Vísir - 16.11.1914, Síða 3

Gott eiga
Grænlendingarí
VIS I R
Ekki verður annað sagt én að
vér íslendingar séum mörgum
öðrum betur settir, þar sem ó-
friðurinn hefir ekki snert oss
beinlínis, enn sem komið er. Pó
förum vér alt annað |en varhluta
af afleiðingum hans. Öðru máli
er að gegna með Qrænlendinga,
þeir hafa ekki nokkra hugmynd
um það, að nokkursstaðar sé
stríð f heiminum. Síðustu skip,
sem þangað gengu, fóru frá K.-
höfn áður en stríðið hófst, og
þótti þeim Grændlandsförunum
ekki tíðindalaust, er þeir komu
aftur. Má segja um einangrun
Dana á Qrænlendingum, að fátt
er svo með öllu ilt, að ekki boði
nokkuð gott.

selur
vevsl. A3ÖJI
á kr. 2,oo pr. 5. kgr.
ÍTotáð tækifærið
Sími 353.
NYJA VERSLUNIN
— Hvdrfisgötu 34, áður 4 0 —
Flestalt (utast og inst) til kven-
fatnaðar og barna og margt fleira.
OÓÐAR VÖRUR.
ÓDÝRAR VÖRUR.
KjóSasaumastofa.
Bjarni Þ Johnson
kennir
eusfiu-
Lækjargötu 6A.
ÓR UTSALA! nm
mr STÓR ÚTSALA!
Þar sem eg hef núfengið miklar birgðir af
allskonar vefnaðarvörum,
— keyptar áður en stríðið mikla byrjaði — þá sel eg nú um tíma eftirtaldar vörur með feikna
mikluni afslætti. Svo sem: Tilbúinn fatnað, Vetrarfrakka, Jakka, Peysur, Regn-
káour (Waierproof) karla og kvenna, Vetrarkápur (fyrir konur og börn), Vetr-
rarkáputau. Húfur, Háislín, Síifsi, Slaufur, Skófatnað allskonar — Ennfremur hina
alkunnu og alþektu vefnaðarvöru: svo sem
gardínutau svuntutau. kjólatau, léreft og m- m íl
10-40 prc. afsláttur.
Sturla Jónsson.
Reynið brenda og malaða
affið
úr versl.
BREIÐ ABLIK,
V efnaðarvöruYersluuin
Laugaveg 24
Úrvals áinavara, tilbúinn fatnað ir
og prjónles.
LÁOT VERD. GÓDAR VÖRUR.
■y;
a\Vó5<\x\T\at
ágætu,
konmar aftur til
3 HiVmsew
Bogi Brynjölfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa
í Aðalstiæti 6 (uppi).
Venjulega heima kl. 12—l
og 4—6 síðd.
Talsfml 250.
Steinoiíu
kaupa menn helst í versl.
VON
Laugaveg ,55.
Send heim kaupendum.
Sími 353.
Eldsvoðaábyrgð
hvergi ódýrari en hjá
»NYE DANSKE
BRANDFORSIKRINGSSELSKAB.*
Aðalumboðsmaður er:
SIGHV. BJARNASON, bankastjóri.
Höllin
Karpatafj öl I u n u m
Eftir
Ju'es Verne.
Frh
Hann hafði samferðamann, félaga,
ef menn vilja nefna hann svo, sem,
þó hann vaeri ekki eins mikill aöng-
listarvinur, virtist engu miður kyn-
legur en hún.
Sá maður nefndi sig Orfanik.
Enginn vissi hversu gamall hann
var, hvaðan hann kom eða hvar
vagga hans hafði staðið. Þegar
menn heyrðu hann tala — og hann
talaði mikið — virtist mönnum svo,
sem hann myndi vera snillingur,
sem enginn skildi; Ijós hans brynni
undir mælikeri, og liti hann þess-
vegua frekar myrkum augum á
tnennina og tilveruna yfirleitt. Menn
álitu, og var það rétt, að hann
mundi vera uppfindingamannstetur,
sem ríki listavinurinn héldi lífinu í.
Orfanik var meðalhár, magur og
fremur veiklulegur; andlit hans var
fölt og minti ósjálfrátt á kalkmál-
verkin frægu af dauðadansinum í
Lybeck, og sem sérkennilegt merki
hafði hann tilbúið ausa í stað síns
eigin, sem hann að líkindum hafði
mist við einhverja efnafræðistilraun-
ina. Auk þess hafði hann gleraugu
á nefinu, eða öllu heldur glerauga
og skein f pegnum það í grænleitt
augað, Maðininn varð. eins og
menn geta skilið, naumast talinn
laglegur, og menn hræddust hann,
þegar þeir mættu honum einum á
gangi, því þá baðaði hann út
ðllum öngum og talaði stöð-
ugt upphátt, eins og við einhverja
ósýnilega veru, sem að vísu gæti
heyrt til hans, en ekki svarað hon-
um.
Báðir mennirnir, bæði kynlegi
söngvinurinn og Orfanik, sem var
engu síður kynlegur, voru vel þekt-
ir f öllum þeim borgum, þar sem
Stella hafði sungið. Það virtist svo,
s<*m þeir héldu að þeir hefðu eins-
konar sérréttindi, til að vekja al-
menna forvitni; en þó að þessi að-
dáari Stellu hefði gott lag á, aö
losa sig við alla blaðamenn, þá
komst hann ekki hjá því, að nafn
hans og þjoðerni kæmist upp og
ekki Ieið á löngu, áður en allir
Neapelsbúar vissu, að hann var Rú-
meníumaður og hét Rudolf von
Gortz, og að hann var síðasti erf-
ingi að herragarði miklum, sem i
hans sveit var nefnt Karpathahöllin.
Þannig var málinu farið, þegar
Fran? von Telek kom til Neapel.
í tvo mánuði hafði San Carlo Ieik-
húsið verið fult á hverju kvöldi,
og aðdáun sú, sem Stella vakti,
jóks: með hverjum degi. Aldrei
haföi hún sungið eins dýrlega, aldrei
haff i hún leikið eins undursamlega
vel eins og nú. Menn voru tryltir
og £• hverju kvöldi var svo að heyra,
sem 'óííitakinu ætlaði aldrei að linna.
Hvaó efiir annað varð að draga
upp tjaldið og Stella kom í Ijós,
en leikhöllin lék á reiðiskjálfi af
fagnaðarlátunum.
Frnnz von Telek hafði fengið sér
sæli á miðgólfi og þaðan sá hann
baron v. Gortz, sem sat aftarlega í
lokuöu stúkunni og virtist eins og
sjúga í sig dásamlegu röddina söng-
konunnar ungu.
En nú barst óvænt fregn um alla
Neapel, fregn, sem enginn trúði
framan af, en sem þó brátt, söng-
vinum öllum til skelfingar, ávann
sér meira og meira fylgi.
Sagt var, að Stella — listakon-
an mikla — ætlaði sér að hverfa
frá leiksviðinu fyrir fult og alt, í
lok missirisins.
Var það mögulegt, að hún, sem
allir dáöust að, allir hrósuðu, hún
sem stóð í blóma lífs síns og sem
aldrei hafði haft dýrlegri rödd en
einmitt nú, ætlaði að Hætta við
listastarf sitt!
Enginn skildi neitt í þessu. En
fregnin var sönn. Stélla ætlaði að
hætta starfi sínu, og það sem mest
þótti um verl var það, að ein or-
sökin til þessarar ákvörðunar — ef
ekki aðalorsökin —, var veslings
baron Rudolf von Gortz.
Þessi einmanalegi áheyrandi í
lokuðu stúkunni, sem Stella ekki
gat séð, en sem hún ósjálfrátt fann
að var nálægur, var nú oröinn
þess valdandi að hún var í stöð-
ugri æsing, sem hún ekkert réð við,
Hún þurfti ekki annað en að koma
inn á leiksviðið, til þess að verða
gagntekin af ógurlegustusálarkvölum,
sem hún þóttist viss um, að mundi
gersamlega eyðileggja heilsu hennar.