Vísir - 28.12.1913, Qupperneq 2

V (j I R
fá ekki betri gjaflr. en hinar ágætu mynda-
bækur og sögubækur með nsyndum frá
Bókaverslun Sigfúsar Eymundssonar.
Gufuskipafjelagið
Fyrstu ferðursumi 1914 verður hagað þartnig:
STERLSMG frá Kaupmannahöfíi 16. janúar um
Leifh til Vestmanneya, Reykjavíkur, Stykkishólms
og FSateyar. A að fara hjeðan 2. febrúar um Leith
fii Kaupmannahafnar.
ðhSGOLF frá Kaupmannahöfn 13. janúar um
Leith til Austur- og Norðurlandsins og fer svo frá
Norðurlandinu beint til Kaupmannahafnar.
SIMI 281.
SIMI 281.
hafa birgðir af ýmsum vörum fil heildsöiu handa
þar á meðal:
sonar þjóðlegur leikur, byggður á
sögulegum grundvelli, sem gjörir
það aðgengilegt bæði fyrir lesend-
ur og leikendur.
Mjer finnst.að höfundurinn með
leikriti þessu hafi hafið nýtt tímabil
í sögu leiklistarinnar hjer á landi,
og að allir, er bera íslenska leiklist
fyrir brjósti, hljóti að dást að, hve
vel honum hefur tekisl að sameina
í eina »harmoniska« heild alit, sem
íslenskt leikrit getur gefið á sínu nú-
verandi stígi og líka það, sem allir
geta skilið og haft ánægju af að horfa á.
Þetta er svo mikið vandaverk og
sýnir svo djúpan skilning á hlut-
verki því, sem skáldið hefur tekist
á hendur, 'að mjer finnst að þrátt
fyrir, að vjer eigum marga góða
sögu eftir Einar Hjörleifsson, þá
hefur hann hjer sýnt þá yfirburði,
sem gjöra hann að sönnu þjóð-
skáldi í orðsins besta skilningi.
íslensk leiklist getur ekki orðið
til, fyr en vjer eigum íslensk leik-
rit, og vonandi, að Einar Hjör-
leifsson láti ekki hjer við sitja, fyrst
honum hefur tekist svo aðdáanlega
vel hið fyrsta.
Leikurinn snýst aðallega um við-
ureign Ljenharðs fógeta og Torfa í
Klofa, uppreisn íslenskrar alþýðu
gegn dönsku ofbeldi. Efnið snertir
því innstu taugar þjóðarinnar, en
innan um ryskingar og ránsferðir
fljettar höfundurinn yndislega ástar-
sögu, sögu Guðnýar Ingólfsdóttur
frá Selfossi, sem er svo töfrandi að
hún jafnvel sigrar Ljenharð fógeta.
Með sníld tekst höfundinum að
tengja saman viðburðina svo, að
þeir í 4. þætti ná því hámarki, sem
þsrf til þess að endir verði bundin
á þá.
Að vissu leyti er 4. þáttur hið
skáldlegasta í leikritinu, ekki einungis
vegna kvæðanna, setn þar eru sungin,
heldur einnig af því að þar kemur
fram hjá Ljenharði ýmislegt, sem
ósjálfrátt minnirá heimsfræga drama-
tíska persónu, Don juan, og hjá
ungu stúlkunni ýmislegt, sem tninnir
á lítinn fugl lokaðan inni í búri
hjá hauki.
Eftir »spenninginn« í 4. þætti
finnst manni 5. þáttur dálítið spakur,
lognið kemur of fljótt á efttir storm-
inum, og það er eins og líflát Ljen-
harðs hafi engin áhrif á mótstöðu-
menn hans.
Allsstaðar eru samtökin eðlileg
og blátt áfram og hvergi er einu
einasta orði ofaukið. — Yfir höfuð
hefur allt leikritið yfir sjer þann
látleysisblæ, sem einungis góð skáld-
rit hafa.
Um leikinn skal jeg vera stuttorð-
Jeg hefi þegar tekið það fram, að
íslenskir leikarar leiki betur íslensk
rit en útlend.
Og þó að alltaf megi eitthvað
að öllu finna, ekki síst að leik, þá
má yfirleitt segja að vel, hafi verið
leikið og allur útbúnaður vandaður
og smekklegur, þ.ó ef til vill nokkuð
mikið hafi verið borið í búningana,
en það er afsakanlegt og hefur alls-
staðar átt sjer stað.
4. þátturinn naut sín ekki fylli-
lega margra hluta vegna, en einkum
var söngnum mjög mikið ábótavant
og var söngvinum fremur að raun en
ánægju. Th. F.
Kaffi (baunir og export),
Melís (heilan og mulimn),
Cacao,
Ávexti (ferska og niðursoðna),
Sveskjur,
Döðlur,
Fíkjur,
„Caramels",
Átsúkkulaði (Nestles),
Vindla,
Vindlinga (Three Castles),
Plötutóbak,
Osta (Mysu, Eidam & Gouda),
Víkingmjólk,
Kex.
Ma • stykkjum),
Sago,
Hrísgrjón (2 tegundir),
Hveíti (6' tegundir),
i mjöl,
Baunir,
tímanlega.
Östlundsprentsmiðja.
Bankabygg,
Bankabyggsmjöl,
Hænsnabygg,
Hafra,
Fóðurtegundir (ýmiskonar),
þakjárn,
Saum (ýmiskonar),
Dósablikk,
Cement,
Baðlyf,
Umbúðapappir & poka,
Tvíritunar-bækur,
Eldspítur,
þvottasóda,
Kerti (ýmiskonar),
Sápur (ýmiskonar),
Leirvörur,
Leirrör,
Ritvjelar,
Peningaskápur,
o. fi. o. fl.
Magnús Sigurðsson
Yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Kirkjustrœti 8.
Venjulega heima kl. 10—11.
Samsöngur Fóstbræðra,
Eins og mörgum er kunnugt,
mynduðu fjórir ungir og efnilegir
söngmenn þessa bæar söngfjelag
fyrir nokkrum árum, er þeir nefndu
»Fóstbræður«, en þeir eru:
Einar Indriðason, bankaritari
(1. Tenor);
Jón Halldórsson, bankaritari
(2. Tenor);
Viggo Björnsson, bankaritari
(1. Bas),
og Pjetur Halldórsson, bóksali
(2. Bas).
Þeir hafa æft fjölda mörg lög
og skemmt bæarbúum með söng
sínum, oftast í góðgerðaskyni fyrir
ýms líknar- og góðgerða-fjelög
bæarins, og hafa þegar fengið gott
orð á sig, ekki einungis fyrir söng
sinn, sem telja má mjög góðan,
heldur og fyrir val sitt á lögum
þeim, er þeir syngja, enda eru þeir
meðal fremstu manna bæarins að
smekkvísi og sönghæfileikum. Það
eru því jafnan gleðitíðindi, þegar
þess heyrist getið að Fóstbræðnr
ætli að láta til sín heyra opinber-
lega.
Nú ljetu þeir — eftir all-Ianga
þögn — til sín heyra í fyrrakvöld; að-
sóknin var sæmileg, en þó eigi
eins mikil og vænta mátti; leikirnir
í Iðnó, Good-Templarahúsinu og
kvikmyndahúsunum liafa eflaust
átt nokkurn þátt í því.
Áður en jeg læt uppi álit mitt
um þennar. samsöng Fóstbræðra,
vil jeg geta þess, að jeg hefi látið
söngmenn bæarins að mestu hlut-
lausa hingaðtil, jafnvel þó mjer oft
hafi fundist ástæða til að seg’ja
eitthvað um þá og stundum annað,
en það sem sagt hefur verið, og er
orsökin til þessa aðallega sú, að
mig hefur stundum væmt við ýmsu,
sem um þá hefur verið ritað í
blöðin: Það lofað og skjallað úr
hófi fram, sem enga eða þá mjög
litla viðurkenningu hefur átt skilið,
enda veit jeg nokkur dæmi þess,
að ýmsir þeir, er um þá hafa ritað,
hafa alls ekki tekið það upp hjá
sjálfum sjer, eða fundið hvöt hjá
sjer til að dæma um list þeirra,
heldur hafa aðstandendur söng-
mannanna sjálfra, vinir þeirra
eða venslamenn þrábeðið menn »að
skrifa nú eitthvað fallegU um þá.
Úr þessu hefur orðið ýmiskonar
kaupskapur, eða að minnsta kosti
»meðmæli« til bitlinga og jafnvel
verslunar með hljóðfæri og nótna-
bækur. Af þessu leiðir eðlilega það,
að listin nýtur sín ekki sem list.
Henni er misboðið á herfilegasta
hátt með slíku meðmæla bralli;
söngmenn og þeir, sem á hljóðfæri
leika, fá eriga hvöt til að vanda sig
og taka framförum (þessir alfull-
komnu »snillingar«) og það er eins
og þeir geri sjer minna far um að
fást við framfaratilraunirnar, því
fremur sem þeir vita, að dómarnir
um þá eru alls eigi felldir til að
sýna almennirigi rjettu hliðina, held-
ur jafnvel hina gagnstæðu, að til
þessara dóma eru oft valdir þeir
menn, sem annaðhvort ekkert eða
mjög lítið vit hafa á sönglist eða
gersneiddireruöllumsmekk í þvíefni,
að þessir dómar eru þegar búnir