Vísir - 07.12.1913, Side 3

V 1 S I R
Þess er alvarlega krafist, að allir þeir, svo hjú sem húsbændur,
sem eiga ógoldið bæarsjóði aukaútsvar, lóðargjald, vatns-
skatt, sótaragjald, holræsagjald, barnaskólagjald,
salernagjald, erfðafestugjald, tíund, innlagningar-
kostnað á vatni, eða hvert annað gjaid sem er, sem greiðast á í
bæarsjóð, að greiða það tafarlaust, svo ekki þurfi að taka það
Iögtaki.
Bæargjal d ker i n n.
Den 15. Januar begynder
£oUevvet
sin nye Serie, hvori fölgende store
Gevinster skal udtrækkes.
Störste Gevinst í heldigste Tilfælde
gjj Fallegustu líkkisturnar fást H
éf hjá mjer—altaf nægar birgð- |
I ir fyrirliggjandi — ennfr. lik- p
p klæði (einnig úr silki) og lík- 1
i kistuskraut. . |
1 Eyvindur Árnason.
Jónas Gruðmundsson
löggiltur gaslagningamaður,
Laugaveg 33, sími 342.
Minnispeningar
grafnir og leturgröftur á aðra hluti,
ódýrast hjá
Jóni Sigmundssyni
gullsmið, Laugaveg 8.
Jarðir
fást leigðar og keyptar á Snæfells-
nesi. Sömul. tún og engjareitir
(slægjur), sporthlunnindi o. fl. fríð-
indi. Lysthafar fá upplýsingar hjá
Ól. Eirikssyni söðlasm. Vesturg. 26 B.
Frcs: 1 000 000 (En Million)
1 á 450 000 3 á 50 000
1 _ 250 000 2 - 40 000
1 _ 150 000 2 - 30 000
1 _ 100 000 2 - 20 000
1 _ 80 000 5 - 15 000
1 _ 70 000 10 - 10 000
1 _ 60 000 24 - 5 000
34 á 3 000 64 á 2 000
Til sölu
búðarlampi, gúttaperkastígvjel og
25 kr. mynd. Alt með hálfvirði
Afgr. v. á.
210 á 1 000 osv., ialt .
5 Millioner 175 Tusinde
Frcs.
faa 50 000 Lodder med 21 550
Gevinster og 8 Præmier.
Altsaa: Hvert 2. ^vinder.
Gevinsterne udbetales kontant.
Loddernes Pris for hver Klasse:
v, Lod.kr. 2,90 V* Lod. kr. 11,50
Vi
kr. 5,80 7i — kr. 22,50
For at undgaa Forsinkelse med
Fornyelse af Lodderne bedes Beta-
ling indsendt for 2 Klasser.
Adrs.
Austoriseret Kollektion.
Vendersgade 3. Köbenhavn.
heiðri sínum og verja sig bráðum
bana? Og er það rangt af mjer^
að neita að eiga snoppufríðan frakk-
neskan óþokka, þegar svo vill til
að jeg elska heiðarlegan mann?«
»Og má jeg spyrja þig, — er
jeg faðir þinn, stelpan þín, sem vog-
ar þjer að kasta mjer slíkum ókvæð-
isorðum í nasir?« öskraði Jón lá-
varður frávita af bræði. »Hvaða
rjett hefur þú til þess að synja því
gjaforði, er jeg ætla þjer, þótt þú
segist elska búðarloku frá Dúnvík?
Niður með þig á knje og bið þú
mig þegar í stað afsökunar, eða
jeg skal að öðrum kosti látaj flengja
þig eins og þú átt skilið.«
Nú varð reiðiglampinn í augum
Rögnu all ógurlegur.
»Fá mynði sá maður fyrir ferð-
ina, er dirfðist að leggja höndur á
mig,« mælti hún, hóf upp höfuðið
og stóð teinrjett og þreif til rýtingsins
í belti sínu. ,»Já, hann skyldi fá
fyrir ferðina og það enda þótt hann
væri faðir minn sjálfur. Horf þú
á mig, og dæm svo um, hvort .jeg
er þessleg að jeg láti ógna mjer.
Já, og áður en þú svarar, skalt þú
gæta þess, að hrópi jeg á hjálp,
á jeg þá að, er ekki munu draga
úr höggum sínum og rneðal þeirra
munt þú að minnsta kosti kannast
við einn, en það er Játvarður Eng-
lands konungur.«
Hún þagnaði.
»Hvaða djöfullegt samsæri hafið
þið nú gert gegn mjer?« spurði
Jón lávarður og lá við að honum
yrði ekki um sel. »Hvað þarf jeg
að óttast frá lávarði mínum og ljens-
herra, Englandskonungi?«
»Skjótt er það sagt, faðir! Þú
leggur lag þitt við og ætiar að
neyða mig til að giftasl þeim manni,
er þjer stafar stór hætta af, jafnvel
þótt þú ef til vill vitir það ekki, —
svo mikil hætta, að mig furðar
mjög, að hann skyldi þora að ríða
til fundar við Hans Hátign kon-
Verslunarskólinn.
Vísir flytur 4. þ. ni. umsögn eins
kennarans við Verslunarskólann um
ástandið þar og vill hann kasta
þar allri skuldinni á nemendur, en
ferst það svo ófimlega, að sannanir
hans verða einskis virði.
Hann byrjar með því, að lýsa
yfir að hann og aðrir núverandi og
einnig fyrverandi kennarar skólans
hafi aldrei orðið neinnar óánægju
varir með skólastjórn Ólafs G. Ey-
ólfssonar. Með því hyggst hann að
sanna, að hún hafi ekki verið til,
en það er engin sönnun, þó kenn-
arar hafi ekki orðið hennar varir,
því þeir eiga mjög sjaldan tal við
nemendur nema um þau mál, sem
lúta að kennslu þeirra. Það er því
líkast sem flestir kennararnir forðist,
að minnast við nemendur á nokk-
uð það, sem snertir skólann eða
stjórn hans, cg er því eðlilegt þó
nemendur hafi eigi farið að hlaupa
með svona mál til þeirra.
Með prófunum vill kennari sanna,
að kennslan hafi verið góð, og er
það eðlilegt að hann verði að grípa
til þeirra úrræða, þar sem hann að
líkindum hefur aldrei verið í kennslu-
stund hjá Ó. G. E.
Um sumar af ástæðunum segist
hann ekki vilja fara mörgum orð-
um, en beinir því að íslenskum
kennurum yfirleitt, að þeir reyki
eða viðhafi ljót orð í kennslustund-
um, en æskilegt væri að ker.nari
þessi vildi nota fróðleik sinn til
þess, að benda á nöfn þeirra sem
það gera. Sje þetta rjett hermt hjá
kennara, þá væri full ástæða til að
fræðslumálastjórn landsins tæki það
mál til rækilegrar íhugunar, og
sennilegt er að kennarar hjer á
landi sjeu ekki neitt þakklátir stjett-
arbróður sínum fyrir þessa aðdróttun.
Þá þykir kennara það býsn mikil,
að nemendur skyldu einhverntíma
kvarta í fyrsta sinni, en benda mætti
honum á máltækið, ef hann skyldi
ekki muna það: »Að einu sinni
verður allt fyrst.«
Að ráða bót á því sem ábóta-
vant er í skólanum ielur, hann
heimskulegt(!), hrottalegt(!)ogháska-
Iegt(!) tiltæki, og verða þar að lík-
indum fáir sammála honum. Með
jafn-miklum rjetti mætti segja, að
það hafi verið heimskulegt, hrotta-
legt og háskalegt af honum, að
hafa fengist við kennslu, því í raun
og veru er kennsla það, að bæta
úr því sem ábótavant er.
Að síðustu lýsir hann því yfir
að hann sjálfur ásamt öllum öðr-
um kennurum láti af kennslu, ef
slíku óhappaverki(H!) yrði komið í
framkvæmd, og virðist halda að
þann skaða verði ómögulegt að
bæta.
En hvað sem öllu þessu líöur,
þá hefur þessi kennari ásamt fleiri
kennurum skólans, blandað sjer inn
í mál, sem þeir gátu algerlega leitt
hjá sjer, og sem þeim í raun og
veru kom ekki við, og hefðu átt
sjálfra sín vegna að láta afskifta-
laust.
Nemandi.
Eftir
H. Rider Haggard.
----- Frh.
»Faðir minn!« hóf hún máls.
»Jeg heyrði að þú værir sjúkur og
mamma! —«
»Já,« greip hann fram í, »Sjúkur
er jeg, — sjúkur mjög hjerna,*
og hann benti á hjartað í sjer.
»Þarna er það, sem sorgin leitar á.
Einmana er jeg lika, síðan þú og
þessi fjelagi þinn lögðuð einkason
minn í gröfina, — í ána ískalda, -
myrtuð rjetta vini mína og Ijetuð
þá hverfa blóðuga burt úr húsi
mínu.«
Ragna hafði búist við því, að
finna föður sinn aðfram kominn
fyrir dauðans dyrum, og albúin
þess að sættast við hann og biðja
hann afsökunar nokkurrar. En við
heiftarmál þessi var sem eldur brynni
úr augum hennar og hún varð bál-
reið, því hún var uppstökk að eðl-
isfari.
»Þú veist gerla sjálfur að nú fer
þú með ósannindi,* mælti hún
*Þú og Frakkar þínir ætluðu að
bræla okkur inni í mýrinni, sem
melrakka í greni. Jón bróðir minn
barði Huga frá Krossi eins og
hund og kastaði að honum illyrð-
um, sem jafnvel argasti þræll hefði
ekki getað þolað bótalaust og því
síður sá, er göfgari er öllu en við
erum. Og þó var hitt meira, að
hann gaf honum líf einu sinni, og
Grái-Rikki, er barðist einn við of-
urefli, gerði ekki annað en nota list
sína og fimleik til þess að bjarga
okkur. Er það þá morð að bjarga
unginn. Svo er nú það, — þú ert
veikur og jeg er reið, svo við erum
eins og tinna og stál, er logi má
verða, þegar því slær saman, og má
vera að eldursá brenni okkur bæði.«
Frh.
Violanta.
(Framhald af Cymbelínu.)
---- Frh.
Hertoginn spurði eftir greifan-
um. Kvað þjónninn hann vera heima,
og tók við nafnseðli hertogans, fór
inn með hann og kom aftur að
vörmu spori og bað hertogann koma
með sjer til greifans.
Hertoginn gekk eftir löngum gangi
og í honum miðjum lauk þjónninn
upp hurð, hneigði sig og bað her-
togann ganga inn.
Þar sat Antonio greifi við lítið
borð og las í bók reykjandi í skorn-
um hægindastól. Herbergið var
fremur lítið, dráttmyndir nokkrar
Mikið af nýum vörum »^o o Vef"»rðs^öru-
komið með s!s Botuía til Í9U. UU. ingóushíiu.