Vísir - 09.03.1915, Blaðsíða 2

V I S I R
Úr þýskum blööum.
Nauðung?
Pegar Pjóðverjar voru lengst
komnir inn í Frakkland í haust,
segja þýsk blöð eftir fregnum
írá Spáni að Frakkar hafi verið
að því komnir, að semja frið við
þá fyrir sitt leyti. Áttu þeir þá
að hafa heitið á sendiherra eins
af hlutlausu ríkjunum, Spánar,
til þess að ganga milli, en hon-
um varð ekki annað fyrr fyrir^í
fátinu, en að trúa sendiherra
Breta þar í París fyrir leyndar-
málinu. Var það þá auðvitað
samstundis komið leiðina sína
til Englands, og Kitchener af
stað til Parísar, og hafði hann
átt að hóta því, að láta ensk |
herskip, skjóta þegar á vestur- j
strönd Frakklands, ef Frakkar 1
dirfðust að semja frið einir sér. ;
Þetta átti að hafa hrifið, og þann-
ig að vera til komnir samningar
bandamanna um það, að fylgj-
ast alllr að, til enda stríðsins.
-- Sendiherrann spánski segja
Þjóðverjar að þegar hafi verið
rekinn frá stöðu sinni fyrir klaufa-
skapinn. Hafi það vakið tals- !
verða eftirtekt, er hann lét af
starfinu, en orsökin ekki vitnast
fyr en seint og síðar meir. —
Blaðið »Schlesisch Zeitung« hef-
ir þau orð um þetta, að síðan
sé Frakkland ánauðugur þræll
Englands.
Önnur saga.
Sú saga gekk og um meðal
þýskra blaða fyrir nokkru, að
herinn, sem Bretar voru að safna
heima fyrir, ætti alls ekki að fara
til Frakklands, eins og látið hefði
verið í veðri vaka, heldur ætti að
flytja hann til Hollands og koma
svo aftan að Pjóðverjum í Belgíu.
Auðvitað hefði þetta verið hið
hroðalegasta brot á hlutleysi
Hollands, enda sögðu Pjóðverj-
ar að Hollendihgar hefðu aukið
vígbúnað sinn þessa vegna. þótt
þagað hafi verið um orsökina.
Bretar hafi hætt við þeíta vegna
kafnökkva-árásanna, annars hefðu
þeir þegar rofið hlutleysi Hollands.
»Bresk hræsni«.
Þenna ræðukafla hafa þýsk
blöð eftir presti nokkrum ensk-
um, Canon Inge að nafni í Páls-
kirkjunni í Lundúnum:
»Vér Eng’endingar höfum ald-
rei blótaðþennastríðs-Mólokkeis-
arans. Vér höfum eigi aukið
vígbúnað vorn meir en svo, sem
vér þurftum til þess, að sjá oss
borgið. Má vera að vér hljótum
þau laun fyrir, að eins fari fyrir
þessari Pálskirkju og dómkirkj-
unni í Reims og eins fyrir há-
skólaborg vorri, Oxford, og Lou-
vain o. s. frv«.
Út af þessu benda blöðin á
það, að ef menn lesi hluthafa-
skrá félags þess, sem á Vickers-
Maxim vopnasmiðjurnar ensku,
þá muni þeir finna nafn prests
þessa, auk þess sem hann sé
og riðinn við aðra stóra, enska
Engum seg -
Engum seg firá sorgum næmum.
Sálarinnar eykur kvöl,
séu menn aö deila og dæma um,
daga þá, er skópu böl.
Ef að þú við sorgir sættist,
sárin gróa, harmur deyr,
svo að fullu bölið bættist,
benjar snerti enginn meir.
M. G.
vopnasmiðju, Armstrong Wit-
worth & Co.. ásamt mörgum
fleiri stéttarbræðrum sínum, erki-
djáknum, biskupum og forsprökk-
um kristilegs félags ungra manna.
En best af öllu sé þó það, að
Vickers-félagið eigi mikið í
sprengismiðjumAusturríkismanna
í Triest, og hefir því kierkur
þessi og kunpánar hans grætt á
morðvélum þeim, sem nú eru
notaðar til þess, að sökkva bresk-
um skipum.
Churchill skammaður.
»NeueHamburgerZeitung« seg-
ir eftir fregnum frá Amsterdam
að í neðri málstofu breska þings-
ins hafi verið ráðist á Churchill
ráðherra af mikiili grimd, fyrir
fákænsku hans eða skeytingar-
leysi í stjórn flotamálanna, þótt
ensku blöðin þegi um það. Gerðu
það einkum þingmenn frá
hafnarborginni Portsmouth, Ber-
esford lávarður og Falle útgerð-
armaður. Hömuðust þeir eink-
um að honum út af herskipa- i
tjóni Breta; sögðu eftir fróðurn
mönnum, að það væri hreinasti
óþarfi, að láta kafbáta granda
stórum vígskipum, ef þau færu
með fullri ferð og hefðu varn-
arskip sín með sér. Petta hafi
[ verið vanrækt, þegar »Formid-
! able« var sökt, og þyrfti að halda
j herréttarrannsókn í því mál:, og
| reyndar hvenær sem skip færist.
Hlakka þýsk b:öð yfir því, að
ráðherrann megi renna þessum
aðfinslum niður.
Að varpa steinum
er svo undur hægt, og æði margir
temja sér það helst, þegar þeir bu-
ast við eða vita, að margir kasta í
sama stað, en enginn kastar aftur.
Þær eru víðar en hérna hjá Skóla-
vörðunni slíkar steinahrúgur. Það
hefir oftar verið kastað steinum að
látnu fólki en Steinunni frá Sjö-
undá.
Eg ímynda mér, að jafnvel þótt
dauðir menn kunni að vita í mann-
heim, þá sé þeim flestum sama um
slíka steina — alveg eins og um
skjallið, — en óþægilegir hljóta þeir
að vera eftirlifandi ástvinum þeirra.
En fáir munu svo gerðir, að þeim
sé sama um að vera grýttir lifandi,
og má þó margur verða fyrir því.
Það byrja snemma mannamein ;
og þau gætu stundum, fatæku börn-
in, bæði hér í bæ og víðar, sagt
frá því, hvað steinkastið er tilfinn-
anregt, þegar börn efuaða fólksins
eru að benda á bæturnar á flíkum
þeirra og segja:
»Nei, sko garmana, sem þessi er
í! Sá er ræfill! Sú er ljót!« o.
s. frv.
Fátækri móður verður skapþungt,
er barnið hennar kemur inn grát-
andi tír leiknum eða skólanum og
tjáir henni slík ummæli.
Satt er það, að börnum er sjaldn-
ast fullljóst, hvað siík keskni er ijót
og ánrifarík ; en vel mættu aðstand-
endur stríðinna barna taka fastar í
taumana, en oft er gert, þegarkeskn-
in miðar að því, að þyngja þá byrð-
ina, er áður var full erfið, og að
varpa steinum að þeim, sem áður
var særður eða limleslur. Þau finna
til sultar síns, fátæku börnin, þótt
enginn hlægi að þeim fyrir, og
þau sjá alloft full vel »garmana«
sína, þótt enginn bendi á þá með
háðglotti. — —
Það eru fleiri grýttir en börnin.
— Eg man mann, sem kom hér til
bæjaríns rétt eftir aldamótin og
reyndi að ^erast brautryðjandi nýs ;
starfs, sem ýmsum þótti viðsjárvert. í
Það var vitanlega varað við starfi
hans leynt og Ijóst, og er ekkert
um það að fást. Hvert nýtt starf j
hlýtur að verða fyrir aðfinningum,
og er veigalítið, ef það þolir það
ekki. — En nitt var lítilmannlegra,
að jafnframt var logið á manninn
sjálfan ýmsum lýtum, sem honum
þóttu svo niiklar^fjarstæöur, að hann
hirti ekki að bera af sér, og hafði
ekki skap til að kasta steinunum
aftur, en því meinlausari sem hann
var, því ákafar rigndi steinunum.
En eftir fáein ár rak hann sig á
það hvað eftir annað, að þorri ó-
kunnugra trúði allflestum lygasög-
unum, og kæmi bann í fjarlægt hér-
að, var fólkið þar hissa á, að hann
skyldi vera »nokkurn veginn eins
og aðrir menn*.
Þá fgr hann að svara fyrir sig,
og þá hættu lítilmennin að varpa
steinum að honum, nema þegar
þau gátu alveg verið í skuggan-
um. — — — —
Dæmin eru mörg.
Mér kemur í hug annar maður,
sem farið hefir margoft um landið
til að vinna að málefni, sem ágrein-
ingur er um. Eg ímynda mér, aö
saklaust sé að nefna nafnið; hann
hefir nýlega verið nefndur á prenti
til að kasta í hann steini um leið.
Maðurinn er Sigurður Eiríksson
regluboði I. O. G. T., og steinninn,
sem eg sérstaklega hafði í huga,
var i brag Sveinbjarnar Björnsson-
ar, sem þeir Hjalti og Pétur eru
að deila um.
Það er svo sem ekki í fyrsta
sinn, sem reynt er að grýta þann
mann, þegar mönnum gremst, hvað
málefnið, sem hann vann að, tók
miklum framförum.
Um að gera að reyna að tor-
byggja manninn og Ijúga því á
hann, að hann drykki sjálfur, þótt
hann varaði aðra við drykkjuskap.
Hónum hefir líklega sjálfum fund-
ist, eins og mörgum kunnugum,
þetta vera svo mikil fjarstæða, að
óþarfi væri að andmæla því opin-
berlega og taka dálítið í lurginn á
einhverjum sögumanninum. — En
þá fjölgaði steinunum um helming,
— nóg var litilmenskan aðhagnýta
sér meinleysið, — og vjtanlega urðu
margir til að trúa ; enda urðu sögu-
mennirnir alt af öruggari, þeir »sáu
það sjálfir«, »vissu það upp á sína
tíu fingur« og bjuggu stundum til
smellnar »históríur« til að færa
sannanir að máli sínu.
Fyrir skömmu bar það t. d við
hér í bæ, að 2 eða 3 ungir menn
ruddust druknir inn á skemtun, sem
stúka hér í bæ hélt til ágóða fyrir
fátækan sjúkling. Bæjarfógeta mun
hafa verið tilkynt þetta, en piltarnir
höfðu fengið áfengið með »ærlegu
móti«, og svo var það mál úti.
En steinkastendur reyndu undir
eins að nota tækifærið til að búa
til lygasögur, og ein þeirra kom
til Akraness fyrir fám dögum og
hljóðaði svo, að 12 templarar hefðu
verið ölvaðir á stúkuskemtun í
Reykjavík, og Sigurður Eiríksson þó
allra druknastur, bæjarfógeti hefði
orðið að skerast í leik og sektað
stúkuna fyrir fyllirí meðlima henn-
ar(!!!). — Vitanlegg tók sögumað-
ur ekki tillit til þess, að S. E. var
alls ekki við þessa skemtun né meö-
limur stúkunnar. — Og þegar sag-
an kemst vestur eða norður býst
eg við, að allir »þessir 12« verði
nafngreindir, og þá nefndir tómir
þjóðkunnir templarar, og líklega
bætt við, að lögreglan hafi orðið
að setja þá alla »í Sleininn« fyrir
drykkjulæti. •— Hæpið er raunar,
að því verði trúað víða, né sagan
[ höfð í hámælum, meöan mennirnir
i geta svarað fyrir sig, en þegar þeir
eru dauðir, mætti ef til vill yrkja
um það eða drepa á það urn leið
og varað er við »bindindisofstæki«.
Það er svo auðvelt að varpa stein-
um að þeim, sem ekki svara fyrir
i sig. En ekki er það óhugsandi, að
»steinarnir« verði allir geymdir og
i eigendur verði að bera þ- sjálfir
j að lokum — þyngstu sporin.
Úrsus.
Ký m n i.
Hann (í kirkjunni): Og nú hefi
eg gleymt sálmabókinni.
Hún: Hvað gerir það. Segðu
mér heldur, hvort hatturinn minn
hallast ekkí.
Gefið til Samverjans, það
j styrkir þá sem bágt eiga.