Vísir - 23.04.1915, Blaðsíða 3

V 1 S 1 R
MT JDxet&fö sUton o$ kampav\n. $\xtt\ \9ö. "SK8
ið inn á hernaðarsvæði. Á farþega-
skránni var þessi maður talinn amer-
ískur þegn, bankamaður, er væri á
leið til París. Fór hann og beina
leið til París frá Havre og eltu
hann lögreglutpenn. Komust þeir
að því, að maður þessi var vel
þektur meðal franskra fjármálamanna,
en var alment álitið að hann væri
Rússi, Veitti lögregian nákvæma
athygli framíerði hans í nokkra daga
og tók hann svo að síðustu fast-
an. Fnda höfðu og fundist við
iiúsrannsókn heima hjá honum all-
mörg þýsk bréf, er sönnuðu að
honum hafði verið fahð að sprengja
»La Touraine« í loft upp, er það
væri á heimleið írá Ameríku.
Það borgar sig
að halda til haga öllum
gömlum ullartuskum.
Þær eru keyptar háu verði í
VöruMsinu.
Þrátt fyrir verðhækkun á efni,
selur EYV. ÁRNASON
lang ódýrastar, vaudaðastar
og fegurstar
L í k k i s t u r
Lítið á birgðir mínar og sjáið
mismuninn áður en þér fest
kaup annarsstaðar.
Sími 44.
Karlmannsfatnaður.
^Jaxstóxt úxvat.
Sturia Jónsson.
I Sá sem verslar í
i NÝHuFN í dag,
Atiar skófaínaðarbirgðir m'nar verða nú seldar iíi
mánaðamóta með verksmiðjuverði
Hvergi jafn ódýrt!
Notið tækifærið!
Sttsrla fönsson.
Hf. .Nýja Iðunn’
kaupir ull og alis konar
tuskur fyrir hæsta
verð.
Skrifstofur íást til leigu á
Hólel Island, nú þegar. —
Finnið Theodor Johnson,
sími 367, eða P. Þ. J. Gunn-
arsson, sími 389.
i Prentsmiðja Gunnars Sigurðssonar.
Höfuðsjöl
Og
herðasjö!
nýkomin í stóru úrvaii
9
Odýrust
Sturla Jónsson.
kaupir án efa sér í hagS
ASklæði
og
dömuklæc
mesia, basfa og ódýra-
úrval í bænum
SSt

Löawetw f|f
ln
ÓLAFUR LÁRUSSON
yfirdómsögm. Pósthús^tr. 19.
Sími 215.Venjulega heimakl.ll 12
og 4—5
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aöalstiæti 6 (uppi)
Venjul heima kl. 12-1 og 4-5 síðd.
Talsíml 250.
Líkkistur
l
| ást meö öllum vanalegum litum af
| ýmsri gerð, einnig úr eik, sléttar
eða skornar ef óskað er.
Helgi Helgason,
Hverfisgötu 40 (áður 6).
Sími 93.
ól \xí Ö^exSvtvtt’v §&aUa$xvrcissott. $$$.
Skrykkjótt gifting.
(Ensk saga.)
Frh.
Glady þótti fjarska óþægileg vist-
arveran, en með því hún hafði lyk-
ilinn hjá sér, vonaði hún, að sér
myndi hepnast, að opna skápinn
og laumast út úr honum, um leið
og mennirnir settu hann niður, áður
en þeir ækju burt með hann.
En henni varð í meira lagi órótt,
þegar hún varð þess vör, að menn-
irnir viðstöðulaust, og án þess að
láta skápinn nokkuð niður, voru
farnir að bera hann upp aftur. Hvar
var hún stödd? Hvað átti hún nú
að gera?
Loksins var nú skápurinn látinn
niður. Mennirnir voru enn um stund
að hreyfa hann og ýta við honum,
en brátt heyrði hún sagt, með hárri
kvenmannsröddu; »Jæja, nú stend-
ur hann vel. Gerið þið svo vel,
hérna er svolítið fyrir ómak ykkar.«
Glady heyrði mennina svara ein-
hverju stuttu, hún hélt þeir væru
að þakka fyrir sig, svo heyrði hún
þramniandi fótatök, sem auðheyrt
var að fjarlægðust. En kvenmaður-
inn, sem hafði þenna skerandi háa
róm, þótrist hún viss um, að væri
eftir í herberginn, og það var auð-
heyrt, að fleiri hlutu að vera þar
Iíka, því nú sagði hún í gæluróm,
sem Glady gat ekki stilt sig um að
hlæja að, þó að henni væri sfður
en ekki, hlátur í hug.
»Og hvernig líst þá litla sykur-
prinsinuro mínum á litlu fæðingar-
dagsgjöfina? Hélt hann, að litla
Millun.amman hans hefði alveg
gleymt sér?«
Hávær karlmannsrödd svaraði:
»Þetta — þetta er alt of mikið,
Millu-mamma. Eg er vissulega al-
veg orðlaus. Elsku hjartað mitt!«
Glady varð alveg óhuggandi við
tilhugsunina um Lawrence, þegar
hún heyrði kossasmelli.
»En hvar er lykillinn ?« spurði
sykurprinsinn. Mig langar til að sjá
hann að innan. Hefir þú bann,
Milla?«
»Nei, nú fæ eg nóg af því! Svo
þeir hafa þá gleymt aó senda iyk-
ilinn með. Og það fer svo langur
tími í að senda til Thompsons. Á
eg ekki heldur að láta smiðinn
koma og stinga hann upp, svo get-
um við láíið sækja lykil seinna.*
»Jú, þakka þér fyrir, elsku Millu-
mamma, sendu bara eftir smiðnum.
Eg ætla að hvíla mig dálítið á með-
an. Það er víst bráðum kominn
morgun verðartími ?«
Glady æilaði ekki að geta stjórn-
að sér, í búri sínu. Hvers vegna
gat nú þessi litli bjáni, þessi sykur-
prins, ekki farið líka út? Þa hefði
hún getað smeygt sér út úr skápn-
um, farið út á stigapaliinn, og
kannske laumast á burt, án þess
nokkur yrði hennar var. En nú
sat þetta litla skrípi og gætti skáps-
ins þangað til smiðurinn kæmi.
Smiðurinn! Eins og örskot greip
sú hugsun hana: Hvaö skyldi verða,
þegar smiðurinn fyndi hana lokaða
inni í skápnum? Það mátti aldrei
ske. Heldur yrði hún að fiýja á
náðir sykurprinsins. Hún tók hægt
fram lykilinn, snéri honum og opn-
aði dyrnar í hálfa gátt. •
Þarna sat sykurprinsinn, lítill, vel
greiddur snoppufríður maður og
var að hreinsa á sér neglurnar.
Þruskið, sem Glady olli, kom
honum til að líta upp og angist
stóð uppmáluð á hinu skikkanlega
andliti hans.
»Hvað — hver — hvernig — 1«
stamaði hann. »Hvað eruð þér að
gera hér?«
»Uss ■— þey!« sagði Glady og
hlustaði. Eg hef verið lokuð inni
í skápnum. Þér verðið að koma
mér út.«
»Út. Já, — en hvernig þá. Kon-
an mín —«
»Konan yðar má ekkert fá að
vita um þetta. Það getið þér víst
skilið*, hrópaði Glady ergileg.
»Hleypið þér mér út í mestu kyr-
þey, enginn má renna grun í, að
eg hafi verið hér. Ekki nokkur sál.«
Glady hafði lokað skáphurðinni
á eftir sér, en lyklinum hélt hún á
í hendinni. Þá heyrðist fótatak í
stiganum, svo að hún litaöist um
eftir nýjum felustað. Dyrnar að litla
fataherberginu stóðu í hálfa gátt.
Hún hljóp þangað í skyndi, en
sykurprinsinn lét fallast niður á stóJ,
alveg yfirkominn.