Vísir - 07.01.1915, Blaðsíða 4

V | S K
*n A P T P P A f®st rjómi, skyr smér og kálfakjöt í
JJ h. VJ 11 Jj U íl TEMPLARASUNDI 3.
Baðstofuhjal.
nftir fón úr Flóanum.
Fer fram í sveitabaðstofn á vökunni.
Frh.
(Þær fara að hátta).
Tobba: Ansi ertu í faliegu
millipilsi Lauga gamla og svd
'íka ári vænt. Taktu á Bogga,
og findu hvað þykt það er. Já,
það er alveg svellþykt, og bekk-
urinn svo ansi smekklegur.
Hver hefír ofið þetta?
Lauga: Hann Rúnki hefir of-
ið það, hann er allra frægasti
vefari.
Tobba: Eg trúi því. Hann er
svo sem nógu myndarlegur í
verkum sínum, hann Rúnki.
Laugœ: Já, og allra besti dreng-
ur, það hefi eg til hans að segja.
Eg hef að nafninu til þjónað
honum. Hann gaf mér í haust
þegar hann kom að sunnan þrjár
álnir af blikrauðu flúneli og eitt
tvinnakefli.
Tobba: Er það satt, að hann
sé að draga sig eftir henni Ounnu
á Völlum.
Lauga: Nei, það get eg full-
vissað þig um að er ekki, það
er engum kunnugra en mér. Mér
finst það vera miklu betur ákcm-
ið með ykkur, Tobba mín.
Tobba: Eg ímynda mér, að
hann kærði sig ekki mikið um
mig.
Lauga: Ekki veit eg það nú.
Skeð gæti að eg gæti beint huga
hans til þín, ef þér væri þægð í
þvf.
Tobba: Heldurðu að það vœri
hægt, Lauga mín?
Lauga: Við skulum sjá til.
Tobba: (Prífur upp úr kistli
sínum jólasokka og rósabarða
Trésmiðafélagið
heldur fund föstudaginn 8. þ. m. í Iðnó uppi kl. 8 síðdegis.
Fjölmennið félagsmenní
Stjórnin.
og réttir Laugu, þær kyssast í
'nljóði). Þessari sæng kom eg
mér upp í vor.
Lauga: Hún er ekki svo ó-
myndarleg, en hvað hún er hlý
og notaleg. Hann- Rúnki kom
sér upp ágætri usdirsæng í haust,
svo á hann líka efni í kodda.
Tobba: Á hann ekki dálítið til
hann Rúnki ?
Lauga: Hann á margar kind-
ur og hryssu fleyg'vakra. Hann
er ansi samhaldssamur og grúsk-
inn, þó er hann enginn grútur.
Margrét: Æ, nú eru allir komn
ir upp í og ekki búið að slökkva
Ijó^ið. Viltu ekki skreppa ofan
Tobba mín og slökkva á lamp
anum.
Tobba: Æ, og eg er komin
úr öllu. Ætli eg verði ekki að
gera það. (Fer ofan og slekkur).
Lauga: Hvernig er þetta. Eruð
þið hætt að lesa á kveldin eða
hefir það gleymst í þetta sinn?
Margrét: Hugvekjurnar voru
komnar í blöð, og þeim^var kom
ið í bindi.
Lauga: Þið hefðuð líklega
getað fengið léðar hugvekjur á
meðan.' Eg sef svo miklu betur,
ef eg heyri blessaðan lesturinn
áður en eg sofna. Ekki var það
að hafa fyrir því að lesa á Bóli,
þvilíkt guðleysi.
Margrét: Margt er nú guð-
leysið meira en það, þó ekki sé
alt at legið í hugvekju lestri, og
ekki eru þeir allir hreinastir sem
hæst kalla herra, herra. En eg
held að okkur sé nær að fara að
sofa, en að fara út í þessa sálma.
Oóða nótt.
Líkkistur
IBckistuskraut og líkklasði mest
lirvuJ hjá
EYV. ÁRNASYNI Laufásveg 2.
Massagtt-Issknir
(juðm. Pétursson
Garða«tr»S 4.
Haimkl. 0—7*. h. Slni 394.

Eg undirritaður tek að mérað
hreinsa ösku og sorp frá hús-
um hér í bæ fyrir lægri borg-
un en nú gerist. Eg byrja 7. þ.
m. austast í bænum og kem í
hvert hús.
Guðm. Jónsson, keyrslumaður.
Bergstaðastræti 33,
Gerlarannsóknarstofa
Gitla Guðmundssonar
Liekjargðtu 14 B (uppi á loftl) ei
Venjulaga opirt 11 — 3 virkadoga
3*4* FÆÐI |
F æ ð i fæst á Laugaveg 17.
GsT” ý-^Cv VINNA
Sendisveinar fást ávalt i
Söluturninum. Opinn kl. 3—11.
Sími 444.
S t ú 1 k a óskast í vist til gas-
stöðvarstjórans.
U n g 1 i n g s p i 11 u r gelur
fengið atvinnu fyrir lengri tíma.
Afgr. vísar á.
S t ú 1 k a óskast í vist nú þegar.
Afgr. v. á.
NYJA VER8LUNIN
— Hvarfitgötu 34, álur 4 D —
(y»t og in«t) til kv«H-
fatnaðar og baana og margt flaita.
GÓDAR VÖRUR.
ÓDYR VÖRUR.
Kjólaaau -* atofa.
TAPAÐ —FU N DiD
Silfurbúin svipa hefirtap-
ast austarlega í Hafnarstræti. Skilist
í Ölgeröina Egill Skallagrímsson.
Í HUSNÆ°' ||
Af sérstökum ástæðum eru
2 stór herbergi í Austurstræti strax
til leigu. Afgr. v. á.
Prentsmiöja Sveins Oddssonar.
Höllin
í
Karpatafjöllunum,
Eftir
Jules Verne.
Frh.
Nú reið honum á að finna dyrn-
ar sem baróninn og Orfanik höfðu
horfið út um. Hann gekk skáhalt
yfir kapellugólfið, og fór inn í kór-
inn. Þar var niðamyrkur; og greif-
inn rak sig hvað eftir annað á hina
brotnu legsteina, og múrsteina, sem
höfðu dottið niður frá þakinu.
Allra aftast í kórnum, á bak við
altarisklæðin, fann Franz hrörlega
hurð, sem undir eins opnaðist og
hann ýtti á hana.
Þær lágu inn í sal nokkurn, sem
baróainn og Orfanik hlutu að hafa
farið um.
Þegar Franz kom þangað inn,
var kolsvarta myrkur þar. Eftir að
hafa farið miklar krókaleiðir, sem
hvorki lágu upp, né til hliðanna,
vissi hann, að hann var ennþá í
sömu hscð og neðanjarðargöngin.
Hann flýtti sér nú áfram, og
komst loksins aö múrvígi, vinstra
megin viö hailarmúrinn. Þar lagði
daufa glætu inn um rifur á múrn-
um.
Hinu megin stóðu opnar dyr.
Það fyrsta, sem greifinn geröi,
var að anda að sér hressandi næt-
urloftinu inn um eina af þessum
rifum.
En rétt í því hann ætlaði að fara
burtu, kom hann auga á þrjá menn,
sem gengu yfir Orgall-hásléttuna
við furuskógargarðinn.
Honum missýndist ekk;. Þetta
voru í raun og veru nokkrir af
Iögreglumönnunum, sem Roizko
sótti til Karlsburg. Það var auðséð
að þeir voru í efa um, hvort þeir
ættu heldur að koma hallarbúum
óvörum þá þegar um nóttina, eða
bíða komu dagsins.
Franz varð að taka á öllu því
er hann átti til, að kalla ekki á
Rotzko, sem áreiðanlega mundi hafa
heyrt til hans, og þekt rödd hans.
En viðbúið var, að það mundi
heyrast alla leið upp r'í va*'ðturn-
inn, og þá gafst barón Rudólf næg-
ur tími til að sprengja upp höll-
ina, og flýja siðan gegnum jarð-
göngin.
Franz þagði því, og hvarf þegar
frá rifunni. Hann fór síðan yfir
múrvígið, út úr dyrunum, og áfram
eftir salnum.
Er liann hafði gengið firrm hundr-
uð skref, kom hann að stiga, sem
lá inn í þykkan múrvegg.
Nú hlaut hann að vera í varð-
turninum, í miðri höllinni.
Hann gekk hægt upp stigann,
«em var mjög ótraustur, en kom
brátt að stærri stiga, og voru dyr
frá lionurn út á svalirnar, sem lágu
umhverfis höllina.
Franz læddist nú fram með svöl-
unum, og gætti þess vandlega að
vera í skugganum frá grindnnum.
Nú voru fleiri menn komnir
fram úr greniskóginum; en ekkert
benti á, aö þ?ir hefðu í hyggju að
náigast höllina
Ákveðinn í, aö leita að barón v.
Gortz. hélt Franz ótráuður áfram,
og kom að lokum að öðrum dyr-
um. sem voru við endann á hring-
stiga, sem lá upp í varðturninn.
Hann hélt nú áfram upp, eins
hægt og varlega og honum varauðið.
Alstaðar var dauöaþögn.
Herbergin á fyrsta lolti voru auð.
Franz flýtti sér því upp stiga þann,
sem lá lengra upp. Eftir dálitla
stund, fann hann með fætinum, að
ekki voru fleiri þrep.
Nú blöstu við honum dyrnar,
að efsta herberginu, eöa salnum í
varðturninum.
Út um skráargatið, sem lykillinn
stóð í að utanverðu, lagði daufa
birtu.
Franz hlustaði, en varð ekki
neins var inni í herberginu,
Hann gægöist inn um skráar-
gatið, en sá ekkert annað en hluta
af stóru björtu herbergi.
Hægt óg varlega opnaði hann
nú hurðina, og kom inn í stóran
sal, sem náöi þvert yfir varðturn-
inn. Alt þar inni var hiö skraut-
legasta, og bar vott um ótvíræðan
listasmekk. Þar var mikið af dýr-
indis gömlum húsgögnum, og ný-
tísku skrautmunum. Gólfið var þak-
iö þykku teppi, svo Franz gat ó-
hræddur læöst inn í hægra hluta
salsins, þar sem skugginn var mestur.
: