
!Ö1 Gunnarsson
, læknir.
Lækjargötu 12A (uppi).
Liða- og bein-sjúkdómar
(Orthopædisk Kirurgi)
Massage, Mekanotherapi.
® Heirna 10 —12. Sími 434.
6 ________________________
Þorvaldur Páísson
læknir,
sjerfræðingur í meltingarsjúkdómum
Laugaveg 18.
Viðtalstími kl. 10—11 árd.
Talsímar: 334 og 178.
0\ Þórður Thoroddsesi
fv. hjeraðslæknir.
Túngötu 12. Sími 129.
m Viðtalstími kl. 1—3. «3
m
m
liin fagxa.
----- Frh.
»Jeg verð að ná íeinhvern kveun-
mann, — einhvern, sem jeg get
treyst,« sagði læknirinn óttasleginn.
»Við skulum sjá ti),« svaraði her-
togiun og fór hljóðlega ofan.
í ganginum stóð ungfrú Marion
náföl og titrandi, en iiarkaði vel af
sjer, svo hún sýndist köld og róleg.
Hún spurði einskis, en hertoginn
svaraði þvi, er hann las út úr aug-
um hennar.
»já, hann er lifandi, góða!« sagði
hann alvarlega. »Meira get jeg ekki
sagt. Þetta er göfugmenni mikið!
Veistu hvar hann er?«
»Já, pabbi,« sagði hún blíðlega,
og henni vöknaði’ um augu.
»Og hann hætti lífí sínu fyrir
þennan hund!« hrópaði hertoginn
hásum rómi. »Mig vantar hjúkr-
unarstúlku, Marion.*
Hún leit á föður sinn.
»Bíddu hjerna,« sagði hún og
þaut ofan.
Að fám mínútum liðnum kom
hún aftur með frú Parkhouse.
»Hjer er kona, sem vill hjúkra
honum,« sagði hún og var móð
mjög, þvi hún hafði hlaupið.
Frú Parkhouse hneigði sig; hún
tárfelldi en mælti ekki orð.
»Það er gamla ráðskonan frá
jarlssetrinu. Jeg hef sagt henni liver
hann er, pabbi,« sagði ungfrú Ma-
rion. »Við ætlum báðar að hjálpset
að því að hjúkra honum.«
Hertoginn renndi nú grun í leynd-
armál dóttur sinnar.
»Það er ágætt,» sagði hann blátt
áfram. «Farið þjer upp á loft, frú
Parkhouse. Við Marion verðum hjer
niðri til taks, ef ú okkur þarf að
halda. — Hvert ætlarðu, Marion?«
»í Hjáleiguna, pabbi,« sagði hún
rólega. »Þar er mín við þörf. Ves-
lings stúlkan, sem hann ann og
elskar hana svo heitt, pabbiU
»Ungirú North?« spurði hertog-
inn.
»Já,« sagði ungfrú Marion oghorfði
fast í augu honum án þess að var-
ir hennar titruðu hið minnsta. —
»Við verðum ekki síður að hugsa
um hana en hann. Hugsaðu þjer,
hvernig henni muni líða, pabbi,
þegar hún kemur ti! sjálfrar sín.
Hún veit ekkert enn, sem beturfer.
— Hún iá í óviti sem dáin væri,
eins og hann, þegar jeg skildi við
hana. Jeg kem aftur rjett bráðuní.
Ó, pabbi, bið þú, bið þú fyrir hon-
um að hann lifi þetta af.«
Og í fyrsta sinni sást ungfrú
Marion þerra tár úr augum sjer.
Og þá um leið kom einhver inn,
— föl stúlka, frá sjer numin af
sorg og hugarkvöl.
Hertoganum brá.
»Marion!« sagði hann aövarandi
rómi.
Ungfrú Marion leit við.
»CyrribeIína?« hrópaði hún. »Er
þetta virkilega þú?« — Þú hjerna!
En, góða, — er þetta hyggilegt?«
Hún faðmaði hana að sjer. Cym-
belítia ljet sjer það lynda í fyrstu,
en sleit sig svo lausa.
»Godfrey?« var það eina er hún
gat sagt. Frh.
jg RftDDiR ALMEMINGSg
Ríma
af »Fram«-bardaganum í níutíu er-
indum ort af »Jónmundi flokkleys-
ingja« kvað vera hlaupin af stokk-
unum og væntanleg fyrir aimenn-
ingssjónir mjög bráðlega.
Ríma þessi er víða »dýrt« kveð-
in og í mjög fornum stí! og frá-
sögnin lík og gerðist í rímum út
af hinum válegustu orrustum til
forna.
Ein höfuð bardagahetjan vegur
að »Jóni verkfræðing« með hvorlci
handhægara nje óverulegra vopni
en brúnni af Norðurá, en verk-
fræðingurinn bregður þá »Lotterí-
inu« á »axarskaft« og verst með
því vopni af mikilli hreysti. — Þá
eiga þeir herforingjarnir, »Claessen«
og »Haagensen« ógurleg vopna-
viðskifti og lýkur þeim svo, að
»Claessen« klýfur »Haagensen« í
herðar niður, o. s. frv.
Er það spá vor, að bæarmenn
muni keppast um að eignast rímu
þessa, verðið má og heita lágt, þ. e.
kr. 0,25, því í rímunni eru minnst
30 »dýrt« kveðnar vísur, en »dýrt«
kvcðin vísa virðist ekki ofmetin á
einn eyri, er því sann-nefnt gjaf-
verð á rímunni allri.
Vígiundur.
eru smíðaðir fljótt og
w vel hjá
^ f Birni Simonarsyni
gullsmið, Vallarstr. 4.
Íi
eru oftast til |fyrirliggjandi hjá
BirniJSímonarsyni gullsmið,
Vallarstræti 4.
Fóðurmjöl
sjerstakléga gott
fæst hjá
Tryggið líf yðar
í líísábyrgðarfjelaginu
Carentia.
Umboðsmaður
Ö. Gr. Eyjólfsson,
Austurstræti 3 (uppi).
Ferðavátrygging-
Duglega umboðsm. vantar.
1 ®—---------------------
Kína
lífs-elixír
fæst hjá
Jlic, 3\aYtiascm.
J.i imnwTmniwimnifiiiMWЗg—n^—■BBi
Brennt og malað
Kaffi
ódýrast og best í versl.
Ásgríms Eyþóissonar
Austurstræti 18.
Eftir
H. Rider Haggard.
---- Frh.
Hans Hátign nam stað frammi
fyrir Ríkarði bogabendi og tók til
máls:
»Ríkarður bogabendir!* mælti
konungur. »Aldrei hefur slík bog-
list sjest á Englandi, sem þín er,
aila þá tíð er vjer höfum setið hjer
á veldisstóli, og víst skal hún ekki
ólaunuð verða. Fje það, er þú lagð-
ir undir, skai verða goldið þjer af
fjehirði vorum. Og þar á ofan er
hjer gjöf Játvarðs Englakonungs,
vinar bogmannanna, er vjer von-
um að þjer þykki sæmdarauki og
ánægja að þiggja« — og að svo
mæltu tók konungur ofan silkiflos-
húfu sína, og tók úr henni gull-ör
setta rúbínum, er í hana var smeld,
og rjetti honum.
»Þakkir kann jeg yður miklar,
herra!« mælti Rlkki og skein út úr
honum þótti og gleði. »Jeg slcal
bera ör þessa meðau jeg lifi og
óska þess að hverjum fjandmanni
yöar, er sjer bana blika á höfði
mjer, verði hún tákn og fyrirboði
feigðar í nánd.«
»Eflaust fer svo og það áður en
á löngu líður,« mælti konungur,
»því vita skaltu það, Ríkarður, að
innan skamms snúum vjer stöfnum
til Frakklands, hversu sem á móti
blæs og þætti oss þá mikið við
l'£gja> að þú værir í för með oss.
Þess vegna tek jeg þig hjer með
í tölu bogmanna vorra og örva-
smiða og skipa þjer í bogmanna-
lífvörð vorn. Mun Græni Kobbi
vísa þjer á bústað og skýra þjer
frá skyldum þínum í þessari stöðu;
munuð þið reyna saman list ykkar
bráðlega, en hafa þá Frakka að
skotspónum.«
»Herra!« svaraði Rikki. »Takið
aftur ör yðar, því jeg get ekki
orðið við þessari ósk yðar!«
»Hvað er þetta, maður? Ert þú
frakkneskur maður?« spurði kon-
ungur reiðulegur mjög, því hann
var ekki vanur því, að neitað væri
sæmdarboðum hans.
»Aldrei sagði móðir mín mjer
það, herra, en þó veit jeg ekki
fullvissu hver faðir minn var. Jeg
held nú samt að frakkneskur hafi
hann ekki verið, því jeg hata það
íllþýði eins og hunda og rottur.
En jeg á góðan vin og húsbónda,
herra, og vil ekki skifta á honum
fyrir nokkurn annan, en — afsakið