Vísir - 22.05.1914, Side 3

VISIR
Vísir
* er elsta — besta — út-
breíddasta og ódýrasta
dagblaðið á íslandi.
A. V. Tulinius.
Miðstr. 6. Tals. 254.
Brunabótafjel. norræna.
Sæábyrgðarfjel. Kgl. oktr.
Skrifstofutími 9—3.
Yfirrjettarmálaflutningsmaður,
Pósthússtræti 17.
Venjulegaheimakl. 10-11 og4-6.
Talsími 16.
Trúlofanar-
hrÍLlga smíðar
BjörnSímonarson.
Vallarstrl.Sínú 153
Skamma stund horfðum við
þegjandi á ernina en hugsuðum
þess fleira. Loks rauf fóstri minn
þögnina og sagði, að rjettast væri
að halda þegar heimleiðis og fá
skyttu til þess að reyna að bana
þessum óvelkomnu gestum, það
væri nú ekki.vert að styggja þá
neitt nú, þegar við hefðum engin
tök á að vinna á þeim. Var því
snúið við og haldið heimleiðis,
°g vóru allir í bátnum í þungu
skapi og hugarástandið |afn öm-
urlegt og það haiði verið ljett
og glatt um morguninn. Ekki síst
var jeg stúrinn í huga og þóttist
nú sjá fyrir forlög vona minna,
sem höfðu verið svo glæsilegar
og þegar voru teknar að rætast.
Segir nú ekki ar' ferðum okk-
ar fyrr en við lentum í vörinni
heima eftir langan og erfiðan róð
ur, því að mótstraumur var alla
leið.
I þorpinu voru nokkrar allgóðar
skyttur. En best þeirra allra var
kaupmaðurinn, enda átti hann
bestar byssur. Fór því fóstri minn
á fund kaupmannsins og bað hann
koma með sjer og reyna að eyða
fyrir sig vargi þeim, er nú væri
lagstur á varp sitt. Brást kaup-
maður vel við þessum málaleit-
unum og tók þegar að hlaða skot-
hylki í besta riífilinn sinn, var
það ekki langrar stundar verk og
að hálfri stundu liðinni var hann
því albúinn til herferðar móti
hinum herskáu víkingum eyjanna.
Rakleiðis var nú aftur róið
sömu leiðina og um morguninn
og öllu knálegar fyigt á eftir
hverju árartogi. að því cr mjer
sýndist, enda var nú í hernað
haldið og vígahugur í öllum, jafnt
konum sem körlum. Kaupmað-
urinn var inn kátasti. Hafði hann
víða farið erlendis á yngri v árum
sínum og kunni því frá mörgu
að segja. þótti mjer hin mesta
unun að frásögum hans og gleymdi
við það alveg vonbrigðum þeim,
er ernirnir höfðu valdið mjer,
enda vakti sú von alltafhjá mjer
undir niðri, að eitthvað sögulegt
niundi gerast í'-viðureign þeirri,
er nú lá fyrir.
Sími 281.
^ímnefni; »Gís!dSon*.
(aðeins fyrir kaupmenn og kaupfjelög)
meðal annars:
Kaffi,
Hveiti (margar teg.),
Hrísgrjón,
Rúgur,
Rijgmjöl,
Fóðurtegundir (ýmiskonar),
Kartöfiur,
Margaríne,
Vikingmjólk,
Cacao,
Þakjárn,
Þakgluggar,
Saumur,
Baðlyf,
Sápur,
Eldspítur,
Vindlar,
Vindlingar,
»Caramellur«,
»Hessian«
og margt fleira.
Stórt sýnishornasafn af atiskonar úHendum vörum.
Afgreiðslan fijót og viðskiftin viss.
IJtsæðiskartöflur.
*
Hinar ágætu útsæðiskartöflur „Up to date“ og
„Richters Imperator", sem reynslan hefur sýnt að
hafa þrifist einna best hjer á landi, fást hjá
Óskari Halidóissyni
garðyrkjumanni.
Klapparstíg i B. Sími 422.
*
WM
m
Eftir
Rider Haggard.
---- Frh.
Hjer þagnaði hann um stund,
því hann var orðinn mjög mátt-
farinn.
„í öðru lagi vil jeg biðja ykk-
ur“, sagði hann, með hvíldum,
„að flytja lik mitt út á rúmsjó
og sökkva því þar. Get jeg ekk*
hugsað til þess að það rotni hjev
í þessu pestarbæli. Vil jeg held-
ur njóta hinnar hinstu hvíldar í
bládjúpi úthafsins. Bið jeg ykk-
ur nú að krjúpa á hnje og biðja
með mjer í hinsta sinni. Verð
jeg að fá syndalausn mína beint
frá drottni almáttugum, er enginn
prestur er við hendina. Nei,
þakkið mjer ekki! jeg heFi sagt
skilið við þennan heim. Krjúpið
á knje og biðjið með mjer, vil
jeg og biðja fyrir ykkur, að ykk-
ur auðnist langt og farsælt líf,
og að við fáum að lokum að
mætast sælir á himnum. Verður
mjer heimkoman góð, er konan
mín og aðrir ástvinir bíða mín
þar“.
þeir Hugi gerðu sem Goðfreð-
ur bað þá, og var ekki laust við,
að Gráa Rikka vöknaði um augu.
Beygðu þeir höfuð sín og báðu.
Er þeir litu upp, sáu þeir að
Goðfreður var andaður. Slokn-
aði líf hans eins og ljós, hægt
og þjáningalaust.
Morguninn eftir reru þeir
með líkið til hafs. Hjer um bil
mílu frá landi sökktu þeir hinum
aldna riddara og dánumanni, og
báðu bænir sínar yfir legstað
hans. — Höfðu þeir skilið gömlu
konuna eina eftir í húsinu, en
er þeir komu aftur var hópur af
þjófum að reyna að brjótast inn
t húsið. Menn þessir voru hálf-
dauðir úr hungri og bágindum.
þeir Hugi gáfu þeim mat og
ráku þá burtu með hann. Gamla
konan var flúin burtu úr húsinu
og voru þeir því einir, tóku þeir
að tína saman skrautgripi Goð-
freðs og konu hans, var það
mikið fje. Grófu þeir það allt
í kjallaranum, þar sem þeir hugðu
öruggast, að því mundi ekki verða
stolið. Höfðu þeir áður látið
gripina í þrjú járnskríni. Komu
þeir kjallaragólfinu í samt lag
aftur, og var ómögulegt- að sjá,
að neitt hefði verið við því
hreyft.
Er þeir gengu upp úr kjallar-
anum aftur mun efalaust öllum
hafa flogið hið sama í huga: Hvort
þeim mundi auðnast að lifa til að
vitja fjárins síðar.
Heyrðu þeir, að einhver barði
að dyrum, á bakdyr hússins og
er þeir opnuðu var þar komin
gamla konan. Hafði henni ekki
litist á blikuna, er út í borgina
kom, og snúið aftur heim í átt-
hagana. Varð hún fegin er hún
sá þá fjelaga; en þeir báðu hana
að bera hið skjótasta fram mat,
því að þeir voru orðnir hungraðir
eftir allt erfiðið um daginn.
„þar eð það virðist svo sem
Murgur æfli að efna loforð sitt“,
sagði Rikki, „að við lifum nokk
Frh.