Vísir - 18.02.1914, Page 3

V í S 1 R
En svona er * því nú varið um
°ss, þessa Adams syni, *að allir
trum vjer menn«, eins og mál-
tækið segir.
Niðurstöðu meiri bluta nefndar-
mnar (4 nefndarmannanna) um
bankarannsóknina, þóttust menn
ekki fá sjeða aðra en þá, sem felst í
áliti hennar um innsetning gæslu-
stjóra efri deildar (Alþ.tíð. 19n ^
bls. 312-318). Og í raunogveru
fór ekki nefndin þar því fram, að
bankarannsókninni annarsyrði rask-
l , eða vc,tug' virt, eða að
bankarannsóknin hefði verið alls-
kostar óþörf og allsendis órjettmæt.
Og ekki sýnist meiri hluti nefnd-
arinnar fara framar um þetta efni
1 xAgripsskýrslu« sinni .(Alþ.tíð.
1911. A, þgsk. 964), sem var þó
eins og lyktaorð hennar í því máli.
Þar var eins og aðalverkefni nefnd-
arinnar, bankamálsrannsóknin, væri
sokkið í aukaatriðum, er sennilega
bafa átt að felast í þessn: »m. m«.
Það var ef til vill nærri líkast því
sumra dómi, sem bankarann-
sóknin væri þar oröin að lítilmót-
tegn skriðlús á símamálinu, silfur-
bergsmálinu, viðskiftaráðunautnum
°g Thore-málinu. Því var það, að
ekki alifáir litu svo á, sem sjálfri
bankamálsrannsókninni hefði verið
lítið eitt lengra komið um undir-
stöðuatriðin, ástand og hag Lands-
bankans, þá er rannsóknatnefnd
efri deildar lauk starfi sínu, heldur
en henni var komið, þá er nefndin
hóf starf sitt. Aðalefnið hefði eins
Og horfið fyrir aukaatriðunum. Og
þetta þótti í rauninni meiri »upp-
sláttur« fyrir ráðherra og þá guös-
barna þrenning, er lauk banka-
rannsókninni, en nokkurntíma var
búist við. Frh.
Sparsamir borgarar lesi
þetta.
Af alveg sjerstökum ástæðum verður í dag eftir kl. 3 og
næstu daga selt töluvert af ágætu kaffi með innkaupsverði eða:
Tegund Nr. 1, betra en besta kaffi borgarinnar, kr. 0,74 pd.
--Nr. 2, jafngott og almennt gerist kr. 0,71 pd.
Kaffið er afvigtað í 2 pd. og 5 pd. pokum og ekki selt öðruvísi.
Notið þetta einstaklega góða tilboð, sem að eins stendur meðan
birgðirnar endast, og sem væntanlega verður að eins nokkra daga.
Tóbaksbúðin á Laugavegi 5.
Yfrrjettarmálaflutningsmaður,
Pósthússtræti 17.
Venjulega heima kl. 10—11 og 4—6.
Talsími 16.
LÆKNA R
Guðm. Björnsson
landlæknir.
Amtmannsstíg 1. Sími 18.
Viðtalstími: kl 10—11 og 7—8.
Massage-læknir
Guðm. Pjetursson.
Heima kl. 6—7 e. m.
Spítalastíg 9. (niðri).
Sími 394.
M. Magnús
læknir og sjerfræðingur ’
í húðsjúkdómum.
Heima kl. 11—1 0g 6'2—8.
Sími 410. Kirkjuslræti 12.
Dorvaldur Pálsson
læknir,
8|erfræBingUr i meltingarsjúk-
dómum.
, Laugaveg 18.
Viðtaistfmi kl. 10-11 árd.
Talsimar: 334 o<y 178
Þórður Thoroddsen
fv. hjeraðslæknir.
Túngötu 12. Sími 129.
Viðtalstími kl. 1—3.
tR „ST JÁGKLErJÍÍLL:
Eftir Albert Engström.
---- Frh.
Fjörlegur drenghnokki á sel-
skinnsskóm kom á móti okkur,
og þótt hann talaði íslensku,
'’skildum við svo mikið, að hann
væri sonur prestsins og að
presturinn væri að skíra tvö
börn einhversstaðar, en mundi
fara að koma heim. Vild-
um við bíða, værum við vel-
komnir inn í stofu.
Húsakynni prests voru alveg
ný og úr timbri. Húsgögn voru
einnig ný, snyrtilegri en svo, að
maður gæti búist við, að þau
væru íslensk. Við dáðumst að
því, hve allt væri nýtt óg snot-
urt innanstokks meðan við drukk-
um kaffið sjálfsagða, þá heyrðist
jódynur og inn komu tveir menn.
Rannsakandi augnaráð — meira
að segja mjög rannsakandi —
var okkur aðkomumönnum gefið,
látlaus kveðja og ekki önnur
kynning. Annar þeirra, maður
risavaxinn, beinn, dökkur að yf-
irlitum, var Jónmundur Hall-
dórsson, prestur á Barði. Hinri
var einhver kandidat X — jeg
tók ekki eftir hvað hann hjet,
en hann var sendill einhvers
stjórnmálaflokks og var á ferða-
lagi til að snúa mönnum til rjettr-
ar trúar í pólitík. Hann var
gagndrepa, hás, troðfullur af
kvefi og þó enn þá fyllri af
mælgi. Hann beið ekki boð-
anna, heldur fór strax að
tala um stjórnmál og það með
svo mikilli áfergju, að það var
varla að við eða presturinn
gætum skotið inn orði við og
við. Hann hafði ferðast all-lengi
um Norðurland og var orðinn svo
gagnsýrður af mælgi, að tungan
gekk alveg af sjálfu sjer. Mjer
virtist ekki betur en að hann á-
liti ísland nú sem stæði vera
miðdepil heimsins, eða að minnsta
kosti hefðu undantekningarlaust
allir íbúar heimsina augun á ís-
landi einmitt um þessar mundir,
og um samband þess við Dan-
mörku. Við teyndum að sann-
færa hann um, að svo væri ekki,
— en þá' fyrst komst verulegt
skrið á hann. Orðin flóðu út úr
munninum og horinn út úr nef-
inu og augun leiftruðu.
Jeg sá að presturinn þráði
annað umtalsefni Tók jeg þá
upp neftóbaksdósir mínar, Ljung-
löf nr. 1, og þjóðmálaskúmurinn
þagnaði eins og haun hefði verið
hálshöggvinn í einum svip. ís-
lendingar eru hamslausir nef-
tóbaksmenn, en þegar hver sker
fyrir sig, verður tóbakið eftir
því. Mitt tóbak var hið besta,
sem fundist gat, hvar sem leitað
var í heiminum. Við gæddum
okkur óspart á því þarna og
samræðurnar komust inn á allt
aðrar brautir. Presturinn fór að
tala. Húsakynninn öll höfðu
brunnið til ösku ekki alls fyrir
löngu. það var ástæðan að því,
að allt var svo nýtt. En meðal
þess sem brann voru allar bæk-
ur hans, og fyrir fátækan prest
var ekki auðgert að koma sjer
upp nokkru safni af bókum aft-
ur. Og honum þótti vænna um
bækur en nokkuð annað. Frh.
Violanta.
Framhald af Cymbelínu.
----- x Frh.
Nú var snúið snerli á hurð að
stofunni og úti fyrir var sagt: »Hann
sefur hjerna. Gerið þið svo vel!«
í sama vetfangi komu 4 menn
inn og gestgjafinn með þeim. Lee
sá þegar á búningi þeirra, að þetta
voru ekki venjulegir strætisbófar eða
innbrotsmenn. Þeir voru með ein-
kennishúfur og stórir og sterklegir,
en stilltir vel að sjá.
Robert Lee gekk þegar á mót
þeim.
Þeir störðu á hann og lurkinn.
Sá, er virtist vera fyrir þeim, mælti
hljótt til gestgjafans: »Nú svona,
hann er þá bersýnilega mjög háska-
legur vitfirringur!«
Lee heyrði orðin og mælti: »Er
það jeg sem þessir háttvirtu herrar
titla svona?«
Gestgjafinn flýtti sjer að grípa í
öxl þess er talað hafði og mælti:
»Nei, nei, fyrir alla muni!
Þetta er allt annar maður, — þetta j
er ekki vitfirringurinn. Má jeg spyrja «
yður, herra minn!« mælti hann
enn fremur og snjeri sjer að Lee,
»hvað eruð þjer að gera hjer á
næturþeli í herbergjum de Vancour,
herra Lee?«
»Og má jeg spyrja«, svaraði Lee,
»hver leyfir yður að vaða hjer inn
á næturþeli til vinar mfns, — í
herbergi, er hann hefur leigt og
borgaö að fullu?«
»Jeg er húsráðandi hjer. En
þjer vitið víst elcki, hver þessi de
Vancour er, sem þjer kallið vin yðar!
Vitið þjer að hann er alveg sjóð-
andi, bandvitiaus maður, sem geng-
ur með vopn um göturnar og skýt-
ur fólk niður eins og ketti. Ha.iu
hefur fengið eitt kastið í kvöld og
slegið sjer saman við einhvern götu-
dólg, sem ekki sást hver var og
hefur víst heldur ekki þekkst í æðinu
og svo særa þeir og drepa fólk í
sameiningu.«
»René de Vancour vitlaus. Hvaða
fádæma vitieysu eruð þjer að fara
með, maður!«
»Já, hann er alveg bandóður, þeg-
ar hann fær þessi köst, og þakkið
guði og hinni heilögu guðsmóður
fyrir, að jeg kem hjerna með geð-
veikrahælisiækni og þjóna hans til
að taka hann, — annars væruð þjer
sjálfsagt dauður ntaður í fyrramálið.
Mjer var gert aðvart frá geðveikra-
hælinu í kvöld og nú er vitlausa
kerlingin komin út í vagninn kefld
og mýld, sú er með honum er.«
»Jeg mótmæli öllu þessu bulli
gersamlega,« svaraði Lee, »og banna
að leggja höndur á de Vancour.
Hann er ekki fremur vitskertur en
jeg!«
»Það er mjög líklegt að þjer
segið það satt, eftir hegðun yðar
og útliti að dæma«, sagði geðveikra-
læknirinn kuldalega. »En gerið svo
vel að fata úr vegi, ef þjer viljið
ekki að yður verði stungið í spenni-
treyjuna líka!«
Robert Lee fór fyrir herbergisdyr
René’s, kreisti höndum um stafinn
og bar hann fyrir sig.
Þá hratt René upp huröinni að
baki honurn og kom fram í nær-
klæðunum með skammbyssu í vinstri
hendi. Hann hafði vaknað við
harkið.
»Hvað gengur hjer á?« hrópaði
hann.
»Handjárnin á þá! í spenuitreyju
með vilfirringana!« öskraði læknir-
inn. »Sko, hann er með skotvopn.
Varið ykkur, þarna sjest hvort hann
er ekki vitskertur!*
Tveir þeirra hlupu fram, en Lee
sparkaði fæti fyrir brjóst öðrum, svo
hann fjell um koll, en keyrði staf-
inn á handlegg þeim, er handjárnin,
hafði, svo þau fjellu niður og mað-
urinn rak upp hljóð.
Það kom hik á hælismennina.
f René gekk þá fram og spurði, hvað
| leikar þessir ættu að þýða.
( »Vjer skiftum ekki orðum við vit-
l firringa!« svaraði læknirinn. »Þjer
y
; vitið ekki hvað þjer segið nje ger-
. ið! Kotnið nú góðfúslega með okkur
| og leggið af yður morðvopn þetta.
' Þjer hafið drepið nógu marga með
( því, þótt þjer bætið ekki fleirum við.
) Jeg hef strangar skipanir stjórnar-
valda vorra utn, að taka yður, og
þakkið guði fyrir að yður er ekki
stungið inn í fangelsi áleiðis til af-
tökustaðarins. Þjer hafið þó allt af
von um að verða heill heilsu og
frjáls niaður eftir dvölina hjá okk-
ur.«
»Hvern fjandann ætlið þjer með
mig?«
»Verið þjer nú rólegur,—víð vilj-
um yður vel og skulum láta vel fara
um yður,—taugar yðar eru í ólagi,—