Vísir - 23.11.1914, Blaðsíða 2

¦VlSlR'
VíkingaskipiðKarlsruhe.
Emden og Karlsruhe eru þau
þýskra vikingaskipa, sem mest tjóu
hafa unniö kaupflota Englendinga.
Emden er úr sögunn', en Karlsruhe
er stöðugt í víkingu. 23. okt. er
sagt, aö þaö hafi sökkt 13 gufu-
skipum og sent skipshafnirnar til
Teneriffa á þýska gufuskipinu
Crefeld. Og síöan hefir þaö sðkkt
þrem skipum viö strendur Brazilíu.
Það voru skipin Vandyck (10,328
smálestir), Glanton (3,021 smálest-'
ir) og Hurstdale (2,755).
Á Skautafélagsballiim
Það var satt, Skautafélagsball í
kvöld.
Eg var sifjaður og timbraöur, en
ekki spilti til að líta á listann.
Má eg Hta á listann, Auður mín?
Árni Pálsson og Sigurður Guð-
mundsson
Eg fer. Þá verð eg að sjá. Hvað
þeir hijóta að taka sig vel út á
gólfi.
Eg lét vinnukonuna mína hrista
mesta ruslið af kjólnum mínum og
svo labbaði eg niður á Vík.
Sjóarasalurinn var fyrst fyrir mér.
Ógrynni liðs sat þar að þjóri og
svalg það stórum og af list mik-
illi.
Þar sat Ólafur Björnsson & Camp.
í einu horninu og gaf horn það
hljóð gott.
Lengra varð eg að komast. Mér
tókst að rjúfa fylkinguna eftir nokk-
ur áhlaup og komst að lokum inn
á aðra káetu.
Ó þú »moderne« upplýsing, sem
eykur og margfaldar Htskrúða hinna
holdguðu Víkur-dísa, svo jafnvel
regnboginn sjálfur roðnar. Ofraun
yrði það hverjum mannlegum penna
að lýsa lit hverrar dísar fyrir sig,
alt ofan frá snjóhvítu niðurjísauð-
svart. Eg horfði því yfir hópinn
og tók meðaltal. Grænt. Það var
næst því.
»Með leyfi*, sagði eg við hana
Gunnu litlu að norðan og settist
kurteislega við hlið hennar. Það var
þó stilt stúlka. Ekki var hætt við
að eg fengi óorð af henni.
»Hafið þér séð hann Árna Páls-
son?«
»Almáttugur! Haldið þér að
hann Árni sé á svona nokkru?«
»Hann stóð þó á Iistanum og
meira að segja Sigurður magister
líka«.
»Hann Sigurður magister! Eg
held hann þurfi þess nú ekki með
lengur. Það hefir víst verið dans-
kennarinn minn, sem stóð á list-
anum.«
Hana nú. Nú byrjaði Bernburg
á Zigöjnervals. Þetta hafði sömu
áhrif og þegar steini ervarpaðnið-
ur af fuglabjargi. Aflir upp til
handa og þó einkum til fóta.
Þau þrengsli!
Næstum þægilegri en var í
>Kvöldstjörnunni« og var þó ólíku
saman að jafna um húsakynnin.
»Ó hvað þeir eru freistandi fálk-
arnir. Þaö eru svolítið sætari þess-
Jt^omtiaY \ sýóyu ÚYuaU.
Sturla Jónsson.
kauplr ennþá
velverkaðar sauðargærur
fyrir kr 1,40 pr kíló
og
góða haustull
fyrir kr 2,2(Tpr kíló
J&Y>}des
\)ersl\m.
Vöruleifarnar, þar á meðal:
Mislit klæði — Kjólaefni — Kvenkápur — Hattar — Blúsur —
Blúnduefni — Pils — Sokkar — Hanskar — Fjaðrabúar — Belti —
Marglit Flauelsbönd — Leggingar — Karlmanna-hattar —;Vesti
o. m. m. fl. er nú selt
Xf^£^0 utidu Y\itjv\rí\. s^^^y^
Nokkuð af:
Lérefti - Tvistdúkum - Fióneli
á&ajle$a o&^yx>
Hátt Rabat.
Ísvarinn fiskur
Zimsens-porti.
fæst daglega í
Skrlfstofa
ElmsklpafJelags fslands, l||l
f Landsbankanum, uppl íi'
Opin kl. 5—7. Talsími 409. *»!
YammaUs\\xm
hjá Eyv. Árnasyni, Laufásveg 2.
ar stutttreyjur þeirra, heldur en
»vemmilegu« dinglandarnir áykkur
hinum«, sagði Gunna og stundi.
»Alveg rétt, Qunna litla, þeireru
nokkuð stásslegir hanarnir þegar
þeir eru stéllausir?« »Já, ekki satt?
Lítið þér á hvað hann er indæll
þessi«, og hún benti á einn sem
sveif meö eina höfuðstaöarfrúna í
fanginu fram hjá okkur.
»En hvað hann er »pent« kiipt-
ur«, hélt Gunna áfram.
»Hann er sköllóttur, kvenmaður?«
»Nei, er það virkilega? En hvað
það klæðir hann.
»En að ráðhetrafrúin skuli geta
fengið þetta af sér eins og hann
Sigurður hennar á bágt í útlönd-
um«, sagði Gunna og frúin straukst
fram hjá okkur með Cable htnn
enska f fanginu.
»Nýtt lag<, sagði Gunna og
sperti eyrun. Lýðurinn þaut upp.
»Tan&o«, »One step«, »VaIs«,
»Galopade«, hrópuðu menn á víxl.
Flestir rendu grun í að hér mundi
eitthvað nýtt vera á seiði.
Dömurnar mændu með spenn-
ingi á Fálkana. Nú áttu þær alla
ballsæmd sína undir þeim. Hverj-
ar skyldu þeir nú hremma^?
Augnablikið örlagaþrungna var
nú runnið upp.
Þetta heföi Jónas átt að sjá, þá
hefði »Óhræsið« endað öðruvísi.
Fálkarnir vörpuðu sér nú á teig-
inn, »one step« »tango«.
Vesalings dömurnar, þær litu af-
sakandi bænaraugum á þá, ekki
vantaði viljann, svo hjartanlega ósk-
uðu þær að láta aö stjórn, en fæt-
urnir. — Hvað þeir gátu veriö
»svekkjandi«, tvímæialuust neituðu
þeir að »fúngera« á réttan liátt.
Og svo þessi ótætis aðkeyptu pils,
var þó ekki margbúið að segja þeim
hvert skaðræði þau væru.
Ó, að þær væru nú komnar í
heimatilbúin. pils. Pá hefði listin
getað notið sín óheft. Aldrei hefðu
þau nrðið neinutn að fjörlestri eða
farartálma.
Nokkrir áræðnir ballistar trítluðu
á eftir Fálkunum og skyldi dans
sá »One step« kallast. Þar næst
lötruðu nokkrir Vals, en síðast töltu
þeir óframfærnustu Galopáde.
»Hvar er nú hún Stefanía, ætl-
aði liún ekki að kenna?« spuröi
eg Gunnu.
»Það er nú varla von á þvíenn,
hún kom nú í morgun frá útland-
inu, svo líklega sér hún sóma sinn
í að kenna honum Borgþór fyrst*.
Alt í einu ryðst >par« fram í
vinstra fylkingararmi og klýfur hana
að endilöngu. Þar fór Imba Brands,
með Þorstein hinn hagspaka milli
handanna, þáu höfðu »framgang«
mikinn á gólfi, því fröken Brands
er víkingur mikill til dans og allra
kvenna fótfimust, en Þorsteinn þæg-
ur og leiðitamur.
Svona nil, nú tók einn hana
Gunnu iitlu frá mér, eg hröklaðist
fram í þægindasalinn og bað um
einn >Genstand«.
»Lancé« hófst. Svolítið sé eg
héðan. Þarna svelf hinn goðumlíki
rósfingraði Kúfótur með vængfætt-
an kven-engil — frú um fimtugt
— í fanginu.