Vísir - 31.01.1915, Blaðsíða 3

Um Dr. Carl Kuchler
hefir landi hans einn og vin-
ur, Bernhard Rost prófessor, ritað
bók fyrir skemstu, og hana alltanga,
um hálft annað hundrað bls, Er
þar sögð ævisaga Kiichers allná-
kvæmlega og taldar bækur eftir
iiann (25 að tölu) og merkari rit-
smíðar hans úr blöðum og tíma-
ritum, ekki færri en 50. Einstöku
sýnishorn eru þar af ljóðagerð
KUchlers og tilvitnariir allmargar í
rit hans og bréf, og þó eigi síður
dómar manna og blaða um rit-
smíðar hans. Eins og gefur að skilja,
er margt um ísland og fslendinga
í bókinni, og skín það út úr öllu,
að höf. er snortinn af sömu ást og
aðdáun á landi voru og þjóð, sem
Kíichler sjálfur og flestir þeir aðrir
vísindamenn og fræðimenn útlend-
ir, sem komist hafa í náin kynni
við oss.
Þess er getið í eftirmála, hvernig
Kiichler snerist við því, er ófriður-
inn hófst í sumar. Hann er mað-
ur þjóörækinn og tilfinningaríkur,
og fyltist þegar brennandi löngun
til þess, að geta gert þjóð sinni
eitthvert gagn í stríöinu. Hann cr
meir en kominn af herskyldualdri,
en honum datt í hug að bjóðast
til þess, að fara með hunda þá, er
hafðir eru til aðstoðar við það, að
bjarga sárum mönnum. Æfði hann
sig af miklu kappi í sumarleyfinu
undir þann starfa, en þegar til kom,
þóttust inenn eigi mega missa hann
frá skólakenslunni, og varö hann
að setjast aftur nauðugur.Má hann nú
eigi annað að hafast í ófriðnum,
en að yrkja herhvatir, og eru þær
allþungorðar í garð Breta sumar
hverjar. Slíkt er nú títt meðal Þjóð-
verja, og fá Bretar víst níðvísu á
nef hvert þaðan. En Kúchler er
þeim mun magnaðri en flestir aðr-
ir, að hann yrkir líka á ensku, ger-
ir Jóni Bola sjálfum upp orðin og
lætur hann stæra sig, svo sem hon-
um þyki sómi að skömmunum.
Telur höf. bókarinnar Kúchler það
til gildis, að hann muni nú þess-
vegna vera einn af þeim Þjóðvej-
um, er Bretar hati mest.
Rex.
»
1 valnum.
Margt skeður í þessu stríði, sem
aidrei kemst á Ioft, einkum þrautir
og raunir einstakra manna, bæði í
her og utan. Aö liggja særður í
valnum og bíða eftir hjálp, daga
og nætur, hendir margan nú á dög-
uni, og kunna fæstir frá tíðindum
að segja. Franskur dáti, er lá nærri
þrjú dægur fallinn í val, Iifði það
þó, og þykir hann verið hafa furðu
þolinn og harður. Hann skrifaði
föður sfnum bréf frá spítala, eftir
að hann fór að hjarna, mjög svo
láthust og yfirlætislaust, er hér fer
á eftir:
»Eg fékk sár í kviðinn nálægt
miðjum morgni og varð eftir þar
sem eg féll; þá var mikil rigning
og leðja svo mikii á vígvelli, að
eg varð að rísa upp á olnbogum
fil þess að halda andlitinu upp úr
bleytunni.
JUfiUL

Orustunni hélt áfram. Eg er
mitt á milli vígstöðva og gengur
kúlnahríðin yfir mig jafnt og þétt.
Sumar koma niður á allar hliðar
við mig, og eg býst við bana mín-
um á hverri stundu, Þarna ligg eg
frá því kl, sex um morguninn
þangað tll kl. fjögur seinni hluta
næsta dags, og aldrei linnir rign-
ingunni. Þá er það, að eg finn til
þess, hvað regnhlíf getur komið
sér vel, þó aldrei hafi eg brúkað
hana. Eg hneppi frá mér treyjunni,
en get ekki komist eftir, hvernig
sári mínu er háttað, því að það er
fult af leðju, ekki síður en blóði.
Um síðir verður hlé á skothríðinni
og eg fer að búast viö, að sjá
hjúkrunarfólk með börur, en eng-
inn kemur. Stundirnar virðast
hræðilega lengi að líða, þó að rign-
ingin sé hætt að fá á mig, því að
aldrei styttir upp. Loksins sé eg
til manna, en ekki eru það hjúkr-
unarmenn með börur, heldur —
vopnaðir Þjóðverjar.
»Nú er þá loksins úti um mig«,
segi eg við sjálfan mig. »Þeir
munu rota mig með byssuskefti eða
leggja mig með bys«ukesju«. Eg
hugsa til fólksins rníns í síðasta
sinn, og reyni að taka byssuna mína
og ráða sjálfur lokunum. Byssuna
get eg ekki höndlað, leðjan er svo
þykk og þung utan á henni.
Næstu fimm mínúturnar eru lengi
að líða, en svo rólegur er eg, að
tg er sjálfur hissa á því. Einn af
þeim þýsku ávarpar mig á frönsku
og segir: »Hvernig líður þér?«
Eg sýni honum hvar eg er
fram að rigna, en hann hefir um
fleira að hugsa en það:
»Eg er banhungraöur; eg ríf í
mig harða smáköku af brauði, sem
mér þykir ljúffeng á bragðið. Fyrir
sárbeiöni mína gefur þýskur her-
maður mér staup af vtni úr nýfylt-
um pela sfnum. Eg þakka honum
fyrir, mér hlýnar við það. Sá
þýski fer, hugsar sig um, snýr við
og hein.tar borgun fyrir vínsopann.
Eg fer að babla þýsku, skil á end-
anum hvað hann vill og fæ hon-
um fimm cenla skilding, þann sein-
asta, sem eg á; að því búnu fer
hann ánægður.
Nokkrir þýskir fytirliðar koma og
tala til okkar. Finn þetrra segir
við mig :
»Þið eigið það upp á stjórn ykk-
ar, að þið eruð hér komnir*.
Allir tala þeir frönsku. Eg man
hvað þcssi fyrirliði sagði, af því að
mér fanst orð hans bera vott um
undarlegan hugsunarhátt.
Á þriðja degi þessarar pínu láta
þeir okkur í hlöðu, á heyið. Enn
þá er ekki farið að líta eftir sárum
okkar. Eg bið þá þýsku að færa
mig úr fötunum, því að mér hafði
lánast að hnupla rekkjuvoð, sem með
einhverjum hætti hafði slæðst nærri
mér. Ekki veit eg hver hana á, en
nauðsyn brýtur lög. Þeir eru fúsir
til að gera það, sem eg bið þá
um«.
Hcnum iéttir viö þaö, að losna
við haugvot fötin og leðjuna og
hafa þunna rekkjuvoð utan um sig,
og nú getur hann sjálfur búið um
sár sitt til bráðabirgða. Franskur
læknir, sem lfka er fangi, kemur f
hlöðuna, en er kallaður burt til að
stunda þýska hermenn. Nú er farið
að flytja þá særðu til, stað úrstaö,
og veldur það þeim særðu miklum
þjáningum, en hvervetna funar við
fótatak fylkinga, dunur af byssu-
kerrum og köll fynrliða. Þar kem-
ur, aö sögumaður missir ráð og
rænu, en fær hana aftur eftir nokkra
daga.
»Fyrir utan þessa hrœðilegu
drauma, sem hafa ásótt mig f átta
daga, er eg vongóður um það, hver
úrslit stríðið muni fá, því að eg
veit eitt fyrir víst, sem mig hefir
furðað á, og það er, aö í liði
Frakka er alt til, sem hafa þarf.
Það er mesta furða, hve greiðlega
þar gengur aö flytja að, bæði vopn
og vistir, jafnóðum og á þarf að
halda. Þar hefir oss aldrei skort
brauð né kjöt né skotfæri einn ein-
asta dag. Fyrir þvi er aðdáanlega
vel séð. Það er eitthvað annaðen
árið 1870—71.
Nú er eg loksins búinn að sofa
í rúmi, Eg er blóðhitalaus. Að
eins finst mér stundum í svefnin-
um, að þeir séu að flytja mig og
að það rigni. En þeir draumar eru
nú smámsaman að hverfac. Lb.

| Skrlfstofa | Elmsklpafél. | fslands g er flutt i Hafnar-g arstræti M 10 « uppi(áðurskrifst. ® Edinborgar). 65 Talsími 409. g
maiaBiauBMigmiBBwi
særður.
»Vertu hughraustur*, segir hann,
»það veröur ekki mikið úr þessu.
Þú kemur til með tímanum*.
Eg fæ aö vita, að þessir hermenn
eru frá Lomu'ne, sem var hepni
fyrir mig. Þeir eru allir gráklæddir,
svo að erfitt er að sjá og miða á
þá. Eg minnist á það við þá.
Þeir svara:
»Þið, sem eruö í rauðum bux-
um, eruð auðséðir í mikiili fjar-
lægð. Þið eruð fyrirtaks skotmark*.
Þeir þýsku fara sína Ieið, og lofa
að koma í bakaleiðinni til mín og
annara, sem liggja í valnum eins
°g eg- Eg verð vongóöur. Eg
verð feginn því, að eg er lifandi,
þó að eg sé illa staddur.
Stundirnar Iíða, nóttin kemur.
Enn þá rignir. Dagur rennur; eng-
inn kemur, hvorki hjúkrunarmenn
meö börur_ né Lorrain-ar mínir frá
því í gær. Það er ekki fyr en
klukkan fjögur síðdegis, að þeir
þýsku koma aftur. Eg hefi lifað
þrjátíu og fjórar klukkustundir við
mínar eigin hugsanir í rigningunni,
særður sári, sem héfír valdið mér
i
miklum sviða*. j
Þeir þýsku tóku hann upp úr *
leðjunni og báru hanti á hörðum
börum til næsta þorps. En þeir
höfðu mikinn fjölda sárra manna af
sínu eigin liöi að annast, svo að
þeir skildu hann eftir undir beru
lofti á einu stræti þorpsins, en þess
getur hann með þakklæti, að þar
var hann þó »á þurru*. Um 800
særðir voru í því þorpí, hehning- f
urinn franskir. Enn þá heldur á- I
Hérmeð tilkynnist
bæjarbúum
að ösku og öðru affalli úr húsum má
ekki kasta í sjóinn innan Granda-
garðs til Rauðarár.
Þeir sem gera , ig seka í þessu
verða tafarlaust lögsóttir,
Fyrst um sinn má keyra ösku í Skot-
húsveg sunnan við Ishúsið við Tjörnina
og í slakkann fyrir framan Gasstöðina.
Heilbrigðisfulltrúinn í Reykjavík,
27. jan. 1915.
Árni Einarsson.

Rafmagnsbifreið,
létt og ódýr.
Etenska biaðlð »Familie Journal*
sj^rir frá því f des. í vetur, aö hinn
**kunni, amerikanski bifreiðasmiður,
. emJ ^ord» fyrir skemstu sent
út W vertamiöjum sfnum rafmagns-
. ‘ 6 ’ Mm ekki k°star nema 2200
„ • AUur vag"inn á ekki að vega
Z2 fS° *•'*"»*&
n:.. . . pdisons-rafmagnsgeymir úr
kel jarm, sem vegur 360 pd., og
a að geyma nóg afl til 160 rasta
•erðar.
Þinglýsingar
28. janúar.
1. Siggeir Torfason selur 27. þ. m.,
Helga Heigasyni húseignina nr.
57 við Hverfisgötu fyrir 5300
krónur.
2. Qeir Pálsson og Sigurður Jóns-
son selja 21. nóv. f. á., Gunn-
ari Ólafssyni & Co. og Helga
Quðmundssyni húseignina nr.
49 v. Qrettisgötu fyrir 6000
. J<r. og Helgi selur aftur 21.
þ. m. O. Ól. & Co. sinn hluta
eignarinnar.
KYELDSKEMTUN
I
heldur
Taflfélag1 EeykjaYíknr
íj
GOOD-TEMPLARAHÚSINU
Sunnudaginn 31. janúar ki. 87* sfðdegls
Aögöngumiðar fást í dag í bókaversiun S, Eymundsen og í
G.-T.húsinu eftir kl. 2 og kosta 0,50 og 0,75.
Ágæt skemtiskrá.
mmmm Sjá götuauglýsingar. mm^m
..... Húsið opnað kl. 8. -

sem hafa reynt olíufötin frá mér
eru sammála um það, að betri
eða ódýrari o 1 í u f ö t fáist ekki
landshornanna á mi'Ii.
Erfiðisföt best og ódýrust.
Jakkar frá 1.70, buxur frá 1.50.
Peysur og naerföt stórt úrval.
2>va\xt\s ^exstuw,
Reykjavfk.
»
*
l
*
*
*
■*k
‘yyyyyyyy ?v^c^qq|R(n|C3||C ¥¥¥¥¥¥1
Gefið knn Sem missa til Samverjans. Hann er
bae. Siálfir at,*;TUAaslur fátæklingum og þörfum þeirra í þessum
Samveriann f sar>nfærst um þarfirnar með því að heimsækja
r ann á matmálstfmanum kl. 11 til 2 á daginn.
SróMœtisMðin
-o- Hverflsgötu 34. -o-
Margar teg. af:
KEXI ofl KAEFIBftAUBI
með lægsta verði í bænum.
Saumavélar
af öllum gerðum tekur undirritað-
ur til aögerðar. Óvanalega fljót af-
greiðsla og vel af hendi leyst.
Grettisgötu 22 D.
Erlingur Filippusson.
Tennur
eru tilbúnar og settar inn, bæði
heilir tanngarðar og einstakar
tennur,
á Laugaveg 31, uppl.
Tennur dregnar út af lækni dag-
ega kl. 11 — 12meðeða án deyf-
ingar.
Viðtalstími 10—5.
Sophy Bjarnarson.
Geflð til Samverjans. Margir
eru þeir hér í bæ sem hjálpar þurfa.
Pallegi hYíti
púkinn.
Eftir
Quy Boothby.
Frh.
En mér var of órótt innan brjósts
lil Þess, að mér gaeti doitið í hug
að fara að hátta, svo að eg sneri
át af skemstu leið og gekk niður
að Green Park og út að uppfyil-
mgunni, þaðan yfir Lincolns Inn
'elds og ag Oxfordstræti og síð-
þe sveig til Cavendish Square.
va^w kom Ue'm f ^us m'U’
ar 'ukkan nærri 3 og runninn
safUr ^a^Ur* ^g gekk innar eftir
nUm °S inn f starfstofu mína
bn*VeyktÍ á gasinu’ Bréf lá á
r 'nu með hendi systur minnar,
J' Stoð á Því »áríðandi«. Eg varð
egVert;ífÍrveikur af hræðslu, meðan
8 e,t Nð upp og las:
Besti Georg!
brago^’dn til mín fljótt, á auga-
• Álie hefir verið tekin föst.
p|n einlæg systir
J a n e i
Þar dundi reiðarslagið! Eg hafði
allra snðggvast skotið mér undan
óþægilegu skylduverki, og það hafði
gert út af við stúlkuna, sem eg
unni. Ó, hve beisklega ásakaði eg
nú sjálfan mig fyrir það, að hafa
ekki sagt frá því, sem eg komst
að. En hafi eg hikað þá, þá gerði
eg það ekki í þetta sinn. Eftir
eina eða tvær sekúndur var eg kom-
'nn út aftur og af stað til Suður-
Kensington, svo hratt sem eg komst.
XIII. J
Aldrei gleymi eg þyf, hve illa
mér Ieið á þessari göngu frá Ca-
vendish Square til Suður-Kensing-
ton. Mér þótti sem gongulagið ætl-
aði engan enda að taka, og sí og
æ dundu og ómuðu fyrir eyrum
mér þessi orð: »Alié hefir verið
tekin föst!« »Alie hefirverið tekin
föst!« hvíldarlaust ‘upp aftur og
aftur. Þegar eg kom að húsinu, var
sólin komin upp yfir húsaþöKin,
og eg orðinn svo þreyttur, að mér
lá viö að hníga niður. Eg hringdi
dyrabjöllunni og hljómurinn var enn
ekki dáinn út, þégar áumingja Janet
kom fram, þrútin um hvarmana,
yaup\8 teo)sU\x\a
frá J, Schannong.
Umboð fyrir ísland:
Gunhild Thorsteinsson,
Reykjavík.
mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm^^mmmmmmmmmmimmmm^^mmmmmmmmmi
Massage-læknir
G-uðm. Pétursson
Garðastræti 4.
Heima kl.ó—7e. h. Sími 394.
og opnaöi fyrir mér. Hún fór með
mig orðalaust inn í sama herberg-
ið og við höfðutn verið í, er eg
tjáði henni fyrst frá ást minni á
Alie. Hún bauð mér sæti, en vildi
ekki að eg færi að tata neitt við
sig, fyr en eg hefði fengið mér ein-
hverja hressingu. Eg helti f glas
handa mér, en skaut frá mér disk-
inum. Drukkið gat eg, en eg var
alt of aumur til þess, að eg gæti
borðað.
»Janet«, kallaði eg upp, »í guð-
anna bænum segðu mér svo fljótt
sem þú getur frá öllu, sem við
hefir boriðl*
»Aumingja Georg minn«, sagði
hún. »Eins og eg sagði þér í bréf-
miðanum, hefir Alíe verið tekin föst.
Það var ekki liðinn nema fjórðung-
ur stundar frá þvf, er þú fórst,
þegar tveir menn komu og beidd-
ust þess, að fá að finna mig í mjög
áríðandi erindagerðum. Þeim var
boðið inn hingað, og þegar við
vorum ein orðin, beiddust þeir
þess, að fá að finna Alie. Eg fór
að sækja hana og kom með hana
með mér. Þá gekk annar af mönn-
unum að henni með skjal f hönd-
GUÐM. ÓLAFSSON
yfirdómslögmaður. Miöstræti 8
Sími 488. Heima kl. 6—8.
ÓLAFUR LÁRUSSON
yfirdómslögm. Pósthússtr. 19.
Sími 215. Venjulega heimakl.il —12
og 4—5
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aðalstræti 6 (uppi.)
Venjul heima kl. 12-1 og 4-6 síðd.
Talsfml 250.
Bjarni Þ Johnson
yfirdómslögmaður,
Sími 263. Lækjargötu 6A.
Heima 12—1 og 4—5.
um og sagöi: »Eg tek yður fasta,
Alie Dunbar, í nafni drottningar-
innar fyrir sjórán úti í höfum.«
Ó, það var óttalegt! Mér er sem
eg sjái það ennþá!«
»Og hvað sagði aumingja stúlk-
an mín?«
»Ekkert! Hún var alveg jafn stilt
og róleg og hún er vön að vera.
Hún tók aðeins skjalið úr hendi
mannsins óg leit á það og sagði
síðan: »Þetta hlýtur að vera ein-
hver misskilningur, en þó býst eg
viö að þér gerið ekki annað en
það, sem er skylda yðar. Hvert
ætlið þið að fara með mig?« —
Fyrst til Scotland Yard, frú, og
síðan áfram til Bow Street.« Þegar
Alie heyrði það, sneri hún sér að
mér, lagði hendur um háls mér
og sagði: »Þú reynir að segja
Georg frá þessu með allri vor-
kunnsemi, ætlarðu ekki að gera það,
Janet?« og svo sagðist hún skyldu
koma með þeim þegar, er hún
hefði haft fataskifti og náö sér í
hatt og kápu.