Vísir - 29.12.1913, Blaðsíða 3

V 1 S 1 R
0£
D
O
z
<
Cl
D
<
*
Z
Z
D
CD
0£
UJ
>
VERSLUNIN
KAUPANGUR
Lindargöíu 41,
selur góðar vörur ódýrara, en aðrir, t. d.:
Kaffi, óbrennt..................pd 78 au.
Melís í kössum.................— 23 —
Kandís í kössum ...............— 25 —
Rúsínur........................— 25 —
Jólahveitið góða . . . , . - 12-13 -
Haframjöl......................— 15 —
Hrísgrjón......................— 15 —
Malaðan maís í sekkjum (126 pd.) kr. 9,50
Heilan maís í sekkjum (126 pd.) kr. 9,25
Sykursaltað sauðakjöt . . au. . . pd. 32
Stumpar allskonar.............kr. 1,40
Skófatnað allskonar, einkum handa
börnum sterkari en annarsstaðar. Til-
búinn fatnaður seldur með 25% af-
9
slætti. Alnavara seld með 20% afslætti.
Ýmsar nýársgjafir ódýrar og fallegar. Alls-
konar barnaleikföng o. m. fl.
OJ
ss
m
s*6

©f
<3
P*
&
cP
Besta og stærsta
nýársgföfín
er
INGÓLFSHÚSIÐ.
það var metið 19. þ. m. af 3 dómkvöddum mönnum til pen-
ingaverðs á
10572 krónur.
Dráttur um húsið fer fram á bæarþingsstofunni 2. janúar 1914
kl. 10 árdegis.
Nokkrir lotteríseðlar eru enn óseldir.
Tækifærið er nú að gefa vini sínum bestu nýársgjöfina með því
að kaupa lotteríseðil fyrir tvær krónur.
Lotteríseðlar fást hjá dagblaða-drengjum, hjá bóksölum og
Ingólfsnefndinni.
Smíðið, meðan járnið er heitt.
10572 krónur fyrir tvær krónur.
Býður nokkur betur?
DAILY MAIL YEAR BOOK1914.
Stærð: 300 blaðsíður. Verð: 45 aurar.
Verulega góð bók. Fæst í afgreiðslu Ingólfs, 3. Austurstræti.
Violanta.
(Framhald af Cymbelínu.)
— Frh.
»En jeg er varnarlaus —
»Hjer er týgilknífur lítill, er jeg
gef þjer, — hann getur þú falið
milli klæða og svo líst mjer á þig,
sem þú munir ekki árennileg þótt
ung sjert, ef sýna skal þjer nær-
göngli nokkra. En ekki skaltu beita
þessu vopni, nema líf þitt og heið-
ur sje að verja í ýtrustu nauðsyn.«
Violanta tók við knífnum. Það
var rýtingur lítill og bitur, skraut-
legur mjög og skaftið sett steinum.
— Þann dag hresstist Violanta
vel, Giovanna sat oftast inni hjá
henni og enginn annar kom þar
inn. Um nóttina svaf hún vært
og hress var hún að morgni. Stóð
hún á fætur, snæddi og leið furðu
vel, þótt órótt væri henni innan-
brjósts. Giovanna kom inn til henn-
ar viö og við.
Um nónbilið var hún ein inni.
Hún hcyrði mannamál úti fyrir
á ganginum. Heyrði hún að Gio-
vanna var að tala við einhvern, —
færðist hljóðið nær stofudyrum
hennar. Violanta gekk hljóðlega
að hurðinni og hlustaði. Hún heyrði
að Giovanna reyndi að tala hljótt,
en var þó all byrst í svörum og
hávær. ,
»Þjer þorið þó ekki að rengja
TO'g, — þorið þjer það?« sagði
hún fyrir utan. »Stúlkan er veik
og jeg hleypi engum inn til henn-
ar fyrri en hún frískast!«
Violanta heyrði ekki hverju svar-
að var.
»Nei, Bonticelli! Hjer er jeg
húsmóðir!« sagði Giovannna enn-
fremur. »Ráð yðar eru ágæt, meðalið
ágætt, en jeg er hjúkrunarkona, sem
kann með að fara, — ykkur er
best að skifta ykkur ekkert af henni
meðan jeg gef ekki leyfi til; —
þekkið þjer ekki hana Giovönnu? —
Nú, jæja, þá er best að halda sjer
í skefjum. Snáfið þjer ofan! — þjer
hafið þar nóg til að skemmta yður
við fyrst — þangað til —«
Violanta heyrði ávæning af ein-
hverju stímabraki, hún heyrði karl-
mann hreyta úr sjer blótsyrði og
svo var þotið burt — út og ofan
stiga. Hún vissi að Giovanna stóð
um stund við hurðina, svo var lykli
snúið í skráargatinu og tekinn'úr.
Giovanna fór líka ofan.
Violanta var lokuö inni.
Hrollur fór um hana, en hún
vissi að það var Giovanna, sem
læst hafði hurðinni og hún treysti
henni. Frh.
Eftir
H. Rider Haggard.
------ Frh.
»Ekki bíð jég«, svaraði Hugi.
»Skipun konungs er ekki frekar íil
borgarstjórans en til mín. Jeg fæ
hana í hendur skrifara hans og fu!i-
trúa og er henni þá löglega skilað,
og nú fer jeg þegar í stað til Kleifa
í Blíðuborg með hverjum þeim, er
vill fylgja'mjer, ella fer jeg aleinn
míns liðs. Kom þú, Rikki, því nú
Iíður að nótt og tíminn er naumur.«
Faðir hans reyndi nú að telja
hann af þeirri för, en Hugi skeytti
því engu, því óttinn rak hanti á-
fram. Svo fóru leikar að heill hóp-
ur þeirra, þrettán saman, þar á
meðal menn Goðfreðs frá Krossi,
riðu yfir heiðina til Blíðuborgar.
En af því að hestar þeirra Huga
voru þreyttir mjög, gátu þeir ekki ;
riðið eins hratt og þeir vildu.
Það var um sólsetur að þeir riðu
upp hæðadrög þau, er liggja að
Kleifamanna-höll og voru þar skóg-
ar að á alla vegu.
»Vígisbrúin er niðri yfir síkinu,
guði sje lof,« mælti Andrjes klerkur.
»Sjer þar, að ekki hafa þeir búist
viö áhlaupi. En hræddur er jeg um,
sonur, að frakkneski fugíinn sje
floginn.«
»Vjer komumst skjótt að raun
um það,« svaraði Hugi. »Stígum
nú allir af baki og fylgið mjer.«
Þeir hlýddu því og var þó sum-
um um og ó, er þekktu skaplyndi
Jóns lávarðs. Tveir urðu eftir til
að gæta hesta þeirra. Fóru þeir
nú yfir brúna, en þ&tti kynlegt mjög
hve undarlega hljótt var og eins
og eyði yfir höllinni. Þeir komu
nú í útgarðinn, — var þar bæn-
hús við hann öðrumegin, en engan
mann sáu þeir enn. Rikki klappaði
á öxl Huga og benti upp í glugga
einn á bænhúsinu, er Iá í skugga;
kom þaðan birta nokkur dauf, eins
og kertaljós loguöu þar inni á
altari.
«Hjer hygg jeg að verið sje að
halda jarðarför,» hvíslaöi hann, »og
mun þar hallarfólkið allt vera sam-
ankomið.«
Huga brá. Ekki var óhugsandi
að verið væri nú að jarðsyngja
Rögnu hans? En sjera Andrjes Arn-
aldur tók eftir svipbrigðum hans
og mælti:
»Nei, nei, —Jón lávarður var sjúk-
ur. Við skulum koma og sjá!«
Bænhúsdyrnar voru opnar og
þeir gengu inn svo hljóðlega sem
þeim var unnt. Húsið var lítið og
troðfullt af fólki. Þeir gáfu fólk-
inu engan gaum, því við síðustu
geisla kveldsólarinnar, er skein inn
um gluggann sáu þeir sjón þá, er
greip alla athygli þeirra.
Þar stóð klerkur fyrir altari, er
Ijós brann á og var að byrja að
blessa yfir karl og konu, er krupu
frammi fyrir honum. Brúðurin var
í rauðri skikkju, er hrafnsvart hárið
fjell niður á. Hún hallaðist all-
örðugt að grátunum, eins og kona
sem er að detta út af sofandi eða
í yfirliði eða frá sjer numin í bæn.
Það var Ragna Rauðskikkja og
engin önnur!
Við hlið hennar kraup riddari
í glitrandi herklæðum, grá fyrir járn-
um frá hvirfli til ilja. Rjett hjá