Vísir - 18.04.1915, Blaðsíða 3

V I S l K
SamUs* tí&JJenga. síkoti o^ feampsmtu S\m\ \9fc.
»gerð« í verslunar- eða viðskifta-
málutn ?
Að dómi þeirra manna, sem
mega teljast hafa gott vit á þessum
sökum, niundi s'.ík ráðstöfun hafa
mikla þýðingu og verða stéttinni
hin þarfasta. Er oss það kunnugt,
að ýmsir hyggnir kaupsýslumenn
hér hafa oft orðir ásáttir um að
útkljá deilumál sín við viðskifta-
menn sína, þjóna sína eða starfs-
félaga, með því að útnefna kunn-
uga menn í »gerð« og hefir það
reynst mæta vel.
Þykir oss líklegt að fastákveðin
»gerð«, sem ætíö væri til taks og
hægt væri að skjóta máli sínu til,
mundi reynast engu miður. Er
það trú vor, að þetta fyrirkomulag
mundi bæði spara verslunarmanna-
stéttinni fé, og verða henni til mik-
ils gagns og sóma í framtíðinni.
Vilja kaupmenn bæjarins ekki
taka mál þetta til alvarlegrar athug-
unar?
Kartöflur
bestar og ódýrastar
í Kaupangi.
Pokinn 50 kgr. á kr. 6,75.
Maöur
vanur skrifstofustörfum, góður í tungumálum, óskar etfir atvinnu
nú þegar. — IVleðmœli ef óskað er.
mevfit „y. sew&lst *^3\s\s
Skófatnaður.
Allar skófatnaðarbirgðir mínar verða nú seldar ti|
mánaðamóta með verksmiðjuverði.
Hvergi jafn ódýrt!
Notið tækifærið!
Sturia Jönsson.
Gardlnutau
hvergi jafn fjöl-
breyttar byrgðir
né ódýrari.
^önsson.
£esvð *>3\s\\
Det kgl, octr
Brandassurance Com p.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar o. fl.
Skrifstofutími 8-12 og 2-8 Austurstr
N. B. Nielsen.
Prátt fyrir verðhækkun á efnt,
selur EYV. ÁRNASON
*lang ódýrastar, vandaðastar
og fegurstar
L í k k i s t u r
Lítið á birgðir mínar og sjáið
/nismuninn áður en þér fest
kaup annarsstaðar.
Sími 44.
Sí mskeyti.
Svolátandi símskeyti barst stjórn
H. /f. Eimskipafélags íslands í fyrra-
kvöld (16. apríl): —
»EimskipaféIag fslands, Reykjavík.
Velkominn Gullfoss til íslands,
heill og blessun fylgi þessu fyrir-
tæki, sem er fyrsta spor siglinga
okkar íslendinga.
SauðárKrók 16. apríl, 1915.
Kristján Gíslason. Baldvin Jónsson.
Tómas Gíslason. Jón S. Pálmason.
Jónas Kristjánsson. Kr. P. Briem.
I. FrankMichelsen. PéturSighvatsson.
Jón Þ. Björnsson. E. Kristjánsson-
J. Guðmundsson. Ólafur Briem.
Árni Daníelsson. M. Guömundsson.
Sig. A. Björnsson. Kristján Blöndal.
Sigurgeir Daníelsson. Pálmi Péturss.
Steindór Jónsson. Ólafur Jónsson.
Bened. Jóhanness. Magnús Guðms.«
Hf. .Nýja Iðunn’
kaupir ull og alls konar
tuskur fyrir hæsta
verð.
OSTAR
hvergi betra en í
N YHÖFN.

Mylludraúgurinn.
Eftir
Thomas Krag.
(Lausleg þýðing.)
Frh.
Þá stóð kerla á fætur, gekk að
reykháfnum, og hún sló með stafn-
um sínum á múrinn svo buldi í.
»Eg mana þig, sem ert þarna
uppi«, kallaði hún, »eg mana þig,
þarna uppi . . . komdu niður og
sýndu þig.«
Þá var sem grá þoka drægist
satnan við reykháfinn, eins og ullar-
kend, óljós mynd.
Þá kallaði Metta Indíáni, sýnu
hærra en fyrr, og hás röddin skar
eins og ryðgaður bnífur. »Eg mana
þig! Eg mana þig! Komdu lengra
niður, svo við sjáum hver þú ert.«
Þá þéttist þokan . . . hún tók á
sig lögun eins og mannsmynd, það
^tátti jafnvel greina andlitið, ósælt,
afskræmt andlit.
»Hæ, hæ«, kallaði höfuðsmaður.
*hvað er að tarna? hefði eg sopið
^ffalt romm við það, sem eg hefi
drukkið í kvöld, þá hefði mér verið
nær að halda, að eg hefði stærri
vímuna . . . Það er nú best þú
haidir áfram, Metta, látum okkur
nú sjá hann eins og hann leggur
sig.«
Þá lamdi Metta utan reykháfinn,
eins og óð væri og hrópaði í þriðja
sinn:
»Komdu niður! Eg mana þig,
komdu niður og sýndu okkur hvað
þú ert og slíkan sem þú ert!«
Það var sem þessi daufa mynd
þéttist og lifnaði — og sjá — þarna
stóð eitthvað í mannsmynd. And-
litssvipurinn var raunalegur og bann
benti á reykháfinn, eins og hann
vildi gefa eitthvað í skyn, eins og
hann væri að sakast um eitthvað.
Jói Sebastian malari lá kylliflatur
á gólfinu, stundi þungan og bar
sig aumlega.
Þá kom alt í einu stóreflis vind-
stroka inn í mylluna, eldurinn í
hlóðunum sloknaði, giórði aðeins í
daufar giæður. En við Ijósglætuna
sem af þeim lagði, sá höfuðsmað-
ur að maðurinn viö reykháfinn var
horfinn — gersamlega horfinn. —
Og hann sá, að Metta Indíáni var
líka horfin. Það var sennilega hún,
sem hafði opnað hurðina svo vind-
strokuna lagði inn. Höfuðsmaður
leit út og svipaðist eftir henni. Stóð
heima, þarna brá fyrir skugga og
þarna rðlti hún aftur út á dimma
móana — eins og leyndardóms-
fullur skuggi, er hefði samneyti við
það, er ekkert ijóssins barn skilur.
Webb höfuðsmaður dvaldi hjá
Jóa Sebastian matara fram til morg-
uns, þá var Jói Sebastian andaður.
Skelfingin reið honum að fullu,
stöðvaði hjartað.
Rétt undir dauðann, þegar hann
var að berjast viö öndina, játaði
hann fyrir höfuðsmanni, að hann
væri stórsekur syndari. Því eitiu
sinni fyrir langa löngu hefði hann
myrt mann. Það var Lommedeu
farandsali. Það var nákvæmlega slíka
nótt sem þessa. Niöamyrkur og
illviðri úti, og farandsalinn leitaði
hælis í myllunni. Jói Sebastian, sem
lá andvaka út af fjárkröggum sín-
um, hafði þá séð, án þess Lom-
medeu grunaði það, að hann fór
með ósköpin öll af peningum, —
þeir voru í þúsundatali — hann
tók þá út úr úlpufóðrinu, og taldi
þá. Hann gá, að hann potaði þeim
aftur í sama slað, undir leynibönd,
vasa og iokur. — Stundu síöar,
þegar farandsalinn var steinsofnaö-
ur — flaug malaranum í hug að
myrða hann og stela fé hans — og
þessi hugsun lagðist yfir hann eins
og víma og lamaði sál hans og
sinni. Og undir morguninn, um
það ieytið, er þeir sofa hvað fast-
ast, er þreyttir eru, myrti hann
Lommedeu, kyrkti hann á hrylli-
legan hátt, múraði síðan líkið inn
í steinvegginn bak við reykháfinn,
nákvæmlega þar sem afturgangan
benti til með skuggafingri sínum.
Er malarinn haföi lokið þessari
játningu, féll hann í dá, og dó að
lítilli stundu liðinni.
Rannsókn var hafin í máli þessu.
Webb höfuðsmaður bar fyrir rétti
það, sem fyrir hann bar nóttina góðu
í myllunni.