Vísir - 29.01.1915, Blaðsíða 2

Vísir - 29.01.1915, Blaðsíða 2
JLl&JJL Jaiðskjálftamir á Italíu. Síðan heimsstyrjðldin mikla hófst, yfirgnæfa fregnirnar af henni svc mjög alt annaö, að varla er minst 4 það, sem ætíö ella myndu þykja Którtíðindi og gerður myndi af heill neimsbrestur. Eitt af þvi fáa, sem nokkuð ber á innan um alt ófrið- arfarganið í útlendum blöðum, eru 'tegnirnar um jarðskjálftann mikla i Mið-Ítalíu, sem hófst aö morgni þess 13. þ. m. Fyrst f stað gerðu fregnirnar ekki líkt því svo mikið úr sköðunum, sem síðar kom upp að oröiö hafði. Jaröskjálftinn hefir náö yfir allstórt svæði, og hafa pvf víða orðið svona nokkrar skemdir. í Rómaborg skemdist t. d. þtnghúsið, 150rúður brotnuðu í Péturskirkjunni og Pét urslíkneski snenst á Markúsar Áre- líusar-súlunni. En hroðalegustu spjöllin bafa orðið á smáblettum, lengra inni í landi, einkum þó í bæíunum Avezzano og Sora, og jafnvel líka í Neapel. Varð víða fjöldt manns undir húsunum, eða fórsi á annan hátt. í Avezzano léiust 10,000 manns, í Celan um 4,0 )0 og í Sora er giskáö á aö efíir nafi lifaö 10 þús. af 17 þús. íbúum, og hafi þeir þó verið dauða næi af kulda og hungri, er af koinust. Alls telja blöð frá 18. þ. m. að farist muni hafa um 30,000 manns. Auðvitað hefir alt veriö gert, sem unt var, til þess aö hjálpa þeim, er fyrir hörmungum þessum urðu og kemur nú ítölum vel, að þar er friður í Jandi, svo að nú má nota herinn til líknarstarfa og við- gerðar á mannvirkjum til bráða- birgða. — Victor Emanuel kon- ungur hefir ferðast um jaröskjálfta- svæðið og þegar gefið 12 þús. pd. sterl. til barna, sem munaðarlaus hafa orðið í þessari plágu. Wilson Bandaríkjaforseti hefir skorað á þjóð sína til hjálpar, og hefir »rauði krossinn* þar f landi þegar sent 20,000 dollara símleiðis til bræðra sinna á Ítalíu. Þá keppast og þjóð- höfðingjar ófriðarríkjanna um það, að votta ítölum hluttekningu sína, og er það ekki úr vegi nú, meðan allir bíða þess, hverjum msgin þeir muni leggjast á sveifina. Þá hefir páfinn fariö að vitja sjúkra og særðra og gefið stórfé. Frásagnir af mannsköðunum eru margar mjög hroðalegar. Á einum stað urðu 50 skólástúlkur undir, er borðsalur skólans féll. Á öðrum stað hrundi hermannaskóli ofan á 200 manns, og fórust allir. Við Sora hafa komið upp nýir hverir og jarðsprungur, og leggur upp úr þeim brennisteinsgufu. Svo er sagt, að mælingaáhöld sýni þaö, að þessi jarðskjálfti sé emhver hinn snarpasti, er mældur heiir verið. — í Ástralíu er sagt, aö oiðið hafi vart við smákippi, nák.æmlega á sama tíma, sem ósköp- in óc..gu á á ítaliu. Steinunn Sveinsdóttir.- í kvöld hafði ’ún frétt sinn dauðadóm. Döpur hún situr og hljóð. Hún titrar við nákaldan helklukkuhljóm; f huganum sér hún sitt blóð. Þreytt af að bfða, þreytt af að líða þjánlngar, hrösun og böl. Vonin er brotin, bjargráðin þrotin. Brjóstiö er þrungið af kvöl. Elskan, sem bar 'ana afvega langt, eldi var heitari og blind; byrgði hennar sjónum, hvað rétt var og rangt, rak hana í ódæma synd. Glapti’ ’an’ æ lengra í gljúfur æ þrengra, greip ’ana járnsterkri mund. Kveikti upp hið versta, kæfði hið besta, kvaldi’ ’ana í vöku og blund. Brotinu neitað’ hún, barðist sem Ijón, að byrgja sitt ódæð’ og glæp. Hún vild’ ekki að barmð sitt bið’ af því tjón, að bersyndug yrð’ hún og dræp. Að þræta og stríða, þraut oll’ og kvíða, þunglega oft henni sveið. Loks sveigð’ ’ana að grunni, að sá er hún unni, sveik ’an’ í ómælis neyð. Bikarinn grípur ’ún — hefur 'ann hátt, heiðríki um hvarminn er skráð. Hún vill ekki falla, þó fjötruð sé lágt, föntum og þýi að bráð. þrautin í: að deyja, hún þráir að heyja, þrælmennum fjatri og ein. Eitraðar veigar, í einu hún teigar, óskelfd, gullfríð og bein. Vort jarðlíf er ferð yfir fyrnindi og ís; fagurskreytt, harmofið tafl. Fellur sá næsti, er fyrsti rís; flestum er takmarkað afl. í lífsveldi stærra, nær ljósinu hærra, liggur jafnt allra braut. Sá hjálpar nú lýðum, sem hrasaði tíðum, sem hörmungar kvöldu og þraut. Sterk var þín yfirsjón, stórtæk og blind, stríöur þinn harmur og sár. En ekki mun greiðlega goldin vor synd, sern grýttum þig hundrað ár. Hvort sem að fjærri þú ferð, eða nærri, um framsóknar þéttskipað hjarn: Guð vefji þig armi, og verji þig harmi, vesalings, ^rasaða barn! Herra ritstjóri! Vffilsst. 25.— 1.— 15 Um leið og eg þakka fyrir fallegar og mannúðiegar greinar yða Vísi um Steinunni Sveinsdóttur, leyfj eg mér, nrt láta yrtur sjá, svarl hvítu, að kvenfólkið hefir líka hii"«nrt h’ý • "• til hennar, á seinustu t um. í fyrstunni hafði eií h gcart r-ié’. art h-rt-? v'f-i art b’ría betta kvtr en svo sá eg kværti eftir annan m?.ii 1 nm a efn«, svo art Ifklega er mikið af svo góðu. Þó sé það á vrtar vaidi, Virðingarfyist. María Jihonnsdðttir. ! -O- HvcfrisK6ft*-3V ^ Margar tbgj af: EEXI - KAFFIÉRATJDI með lægsta verði í bænum. Ðýralíf f heimskautalðndunum. ---- Frh. Gerum nú ráð fyrir, að við skild- um viö björninn úti á fsnum og gengjum á land. Ber þá mar«t fyrir augun, sem vitnar um meiri höíbreytni dýralífsins, en við höíð um gert okkur í hugarlund. Híifg- aö og þangað fmnum við h r e i n- dýrshorn eða þá snjóhvítai beinagrindur úr moskusnaut- u m með hornum eins og á stærstu hrútum. Við sjáum og á ýmsum menjttm, að þarna hafa venð h é r a r og víða hittum við refaslóðir. Moskusnautið, sem er bæði á Grinnell-landi og aust-norð- urströnd Grænlands, er skepna, sem margir af lesendum mínum munu lítið þekkja. Það er I tið eitt lægra, gildara og þyngra en hreindýrið, skylt sauðkindinni og jórtrar eins og hún. Það er válegt ásýndum, digurt um bóga og háls, döktálit, loðið og strýhært. Höfuðið er stórt, ] augun lítil og tindrandi og langar, Idökkar hárlýjur frá enninu hanga fyrir þeitn eins og slæður. Þö eru það ekki sfst stóru hornin, sem , liggja niður með vöngunum og í , hring fram og upp, er benda á, að það geti verið nokkuð ofsafeng- ið stundum. SmekkliœtisbQðín ; Vanalega hafast hreindýr ekki við á sömu slóðum og moskus- nautiö. Samt er þaö engan veginn algild regla, en sðkum þess, að þau lifa á samskonar gróöri, mosa og skofum mestmegnis, þá er mælt, að oft versni vinskapurinn milíi þeirra. Kjótið af moskusnautinu er feittog stækur moskusþefur af þvf — eins og nafnið bendir á,— en er samt, einknm af ungum dýrum, mjðg bragðgott, ef þau eru flegin og iniiýflin tekín út jafnskjótt og þau eru aeydd. Enda þótt moskns- nautin séu svona digur og heldur klumpslega vaxin, þá geta þau samt veríð afarfljót á fæfi. Meikilegast er, hvermg þau verjast úlfimim. Þegar hann kemur, slá þau hring og snúa höfðunum út og úlfinum er þá venjulega nóg ooðið, þn/ar hann sér þessa harðskeyttu horna- girðingu; en »nni í hrirtgpum standa svo kálfarnir og þar er þeim ve! borgið. Hreindýrið hefst við nálega alls staðar { heimskautalöndunum, þar sem menn haía komið. Á vet- urna er það hvítt á lit og loðið, en á sumrin sneggra og brúnleitt ofan á bakimt. Það lifir ( hópum, eins og moskusdýrið. Þar sem menn stunda hreindýraveiðar er það mjög slygi, og með því að það er þefvíst og sér fnmúrskarandi vel, þá þarf enginn veiðimaður að halda, að það hlaupi sjálfrátt honurn í * m munn; auk þes er það aliftt, að gamhr hreinar haldi vörð. Það eni -—^BSnaW og hreindýr, og lofi'eldirnir þeirta eru þéir hlýjustu, sem vifi vitum a‘. Hreinhjá finn er ekki eht- ungis afar hlýr, helc'ur og «á léit- asti, sem til er. Og þ„, þurfa líka a Is þessa við. Þau ala sífelt aldur “i" unc^'r berum hirrni og hafa ekk, annað en feldina sína til varn- kulda og stormviðri. Allan veurinn er eilíft myrkur; snjórínn egst yfir þann litla gróður, sem til Cr’ svo afi okkur unirar stórum, s þau skuli geta lifað og tímgast. V taskuld eru bæði hreinar ofe mosk- usnaut orðin skinhoruð á vorin og hafa að miklu ieytj iifað á {itunni> sem þau gátu safnað sumarið áður. 3 ®vcrfur Ifka svo að þeim, eink “m 1 hörðum árum, að þau láta ,,fið hópum saman. H c i m s k a u t s r e f u r i n n á betri daga. Það skaðar hann ekki, þó að veturinn sé harður, því að hann er innan húss, þegar verst iætur f veðri. Skolli hefir sem sé heimili fyrir sig og fjölskylduna í klettaskúta eöa þá í djúpum og Þornuðum lækjarfarvegum. Hann Z bmngrár á lif eða stundum hvít- «r, og miklu minni heldur én ætt- . 'r ans 1 ^tð Evrópu, en sanit u u.n við ek\i ímynda okkur, að m se að 5ama skapi vitgrennri. Meða, annars er sagt, að grænlenski sumrí?" S3fnÍ Sér Vistafnrða að h o ,U Re^mi ti! vetrarins, og M er víst alveg áreiðanlegt. 'O vrðist, sem eigi sé margt a Þessum slóðum. Eitthvað er Po af þeim á Grinnell-landi, og Ckk! *lls ,IörWl' feldu Skræl- tngjar þrjaa aust-norðurströnd Græn- lands milii 77. og 78. breiddar- baugs. Einnig er ýmislegt, sem e"dir á, að nokkuð sé af úlfum á no'ðurströnd þess. Þarna norður æðnt^p hVÍ,'r’ en að ööru Ieyti æð' l,k,r Evrópu-úlfunurn. innan úr möf'kiiiní. «•- - • - - —■ ;— Stökur. Enn vill sólin sýna oss, seinl þótt rísi á fætur, áð hún befir heitan koss . harida þeim, sem grætur. Huguriun bar mig hálfa leiö heiðarveginn þunga, vissi hann að heima beið huldumærin unga! Hlusta’ eg á ljúfan lóuklið, langar margt að segja, hendingarnar hlæja við huganum og — deyja. Skín um vengí vorsins sól, varpa engi tölrum. Svanni og drengur sitja’ und hól, Sjafnar- tengjast -fjötrum. Alt af lifnar yfir mörk, öllu fer að hlýna, þegar þú syngur svásri björk sólskinsbragi þína. Pröslur. Saumavélar af öllum gerðum tekur undirritað- ur til aðgcröai. Óvanalega fljót ai- greiðsia og vel af hendi leyst. Grettisgötu 22 D. Erlingui Filippusson. y auptö UasWuva fra J, bchannong. t-|niboð lyrir ísiand: Gunhild Thorsteinsson, Reykjavík. Massage-læknir (juðm. Pétursson Garöastræti 4. •^•iT4*í All imam r sem reynt hafa Qlíufötin & Slitfötin frá okkur eru sammála um gæði þeirra. Þeir sem enn hafa ekki reynt þau skoði þau í Austurstæti 1. ÁSG. G. GUNNLAUGSSON. 10-20 stúlkur sem vanar eru fiskverkun geta fengið atvinnu á Akureyri. Gott kaup í boði. Nánari upplýsingar gefur B. J. Blöndai. Bergstaðastræti 20. BÆJARGJÖLD ÖII ógoldin bæjargjöld frá 1914 og frá árunum þar á und- an þurfa að vera borguð fyrir 31. þ. m. Sömuteiðis ber öilum þeim, sem hafa kröfu á bæjarsjóð, 1 að hafa sent reikning til borga stjóra fyrir 31 þ. m. Ö I þau gjöld til hæjarsjóðs, sem ekki verða gold- in 31. þ m. verða tafarlau t tekin lögtaki. ; Bæjargjaldkerinn það sem þér megið missa til Samverjans. Hann er vJCllvl kunnugastur fátæklingum og þörfum þeirra í þessum bæ. Sjálfir getið þér sannfærst um þarfirnar með því að heimsækja ^amvpriann á mflimálstímanum kl. 11 íil 2 á dapinn. Pallegi hvlti púkinn. Eftir Quy Boothby. Frh. »Heldur þ.í nú að þér sé óhætt . °nflun» Aliept yreip eg fram í, as»eRin, þvf að ðll mín gamla hræfisla ereip mie ^ er eg eina orð: ',£'runur** et v’>ð ættj ee ti| bragrts að taka, e’nhver *vy!di gruna þig?* ttófti, ' barf c!rkert art óttast um þart, llsta ^*Vl*rarti hín huprakka unn- maðu?n8L*A Ene,andi er enPiun mennil • m eæ,i 1’^* m’P» Einu hsrt . neim'niim, sem pæfu . . f " Vesev frá Hnng Kóng, • nmn at 55urahva> Raia|linn fra f . >v; arkman<!worth og svo sjó- ! 'nn 0g pilturinn, sem með þt VSr* H:nn *yrsf nefndi af mð'nnum er nú dauðiK, sá hr,>\, ” a,f,rei út úr fylki sínu. i‘ Qr Sllófturh' ’ ónað h,a ensk ' nú sem stendur, óg þ ólíklegt að diafin komi heim. Bark- mansworth býst eg við að sé enn- þá kyrr í Hong Kong og sjófor- inginn og pilturinn eru úti í Kína- hafi á skipi sínu.« »Eg verð nú aldrei ánægður samt, fyrri en vlð erum komin burtu úr Evrópu heilu og höldnu, A!ie.« »Þú segir „viö“. Þú ætlar þér þá að fara burtu með mér, Georg?« »Auðvitað! Með hverjum ætti eg annars að fara? — Þei! Nú er einhver að komal* »Það er Mrs. Barker, gæslukona mín. Nú verrtum við að veröa skikkanleg aftur.« Meðan hún var að segja þetta, kom Mrs. Barker inn í stofuna. Hún var smávaxin, fjörleg kona, gráhærð og mjög viðkunnanleg að sjn. »Lnyfið mér .rt kynna yftur Dr. De Normanvil1e«, sagrti A'ie, stóð npp úr sæti sínti og gekk á móti henni. -Þetta er Dr. De Norman- vi’le, og þeita er Mrs. Barker.« F.g luteigrti mig. og sama gerði Mrs. Ratker, og Fórum við svo inn að borrta. Það er óþarfi art skýra frá því, hvernig sú einkar skemti- lega máltíð fór f-am, eða hvernig Mrs. Barker fann ástæðu til þess, að eiga eitthvert erindi inn í svefn- herbergi sitt á eftir og skildi okk- ur þannig tvö ein eftir í gesta- stofunni. Það er nóg að segja það, að þegar eg kom heim um mið- næturskeið, var eg sælasti maður á öllu Englandi, og þó í mestu upp- námi um leið. Morguinn eftir kom eg til Janet, og dró hana með mér, nauðuga viljuga, til þess að heimsækja Alie. Þegar við komum, var hún á gangi úti í garðinum, er lá niður að fljót- inu, og eg verð að segja það, að svo hróðugur sem eg var áður af unnustu minni, þá varö eg þó ó- endanlega miklu hróðugri, er eg sá undrunina og aðdáunina, er skein út ú andlitinu á Janet, er hún sá hana. Alie var svo geislandi fögur og mndæl í viðmóti, aö það stóðst enginn, og þær voru ekki búnar að vera saman hálfa klukkustund, þegar þeim var farið að koma á- gætiega vel saman. Alie vildi endi lega að við tefðum fram yfir morg- unverðartíma, og hún fylgdi okk- ur seiaast sjálf gangandi á járn- brautarstöðina þegar við fórum. »Já, ja, hvernig líst þér nú á kærusiu mina?« spurði eg, um leið og við runnum út af stöðinni, »Mér líst svo á hana, sem hún sé mjög fögur og elskuleg stúika«, svaraði sysnr mín skjótt, »Og ef eg kann nokkuð að þekkja okkur, kvenfólkið, þá er hún eins góð, og hún er fa!leg.« Þetta féil mér nú vel, eins og nærri má geta, og þegar Janet hélt áfram og kvaðst hafa boðið Alie og Mrs. Barker til sín í nokkra daga, og ættu þær að koma til sín annað kvöld, þá fanst mér enn meir um gæði systur minnar, en áður. Svo leið nú þessi vikan og síð- an önnur, og haffti Alie þá alveg sest aö hjá okkur, og alt var sem næst undirbúið undir giftingu okk- ar. Má óhætt segja það, að hún hafði þá unnið sér vinsældir hjá öllunt. í hvert skifti sem eg sá Janet, varð hún örari og örari á lofræðum sfnum um hana, þangað til eg varð beinlínis að segja henni, að ef hún drægi ekki dálítið úr þeim, þá myndi eg fara að verða óþolandi hreykinnaf hamingju minni.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.