Vísir - 20.11.1913, Blaðsíða 3

V I S I R
CymMína
Mn íagra.
----- Frh.
»Láttu hana vera hjer eftir! Hjer
er hennar staður, Marion!« sagði
hann.
Ungfrú Marion hneigði höfði og
leiddi Cymbelínu blíðlega til sætis.
»Vertu hjerna, góöa! Jeg ætla
að fara til föður þíns og vera yfir
honum í þinn stað!« sagði hún,
kyssti hana og fór út.
Hertoginn gat varla af borið að
horfa á raunasvip þeirra. Hann
sneri sjer undan, fór út og gekk
fram og aftur. Ennþá var roða-
glampi í loftinu frá brunarústunum
og hásar raddir hrópandi mann-
grúans heyrðust í næturkyrðinni við
og við. Logar gusu upp úr rúst-
unum öðru hverju.
Bradworthy lögmaður kom til
hans.
»Lík konunnar er fundið, náðugi
hertogi!* hvíslaði hann. — 'Það
er nærri því óskemt, — hún hlýíur
að hafa kafnað og líklega misst
strax meðvitundina svo dauðdagi
hennar hefur ekki orðið kvalafullur.
Svo hefur hún grafist undir því
fyrsta sem hrundi ofan í grunn.«
»En — en hann, — maðurinn?«
spurði hertoginn alvarlegur. Því
Bradworthy hafði þá sagt honum
alla söguna og einskis dulið hann.
Gamli maðurinn hristi höfuðið
»Það sjest ekki örmul eftir af
honum, seni ekki er heldur við að
búast«, svaraði lögm ður hátíðlegur
á svip. »Hann fjell með þakinu
og rjáfrinu og enn logar ákaflega
í rústunum. Nei, Arnold Ferrers
kemur ekki aftur il skila hvorki
lífs nje liðinn!«
»Og jarlssetrið nafnfræga er nú
öskuhrúga ein,« mælti hertoginn og
var þungt í huga. »Elsta og fegursta
herrasetrið í þessu landi. Það er
alþjóðartjón. Er það satt að fantur
þessi hafi kveikt í því?«
»Hann er dauður náðugi hertogi!«
sagði gamli maðurinn Iágt. »Já,
það er satt. Jeg talaði áðan við
þjón hans, sem játaði að hann hefði
sjeð hann kveikja með kertaljósi í
dyratjöldum; gat þjónninn ekki varn-
að honum þess, en hrópaði á hjálp
— var jDað þá um seinan, því
hann hafði þegar kveikt miklu víðar
á sama hátt. Hann hlýtur að hafa
verið vitskertur! Jeg man það nú,
er það er orðið um seinan, að það
var æðisgenginn slægðarsvipur í
auguni hans, þegar hann gekk út
úr stofunni. En þetta fer nú allt
á besta veg samt!«
»AHt á besta veg!« át hertoginn
forviða eftir.
»Já«, svaraði lögmaður alvarlega.
»Ef höllin hefði ekki brunnið til
kaldra kola, hefði Claude jarl af
af Bellmaire aldrei fengist til þess
að setjast hjer -að. Þetta fer allt
vel, náðugi hertogi! Við þessa
höll er í hugum fleiri manna, en
mínurn, tengdur langur glæpasögu-
bálkur, saga ójafnaðar og ranginda.
Vel er það, að höll þeirri er við
jörðu jafnað.
Frh.
Nærföt.
Utanyflrfót
Mjög miklu úr að veija af vönduðustu nærfðtum bæarins.
fyrir vjelamenn, að kalla óslííandi og mjög eftirspurð.
ágætu má þó enginn gleyma.
Allt þetta fæst með flinu alþekkta lága verði i
Vefnaðarvöt uversluninni ,Verðandi’.
, v s\anö\, vevla se^áav í
m. \ M. \ s\?d.
vauBsM^a.
Eftir
H. Rider Haggard.
VI.
Frh.
U Ö.
TOBAKSBUÐIN
býður sínum viðskiftamönnum stórt úrval af ágætum dönskum
og hollenskum vindlum, einnig vindlinga, rússneska,
tyrkneska, egyptska og ercska-
Verðið er þekkt fyrir að vera hið lægsta í borginni á öllum
okkar vörum.
Allar vindlategundir okkar seljast svo vel, að við þurfum ekki
að auglýsa neinn sjerstakan vindil eða vindling.
Ojörið ekki kaup á vindlum eða öðrum tóbaksvörum, áður en
þið hafið skoðað tegundirnar
á Laugav. 5,
j| Magdeborgar-Brunabótafjelag. |
Aðaliimboðsmenn á Islandi: 1
I
O. Johnson & Kaaber.
i Fallegustu likkisturnar fást
í| hjá mjer—altaf nægar birgð-
ir fyrirliggjandi — ennfr. lik-
Í klæði (einrtig úr silki) og lik-
kistuskraut.
Eyvindur Árnason. {.
Axa
haframjöl, áreiðanlega
besta haframjölið, sem
fæst í bænum, pundið á
15 aura í versl.
Von"
Lauerav. 55.
Þaö var aö nóni hins sama dags,
er Hugi og fjelagar hans riðu af
stað til Lundúnaborgar, að annar
hópur manna hjelt innreið sína í
Dúnvík. Fór' þar Jón lávarður frá
Kleifum og margir manna hans.
En þó var hvorki Játmundur Akkúr
nje nokkur hinna frakknesku föru-
nauta hans í þeirri för. Skap Jóns
lávarðs hafði aldrei gott veriö, því
þótt lífið virtist Ieika við hann, gerði
hann hverjum manni lífið leitt, er
nokkur mök átti viö hann. En sjaldan
hafði hann þó verið reiðari en þenn-
an dag, því nú var reiði hans blandin
sárri sorg vegna missis einkasonar
síns, er fallið hafði vegna þess að
hann vildi bjarga heiðri systur sinnar
og dóttur hans að áiiti þeirra beggja.
Þar á ofan bættist það, að ráða-
hagur sá, er hann vænti sjer mikillar
sæmdar af að tækist með þessum
glæsilega frakkneska lávarði og
Rögnu dóttur hans og virtist all-
álitiegur, var nú farinn út um þúfur
og þessi þóttamikla, geðríka Ragna
hafði flúið í helgan griðastað. Svo
var það og, að unnusti hennar, yngsti
kaupmannssonurinn, var riðinn til
Lundúna,sjálfsagt í einhverjum erind-
um, er ekki stóð nein heill af hvorki
lávarðinum nje fólki hans, svo blóð-
ug ættvíg voru óhjákvæmileg fyrir
aðgerðir hans miili hinna auðugu
Krossverja og allrar Kleifaættarinnar.
Samt var einn sætur dropi í þess-
um súra bikar lávarðarins. Nú von-
aði hann að Hugi og heljarkarlinn
hans, Grái-Rikki — þetta djöfulsins
afsprengi, er öllu landinu stóð stugg-
ur af og menn sögðu að væri óskil-
getinn ættingi Krossverja og gýgjar-
son — hlutu nú að vera báðir teknir
og drepnir af þeim, er sendir voru
á hæla þeim.
Jón lávarðurreið að klaustrinu og
barði ógurlega að eikidyrunum.
Hurð var opnuð þegar í stað og
sjera Andrjes Arnaldur lauk henni
upp sjálfur, stóð hann í dyrum ýgld-
ur mjög og úfinn; hjekk brandur
mikill við vinstri hlið hans og sá í
glitrandi riddarabrynju undir munka-
kápu hans.
»Hvert er erindi þitt, Jón Kleifa-
lávarður, er þú ber svo hrottalega
að dyrum þessa heilaga húss?« mælti
klerkur bvrstur miög'.