Vísir - 23.01.1914, Blaðsíða 2

V I S I R
Sprengikúlum kastað í
Leeds.
Verkfall hefur verið í Leeds á
Englandi undanfarið og einn dag-
inn í vikunni eftir nýárið var tveim
sprengikúlum varpað að húsum þar
og annari þeirra að rafmagnsstöð-
inni. Varð þó minna af en lil var
ætlast, tveir menn særðust og gat
kom á lVa þuml. þykka hurð.
Gluggar brotnuðu mjög margir.
Talið er að dynamit hafi verið not-
að í sprengikúlurnar og muni til-
ræði þetta standa í sambandi við
verkfallið, en ekkert hefur enn
komist upp, hver valdur sje að
verkinu.
Jarðskjálfiar á
Grikklandi.
Afarharðir jarðskjálftar urðu
um áramótin í Elis-hjeraði og
á Pelopsskaga, er ollu geysimiklu
eignaíjóni og húsahruni.
Gömul kona.
í kofa nokkrum í Elstead í
Surrey á Englandi býr ekkja eft-
ir bónda þar, frú Stovold, sem er
fædd 1813, tveim árum fyrir or-
ustuna við Waterloo, þar sem
Napoleon beið síðasta ósigurinn
mikla. Hún á 5 börn, eitt þeirra
er 76 ára, 17 barnabörn og yfir
40 barnabarnabörn. Sjálf er hún
við góða heilsu.
Koss dauðans.
Móðir litils drengs, Johtis Bas-
ham, er var 5 ára gamall, hafði
Jegið lengi sjúk, og er hún kom
heim núna um nýársleytið, hljóp
drengurinn ofan stigann og niður
í eldhúsið til að fagna henni,
Hljóp upp um hálsin á henni og
kyssti hana, en rak um leið hönd-
ina í skaftpott með sjóðandi
súpu í, velti honum um og súp-
an heltist um herðar honum og
brjóst, svo hann dó af bruna-
sárum rjett á eftir.
Líkfylgd með tómri kistu.
Mikill undirbúningur var ný-
verið undir jarðarför Signor Al-
phonse Arena, höfðingja mikils
í Neapel, er dó þar í sjúkrahúsi
fyrir ólæknandi menn. En á síð-
ustu stundu Ijetu yfirvöldinn ætt-
ingja hans vita, að Signor Arena
hefði dáið úr vatnsfælni (hydro-
phobia) og yrði lík hans ekki
jarðað fyrri en það hefði verið
krufið. Nú voru gestir komnir
þúsundum saman til þess að
heiðra útför mannsins7og til þess
að gera þá ekki afturreka, rjeðu
ættingjarnir af, að halda þessu
leyndu, og var tóm likkistan,
hulin blómsveigum, borin til
grafar með fríðu föruneyti, sökkt
niður í gröfina, molduð og allir
útfararsiðir viðhafðir, eins og
hinn framliðni væri í henni.
brúkaðar íslenskarsögu-og ljóða-
bækur, ennfremur orðabækur:
ensk-ísl,. ísl.-ensk og dansk-ísl.
Hallgr. Tómasson
Laugavegi 55.
IJR *AGKLEFdALL.‘
Eftir Albert Engström.
---- Frh.
Jarðvegurinn er gljúpur og
volgur, og milli hólanna sukkum
við æ dýpra í, því lengra sem við
áræddum inn í dalinn. Við fór-
um gætilega, reyndum fyrir okk-
ur með keyrinu við hvert skref.
Svona-nú! Jeg sökk í upp að
hnjám, settist, velti mjer flötum,
til þess að sökkva ekki inn að
miðdepli jarðarinnar. Jeg hafði
stígið í flag af gullglitrandi brenni-
steini. Kalla Daníel þótti betri
krókur en kelda — meira að
segja stór krókur, Wulfif hljóp
yfir ofurlítið op á brennisteins-
hver, sökk einnig í upp að hnjám,
en bjargaði sjer með því að kasta
sjer flötum áfram. þetta var víst
til að sýna ^okkur, að við ættum
að fara enn þá varlegar.
Jeg lagði eyrað að opi einu,
þar sem jörðin bljes út angri
sínu. það var alveg eins að
heyra og í Vesúvíusi, er jeg var
þar 1894. það var eins og
þar langt niðri væri vjel að
andafrásjer: Shvu! Shvu! Shvu!
það stynur, þýtur og bylur í þessu
og stundum kippir maður höfð-
inu dálítið snögt frá gula opinu.
það er ekki gott að vital Hjer
getur verið hægt að fá ærlega ,,á
’ann“, eða að minnsta kosti verða
fýrir óþægilegu ati — svo mikið
er hægt að skilja, er maður sjer
og heyrir hið magnþrungna starf
undir fótum sínum og alit í kring.
Flestir þeirra, er ritað hafa um
Hlíðarnámur, hafa nefnt Inferno
Dantes í sambandi við þær. Og
nú geri jeg það einnig; því
sumar af teikningum Doré’s við
þetta rit Dantes minna verulega
á þetta landsvæði. Væri ekki
vel til fallið, að setja hjer á stofn
sjerstakan skóla fyrir prestaefni,
til þess að þeir geti aukið þekk-
ingu sína, svo að haldi komi, og
þurfi ekki eins mikið á fimbul-
fambi að halda, er þeir á síðan
fara að lýsa eilífu kvölunum fyrir
mönnum?
Einmitt nú, þegar jeg er að
ritaumþetta heimahjá mjer,tek jeg
upp brennisteinsmola frá Hlíðar-
námum og kveiki í honum. Undir
eins kemur myndin af þessu
myndarlega jarðneska helvíti fram
í huga mínum, Námufjall með
sinn skærgula lit og Hverfjall
með sína fögru og alvöru-
þrungnu drætti.
En það fer að verða ógerlegt
að þola loftið hjer. Manni finnst
eins og lungun sjeu orðin brenni-
steind, og maður heldur að nefnið
sje farið að gulna. Við fálmum
okkur því fram til hesta okkar
aftur, og leggjum af stað til
Reykjahlíðar sama veg og við
komum. Nú höfðum við betra
tækifæri til að athuga hraunið,
sem er milli Námafjalls og bæ-
arins. Á leiðinni hingað höfðum
við horft meira framávið og uppá-
við en niöurávið. Frh.
Jónas Guðmundsson, löggilt-
ur gaslagningamaður, Laugavegi
33. Sími 342.
KJOTFARS og KJO
í smákaupum er ávalt til sölu
í niðursuðuverksmiðjunni.
Sími 447.
í dag fæst riSKIFAES,
Ungur kvennmaður,
sem er vel fær í reikningi og skrifar góða hönd, getur fengið slöðu við
stærri verslun.
Brjef með eiginhandarskrift, merkt:
„Skrifslofa",
sendist afgreiðslu Vísis.
Violanta.
Framhald af Cymbelínu.)
---- Frh.
De Morgant færði sig nær greif-
anum og hlýddi á með ákefð, eins
og hann ætlaði að gleypa hvert
orð.
— »En það er líka launung,
er farið er mjög leynt með. Hann
kvað hafa orðið ástfanginn af ein-
hverri ungri aðalsmannsdóttur fiá
Bretlandi, er hvarf skyndilega í París,
þegar jeg var þar fyrir skemmstu.
Hvarf hennar fór ekki hátt, en grun-
ur Ijek á, að hún hefði fyrirfarið
sjer út af ástmála-vonbrigðum ein-
hverjum. En við hvarf ungmeyar-
innar snjerist hugur de Vancours
allur frá stjórnmálanáminu og hann
| telur föður sínum trú um, að stúlk-
| an hafi verið numin á brott og
\ heldur því fram, að hún hafi farið
Sj hingað til Ítalíu, — jafnvel sje í
! þessari borg. Þessi fluga stendur
svo föst í heila hans, að hann kvað
hafa tekið sjer ferð á hendur til
þess, að elta þessa stúlku og heimta
, stjórnaraðstoð og jeg veit ekki hvaö,
til þess að finna hana. Einhver hálf-
vitlaus piparmey, er með stúlkunni
var, þegar hún hvarf, kvað líka
espa hann upp og styrkja hann í
þessari vitleysu.«
»Þetta er sorglegt að heyra,«
'■ mælti ræðismaður. »En hvað getur
1 þetta komið bófafjelaginu við?«
»Uss! Þær hafa nefið ofaní öllu,
þessar bölvaðar rauðglyrnur! Nú,
jeg he!d það geti svo sem skeð, að
þessir þrjótar hafi líka stolið stelp-
unni, — til útlausnar, ef hún er
rík, til dæmis. — Annað eins hef-
ur nú heyrst. En í París var það
víst opinbert leyndarmál, að hún
væri dáin með þeim hætti, er jeg
gat um.«
»Þetta eru mjer mjög mikilsverð-
ar upplýsingar, herra greifi, og jeg
þakka yður sem best! — Jeg sje af
þessu, að best er að hafa að engu
það, sem René de Vancour kann að
fara fram á og reyna að smeygja sjer
út úr því. En væri ekki þörf á,
að hafa gætur á honum, fyrst viti
hans er svo sorglega komið?«
»Jeg hygg ekki. Hann er ekki
óður, — hefur aðeins lausa skrúfu,
sem maður segir, bítur sig fast í
einhverja ranga hugmynd og vill
ekki af henni láta. Jeg vil ráða
yður til, að Iáta ekki á því bera
fyrst um sinn, að þjer vitið að
nokkuð sje honum ósjálfrátt. Og
mjög væri varhugavert, að fara að
hneppa hann inni.«
»Jeg skil það, jeg skil það, herra
greifi! — Það verður snjallast að
fara að öllu sem hljóðlegast og
ekki láta á neinu bera.c
»Já, og auðvitað gera ekkert í
nafni stjórnarinnar, — aðhafast ekk-
ert sem ræðismaður, hvað sem fyr-
ir kann að koma. Eins og þjer
sjáið getur maður, sem ekki er —
já, ekki er með öllum mjalla, tekið
upp á ýmsu, sem gæti komið op-
inberum embættismanni í slæma
klípu, og dottið margt í hug, sem
ekki væri gott að trúa eða byggja á.«
»Auðvitað, herra greifi! Hafið
mínar bestu þakkir fyrir aðstoð yð-
ar og ráð, og feginn vii jeg eiga
yður að!«
»Ekkert að þakka! Mín er ánægj-
an, kæri herra barón!*
Að því búnu kvaddi ræðismaður
Rubeoli greifa, sem fylgdi honum
út til vagns með hneigingum og
beygingum.
De Morgant ók nú heim til sín
og þóttist hafa gert góða ferð. En
sá sem glotti íbygginn var Rubeoli
greifi,'er hann lokaði hurðinni.
Frh.